Apporte!

Enkele weken geleden kreeg ik van blogster Heidi een stokje toegeworpen."What the hell is een stoksken?", vroeg ik me eerst af. Het komt er blijkbaar op neer dat ik iets moet doen (in dit geval een vraag beantwoorden) en dan het stokje dien door te geven aan een aantal andere mensen. De vraag luidde: noem eens 6 rare eigen-schappen van jezelf. Fluitje van een cent, hier gaan we:

1) Ik heb zoals veel andere mensen een colaverslaving. Gelukkig voor mijn gewicht vind ik cola light of pepsimax even lekker. Als ik iets eet en ik kan er geen cola bij drinken, krijg ik het op mijn heupen. Je hebt zo van die mensen die liever een glas wijn drinken bij hun eten (wat OK is) en dan het lef hebben om me erop te wijzen dat cola de smaakpapillen aantast, waardoor ik minder van mijn eten kan genieten. Gore trutten, mijn eten smaakt me uitstekend, dankuwel. Dat ze stikken in hun glas wijn :)

2) Ik eet graag cremepaté. Op zich is daar niets abnormaals aan. Maar het toppunt van bourgondisch leven is voor mij op een ochtend tijdens het ontbijt (dus rond 11 uur) een sandwich met paté in een tas warme chocomelk deppen en daar dan een glas ijscode cola bij drinken. Rare combinatie blijkbaar.

3) Ik verzamel vanalles. Onze garage staat vol met antieke TV's, oude bingo- en flipperkasten en emaille reclameborden. Ik mag op politiebevel niet in de buurt van een kringloopwinkel of containerpark komen.

4) Ik heb een lichte vorm van smetvrees. Als ik op het werk, na een toiletbezoek, mijn handen aan het inzepen ben, en ik zie een collega die zijn ding doet en nadien buitenstapt zonder zijn handen te wassen, dan krijg ik het moeilijk. Die deurklink, waar die vuillak met zijn vingers is aangekomen, wordt voor de rest van de dag gemeden. En de naam van die collega staat voor altijd op mijn harde schijf.

5) Vóór ik ga slapen, controleer ik steeds (soms meermaals) of het kookvuur niet aan staat, ook al hebben we die dag niet eens gekookt. Compulsief obsessief gedrag is mij dus niet onbekend, hoewel ik denk dat iedereen hier wel in de één of andere mate symptonen van vertoont.

6) Hobby's en verzamelingen zijn in zekere zin passies. Een mens vertelt graag over zijn passies. Ik ook, tot vervelens toe. Ik besef dat zeer goed, maar dat maakt mij niet uit. Het nut dat mijn vertelsels mij opleveren is groter dan de pijn van diegenen die ze moeten aanhoren. Dus de maatschappij wint, en da's toch steeds de bedoeling, niet?

En bij deze gooi ik het stokje hoog in de lucht... en passeert er net een hond die het opvangt en ermee achter de horizon verdwijnt. No more stokjes dit jaar.

Goede voornemens

Eigenlijk wou ik het vandaag eens hebben over mijn eerste 10 kilometer loop sinds eind september, maar er is iets tussengekomen. Een beestje dat door het leven gaat met de naam “goesting”, meerbepaald gebrek aan goesting. Het is trouwens veel te koud om buiten te gaan joggen en van mijn vrouwelijke fans moet ik steeds in short lopen :)

Bij deze zit mijn sportjaar 2006 er dus definitief op. Als ik er zo even bij stilsta was het op het eind van de zomer reeds afgelopen, toen het eigenlijk nog moest beginnen. Desalniettemin ben ik er toch in geslaagd om in totaal een 450 km loopkilometers in de benen te hebben. Voor een echte sporter een lachertje, voor mij persoonlijk een mooie verwezenlijking, gezien mijn niet te onderschatten luilakgehalte. Volgend jaar moet het echter beter.

Ziehier mijn persoonlijke sportdoelstellingen voor 2007:
- de loopteller moet op 1000 km komen, wat zeker haalbaar is als ik reeds in januari geleidelijk hervat.
- ik wil een echte Tourcol opfietsen, wat al een ander paar mouwen zal zijn. Zie ook mijn spinningartikel van vorige week. Tweede obstakel is het gebrek aan fiets en materiaal, maar hiervoor bestaan oplossingen (leve mijn triatlonconnectie Wim). Het derde obstakel is er eerder eentje van praktische aard: een Tourcol beklimmen doe je enkel ter plaatse… Hierover binnenkort meer.
- ik heb me laten zot maken om voldoende getraind aan een sprinttriatlon deel te nemen. Niet evident als je al sinds 1987 niet meer dan 25 meter gezwommen hebt.

Ik heb medelijden met de man die mij zal moeten trainen. Ik denk dat hij niet goed beseft waaraan hij begint…

Het zit vanbinnen... en dat ruik je van buiten

Zoals ik al eerder vermeld heb, is het momenteel nogal kalm in blogland. Dit maakt dat ik ook al eens een avond durf overslaan zonder berichtje geschreven te hebben. Aldus geschiedde gisteren. We hadden bovendien andere plannen. Met keel- en oorpijn, doch zonder diarree, dan maar richting Sportpaleis gereden om de 1.065.213de bezoeker te zijn van de Clouseau concertreeks. En ik moet zeggen, het was zeker de moeite waard. Die mannen zijn op en top professioneel met hun vak bezig en zelfs na 20 jaar lijkt er geen sleet op de formule te komen.

Wat in al die jaren ook niet veranderd is, zijn de groupies van de indertijd beruchte Panorama reportage (remember?). Enkel, ze hebben ondertussen groupiedochters en hun okselhaar is langer dan ooit. OK, het was warm, het was zelfs heet in de zaal, maar weet dat zwaar behaarde vrouwenoksels:

- enerzijds esthetisch niet echt een zicht zijn volgens de meerderheid der bevolking.

- anderzijds, en dit geldt ook voor mannen, draag dan tenminste een deodorant. Zweet op zich stinkt niet, maar als het blijft plakken aan okselhaar en de bacteriën die erin zitten, dan is het een geseling voor elke neus.

Ik wens daar nog twee dingen aan toe te voegen:

- opnieuw enerzijds, ik heb een letterlijk en figuurlijk sterk ontwikkeld reukorgaan.

- en eveneens anderzijds: de zwaarste moeder en dochter groupie zaten net vóór ons, waarvoor dank.

Desalniettemin een zeer gesmaakte avond :)

Vadsig

Tijdens deze kerstdagen doen we er goed aan af en toe even stil te staan bij de minder fortuinlijken onder ons. Ik zou dan ook graag een moment van stilte willen inlassen voor al de ongelukkige mensen die van-daag, op kerstdag, de dag eenzaam moeten doorbrengen hebben. Eenzaam en verlaten... op toilet. Een ode aan de mensen met zwakke darmen voor wie het begrip "spetterende feestdagen" toch wel een speciale dimensie gekregen heeft.

Erg eigenlijk als je eens begint na te denken in welke luxemaatschappij wij leven. En vooral, hoe we het allemaal als zo vanzelfsprekend beschouwen. Hoeveel mensen onder ons hebben zich gisteren niet letterlijk het zuur gegeten, wie heeft het dessert aan zich moeten laten voorbijgaan wegens geen plaats meer in de maag? We klagen eigenlijk veel te snel.

Deze ochtend zal de helft van het land weer boos zijn op de weegschaal en vooral op zichzelf. Meteen nadien zullen de goede voornemens volgen om in 2007 echt eens werk te maken van dat gezonde lichaam.

Maar eerst toch liever nog een weekje lekker brassen en... schijterij krijgen.

Nog 8 weken, oftewel 56 dagen...

...en 't is Carnaval. Maar mijn wekelijkse zondagbijdrage hieromtrent zal voor maandag zijn, wegens andere bezigheden vanavond. Ik voorspel trouwens twee kalme weken in blogland. Niet in het minst bij de studentjes die stilaan het klavier zullen moeten beginnen inruilen voor de studieboeken. Het weze hen gegund :)

Merry Christmas Everybody!

Weg met de landmijnen

Sinds enkele dagen loopt op Studio Brussel de "Music For Life" actie. Drie bekende Stubru presentatoren maken gedurende gans de week non-stop radio vanuit het Glazen Huis op het Martelarenplein in Leuven. Iedereen kan plaatjes aan-vragen, bieden op veilingen en nog veel meer. En de opbrengst van dit alles gaat integraal naar het landmijnenprogramma van het Rode Kruis. Deze blog draagt ook zijn steentje bij. Daarnet hebben we al in opdracht van één van mijn trouwste lezeressen en liefste collega Tinneke Verlooy (en haar gulle sponsor en echtgenoot Philippe) de gouden plaat van Admiral Freebee binnengehaald, maar we gaan verder...

Vlaanderens populairste blog is op zoek naar een nieuwe sidekick. Jim De Bril, de man die tot op heden deze rol vervulde, heeft sinds het slagboomincident van eergisteren, het land eensklaps dienen te verlaten. Ik ben dus wanhopig op zoek naar een nieuw vast personage. Voel jij je geroepen? Wil jij onsterfelijk beroemd worden? Bel me, schrijf me en zeg me wat dit je waard is. Je gulle bijdrage gaat integraal naar het Rode Kruis.

Cause it makes a difference, cause you make a difference...

Liever Jeroom dan een vibrator

Jeroom is super, Jeroom is fantastisch. Op cartoongebied is Hij simpelweg God. Hij is niet mijn huiscartoonist, maar die van Humo. Deze week zat er bij dit weekblad een boekje met "het beste van Jeroom". Dus wie de Humo nog niet aangeschaft heeft, als de bliksem naar de krantenwinkel, of meer nog, neem u verdorie een abonnement!

Ikzelf ben momenteel nog in volle onderhandeling met mijn eigen huiscartoonist. De afspraken zijn gemaakt, het contract ligt op tafel, we dienen enkel nog de handtekeningen te zetten. Het enige heikel punt is het kak- en sexgehalte dat hij in zijn tekeningen wil leggen. Iets te veel naar mijn goesting, maar we komen er wel uit.

Party Crashers

Elke zichzelf respecterende blogger zou het recht moeten hebben per kwartaal minstens één weekdag geen artikel te plaatsen. Ik heb gisteren gebruik gemaakt van dit voorrecht. Het was immers weer eens het jaarlijkse kerstfeestje van het werk. Het was leuk, het was zelfs fantastisch, mogelijk wel wat decadent. Misschien vonden andere mensen het minder aangenaam...

Ik was het immers niet die met de verkeerde jas naar huis vertrokken is. Ook ik was het niet die bijgevolg eveneens de portefeuille en GSM van een ander meegenomen had. Ik was het nog veel minder die, toen bij het verlaten van de parkeergarage de slagboom niet omhoog wou gaan, deze (per ongeluk) in de voorruit van een, voor het overige uiterst bevallige, collega gekeild heeft. Ik was het evenmin die, thuis aangekomen, ontdekte dat hij, gezien hij de verkeerde jas aanhad, sleutels van een ander huis in de hand had. Ik was het tenslotte ook niet die deze ochtend met een houten kop en een klein hartje zich terug naar het werk diende te begeven. Ik heb lekker de rest van de week verlof genomen.

Eén keer raden wie deze persoon dan wel zou kunnen zijn...

Time has come

Het is weer kerstkaartjestijd. Nog nooit in mijn leven ben ik er in geslaagd deze tijdig af te leveren. Meestal komen ze zelfs na Nieuwjaar aan. Dit jaar breek ik resoluut met die slechte traditie. Klein detail: ik moet er nog aan beginnen en heb absoluut geen inspiratie, maar als de druk toeneemt, neemt de creativiteit evenredig toe. Dus in de loop van de komende dagen zullen jullie het exemplaar 2007 hier mogen aanschouwen in wereldprimeur.

In afwachting hiervan alvast editie 2006. Leuk detail, het origineel is eigenlijk een foto van mijn betovergrootouders en hun 10 (die bende konijnen toch) kinderen. En ja, er is weer een leuk wedstrijdje aan gekoppeld. Wie als eerste de 11 namen van de beroemdheden op de foto kan raden, krijgt een gratis "Rimbaloelover" T-shirt cadeau (verzendingskost van 25 EUR niet inbegrepen).

Succes iedereen! Moge de beste winnen.

Spinning, niet voor mietjes

Op de foto een getraind atleet naast een getraind zetelligger. Zoek de 7 verschillen…

Yep, uit sympathie voor de Maleisië boys ben ik zaterdag een uurtje gaan meespinnen. Nu ja, ik geef toe, met enige zin voor nuance, veel meedoen kwam er niet aan te pas. Mijn wattage lag al stukken lager dan bij hen en de speciale oefeningen die tussendoor ingelast werden, liet ik wijselijk aan me voorbijgaan. Zonder overdrijven, tijdens dat uur ben ik geen seconde lager dan een hartslag van 150 gegaan. Op de momenten dat we aan die afwisselingsoefeningen begonnen, zegt die begeleider droogjes dat we de hartslag geleidelijk naar 140 mochten opdrijven, terwijl ik op dat moment al aan 180 zat…

Het vreemde was dat ik op die hartslag nog in staat was om redelijk te praten, wat bij triatleet Wim de reactie ontlokte dat ik niet anders dan een natuurtalent kan zijn. Gezellig hoor, mijn tong maar op de grond hangen, en die mannen mij ondertussen doodleuk uitlachen. Kan ik er aan doen dat ik nu eenmaal letterlijk een klein hartje heb?

Moraal 1 van het verhaal: als je het laatste anderhalf jaar geen 100 km op een fiets gezeten hebt, dan red je het niet. Desalniettemin ben ik toch blij dat ik een uurtje meegepeddeld heb. Het was zeer plezant. En het kan alleen maar beter. Eat this you all!

Moraal 2 van het verhaal: als je niet gewoon bent van op een zadel te zitten, leg dan een zeemvelleken onder uw gat. Ik heb het niet gedaan en nu voel ik me alsof ik vannacht voor het eerst een anale liefdesconfrontatie gehad heb. Niet dat ik weet hoe dat voelt hoor, maar jullie begrijpen wel wat ik bedoel…

Moraal 3 van het verhaal: wie zich nu aangesproken voelt, dat vorig zinnetje was figuurlijk bedoeld, evenals de titel van dit stukje. We gaan daar nu niet janetterig beginnen over doen he.

Nog 9 weken, oftewel 63 dagen

Mijn hoogtepunt tijdens Aalst Carnaval is niet de stoet of de popverbranding of een ander voor de hand liggend moment. Nee, mijn hoogtepunt is mijn nonkel Erik en het nominetje.
Als kind heeft ieder onder jullie ze wel gehad, de gepersonaliseerde naamlintjes die in jullie onder-goed of handdoeken gestikt waren. Wel, grote kans dat deze vervaardigd werden door het voormalig Aalsters bedrijf Nominette. In de jaren 50 besloot de Prins Carnaval ook een lintje te maken met zijn naam erop, niet om in zijn onderbroek te hangen, maar om tijdens de stoet uit te delen aan de bevolking. Op enkele uitzonderingen na, gaf elke prins er sindsdien eentje uit en ook vele groepen volgden dit voorbeeld. De oudste "nominetjes" zijn ondertussen zeer gegeerd door verzamelaars. Ik ben ook zo een verzamelaar en heb jaren geleden ongelofelijk veel geluk gehad dat ik in contact gekomen ben met de man die na de verhuis van het bedrijf naar Erpe, de oude gebouwen mogen opruimen heeft. Jaren geleden dus, toen Ebay nog niet bestond en de man noch ikzelf beseften welke gekke prijzen er vandaag zouden voor geboden worden...

Mijn nonkel Erik, ik zie hem niet vaak meer. Maar elk jaar tijdens Carnaval, net na de popverbranding, ga ik naar cafe "Het Landhuis" op de Grote Markt om er hem aan de toog terug te vinden. Ondanks het feit dat we nooit bewust afspreken, lijkt dit zo een beetje een zekerheid des levens. Nadat hij me enkele pinten betaald heeft zeg ik hem steeds dat ik hem graag zie en neem ik zijn hand, en stop er het nominetje van de prins van de voorbije Carnaval in. Dat klinkt misschien stom, maar ik denk dat zulke dingen zo een beetje de ziel van Carnaval vertegenwoordigen: verbondenheid en vriendschap.

Ik zou jullie nog een fantastische anekdote willen vertellen over mijn nonkel Erik moment van afgelopen jaar, maar dan wordt dit bericht te lang. In de loop van de week kom ik er zeker op terug.

Mannen weten waarom

Ronnie O'Sullivan is ongetwijfeld het allergrootste snookertalent dat er op deze wereld rondloopt. Geniaal, groots, maar ook uitermate grillig. Donderdag stond hij in de kwartfinale van het UK Championship, één der toptoernooien, tegenover Stephen Hendry 4-1 in het krijt. Er was nog niets verloren, de match kon nog alle kanten uit. Na het missen van een simpele rode bal echter, stapte O'Sullivan op zijn tegenspeler af, schudde hem de hand en wandelde de arena uit. Iedereen bleef verbouwereerd achter. Hij had er simpelweg genoeg van. Ongezien in de geschiedenis van het snooker en match dus afgelopen. U kan het hier allemaal nog eens bekijken. Dankuwel lezer Ollie voor de topic.

Binnen zijn sport heeft de man zowat elk record gebroken dat er bestaat. Hij heeft ook al meermaals aangegeven dat het hem allemaal niet zo veel meer interesseert en ook voor het geld hoeft hij het al jaren niet meer te doen. In die context komt zijn actie van donderdag dan ook niet echt als een verrassing.

Als je het mij vraagt zou hij beter naar een andere sport overstappen. Echte venten spelen immers geen snooker. Echte venten doen aan spinning, althans zo heb ik me toch laten vertellen. En om de daad bij het woord te voegen ga ik deze namiddag een uurtje meespinnen met de atleten die zich aan het voorbereiden zijn voor de Maleisië Ironman. Uiteraard niet op dezelfde weerstand als hen, maar toch. Als je beseft dat de teller van mijn fiets op twee jaar tijd niet boven de 100 km geraakt is, dan zit de kans er dik in dat ik de komende week nogal wat spasmen in mijn stapbewegingen zal vertonen. Om van de zadelpijn maar te zwijgen (mijn gat doet al zeer van de gedachte alleen). Het pijnlijk doch ontluisterend verslag volgt ongetwijfeld de komende dagen in deze of andere blog.

Hohohoho

Wat maakt dat bepaalde scenes uit films of series zo bijblijven? Wat zorgt er voor dat de meer emotionele types onder ons vorige week tijdens de laatste scene van Grey's Anatomy de zakdoek dienden boven te halen? Juist, de muziek die erop gemonteerd is. Voor wie de reeks niet kent, kijk maar eens hier en geniet van het momenteel overal te horen "Chasing Cars" van de Schotse groep Snow Patrol.

Een goede song wordt niet noodzakelijk een succes. Indien het nummer echter opgepikt wordt door een radiozender ben je al een heel eind weg. Indien een immens populaire TV-serie je song daarenboven gebruikt om de tearjerking slotscene van het seizoen op te monteren, dan zit je pas echt op rozen. Als Steracteur/Sterartiest Stan Van Samang het hier in Vlaanderen dan nog eens ijzersterk vertolkt dan krijg je misschien wel de beste song van 2006.

Ondertussen vraagt TV kijkend Vlaanderen zich af hoe het verder gaat met Meredith en Derek in Grey's Anatomy. Wie niet kan wachten prijst zichzelf gelukkig dat hij breedband heeft en dus lustig de afleveringen van seizoen drie kan downloaden. Binnen een half jaar weten jullie allemaal hoe het afloopt. En dan zullen jullie ook meteen verliefd worden op het fantastische "All I Need" van de Amerikaanse rising star Mat Kearney.

Het voordeel van een blog is dat je eindeloos gebruik kan maken van de multimediatoepassingen van het internet. Indien jullie dit alles tijdens het werk lezen en geen geluid hebben, zal dit berichtje een zekere teleurstelling zijn. Aan alle anderen, jullie krijgen hier zo maar eventjes de kans om vier keer door te klikken en in avant premiere reeds de beste song van 2007 te beluisteren. Een vervroegd kerstgeschenk als het ware...

Pak me dan, als je kan

Time will eventually catch up with all of us. Of we het nu willen of niet, dat lijkt één van de enige zekerheden in het leven. Zoals iedereen dagdroom ik af en toe wel eens van allerlei heldendaden. Stel dat ik plots de beste voetballer ter wereld zou zijn, of de beste tennisser, en iedereen aan mijn voeten zou liggen. Die dromen vermin-derden echter met de jaren. Een voetballer en zeker een tennisser die er zoals ik 32 is, heeft zijn beste jaren meestal wel al achter de rug en begint stilaan zijn pensioen voor te bereiden.

Ondertussen glijdt de tijd vooruit, de haren worden grijs of vallen uit. Op andere plaatsen, waar je het niet wil, verschijnen er dan weer gloednieuwe haartjes. Elk jaar komt er een kilootje bij. We zijn blij als we eens enkele dagen griep hebben omdat we dan op de weegschaal onszelf weer jong wanen. Alcoholmisbruik laat zich de dag nadien dubbel en dik voelen. We kunnen onze vrouwen niet meer tot een orgasme leiden....binnen de minuut. Maar op zich hoeft dat allemaal niet erg te zijn. De doelen en verwachtingen evolueren immers mee met de tijd. Grijze haren staan sexy (althans toch bij mannen), een echte vent hoort een klein buikje te hebben, er bestaat nog steeds zoiets als een pincet om die haartjes in je oor of neus uit te trekken en vrouwen tenslotte blijken plots allemaal een Tarzan in hun nachtkastje liggen te hebben.

Vroeger, toen we 20 jaar waren en we gingen uit, bekeken we de dertigers die aan de toog stonden wat als een bende dinosaurussen. Ondertussen zijn we zelf dertigers en kijken we meewarrig naar de jeugd. Nochtans is er niet zo veel veranderd. We hebben misschien een heleboel verantwoordelijkheden erbij gekregen in al die jaren, maar van karakter zijn we nog steeds dezelfde persoon als toen. We zijn nog even onnozel en lachen nog steeds met dezelfde dingen. Die sportdromen maken stilaan plaats voor mediadromen en het fantaseren erover is leuker dan ooit. De vrienden van toen zijn nog steeds de vrienden van nu en stuk voor stuk hebben we nog gemeenschappelijke doelen en interesses. The best is yet to come.

Als we nu uitgaan vragen we ons aan de toog af hoe we ons zullen voelen als we ooit aan de tafeltjes zullen zitten, daar wat verder, tussen die dinosaurussen van een veertigers...

An Inconvenient Truth

Wielrenner Floyd Landis testte zoals geweten na de 17de rit van de Tour positief op het mannelijk hormoon testosteron. De Amerikaan heeft werkelijk alle rechtsmiddelen aangewend om zijn onschuld te bewijzen, tot op heden zonder succes. Vandaag echter komt zijn entourage met een nieuwe theorie op de proppen. Een Belgische supporter zou, al dan niet bewust, doping toegediend hebben aan Landis. Groot was mijn verbazing toen ik daarnet vernam dat ik die supporter zou zijn. Ik wens bij deze officieel te verklaren dat ik niets met deze hele zaak te maken heb. Ja, het is waar dat ik die bewuste dag op die bewuste plaats aanwezig was samen met Jim De Bril, doch verder ben ik onschuldig. Ze hebben een stok gevonden om me te slaan: “Eerst Dedecker en dan Rimbaloe”. Het waren de woorden van een Vlaams politicus en wielerliefhebber, wiens naam ik liever niet luidop zeg. Hieronder het bewuste artikel omtrent de nieuwe wending in dit dopingverhaal.

De 30-jarige Floyd Landis verbaasde in de Tour vriend en vijand door tijdens de 17e rit van Saint-Jean-de Maurienne naar Morzine een lange solo met succes af te ronden, amper één dag nadat hij een enorme inzinking had gekregen en de gele trui was kwijtgespeeld.

Deze namiddag kwam echter een verrassende wending in het verhaal. Het was de Amerikaan zelf die aan de collega's van 3coach bekendmaakte dat hij vermoedens heeft dat een supporter hem tijdens die rit doping toediende: "Het was tijdens de eerste kilometers van de beklimming van de Joux-Plane. Plots dook naast mij een supporter op met een Belgische driekleur. Ik herkende die vlag meteen, want mijn ploegmakker Axel Merckx heeft een pijama in dezelfde kleuren", aldus de Amerikaan. "Wat volgde tart echter elke verbeelding", gaat Landis verder. "Die Belg, hij droeg een shirt met de letters Rambilou of zoiets op, (nvdr: onderzoek wijst uit dat het hier om een zekere Rimbaloe gaat) kwam vervaarlijk dicht tegen me aan lopen en keek me recht in de ogen. Plots voelde ik iets in mijn mondhoeken. Eerst dacht ik dat het kwijl was, maar ik begin meer en meer te denken dat die supporter me iets in het gezicht gespuwd heeft, een soort van verboden substantie."

Landis doet er zelfs nog een schepje bovenop: "Bovendien had die supporter een fantastische conditie. Kan ook niet anders als je gedurende 2 kilometer naast een wielrenner kan blijven lopen. Gedurende die tijd heb ik ook de kans gekregen zijn onvoorstelbaar atletisch lichaam te bewonderen, een lichaam dat je onmogelijk op natuurlijke wijze verkrijgt. Nee, hoe meer ik erover nadenk, hoe meer overtuigd ik er van ben dat die Belg me gedopeerd heeft", aldus de onder vuur liggende Tourwinnaar.

De redactie van 3coach kon de hand leggen op een foto van het vermeende incident. Zonder onze journalistieke objectiviteit op het spel te willen zetten, wensen wij toch dieper in te gaan op deze nieuwe verwikkelingen. We hebben de foto (weliswaar bewerkt) bijgevoegd en over één ding zijn we het alvast eens met de Amerikaan: die supporter heeft inderdaad een prachtlichaam. Navraag leert dat de combinatie van de zware inspanning, de hitte en deze supporter, de testosteronspiegel van Floyd Landis de pan lieten uitswingen. Vergelijk het als u wil met een 16-jarige puber die voor het eerst sex heeft.

De Spanjaard Oscar Pereiro (Caisse d'Epargne) werd tweede in de Tour en krijgt de eindoverwinning mogelijk alsnog in de schoot geworpen. Uit respect voor zijn vriend en vroeger ploegmaat Landis, houdt hij zich liever nog op de vlakte: "Ik hou mij liever nog op de vlakte".

In tegenstelling tot Aalstenaars, houden Spanjaarden het liever kort.

We zijn rijk.....NOT

Vorige vrijdag heb ik wederom niet gewonnen bij Euromillions, wat op zich geen probleem hoeft te zijn, gezien ik niet mee-gespeeld heb. Net zoals die 30 cafévrienden uit Moeskroen... Sinds zaterdag zijn het er nog maar 29, want vriendin de dagbladhandelaar was vergeten hun winnende cijfercombinatie te valideren. Zo maar eventjes 750.000 EUR per persoon zien ze zich op deze manier door de neus geboord. In ware Jean-Marie Dedecker stijl werd hen eerst de hemel beloofd om uiteindelijk in de hel te belanden.

Heel delicaat, steeds met dezelfde nummers spelen. Wij deden het thuis ook vroeger, echter zonder succes. Op een gegeven dag zijn we er mee gestopt en tot op heden heb ik nooit meer naar de winnende combinatie willen/durven kijken. Stel je maar eens voor dat jouw balletjes uitgetrokken worden. Je zou helemaal anders piepen. Gelieve de laatste twee zinnen niet uit de context te hmmm... rukken. Sorry Jomme voor mijn afwijkend taalgebruik, het zal inderdaad iets Freudiaans zijn.

Iedereen lijkt momenteel wel mee te willen spelen met Euromillions, en het moest er ooit eens van komen dat dit zou gebeuren. De bende gedupeerden heeft nu beslist om met hun laatste goedgekeurd kredietsaldo een advocaat onder de arm te nemen die van de directie van de Loterij eventjes een geste zal afdwingen. Yeah right, as if. Zulke tegemoetkoming zou het precedent van de eeuw creëren. Een stamp onder hun goedgelovige werkloze kont en in de toekomst wat minder op café.

En de krantenhandelaar besliste wijselijk dit weekend de winkel niet meer te openen. Dat mens zit waarschijnlijk ondertussen al op een tropisch eiland met 27 miljoen EUR in haar pollen.

Komen en gaan

W: Dag Rimbaloe.
R: Dag Wouter.
W: Ik zie dat je je eigen domeinnaam dan toch laten registreren hebt?
R: Inderdaad, ik wou vermijden dat een ander ermee zou gaan lopen.
W: Betekent dit dat je definitief niet bij ons komt?
R: Zo ziet het er inderdaad naar uit Wouter. Jullie konden mij uiteindelijk geen 100% redactionele onafhankelijkheid bieden.
W: OK, ik weet dat je graag eens over sex en kakken praat, maar een mens mag daar niet in overdrijven.
R: Over sex gesproken, hoe gaat het nog met je vrouwtje Catherine?
W: Sinds ze sportanker is voor het één journaal is het jammergenoeg meer gaan dan komen.
R: Bij mij komt ze nochtans graag hoor Wouter.
W: Kan ik me goed voorstellen. Maar ernstig nu, we zullen je een aangepast contract sturen.
R: Nee, het spijt me Wouter, ik kom niet voor Woestijnvis werken. Ik ben er nog niet klaar voor. Ik heb trouwens mijn woord gegeven aan Wim De Doncker om bij hem gastcolums te gaan schrijven.
W: En als ik nu eens speciaal voor jou een kasgeldconstructie op poten zet, waar ik verder niets mee te maken heb?
R: Zucht… Het gaat me niet om het geld, weet je dat nu nog niet?
W: Dat heb ik ondertussen begrepen. Mag ik je binnen enkele maanden nog eens contacteren Geert?
R: Binnen drie maand Wouter, als Carnaval achter de rug is, en ik zou het appreciëren dat je me met de naam Rimbaloe aanspreekt.
W: Afgesproken Geert. Ik zal vragen aan Bart De Pauw of hij je een belletje geeft.
R: Okidoki Pianissimoki. Groetjes aan Catherine.

W: Komt in orde.

R: Inderdaad Wouter, inderdaad...

We zijn verhuisd

Jaja, u ziet het goed, vanaf heden ben ik bereikbaar op mijn eigen domeinnaam. Proficiat alvast dat jullie tot hier geraakt zijn. Indien jullie op mijn oude URL het tekstje niet helemaal kunnen lezen hebben, betekent dit dat jullie een goede, snelle en pornovrije PC hebben. Of ik jullie daarvoor ook proficiat moet wensen, daar ben ik nog niet uit.

Eén ding is echter zeker, vanaf heden graag onderstaande link in jullie favorieten plaatsen:

WWW.RIMBALOE.BE

Nog meer te koop

Nu we toch de commerciële toer aan het opgaan zijn, op aangeven van een notoir Aalsters Carnavalist en muzikant -nog steeds op rechteroever vertoevend, wat op zich waarschijnlijk wel beter is dan niet eens meer in Aalst zelf wonend- kunnen jullie hier nog twee dagen meedingen naar een prachtige single van ons aller Rudy Silvester. Midden jaren 80, u weet wel, toen mijn generatie schaam-haar begon te krijgen, begon dat van Rudy reeds uit te vallen. Voor de rest hebben die 20 jaar geen vat gehad op hem. Hij ziet er vandaag nog even aantrekkelijk uit als toen. Althans toch volgens zijn moeder, die nog steeds van harige confituurtaart houdt.

Dit berichtje werd lang overwogen en in alle stilte voorbereid. Het is immers mijn 73ste. Op zich hoeft daar niets bijzonders aan te zijn, doch vanaf nu is het exact evenveel dagen aftellen naar het belangrijkste evenement van het jaar voor enkele tienduizenden op deze aardbol. Op 18 februari is het immers weer... Aalst Carnaval. En hoezeer ik besef dat dit voor een aantal lezers misschien wel een nonevent is, kan ik moeilijk mijn roots verloochenen. Vanaf nu zullen jullie regelmatig een artikeltje hieromtrent zien verschijnen. Jullie zullen het ongetwijfeld weer met veel plezier lezen en wie weet kan ik sommigen onder jullie overtuigen om onze stad toch eens te komen bezoeken tijdens één van die dagen. Ik beloof dat ik jullie dan persoonlijk me een pintje zal laten trakteren. Op mijn communiezieltje!

De toon is bij deze dan ook officieel gezet...

Commercial break

Het zwaard van Damocles hangt mij boven het hoofd. Ik word immers gestalkt en bedreigd, en dit reeds gedurende bijna een half jaar. Ik heb ooit eens iets beloofd aan een persoon en nu draag ik daar de gevolgen van. Deze persoon, ik zal hem hier Rik noemen, maar hij zou evenzeer Herman of Boudewijn kunnen heten, heeft een set autovelgen te koop, vier janten om precies te zijn. Hij verwacht nu dat ik hem laat meesmullen van het immense succes van deze blog, maar dan kent hij Rimbaloe niet goed. Het mogen dan nog prachtige metalen velgen zijn van het wereldvermaarde merk Masitaly en de banden mogen misschien wel in het pakket inbegrepen zitten, toch ga ik geen reclame beginnen maken. Ik heb het in het verleden reeds gezegd, dat is immers tegen mijn principes. Nochtans, het is de speciale reeks met 5 bouten die zeer zeldzaam is. Maar neen, ik doe het niet, ik weiger, ook al mogen de velgen voor amper 100 EUR van eigenaar veranderen en ook al is Rik bereid 10% commissie te betalen aan de persoon die hem een koper oplevert. Deze site blijft reclamevrij en ik blijf redactioneel onafhankelijk, willens nillens Rik, Herman of Boudewijn, willens nillens Woestijnvis.

Wat ik echter wel te koop wens aan te bieden is een tweedehands voeding voor een kabelmodem. Zeer mooi en erotisch design. Reeds lange bewezen staat van dienst. Moderne vormgeving waarbij het lijkt of de rubberen behuizing gedeeltelijk weggesmolten is. Komt uitzonderlijk met bijhorende brandgeur. Mag niet gebruikt worden terwijl u spots vervangt.
Speciaal voor de snelle beslissers dit extra aanbod: wie vandaag nog wenst deze zwarte voeding aan te schaffen, krijgt er gratis een Witte Wendy bij om het kabeltje à volonté bij in te pluggen. And once you go black, you never go back...

Yow Adrian, I did it!

"The greatest underdog story of our time is back for one final round". Ik krijg er steeds kippenvel van als ik het hoor. Mijn generatie, die schaamhaar begon te ontwikkelen in de jaren 80, heeft 5 films lang meegeleefd met Rocky, de bokser die het van straatvechtertje tot wereldkampioen schopte. Stuk voor stuk, zeker nummer 3 (tegen Mr T) en 4 (tegen Ivan Drago aka Dolph Lundgren) kende ik ze haast uit het hoofd. De vechtscenes heb ik met mijn broers nagespeeld en keer op keer moest ik het onderspit delven. Mijn kracht zat in het woord, zou later blijken...

Na Rocky 5 leek de reeks terecht doodgebloed, maar vandaag staat er een nummer 6 in de steigers, simpelweg "Rocky Balboa" genoemd. Sylvester Stallone is ondertussen de 60 gepasseerd en heeft nog eens alles uit de kast gehaald. Ik veronderstel dat we dat hier letterlijk mogen opvatten als medicijnenkast: testosteron, groeihormoon, anabolica, viagra, haarkleurmiddel en ga zo maar door. Hij staat er weer als één brok spieren. En het verhaal mag er verdorie ook zijn. Hieronder de beschikbare trailers. Het is gratis, dus ook interessant voor mijn Hollandse lezers.

Net zoals ik (ahum), staat Rocky bekend om zijn bovenmenselijk incasseringsvermogen: "it ain't about how hard you hit, but how hard you can get hit, and keep moving forward." Basically, dat is waar het in dit leven eigenlijk wel om draait: het is niet wanneer alles goed gaat, maar in je moeilijkste momenten, dat bepaald wordt wie je bent. Het is je bereidheid om terug te vechten na een tegenslag, die ervoor zorgt dat je gevormd wordt.

De film gaat op 22 december in première in de Verenigde Staten. Hopelijk niet veel later ook bij ons. Ik zal er staan, met trainingsjas en hoedje. En wie me die avond durft uitlachen, krijgt een harde linkse recht voor zijn raap.
Stallone heeft duidelijk de smaak terug te pakken. In 2008 mogen we ons in de zalen ook aan een nieuwe Rambo verwachten. 't Is maar dat u het weet.

Ach, werd ik maar betaald voor dit soort besprekingen. Zucht...

Time to say goodbye

Groot was mijn verbazing deze avond toen ik bij het thuis-komen merkte dat er een postpakketje bezorgd was. Aan de discretie te zien dacht ik eerst dat het de nieuwe Tarzan van mijn vrouw was, doch niets was minder waar. Het bleek, tromgeroffel alom, de nieuwe voeding van mijn kabelmodem te zijn. Jawel, gisterennamiddag de panne gemeld en vandaag al aangekomen met taxipost. Zeg nu nog eens dat het daar op de Telenet helpdesk allemaal losers zijn. Onvoorstelbaar snelle levertijd voor iets dat 100% gratis is. En bovendien werkt mijn internet nu opnieuw.

De genaamde Witte Wendy die me via deze blog het voorstel deed mijn kabeltje bij haar te komen inpluggen moet ik bij deze vriendelijk, doch kordaat, afwijzen. Elektriciteit en vocht zijn immers dingen die niet echt samengaan en trouwens, mijn kabeltje is niet dik genoeg vrees ik. Toch bedankt voor de invitatie en verder blijven lezen zou ik zo zeggen.

Vanavond viel het doek over Expeditie Robinson 2006. Wat hier en ook hier door mezelf aangekondigd werd is bewaarheid geworden. Olga Urashova mag zich de terechte winnaar noemen. Gamer Lenny was intrinsiek ongetwijfeld de beste, maar heeft zich met zijn killersmentaliteit in extremis zelf de dieperik ingeduwd. Lieve Olga, proficiat! Je hebt het dubbel en dik verdiend, en dit is voor de verandering eens geen woordspeling naar je borsten. Toch scheiden hier en nu onze wegen. Ik heb de taak van voorzitter van je Vlaamse fanclub steeds naar behoren uitgevoerd. Het feit dat je me geen kaartjes hebt bezorgd voor de finale, daarmee kan ik nog leven. Maar dat je het niet nodig vond me te vernoemen als de man die op zijn eentje 2000 geile Vlaamse mannelijke maagden opgetrommeld heeft om vanavond voor je te stemmen, vind ik niet niet door de beugel kunnen. Bij deze ontbind ik dan ook de fanclub. De ontmoetingsdag volgende zaterdag zal niet meer plaatsvinden. Je zal je nieuwe lingerie ergens anders moeten showen. Ik haal er (allebei) mijn handen af. Het heeft geen zin me nog te bellen of te mailen. Het ga je goed.

Internet

Ergens eind jaren negentig kwam er in België een nieuwe speler op de markt. Eentje die een ware revolutie zou ontketenen, namelijk internet via de kabel. Gedaan met een telefoonlijn die aldoor bezet was, gedaan met ultratrage verbindingen, gedaan met filmpjes waar net vóór het hoogtepunt het beeld uitviel (dat laatste heb ik uiteraard vernomen via derden). Lang leve Telenet. Vanaf de eerste dag dat de netwerken in Aalst beschikbaar waren, mag ik mezelf abonnee noemen. Nooit problemen gekend, nooit de helpdesk hoeven contacteren, tot vandaag.

Het regende zowat de ganse namiddag, hoog tijd dus om eindelijk eens die spot te vervangen die reeds twee jaar een gedeelte van de woonruimte in het duister hult. Voorzichtig als ik ben had ik de elektriciteit uitgeschakeld alvorens alles in het plafond te hangen en aan te sluiten. Op het moment dat ik de stroom weer aanschakel blijkt het wonderwel te werken, althans toch de spots. De doffe gedempte knal waar ik eerst geen aandacht aan wou schenken, bleek de voeding van mijn kabelmodem te zijn die de geest gaf. Wonder boven wonder blijkt de vaak verguisde Telenet helpdesk op zondagnamiddag toch een goede ziel te bevatten die, aan de hand van wat testjes, uitlegde wat het probleem was: de voeding van mijn modem. Eerst zien, dan geloven uiteraard. Er zal mij gratis (ook eerst zien, dan geloven) een nieuwe opgestuurd worden en hopelijk kan ik daarmee terug op het web.

Voor elke blogger die naam waardig is dit een kleine ramp. En ik ging net vandaag gans mijn boeltje op mijn eigen domeinnaam heropenen. Deze primeur zal dus voor binnen enkele dagen zijn. In afwachting kan ik ’s avonds met verlichte geest mijn tekstjes schrijven, maar ben ik afhankelijk van derden om ze op het net te gooien. Derden die ik misschien wel moet storen net vóór ze hun hoogtepunt bereiken. En dat allemaal voor jullie.

Twee djoefen voor de prijs van één

Ik ben van het last minute prin-cipe. Te vroeg komen is nergens goed voor en ergens te vroeg aankomen nog veel minder.
Gezien het vandaag komkom-merzaterdag is, en inspiratie inderdaad een bizar wezen is, zou ik een welgemeende, doch uiteraard volledig figuurlijke, djoef op de muil willen geven aan al de mensen die mij aan het tankstation onnodig tijd doen verliezen tengevolge van hun fetisj om exact tot op de centiliter aan een rond getal getankte benzine te komen. Waarom doet men zoiets eigenlijk? Maakt het uit of je nu 59,31 liter hebt of 60 liter? Stap je dan met een beter gevoel je wagen in? Denk je dat de wachtrij die je veroorzaakt daar boodschap aan heeft en in je geluk deelt?

Rimbalistisch onderzoek heeft aangetoond dat dit soort activiteiten de wachttijd aan het tankstation met gemiddeld 34% doet toenemen. Volgens hetzelfde onderzoek blijkt ook dat uiteindelijk in 82% van de gevallen de gebruiker er zelfs niet eens in slaagt om tot een rond getal te komen.

Langs de andere kant, ik moet toegeven dat ik het vroeger ook deed, dus bij deze ook een djoef op mijn eigen muil. Vroeger was ik echter nog niet van het last minute principe en was de enige deadline die ik had, op tijd een toilet opzoeken als ik de behoefte voelde opkomen. Maar zoals Stef Bos pleegt te zingen: vroeger is voorbij…

In extremis en heet van de naald nog een tweede djoef. Aan alle Belgische supporters op massa-evenementen zoals de finale van de Fed Cup of vanavond nog het Junior Eurosongfestival, ik bewonder het feit dat jullie in de zaal aanwezig zijn om ons land aan te moedigen, maar hou alsjeblief toch die vlag eens correct vast. De volgorde zwart-geel-rood werd in mijn tijd met de paplepel meegegeven. Als enkele tientallen miljoenen mensen kijken, is het redelijk pijnlijk om onze nationale vlag in spiegelbeeld te zien.

Dienst mededelingen

Het kon niet uitblijven, zeker niet op deze blog. Vanaf morgen zal hier geregeld een welgemeende "djoef van de week" uitgedeeld worden. Sidder en beef, want ik zie alles en ben snel gefrustreerd, zeker als ik gehaast ben.