Tommeke, Tommeke, wat doe je nu?

Wielrennen is en zal altijd mijn grootste passie blijven. Urenlang naar de koers kijken (vanin de zetel) en elk jaar een weekje naar de Ronde van Frankrijk gaan, het zal nooit vervelen.

Wielertruien verzamelen is er ooit toevallig bijgekomen. De mooiste van gans het peloton is onze nationale Belgische trui die op de kampioenschappen gedragen wordt. Het beruchte model in prachtig koningsblauw (of hemelsblauw, afhankelijk van je waspoeder), met onze nationale driekleur fier op borst en rug, geeft steeds een kick, als je hem tijdens de wedstrijd door het beeld ziet flitsen.

Midden jaren 90 verdween dit shirt echter uit het peloton. De nieuwe modelletjes (o.a het gevlamde motief waarin Museeuw wereldkampioen werd) sloegen echter niet aan en in 2004 werd het retromodel opnieuw in gebruik genomen.

Deze trui moet zowat de eerste van mijn collectie zijn. Hij dateert uit 1981, toen Maertens na een onvoorstelbare comebackzomer zijn tweede wereldtitel behaalde. Hij is inmiddels gesigneerd door elke Belgische wereldkampioen profs op de weg van de laatste 50 jaar, behoudens de betreurden Monseré en Dhaenens. En was ik er twee jaar eerder aan begonnen, dan had ik zelfs via Rik Van Steenbergen, Briek Schotte en Marcel Kint, tot 1938 kunnen teruggaan. In het hemelrijk worden echter geen handtekeningen meer uitgedeeld jammergenoeg. Nooit meer...

Ook de genaamde Tom Boonen ontbreekt nog. Komende week moet het echter gebeuren. Ik heb dan ook beslist deze blog voor enkele dagen te sluiten om alles op alles te zetten en het Vlaanderland in te trekken, me nestelend in het zog van het wielercircus.

Het begrip groupie zal een nieuwe dimensie krijgen, opdringerigheid en omkoperij zullen schering en inslag zijn, maar de handtekening moet en zal op de trui komen. Zo staat het immers geschreven. Zo zal het zijn. Echt wel!

En weet iemand het ondertussen al?

Het was niet de zetpil van Philippe Gilbert, het heeft evenmin iets met mijn darmen of met Hugo Claus te maken, en neen, het is ook geen zelfbouwpakket voor een vibrator.

Het is echter wel een bouwpakket. Vroeger, toen ik jong was en veel tijd had, deed ik nogal vaak aan modelbouw. Ik denk dat de meeste venten dat in hun jeugd wel gedaan hebben (modelbouw en aftrekken, als ik zo even in mijn vriendenkring navraag). Het probleem is dat mijn jeugd maar niet afgelopen raakt. Ik zie de comments ivm aftrekken al in gedachten verschijnen, evenals de IP adressen van diegenen die ze plaatsen.

Dus nu dat ik iets minder jong ben, maar nog steeds veel tijd heb, haal ik af en toe eens mijn bouwdozen boven. Gewapend tegen de lange winters heb ik nog zowat 25 vliegtuigen staan in ongeopende dozen, enkele wagens, boten en zelfs ruimtetuigen van Star Wars en Star Trek. Op alle mogelijke schalen. En telkens blijf ik er maar bijkopen. De ganse luchtmacht van WO2 op schaal 1/72, ik zie ze hier al in de living staan naast mijn miniatuurwielrennertjes, ganse rekken vol.

Terug naar de realiteit nu. Wat jullie op de foto zien is uiteraard geen vliegtuig (alhoewel), maar een figuur, ondertussen (heel professioneel en met enorm veel gevoel voor detail) geverfd, maar nog niet gemonteerd. Twintigers, forget it, dit weten jullie nooit. Dertigers die begin jaren 80 hun woensdagnamiddagen doorbrachten, op Antenne 2 naar Japanse, doch in het Frans gedubde tekenfilms starend, jullie weten dit ongetwijfeld.

En morgen he, morgen haal in mijn spuit boven om alles lekker aan elkaar te kleven...

Klasse

Wie wordt de man van Phaedra, of althans, wie wordt de man waarmee VTM contractueel een overeenkomst zal sluiten, om tenminste te doen alsof er liefde in de lucht hangt, liefde die toch zeker twee volle seizoenen docusoap kan vullen. Want daar gaat het immers om: (goede) TV maken die veel kijkers lokt, ze zijn in Vilvoorde namelijk ook niet van gisteren. En Phaedra Hoste is een leuk middel om dit doel te bereiken.

Vandaag moesten we afscheid nemen van Jan, de ideale schoonzoon, de romanticus, de man die iedereen als vriend zou willen hebben. Doch helaas, driewerf helaas, er loopt bij VTM al een soap met een El Sympathico, dus exit Jan.

Volgende week weten we eindelijk wie met Phaedra op reis mag: de gedoodverfde winnaar Pascal, de knapste (ik durf dat zeggen) en meest mysterieuze van de hoop? Of wordt het toch Stefan, mijn favoriet, die als underdog startte aan het programma door enkele dagen ziek in bed te liggen? Deze laatste is gek van wielrennen en moest Phaedra hem voor de keuze stellen tussen zijn fiets en haar, zou ze meteen haar biezen mogen pakken en op een ander zijn buis (van de fiets uiteraard) gaan zitten. Stefan, een man naar mijn hart (ook dat durf ik gerust zeggen).

We hebben vandaag ook afscheid genomen van de straathoertjeslook van Dina Tersago, want in het voorstukje van volgende week, leek ze weer op de Dina die we kennen van vroeger. Misschien ligt het aan mij, maar met dat kapsel en die kledij denk ik niet aan een presentatrice, maar komt spontaan mijn portefeuille naar boven (puur hypothetisch natuurlijk).

Volgende week wordt alles duidelijk.

Weet iemand wat dit is?

Het vervolg

Ik liep dus zondagnamiddag langs de Dender en voelde mijn benen niet meer. Met die heroïsche muziek op de achtergrond zag ik een dubbele film in gedachten draaien: enerzijds Jim De Bril die maar vadsiger en vadsiger wordt en in plaats van te trainen en te rusten, zijn jongste spruit de fles moet geven, en er 's nachts verschillende keren voor moet opstaan, en anderzijds ik, die in een halve marathon, in het zicht van de finish, van hem wegspurt.

En toen, toen begon het plots te regenen, hevig te regenen. Eerst viel het geluid in mijn linkeroor uit, dan in het rechteroor. Vier kilometer van huis verwijderd heb je dan niet veel keus: schuilen onder die ene boom die er niet is en moest hij er zijn, nog zonder bladeren deze tijd van het jaar, was dus geen optie. Blijven lopen dan maar. En niemand met rode bottekes in de buurt om mijn testosteron op te pompen en me allerhande geile dingen toe te roepen in een onbestaande taal.

Op zulke momenten heb je veel tijd om na te denken. Mijn maand voorsprong op mijn loopschema is ondertussen volledig verdwenen en tussen half maart en eind mei (20 km van Brussel) vorig jaar, heb ik maar liefst 28 keer de loopschoenen aangetrokken voor gemiddeld meer dan 9 km per keer. Hoe ga ik dat nog evenaren? Lang leve het bijhouden van schema's...

Ik zal mijn filmmuziek nog hard kunnen gebruiken de komende maanden.

The prequel

Een film zonder muziek, is als een Rimbaloeblog zonder sex of kakken, met andere woorden het trekt op niet veel. Het toeval wil nu dat ik een sucker ben voor filmmuziek. En dat maakt dat ik eigenlijk niet veel aan te merken heb op een zwaar de grond ingeboorde prent als Pearl Harbor.

Zoals bij zovele films werd de muziek geschreven door Hans Zimmer en zijn team en mijn mp3 spelertje staat er dan ook vol van (het kan niet allemaal Billy Joel, Carnaval of "de dikke lullen band" zijn, nietwaar).

De man zijn muziek wordt zowat op elke heroïsche documentaire gemonteerd. Pirates of the Caribbean, Black Hawk Down, Gladiator, The Thin Red Line, Backdraft, iedereen kent het werk van Hans Zimmer, soms zelfs zonder zijn films gezien te hebben. De laatste scene van "The Da Vinci Code" is net dankzij deze muziek de enige van gans de film die blijven hangen is.

Gezien mijn looptrainingen dit jaar niet echt van de grond lijken te komen, dien ik mij dus te beroepen op dit soort stimulerende muziek, om het afzien wat te minderen. Deze middag gaf dit nummer van de Pearl Harbor soundtrack me echt vleugels. Voor wie geen geluid heeft, valt dit blogje uiteraard voor een groot stuk in het water. Jammer maar helaas.

En gezien dit artikel al lang genoeg is, volgt morgen het vervolg.

Een scheet in een fles

Bijna een jaar geleden, op een mooie ochtend, brak een spontane treinstaking uit. Er was immers een treinbegeleider het slachtoffer geworden van agressie. Ik heb daar toen een blogje aan gewijd waar ik de oplossing voorstelde, en ik citeer:

"'t Is nochtans simpel, veel van die treinbegeleiders zijn als het ware vernepelingskes, simpele zielen met piepstemmetjes en zonder ballen aan hun lijf. Moest ik zat, werkloos of zonder ticket op een trein zitten en er komt mij zo iemand de les spellen, ik zou hem ook eens onder handen nemen. Moest er echter een kleerkast van een vent vol met tatoeages voor me staan, ik zou meteen mijn pamper aantrekken en braafjes doen wat hij me opdraagt (behalve als dit iets anaals betreft)."

Dus concreet, engageer welopgevoede buitenwipperstypes als treinbegeleider en het zal er al veel kalmer aan toegaan.

Gisteren, 11 maand later dus, kreeg ik daar nog een comment op van een zichzelf veel te serieus nemend, alle zin voor humor en ironie ontberend, ongetwijfeld gebukt gaand onder een zwaar trauma, op google surfend naar artikels over treinbegeleiders, en zonder twijfel enorm klein geschapen persoon.

Ik kreeg heel wat vuils naar mijn hoofd geslingerd. Hij categoriseert me met 'mannekes met grote mond tot als het zover is, zijn ze maar een scheet groot'.
Los van het feit dat zijn zinsconstructie niet klopt, wens ik toch even te reageren op het feit dat hij me met een scheet vergelijkt. Ik nodig hem uit om eens achter me te komen staan als ik spruiten gegeten heb. Die scheten zijn op dat moment niet te versmaden en daar gaat een mens echt wel van lopen, zelfs een treinbegeleideragressor.

Normaal reageer ik niet op comments van losers, maar ik heb zijn IP adres even nagegaan en, sorry dat ik de naam hier ga uitspreken, hij woont in... Dendermonde.

En daarmee is meteen ook alles gezegd.

The return of the sp.a

Ik ging hier vandaag iets schrijven over eurosong en die met haar geile kop en haar rood kleedje en dito botjes, maar het is al te laat op de avond en ik wou er een foto bij plaatsen, wat blijkbaar niet schijnt te lukken.

Dus zal het voor morgen zijn.

From hero to zero

Dames en heren, welkom op deze subjectieve wielersportblog...

In het jaar des heren 2005 besliste de UCI om een nieuwe supercompetitie uit de grond te stampen: de zogenaamde Pro Tour. Gedurende gans het wielerseizoen zouden de renners punten kunnen verzamelen in de grootste rittenwedstrijden en eendagskoersen. De winnaar zou zich de beste renner van het seizoen mogen noemen en om de verzamelaars nog wat extra te kloten, werd ook beslist een leiderstrui aan de competitie te koppelen.

Na amper twee jaar was het al dikke ruzie tussen de UCI en enkele organisatoren omdat deze laatsten zelf wilden beslissen wie aan hun wedstrijden mocht deelnemen.

Deze week zal bepalen hoe het verder moet, want blablabla (wie het interesseert zal zelf wel de krant lezen).

Alleszins, omdat de grote ronden en enkele topklassiekers geen deel meer wensen uit te maken van de Pro Tour, is het UCI in een wanhopige poging gestart enkele nieuwe organisaties aan de kalender toe te voegen, zogenaamd onder het mom van mondialisering van de sport. Onder die organisaties sinds dit jaar ook de Tour Down Under in Australië, openingswedstrijd dus van de Pro Tour. Grote winnaar daar werd de enorm gekende Duitser André Greipel, die naast de eindzege, ook 4 ritoverwinningen behaalde. De top 5 van het klassement bevat, naast Greipel, ook nog overbekende renners als daar zijn Delage en Buffaz, beide met een enorm palmares...
En de tweede in diezelfde Tour Down Under, Allan Davis, toevallig wel een renner met naam, wordt niet eens opgenomen in de Pro Tour rangschikking, omdat zijn ploeg geen deel mag uitmaken van het circus.

En een circus, dat is het. Want veel van die renners zullen verplicht dienen deel te nemen aan de kasseiklassiekers in Vlaanderen, iets waar sommigen onder hen voor huiveren. Vorig weekend heeft de fiere Pro Tour leider André Greipel eens mogen proeven van de Omloop het Volk. In zijn geval was het eerder lijden dan leiden, want de arme man eindigde 143ste, oftewel... allerlaatste.

Verlangen

De reden van de goede prestaties van Philippe Gilbert is niet meer of niet minder dan natuurlijke oftewel lichaamseigen doping. Maandag stond immers in Het Nieuwsblad een klein artikeltje waarin men vermeldde dat de Phille sinds begin dit jaar een nieuwe vriendin heeft. Patricia is haar naam, en ze werd zowat 19 jaar geleden geboren. Ze is blond en ziet eruit als een echt barbiepopje.

Nu vraagt gans wielerminnend (lees: roddelend) België zich af wie deze bloedmooie blondine dan wel mag zijn. Ze houdt zich immers liever op de achtergrond.

Wel, het heeft bloed, zweet, tranen en vooral veel geld gekost om aan een foto te raken, maar het is uiteindelijk gelukt.

Aanschouw hier de nieuwe vriendin van Philippe Gilbert.