Voyeurisme

Tegenwoordig word je op TV overstelpt van de reality shows. En telkens als je denkt dat het toppunt bereikt is, komen ze het jaar daarop met nog iets straffers op de proppen. Het schoolvoorbeeld is Temptation Island. Waar zitten we nu, de zesde jaargang of wat? Je zou denken dat alle Vlaamse of Nederlandse verleidelijke vrijgezellen en achterlijke koppels reeds aan bod gekomen zijn, niets is echter minder waar. Dit jaar lijkt wel het summum.

Even voorstellen:

Veronique en Frederik: hij heeft een zwaar libido en dus meermaals per dag behoefte aan sex. Zij eigenlijk niet. Meer nog, ze voelt zich fysiek niet meer aangetrokken tot hem. De afspraak is dat kussen mag, maar net om die reden zal zij dat niet doen (vrouwenlogica?). Als de verleiding hem te groot wordt hebben ze afgesproken dat hij de hand aan zichzelf zal slaan...

Bianca en Takis: hij, grappige surfboy, geeft tijdens de leugendetectortest toe dat hij haar al meermaals bedrogen heeft, en nadien verklaart hij, met een camera op hem gericht, dat hij hoopt dat zijn vriendin die beelden niet te zien zal krijgen. Hij mag van haar onder geen enkel beding in hetzelfde bed slapen met een andere vrouw, maar zij krijgt de eerste nacht reeds een mannelijke bezoeker op haar kamer.

Ciska en Gringo: hij zuipt zich tijdens het eerste feestje al te pletter en verklaart de dag nadien zich niets meer te herinneren. Zou ondertussen wel bij meerdere vrouwen zijn vingertje in hun broek gestopt hebben (of althans geprobeerd).

Rachel en Danny: koppel waar de productie zich volgens mij grondig aan mispakt heeft. Misschien ligt het aan mij, maar ik vind haar echt een mottige doos. Waarschijnlijk delen de mannelijke vrijgezellen deze mening, want ze hebben speciaal een nieuwe vent uit Nederland laten overvliegen om haar te verleiden. Benieuwd hoeveel geld die gast daarvoor gekregen zal hebben.

Het belooft alleszins weer spannend te worden en we zitten nog maar aan de tweede aflevering.

Me and my wall

Rond 17 uur ben ik aan mijn heldentocht (of calvarietocht of whatever) begonnen. Het was met een klein hartje, want ik had totaal geen referentiepunt gezien mijn absoluut gebrek aan fietsconditie. Na amper 7 km begon het plots te regenen, het leek wel een douche. Speciale kledij had ik niet en de kou kroop dus meteen in mijn lichaam. Gelukkig kon ik wat schuilen onder een brug. Daar zou mijn avontuur dus eindigen. Ik zag het zo voor mij, al die denigrerende comments op deze blog. Karakter is een raar beestje dus zette ik toch maar weer aan en enkele kilometers verder stopte de regen en in de verte brandde de zon gaten door het wolkendek. Ik dacht aan wat een kameraad me deze middag verteld had: "a winner never quits and a quitter never wins". Hij had verdorie gelijk. Tegen dat ik in Geraardsbergen aangekomen was scheen de zon volop. Nu zou het moment komen. Mijn moment.

Ik besloot het volledige traject te volgen van de renners vanaf het moment dat ze de Dender oversteken. Dus met de beruchte Vesten inbegrepen. In gedachten stelde ik me voor dat ik in de race zat. Ik hoorde mensen allerhande namen scanderen: "Eddy, Eddy, Eddy, Komaan Johan, Go Tommeken Go, Rimbaloe, ge zijt ne sukkelaar!" Inderdaad, reeds op de Vesten diende ik constant terug te schakelen, tot ik op de allerkleinste versnelling zat. Aan de voet van de Muur zelf stopte ik even om een foto te laten nemen. En toen begon ik eraan: 450 meter, gemiddeld stijgingspercentage 9.3% met een knik van 19.8%. Mijn hartslag al meteen de hoogte in. Blik op oneindig en concentreren op de pedalen. Het lukte... tot ik op het steilste stuk kwam. Ik slaagde er zelfs niet meer in op recht op de trappers te gaan staan. Mijn spieren leken te scheuren. Bij elke pedaalslag maakte mijn achterwiel een zwieper tot ik bijna mijn evenwicht verloor en voet aan de grond moest zetten. Verdorie toch, net achter de bocht waar dit gebeurde ging alles weer vlot, dus op amper 10 meter na zou ik het gehaald hebben. Eens boven keerde ik een klein stukje terug om nog wat fotootjes te laten nemen.

Toen ik nadien het traject in omgekeerde richting aflegde diende ik constant in de remmen te gaan en met een voet los van de pedalen, uit angst om door de snelheid mijn evenwicht te verliezen. Dan besefte ik pas echt het hoogteverschil. Het gevoel van euforie maakte al snel plaats voor wanhoop toen ik besefte dat ik er nog een uurtje zou over doen om terug naar huis te fietsen. Mijn benen hebben nog nooit zoveel pijn gedaan als het moment dat ik van mijn fiets stapte, mijn achterste voelt als een anale verkrachting en mijn schouders en nek zijn volledig verzuurd. De volgende dagen zal ik ongetwijfeld nagekeken worden wanneer ik voorbijstrompel als een, vergeef mij het woord, spast. Maar toch, opdracht min of meer vervuld en bovendien 47 km op de teller, da's meer dan de helft van wat ik de vorige twee jaren in totaal bij elkaar gefietst had.

Tot slot nog dit: zoek de 7 verschillen tussen onderstaande foto en die van het artikel van gisteren.

Mijn Ronde

Leif Hoste en Tom Boonen temmen de Muur van Geraardsbergen, een beeld uit de Ronde Van Vlaanderen van vorig jaar (foto www.rvv.be). Morgen ga ik een poging doen diezelfde Muur te beklimmen. Wie me ter plaatse wil komen uitlachen maakt een grote kans te slagen in zijn opzet. Fietsen is immers niet mijn sport, althans niet actief. Twee jaar geleden heb ik me een nieuwe fiets gekocht, zo een hybride model, zonder overbodige balast als dynamo en lichten, spatborden en bagagerek. Een zadel staat er gelukkig wel op, doch het is nog niet vaak besprongen dus mijn fietsconditie is nihil. Ik heb het daarnet even gecontroleerd, de teller staat op een fantastische 82 km...

Op zijn minst een redelijke uitdaging. Van hier tot Geraardsbergen is het langs de Dender reeds meer dan 20 km, dus de kans is groot dat ik nog vóór het bergop gaat al met mijn tong over het stuur hang.

Alleszins, morgennamiddag heb ik speciaal verlof genomen. Een stevige maaltijd, vervolgens de adrenaline langzaam oppompen door op TV naar Dwars door Vlaanderen te kijken en dan mijn stalen ros van stal halen.

Factoren buiten mijn wil om die de missie kunnen verstoren:
- regen
- mijn banden zijn leeggelopen... waar is die verdomde fietspomp?
- ik mis een bocht en rij de Dender in
- ik val na de middag in slaap in de zetel
- stressdiarree doet mijn weerstand breken
- gemakzucht, het seizoen is nog lang
- ik blijf plakken in de ijsjeszaak halverwege het traject

- mijn voorwiel blijft hangen in een verdomde put veroorzaakt door die kasseistelende souvenirjagers
- ik moet thuisblijven van mijn vrouw
- ...

Vacatures in overvloed

We schrijven 20 november 1985. België speelt in Nederland de terugmatch van het barrageduel met als inzet een plaatsje op de wereldbeker in Mexico. We domineren de match, maar krijgen twee goals te slikken. De Hollanders kruipen echter massaal terug en de Belgen vechten als Duivels. In de 86ste minuut roept Rik De Saedeleer de historische woorden: "Ze gaan lopen" uit. Op dat moment krijgt Gerets op rechts de bal, zet voor naar de aanstormende Grün, die deze onhoudbaar binnenkopt. De meest mythische goal van onze nationale ploeg en België geplaatst voor Mexico 86, waar het grootste sprookje uit onze voetbalgeschiedenis geschreven zou worden.

We hadden een ploeg. There's no I in team en inderdaad, de spelers deden alles samen: pintje drinken, kaartje leggen, hoertje bezoeken en vooral, voetballertje spelen. De ploeg stond er. Geen volgevreten vedetten, maar harde werkers die bereid waren hun hoofd voor de bal te leggen.

Het verschil met de huidige generatie is dat er geen leiders meer zijn, dat het vandaag eerder praters zijn dan doeners. Gerets die zei niet dat hij Ronaldo van het plein zou schoppen, hij deed het gewoon; Ceulemans zei niet dat hij er voor zou blijven gaan, hij deed het; Pfaff zei niet dat hij zich zou laten sponsoren, hij deed het.

Vandaag hebben we geen ploeg meer. Sommige spelers kennen elkaar niet eens bij naam. Buiten de match hebben ze geen contact met elkaar. Ze trekken zich terug op hun kamer bij hun playstation of tokkelen wat op hun computer. Ze hebben allemaal een eigen website, of een eigen blog. Alsof de wereld boodschap heeft aan al die blogs...

Eventjes snel wat lengtes zwemmen

Vorige zondag moet het denk ik exact 20 jaar geleden geweest zijn dat ik de beste zwemprestatie uit mijn leven neergezet heb: namelijk het halen van mijn brevet op de 400 meter, in het zwembad van Aalst. Tot zover mijn zwemcarrière…
Als ik al mijn zwemmeters van de 20 daaropvolgende jaren zou optellen, zou ik niet eens aan diezelfde 400 meter komen. Hoog tijd dus om eens te zien wat we nog waard zijn.

Dus vorige zondag met vrouw en kids afgezakt naar het zwembad alwaar ik op mijn gemak eens 500 meter zou zwemmen in een 25-meter bad. Na amper 2 lengtes sloeg de verzuring in mijn schouders al volop toe. Mijn kopje zakte met de minuut en ik kreeg moeite het boven water te houden. Plots werd het nog erger toen ik besefte dat water en contactlenzen twee dingen zijn die niet echt verenigbaar zijn. Dus verzuring en verlies van het zicht, het moet een leuk schouwspel geweest zijn. De redster aan de kant had het blijkbaar ook door want ze bleef me met meer dan gewone aandacht volgen. Ik dacht aan opgeven, maar plots, zoals het een echte sportman betaamt, bleek ik toch nog ergens de kracht te vinden om door te gaan. Lichaamseigen testosteron veronderstel ik, of gewoon het idee dat afgaan niet echt een leuk gevoel is (behalve op de pot), vooral dan in het bijzijn van vrouwen.
Ik heb uiteindelijk mijn 500 meter (schoolslag) gezwommen in drie etappes met telkens een tweetal minuten rust ertussen. Volgende keer gaan we voor de volledige afstand zonder tussenstops. Misschien dat ik ook maar eens een duikbrilletje meeneem.

Het is misschien een torenhoog cliché, maar ik heb weer spieren ontdekt waarvan ik het bestaan niet eens kende. Niezen was deze week dan ook niet echt het meest aangename gevoel in de wereld…

Vervolg van artikel van gisteren

De witte martini's gingen goed naar binnen en de pintjes ook. Lora was al naar huis vertrokken en toen werd het plots allemaal minder leuk, zeker toen ik tot de constatatie kwam dat ik nu zelf zou moeten rijden. Ik schakelde over naar water en een uur later vond ik de lebberende pubers niet echt meer interessant en besloot ik ook maar huiswaarts te keren.

Op de Parklaan in Aalst werd ik even verblind door een lichtflits. Die verdomde tegenliggers toch met hun mistlichten aan. Rechts van mij werd ik ondertussen voorbijgereden door enkele fietsers. Op het einde van de laan zag ik plots de flikken staan, dat rijmt naar het schijnt. Ik zag in een flits de film van mijn leven voorbijlopen en het intrekken van mijn rijbewijs was de grote finale. Mijn papieren waren immers nog niet in orde sinds ik mijn nieuwe nummerplaat ontvangen had en bovendien zou ik een blaastest niet zonder kleerscheuren overleven. De adrenaline pompte door mijn lijf, maar wonder boven wonder mocht ik doorrijden. Wat had ik toch weer geluk gehad zeg.

Vorige week vond ik bij het thuiskomen een mooie brief van de politie op tafel. Die flits die ik dacht te zien, was dus echt niet van een tegenligger. Damned, een verkeersboete. Ik reed na aanpassing 53 km/h in de bebouwde kom, om 4 uur 's ochtends, zonder verkeer, behoudens die paar fietsers die me inhaalden. Ik zal maar betalen zeker, the law is the law. Nochtans kan je in beroep gaan en ze hebben een vragenlijst bijgevoegd om eventueel dingen die in je voordeel pleiten, op te noteren. Ik vraag mij af wat er zou gebeuren indien ik daar zou invullen dat ik mijn kilometerteller niet kon zien omdat ik te zat was om de cijfertjes te onderscheiden. Zou dat een geldig excuus zijn?

Back to the future

...of beter gezegd: back to the past. Zouden de jaren 80 terug zijn? Vorige week zijn we eens afgezakt naar het "galabal" van de vijfdes en zesdes van het Koninklijk Atheneum van Aalst, school waar vele grootheden gevormd werden...
Het zou een kalme bedoening worden vol preutse pubers, gesurveilleerd door hun dweeperige ouders. Althans dat dachten we.

Een ware overrompeling van jeugdige hormonen viel over ons hoofd toen we de zaal betraden. Blijkbaar is de galabalmode de laatste jaren drastisch veranderd: als man moet je gekleed gaan in sportschoenen, niet bij elkaar passende broek en blazer, waarvan je de kraag recht dient te zetten en de mouwen moet opstropen. Je das moet voor de helft ontknoopt hangen en je hemd moet minstens met de twee bovenste knopen openstaan. Bij voorkeur draag je een zonnebril en loop je urenlang met hetzelfde pintje rond in je handen, terwijl je dronkenschap aan het faken bent. Het enige dat in al die jaren niet veranderd is, zijn de dassen die op een gegeven moment rond het hoofd geknoopt worden.

De vrouwen, da's een ander verhaal: die lopen er tegenwoordig bloedgeil bij en doen de ganse avond blijkbaar niets liever dan hun tong in de oren, neus en mond van hun klasgenoten te draaien. Het leek bij momenten eerder een proim (op zijn Oilsjters) night dan een prom night. De toiletten waren constant volzet en om even een mopje van Raf Coppens te gebruiken, ik denk dat er in juni veel meisjes het schooljaar met "vrucht" zullen beëindigen. Op zich vonden wij dit schouwspel zeer amusant, maar ik ben die avond met mijn Lora overeengekomen dat onze dochters van drie en vijf de eerste 20 jaar niet zullen moeten komen vragen om uit te gaan.

En ondertussen maar nippen van onze witte Martini, iets wat we in de ninetees pertinent zouden geweigerd hebben, want witte Martini, dat was voor janetten met permanenten!

(On)gezond trainen

De dagen beginnen stilaan goed te lengen en het geeft dan ook een leuk gevoel om ’s avonds van de trein te springen terwijl het nog klaar is. Binnenkort stappen we bovendien weer over op zomeruur en dan is het hek helemaal van de dam. Niets zal me dan nog kunnen tegenhouden om ’s avonds te gaan lopen. Mijn doelstelling om dit jaar 1000 loopkilometers te halen is al hopeloos voorbijgestreefd: ik was goed begonnen de eerste week van januari, maar sindsdien bleef het akelig stil.

Ik heb echter de oplossing gevonden: tijdens het werk onder de middag een klein uurtje lopen. Dat is zelfs dubbel voordelig voor wat betreft de kilootjes die nog moeten verdwijnen: enerzijds de verbrande calorieën en anderzijds is mijn hongergevoel na een inspanning niet om over naar huis te schrijven, zodat ik puur eet wat ik moet eten, ipv een dubbele portie plus een extra dessert binnen te spelen. Win/win…

Het nadeel is dat het misschien niet de meest gezonde omgeving is waar ik loop. Het is namelijk het Warandepark in Brussel, aan het Koninklijk Paleis en het Centraal Station. Voor wie er nog nooit geweest is, een mooie groene oase, omgeven door een waas van… walgelijke uitlaatgassen. Onder de middag wemelt het er nochtans van de joggers, waaronder enkele interessante vrouwelijke exemplaren. Niets zo goed om de motivatie op te krikken…

Zappen

Onze vriend Jomme, in blog-middens gekend als lezer van de maand februari, is goed op weg om quizzer van de maand maart te worden. Inderdaad, ook vorige week heeft hij een stresserende aflevering van "Black out" overleefd. Dit betekent dus, naast enkele jaren vervroegde veroudering, dat hij dinsdag 20 maart (dus vanavond) voor de derde keer zijn kans mag wagen. Plaats en uur blijven identiek: Canvas rond 21u20.

De fans van Peking Express zonder recorder weten wat dit betekent: wederom heen en weer zappen. Voor wie het programma niet kent, Peking Express is zowat de beste format die je maar kan vinden. En voor wie mij amper kent, het scheelde niet veel of ik zat in deze jaargang. Jaja, ondergetekende heeft zich vorig jaar samen met een kameraad van de vrouwelijke soort, en met de zegen van onze respectieve wederhelften (toch wel belangrijk), ingeschreven. We hebben de draft van 8000 naar 250 gehaald, wat dus een dagje Nederland en allerhande interviews en screenings betekende. Was onze cameratest te goed? Hebben we te weinig met elkaar geflirt? Viel het op dat Roos Van Acker een boontje had voor mij? Was ik psychologisch een te groot gevaar? Is er een opwaartse beperking op de kijkcijfers? Alleszins, we zijn uiteindelijk nog, totaal tegen de verwachtingen in, uit de boot gevallen.

Dit jaar schrijf ik me alvast opnieuw in. Mijn teamgenoot wil echter niet meer meedoen. Bezweken onder de stress van de selectieprocedure en ook het feit dat ze zwanger is (ik zit er voor niets tussen, zowel letterlijk als figuurlijk). Dus ik ben op zoek. Indien mogelijk had ik me graag met Rudy Silvester ingeschreven, maar blijkbaar zou hij reeds een optreden gepland hebben tijdens de opnames, zijn enige dit jaar.

In tussentijd echter, alle positieve energie naar Jomme en zijn black out. Alstublieft!

Schandalig!

Ik vind het schandalig dat ik er net niet in geslaagd ben schandalig rijk te worden. De oorzaak is niet ver te zoeken. Een sluimerende verkoudheid heeft mij de das omgedaan. Hierdoor is mijn reukvermogen lichtelijk aangetast waardoor ik dus aan de geur van mijn water een andere betekenis gaf. Maar niet getreurd, er komen nog gelegenheden, ik voel het aan mijn darmen :-)

Wat zou een mens doen indien hij pakweg 20 miljoen euro zou winnen? Ik mag er niet aan denken. Om te beginnen zou ik al een aapje inhuren om de geniale invallen die mij te binnen schieten alle uren van de dag (meestal op toilet) te kunnen noteren en in schrijfbare vorm voor mij op deze blog te plaatsen. Hij zou dan ook van de gelegenheid gebruik kunnen maken om mijn gat af te kuisen, zodat ik rustig op mijn gemak verder de Humo kan lezen.

Nu moet ik dat allemaal zelf doen. Wat ben ik toch te beklagen. Schandalig vind ik het!

Ik word schandalig rijk

Ik ben deze ochtend met een vreemd gevoel opgestaan. En neen, een ochtenderectie is geen vreemd fenomeen. Wat was er nu aan de hand? Ik zag allemaal cijfertjes in mijn hoofd: 5 om specifiek te zijn. Vanwaar ze kwamen wist ik niet, maar ik voelde het meteen aan mijn water dat ze een speciale betekenis hadden. Dewelke dan? Ik brak er mijn hoofd niet enkel figuurlijk, maar bijna ook letterlijk over, toen ik plots frontaal tegen een deur liep. Ogenblikkelijk zag ik niet enkel cijfertjes, maar ook sterretjes.

Dan pas begon het me te dagen: ik had een combinatie voor euromillions in mijn hoofd. Volgens mij bovendien de winnende combinatie, mijn water liegt immers nooit! Behalve die keer toen ik de dag ervoor asperges gegeten had, maar da's een ander verhaal.

Voor wie het principe niet kent: je mag per rooster 5 cijfers kiezen, plus nog eens twee sterren. De trekking van morgen, vrijdag 16 maart, is er slechts een kleintje, met amper een schamele 27 miljoen euro te winnen. Toch ga ik de kans niet laten liggen en er dus voor gaan. Meer nog, ik bied aan jullie allemaal de mogelijkheid te delen in mijn kennis en kunde.*

Beste lezers, aanschouw hieronder de winnende combinatie:

4 / 14 / 16 / 45 / 49 en sterren 4 en 6

* artikel 235, paragraaf 2 van het reglement: per ingediend rooster van de door NV Rimbaloe aangegeven cijfer/stercombinatie zal een vast bedrag van 1 EUR door de betrokken deelnemers dienen te worden uitgekeerd ten gunste van de NV Rimbaloe, dit op straffe van niet-validatie van het ticket.

De waarheid

bijdrage door Jef Verplassen, advocaat van de moeder van Rudy Silvester, alsook van Rimbaloe.

Het volgend relaas is uiterst schokkend en zal enkele waarheden blootleggen die bijna 30 jaar onder het stof van de vergetelheid weggemoffeld lagen. Gevoelige zielen worden hierbij dan ook gevraagd niet verder te lezen.

Van genaamde Rimbaloe (100% hetero) wordt vaak verteld dat hij een anale fixatie heeft, dat hij liefhebber is van de bruine verhalen. Talloze interviews en psychologische testen hebben dit bovendien keer op keer bevestigd. Recent werd echter de oorzaak van deze aandoening officieel vastgesteld. Bijgevoegd detail van een op het eerste zicht onschuldige foto, zal aangewend worden als onweerlegbaar bewijs.

Alles draait om hoofdbeklaagde Oscar, ook wel gekend als Bart Harpoen (om privacyredenen werd de naam veranderd), persoon in het midden van de foto. Op het eerste zicht een beminnelijk jongetje, doch onder dat onschuldige masker schuilt een waarlijk intrigant met slechts één doel in het leven: zijn brave klasgenootjes het leven zuur maken door hen langs vanachter te betasten. Zijn eerste slachtoffer was de jongen die neergehurkt zit: van pure wanhoop heeft deze zich reeds op jonge leeftijd volledig in het katholieke geloof gestort. Kijk vooral naar de wanhopige blik in zijn ogen en de bidhouding van zijn handen.

De betichte Oscar kon niet anders dan zijn pijlen op een ander doel te richten. De knappe, sympathieke spring in 't veld met het groene, ver op zijn tijd vooruit zijnde outfitje, zou het volgende slachtoffer worden. Inderdaad, de genaamde Rimbaloe werd, tijdens het nemen van deze foto, ook genomen, maar dan door de linkerhand van Oscar. Dit verklaart ook meteen de op het eerste zicht onnozele blik in de ogen van kleine Rimbaloe. Derde onomstotelijk bewijs is de expressie op het gezicht van Oscar: een psychopatische zelfgenoegzame allesomvattende glimlach. Nu nog krijgen wij, specialisten terzake die toch dachten alles reeds gezien te hebben, koude rillingen bij het bekijken van deze foto.

Sinds die dag loopt Rimbaloe gebukt onder een anale fixatie, op het eerste zicht heel spannend, maar wat hem betreft al veel minder. De waarheid heeft zijn rechten, wij hebben de plicht deze wandaad aan de kaak te stellen. Verdere stappen zullen ondernomen worden om paal (het woord is op zijn plaats) en perk te stellen aan dit soort toestanden.

Reünie

Wie vaak deze blog leest, zal wel al gemerkt hebben dat het hier regelmatig, om niet te zeggen constant, de platvloerse richting uitdraait. Ik laat heel vaak in mijn ziel kijken, maar slechts zelden in mijn hart. Het volgend verhaaltje is er eentje van de laatste categorie. Het gaat als volgt...

Ik heb in Aalst kleuterschool gelopen eind jaren 70 in de Hoveniersstraat, een heel klein schooltje, we zaten met amper 10 kindjes in de klas. Als ik vandaag naar die foto kijk, zijn er slechts twee klasgenootjes die ik nog ken, omdat we later nog samen schoolgelopen hebben. Eén van die twee is tot op heden nog steeds een heel goede vriend. Maar de rest? No idea. Ik vraag me soms wel af wat er van die blondine met het oranje kleed geworden is. Dat was toen al een stoot. Zou dit vandaag nog zo zijn? Of zou het een draak geworden zijn? Zou ze nog leven? Wie weet kennen we elkaar wel zonder onze voorgeschiedenis te beseffen.

Ergens in de loop van vorig jaar ben ik, via één of andere veilingssite, in contact geraakt met een collega-Aalst-Carnaval-verzamelaar. Sympathieke gast, in een vorig leven nog een muziekcarrière geambieerd, en vooral, Carnavalist met het hart op de juiste plaats. We mailden sindsdien geregeld, belden af en toe en zijn elkaar tijdens de Carnavaldagen enkele keren tegen het lijf gelopen. Vorige week echter, om God weet welke reden, mailt hij me plots met de vraag waar ik kleuterschool gelopen heb. Om een lang verhaal kort te maken, jullie weten toch al waar ik heen wil, bleek dat we verdorie klasgenootjes waren.

Dit zijn zo van die kleine faits divers die op zich onbenullig kunnen overkomen, maar voor mij toch hartverwarmend zijn.

Maar genoeg gezeverd, ik ben nadien eens beginnen nadenken en ben tot het besef gekomen dat deze persoon, hij leest deze blog dus als hij zelf wil mag hij zich bekend maken, mede verantwoordelijk is voor wie (of wat) ik vandaag geworden ben. Meer daarover morgen...

Nog meer Black Out

Voor al wie vorige week gekeken heeft, mijn favoriete lezer heeft de eerste aflevering van de quiz "Black Out" met glans doorstaan. Hij heeft de beste quizzer van Oudenaarde en omstreken de vernieling in gespeeld. Morgenavond, dinsdag 13 maart, volgt de tweede aflevering. Ik weet nog steeds niet hoe hij het er van zal afbrengen. Wat ik echter wel weet is dat ik weer met een moordende portie stress voor het scherm zal zitten. En als je moet aftellen naar iets, kan 24 uur extreem lang lijken. Het doet me wat denken aan de gelijknamige TV-serie "twenty four". Spanning troef!

Het is een quiz die nog stresserender lijkt dan het zwaarste examen. In de eerste ronde moet je vragen beantwoorden, maar van elk antwoord moet je een letter onthouden. In de finale moet je dan aan de hand van die letters, opnieuw de bewuste antwoorden opnoemen. Dus is het een ganse aflevering concentratie en memorisatie. En ondertussen Jo Van Damme die je van de wijs probeert te brengen met gesprekjes over koetjes en kalfjes. Zou echt niets voor mij zijn.

Wat ook niets voor mij is, is de inspiratie vinden om elke week de aflevering aan te kondigen. Dus, hoezeer ik het hem ook gun, en hoezeer ik zal teleurgesteld zijn als hij het onderspit moet delven, de ontgoocheling zal al snel plaats maken voor opluchting :)

Alleszins, allen zappen naar Canvas rond 21u20!

Wedstrijdplanning

De kogel is door de kerk: na wekenlang de kalender bestudeerd te hebben, heb ik mijn triatlonwedstrijd uitgekozen. De steeds toenemende druk van "trainer" Wim heeft me uiteindelijk over de streep getrokken. Het zal dus Viersel worden, op 26 augustus. OK, het is niet de volle afstand, zelfs niet de halve, of de kwart, maar volgens de overlevering zullen mijn kleinkinderen later kunnen zeggen dat hun petjen zaliger de ultieme sport beoefend heeft. Het was nochtans niet simpel, ik diende immers met verschillende factoren rekening te houden:

1) moeder de vrouw en de kids zouden het niet leuk gevonden hebben indien ik tijdens onze vakantie of tijdens reeds vastgelegde weekends, er een dagje tussenuit zou sluipen;
2) zoals het een topsporter betaamt, wou ik een weekje hoogtestage incalculeren, zijnde tijdens de Ronde Van Frankrijk, waar ik de Aubisque wil bedwingen (lees: oprijden zonder om te vallen);
3) ik kan in de week enkel ’s avonds trainen, en dan is het toch aangenaam als het nog wat klaar is buiten. Dus mag ik mijn wedstrijd niet te vroeg op het jaar leggen;
4) het moet ook combineerbaar zijn met een halve marathon (datum nog te kiezen), waar ik het record van mijn makker Jim De Bril wil breken (doch steeds mijn tanden op stukgebeten heb).

De planning kan alleszins beginnen. Het petje heb ik al, het 3coach shirt is besteld, nu is het wachten op de schema's van mijn trainer.

May the force be with me... and my trainer!

De onderkant van ons kattin

Enkele dagen geleden was ik ongewild getuige van een verkrachting. Toen ik eerder deze week 's ochtends de rolluiken van de badkamer omhoog deed, merkte ik een akelig tafereel op. Ik voel nog steeds de rillingen over mijn lichaam lopen als ik eraan terugdenk. Ik zag onze jonge kattin, amper 6 maand oud, in een liefdesspel verzonken. Lilo, want dat is haar naam, was ondanks haar gebrek aan ervaring, verwikkeld in een interessant triootje met twee volwassen katers uit de buurt. En maar tieren en krijsen, maar ondertussen haar toch lekker laten nemen. Zo van nee, nee, nee, nee, nee, allez dan 't is goed. En dit alles gebeurde op de horizontale balk van onze schommel, meer dan 2 meter boven de grond. Toen ik het venster opende en eens hard siste, schrokken beide katers zich een bult en donderden naar beneden. Lilo bleef echter rustig liggen met haar staart de lucht in. Sommige vrouwen zijn echt niet te onderschatten!

Hopelijk heeft ze ervan genoten, want het zal de eerste en enige keer geweest zijn. Deze avond heb ik haar naar de dierenarts gevoerd en morgen wordt ze gesterliseerd. Het zal weer een serieuze noot kosten, maar het is het waard. Ik wil immers niet het risico lopen met kittens te zitten die ik nergens kan plaatsen. En het asiel betekent in veel gevallen nog steeds het fatale spuitje.

En nu we toch met wijsheden aan het strooien zijn:

"Is de krolsheid in de kat, loopt ze graag te pronken met haar gat"

"Loopt de krolse kattin buiten, mag de kater ook eens spuiten"

Mijmeringen op een woensdag

Wanneer je na het werk zonder eten naar een drink gaat, vermindert de behoefte om te eten met de pint!

Hoofdpijn heeft zijn naam niet gestolen!

Wanneer het bier is in de vent, wordt de WC pot goed verwend!

Wanneer de suppo zit in de kont, krijgt men vaak eens slappe stront!

(Niet mijn woorden, heb ik in de Flair gelezen daarnet op toilet)

Wanneer de suppo zit in de mond, ziet uw smoel er waarschijnlijk uit als een kont!

(Wel mijn woorden, ere wie ere toekomt)

Wat Anderlecht al jaren belooft te doen, maar niet in slaagt, is iets waar PSV al jaren in slaagt zonder het te moeten beloven!

Om te bloggen moet je soms tijd vrijmaken!

Tijd is een rekbaar begrip, net zoals de onderkant van ons kattin, maar daarover morgen meer!

de tjoepkes

Eén van mijn lievelingsgerechten moet ongetwijfeld chipolata met spruiten zijn. En dan te bedenken dat ik er vroeger niets moest van weten. Van spruiten is dat enigszins normaal te noemen, maar van worst ook? Je kan misschien zeggen dat ik altijd al een worstenfobie gehad heb, maar dat is het ook niet. Het lag hem aan de uiteindjes van de chipolata, de zoge-naamde tjoepkes, of zoals we thuis altijd pleegden te zeggen, de tepelkes. Ik vond dat vroeger totaal niet appetijtelijk. De fout van mijn broers en zus ongetwijfeld, die steeds van die verhalen opdisten over varkensdarmen. Wat zou ik dan, als zesjarig knulletje, mijn tanden zetten in toegeknoopte darmen? No fucking way!

Menig uur heb ik gesleten aan tafel samen met mijn tepelkes. Alle truken heb ik uitgeprobeerd en geperfectioneerd: het voedsel achter de chauffage werpen, alles in mijn zakdoek proppen terwijl ik een snuitfestijn orchestreerde, of het goedje de lucht in katapulteren tegen het plafond (je zou ervan verschieten hoe goed die velletjes blijven plakken) en meestal lukte het ook wel. Als ons moeder ooit de keuken zou uitbreken, zullen ongetwijfeld volledige culturen van nieuwe levensvormen opduiken.

Ondertussen is alles veranderd. Heden ten dage ben ik zot van tepelkes, ik krijg er maar niet genoeg van.

Waar ik eigenlijk toe wou komen is dat we zondag chipolata gegeten hebben en dat ons jongste enkel maar de tjoepkes wou opeten. Vreemd is dat; het kind negeert zomaar eventjes de fundamenten van mijn bestaan. Ik heb er een ganse nacht van wakkergelegen. Mijn vrouw bijgevolg ook.

Black Out

Velen onder ons denken intelligent te zijn, weinigen zijn het effectief. Ik denk, dus ik ben. En de beste manier om het aan de buitenwereld te tonen is meedoen aan een televisiequiz. Maar ik ben een broek-schijter, dus het is niet aan mij gegeven. Stel je voor, je zit in de finaleronde van een quiz, je hebt alles en iedereen naar huis gespeeld en dan struikel je over de allerlaatste vraag, een vraag waarop zelfs djeezes het antwoord zou weten.

Ik denk dan steeds terug aan een herexamen chemie ergens in eerste kandidatuur, waar ik officieel een black out kreeg. 't Is te zeggen, ik had eigenlijk niet gestudeerd, maar op zulke momenten heiligt het doel de middelen. Het doel was mijn jaar bissen en ik ben met vrucht geslaagd (in dat doel).

Black Out is voor sommigen een nachtmerrie, voor de intelligenten onder ons is het echter de naam van een quiz op Canvas, gepresenteerd door Jo Van Damme. Het toeval wil nu dat er morgenavond één van mijn dagelijkse lezers zal deelnemen. Dus mensen, laat de Champions League vallen, laat ook Wittekerke vallen en stem dinsdag 6 maart rond 21u20 op Canvas af.

U zal er voorwaar geen spijt van hebben.

Nog 48 weken, oftewel 336 dagen...

Het Carnavalseizoen zit er zowat op. Vandaag reed de jaarlijkse stoet van Denderleeuw uit. Het is bewonde-renswaardig hoe de kleine carnavals uit de Aalsterse regio er voorlopig toch in slagen jaar na jaar verder te blijven boeren. Het lijkt soms of er geen kat in geïnteresseerd is en de stoet dient voor een groot deel opgevuld te worden met groepen uit andere steden of gemeenten, maar toch blijven die mensen gedreven verder doen. Hoed af hiervoor!

Wat wel grappig is in Denderleeuw is dat het steeds een ware uitdaging blijkt om de prins Carnaval te traceren. Op de wagen waar hij zich bevindt, staan er immers verscheidene lookalikes: bierprinsen, chocoprinsen, assistentprinsen, keizers, keizerinnen, noem het en ze hebben het. En bovendien allemaal met een gelijkaardig kostuum aan. En wat ze ook hebben, en da's best wel leuk, is een jeugdprins en -prinses. De jeugdprinses van dit jaar (dezelfde als vorig jaar) is een klasgenootje van onze oudste dochter.

Ik zie het al volop voor mij. Volgend jaar word ik campagneleider van ons dochtertje, we lanceren haar als jeugdprinses, en delen een ganse stoet ajuinen en vlagjes van Aalst uit aan de toeschouwers. Dit alles met als enige doel uit de bevolkingsregisters van Denderleeuw geschrapt te worden zodat ik mijn vrouw er eindelijk kan van overtuigen om terug naar Aalst te gaan wonen. Zo zal het zijn, zo zal het gebeuren.

Van doel tot doel

Een mens heeft doelen nodig in het leven. De laatste maanden was het mijne Aalst Carnaval, waar ik jullie hier tot vervelens toe mee lastig gevallen heb. Toen ik vorige week, na afloop van de festiviteiten, terug thuiskwam, was ik al snel ontnuchterd, voor zover dit nog nodig was. In de gang viel mijn oog immers meteen op iets dat me daar leek op te wachten: het petje dat ik binnen enkele maanden hoor te dragen op mijn wedstrijd, een sprinttriatlon.

Dit petje werd me geschonken door mijn persoonlijke trainer Wim De Doncker als voorsmaakje van het leed dat me binnenkort te wachten staat. Ik moet de wedstrijdkalender nog eens uitpluizen, maar de stressdiarree voel ik nu al opkomen. Ik ben een passief sportkonijn dat er niet in slaagt zijn doelen te bereiken. Maar, de doelen zijn er, en da's al een begin. En dan meteen kunnen uitpakken met een eigen kledinglijn...

Jaja, ik heb misschien nog niet hetzelfde productaanbod als de concurrerende 3coach.be lijn, maar de petjes zijn er alleszins al. Jullie kunnen deze vanaf heden bestellen. Mensen die mijn postuur hebben krijgen 50% korting. Jullie mogen in mijn naam dan ook mijn wedstrijd afhaspelen. Mijn voorbereiding tot op heden is immers niet veel soeps, eigenlijk zelfs niets. Zou Wim bereid zijn om onze wegen te laten scheiden in alle begrip? Ik vrees ervoor, ik moet en zal op mijn bek gaan. En als ik dan toch op mijn bek moet gaan, dan hoop ik dat de pers er tenminste een foto van trekt en mijn site goed zichtbaar is.

Alleszins, zaterdag begin ik er echt aan en kies ik ook mijn wedstrijd uit zodat mijn trainer een schema kan opstellen.