Commercialloween

Tot pakweg 10 jaar geleden was er van Halloween in onze contreien nog niet veel te bespeuren. Sindsdien heeft de commercie echter haar intrede gedaan en kan je dus geen twee stappen meer zetten zonder over een pompoen te struikelen. De laatste week van oktober vind je ze plots in alle maten, geuren en kleuren. Behalve in mijn tuin. Ik dacht dit jaar eens slim te zijn en mijn eigen pompoenen te kweken. Dus in april een zaadje in wat potgrond gestopt tot er een mooi plantje uitkwam. Het probleem was dat ik het nadien wat verwaarloosde en pakweg 2 maand te laat in volle grond overgeplant heb. Gevolg: wel massa's bladeren (een overwoekering, onze kat is erin verdwaald en nooit meer weergekeerd) en zelfs bloemen, maar geen pompoenen meer. Nee, ik zeg het, allemaal commercie en we laten ons keer op keer vangen. Deze avond al drie jeugdbendes aan de deur gehad die me kwamen bedreigen met hun "trick or treat" gedoe. Het eerste groepje heb ik vriendelijk onze voorraad snoep meegegeven die al sinds vorige zomer over zijn versheidsdatum heen is. Eens zien of hun negenjarig darmstelsel daartegen bestand is. De tweede groep heb ik speels geantwoord dat ik met de trick genoegen nam. Toen werd het akelig stil, waarop ze vanzelf afdropen. De derde groep had ik al van ver zien aankomen. Het waren die twee ettertjes van enkele huizen verder die altijd belletje trek komen doen. Ik dus snel uit de kast zo een vals mes gehaald. Je weet wel, zo eentje dat je over je hoofd kan schuiven zodat het lijkt alsof je echt doorboord bent. Dan me in de gang neergelegd, het licht uit en zo de deur opengedaan al zieltogend. Nog nooit twee klein mannen zo snel weten weglopen en op hun moeder roepen. Mama, leg maar een propere onderbroek klaar. Ik zeg het u, Halloween is één grote propagandastunt van de waspoederfabricanten.

And the winner is...

Een blog zou geen blog zijn zonder af en toe eens een wedstrijdje te organiseren. De jaren 80, dat waren nog eens tijden zeg. Vooral als je van het mannelijk geslacht was en een TV op je kamer had. Het was de gouden tijd van de series. Er was nog geen internet en boeken lezen was ook toen al voor janetten, dus we keken naar zowat elke TV-serie. Althans diegene waarin je een vrouwelijke hoofdrol had. En het feit dat we een TV hadden op onze kamer, heeft niets te maken met wat jullie bende vunzigaards nu denken, nee, dat was ideaal omdat we dan ongestoord de Engelse taal konden leren via die programma's. Want draai of keer het zoals je wil, het feit dat onze generatie Vlamingen, en al wat erop volgde, beter Engels dan Frans spreekt, is te danken/wijten aan niets minder dan de TV. Maar wederom wijken we af van de kwestie. Zowat elke vrouwelijke hoofdrol werd vertolkt door een babe (uiteraard). En wij hadden allemaal wel onze favoriet. Mijn favoriet is enkele dagen geleden 51 jaar geworden en heeft midden jaren 80 gedurende 3 seizoenen de hoofdrol gespeeld in een ultrapopulaire serie. De logische vraag luidt: wat is haar naam? Bijgevoegde foto (klik erop om hem te vergroten) heb ik gekregen op haar verjaardagsfeest afgelopen weekend :)
Gezien dit de eerste blogwedstrijd van het seizoen is, heb ik het bewust niet te moeilijk gemaakt. Vandaar een schiftingsvraag: "hoeveel foutieve antwoorden zullen mij tegen 21 april 2009, middernacht bereikt hebben?". Stuur uw antwoord naar het gekende adres rimbaloe@pandora.be en misschien wordt u wel de gelukkige winnaar. In dat geval gaat u naar huis met een dit weekend door de dame in kwestie eigenhandig gebakken appeltaart. En vergeet niet, schimmel is een 100% natuurproduct.

The eagle has landed

Naar aanleiding van mijn artikel over de ribbetjes van vorige week, kreeg ik een spontane invitatie om op kosten van de zaak nogmaals mijn aders te laten volslibben. Een gegeven paard (in dit geval varken) kijkt men niet in de bek, dus wij gisteren wederom richting Gent. Het zal trouwens de eerste en enige keer zijn dat ik dit soort uitnodigingen aanvaard. Deze site is geen forum om goedkope en platvloerse commercie te voeren. Mij zal je hier niet horen verklaren dat ik gisteren nog enkele jenevers gaan drinken ben in het druppelkot en het is ook niet omdat mijn echtgenote aan sexomnadinges lijdt, dat we maandelijks gratis uit de Pabo catalogus enkele objecten mogen kiezen. Nee, daar doe ik niet aan mee. Je moet ergens een grens trekken. Ik trek meestal mijn grenzen met een stevige meetlat van de Gamma. Doch dit gezegd zijnde, vorige nacht, terwijl ik van een goede vanillejenever aan het genieten was, stond de beroemdste aller blogcameo's op het punt vader te worden. Inderdaad, enkele minuten vóór het winteruur inging zijn Jim De Bril en echtgenote Ellen de trotse ouders geworden van een zoontje, genaamd Ruben. Bij deze een dikke proficiat. Terwijl vrouw en kind nog even mogen bekomen in het ziekenhuis, zal Jim de laatste rustige nachten van zijn bestaan tegemoet gaan. Binnen enkele dagen zal zijn leven drastisch veranderen. Geniet er nog even van Jim, want binnenkort zal je 's nachts moeten opstaan en het zal niet voor slaapsex zijn (hoewel je daar technisch gezien dus niet voor dient op te staan). Pampers verversen, flesje geven, zoontje in bad steken, je laten onderkotsen, zoontje opnieuw in bad steken, het zal er allemaal bijhoren. Je krijgt er dan ook veel voor in de plaats hoor. En ik op mijn beurt zal dankzij jouw verhalen weer extra inspiratie hebben voor mijn artikeltjes. Wanneer is de drink?

Op zoek naar het gat

Het weze duidelijk. Als ik mijn lezersaantallen in een one shot stevig wil uitbreiden ver buiten mijn vrienden- en kennissen-kring, heb ik de hulp nodig van een machtig medium. En de simpelste manier om dit te doen is dus hevig keet schoppen. Dat heeft ons Joke deze week (onbewust waarschijnlijk/hopelijk/jammerlijk, schrappen wat niet past) bewezen. Dus met wie zou ik eens kunnen lachen? Met onze vriend jeweetwelwie de profeet uiteraard niet, want dan zal ik wel veel lezers hebben, maar het zal van mijn doodsbericht zijn. Met het Vlaams Belang natuurlijk ook niet, want dat is niet meer origineel. Met het Koningshuis? Dat heb ik al gedaan en het heeft me meer lezers gekost dan opgebracht. Ik zal er dit weekend eens lang en hard over nadenken. Ik moet en zal het gat in de markt vinden. Ik weet dat dit gat er is en hartstochtelijk wacht om opgevuld te worden.
Nu we toch over het onderwerp bezig zijn, gisteren stond er in de krant een artikel over slaapsex. Dit is een kwaal waarbij tijdens de slaap sex wordt bedreven (met een ander, ttz niet met jezelf). Vergelijk het met slaapwandelen, maar dan zonder wandelen en met sex. Nu weet ik meteen waarom ik me de laatste tijd 's ochtends zo moe voel en een branderig gevoel heb op toilet. En ik maar denken dat ik al die tijd door aliens ontvoerd werd in mijn slaap. Niks van dat, beste mensen! Mijn vrouw lijdt aan "sekssomnambulisme"!!!

Joke heeft ballen aan haar lijf

De blogwereld staat op zijn kop. Joke Renneboog, een studente psychologie had in haar blog een redelijk recht voor de raap artikeltje geschreven over een plaatselijk Vlaams Belanger. Even citeren:

"Die jongen - een man is het nog helemaal niet - is een jaar ouder dan mij en zat vijf jaar geleden een jaartje hoger in mijn middelbare school. Ik heb er 5 jaar samen mee op de bus gezeten en ik woon ook al 11 jaar in dezelfde fijne (!) straat als hem. ‘t Was in den tijd een rasechte nerd met een brilletje en een groot aantal jeugdpuistjes. Een geluk dat hij nog redelijk goed kon voetballen of hij was jammer genoeg een gewillig pestslachtoffer geweest; allesbehalve een benijdenswaardig persoontje dus (...) Heden ten dage heeft hij dat brilletje gelaten voor wat het was en staat hij dus op de achterkant van het Vlaams Belang-foldertje arrogant te varkensogen, te blinken en - vooral - zuur te kijken."

De brave jongen kon er niet mee lachen en voelde zich diep gekwetst. Hoe zou je zelf zijn? Jarenlang moet je elke dag Biactol aan uw facade smeren, dan haal je plots in 1 verkiezing evenveel rode (bruine) bolletjes als er ooit op je gezicht gestaan hebben en in plaats van trots te zijn, komen ze je nog eens uitlachen ook. Hij diende dan maar officieel klacht in en Joke krijgt het nu allemaal op haar dak. OK, misschien is ze wat te direct geweest of wie weet zat er meer achter; een slecht afgelopen liefdesverhaal bijvoorbeeld. Was hij vroeger misschien heimelijk verliefd op Joke, maar te bang dat één van zijn puisten zou barsten als hij te dicht bij haar kwam? Wie zal het zeggen? Eén ding is echter zeker, Joke haar lezersaantallen schieten als een komeet de hoogte in. Op haar artikeltje werden zo maar eventjes reeds 303 comments geplaatst. Mijn record is 5, waarvan ik er dan nog 3 zelf geplaatst heb :)

Alles komt terug

Twintig jaar geleden liep ik rond met "Vans" schoenen aan mijn voeten. Mijn laatste paar heb ik nooit weggegooid. Die moeten ergens bij mijn ma in de kelder liggen, of het zou moeten zijn dat zij ze bij het vuilnis gezet heeft. Gisteren zag ik tot mijn verbazing enkele jongeren rondslenteren met dezelfde schoenen aan. Je herkent ze meteen aan het typische design. Dames en heren, voor wie het nog niet weet, het modewoord heden ten dage is "vintage" (lees: vintietj). Op Google vind je zo maar eventjes 174 miljoen hits en veilingsites als Ebay wemelen van de retrospullen. Ik ben ook het type dat moeilijk afscheid kan nemen van oude spulletjes. Ik sta zelfs onder permanent toezicht van een retropsycholoog. Op politiebevel mag ik niet binnen de 200 meter van een containerpark komen. Zulke plaatsen zijn voor mij als pretparken: ik keer steevast huiswaarts met een zwaardere wagen dan bij mijn aankomst. Indien het groot huisvuil in de gemeente opgehaald wordt, heb ik zelfs volledig straatverbod vanaf 18 uur. Ik schaf me ook regelmatig dingen waarvan ik op voorhand besef dat ik ze onmogelijk kan ophalen. Vorig jaar putje winter heb ik aan de andere kant van het land een oud emaille reclamebord gekocht van het Aalsters biermerk Safir. Een drietal maand later had ik eindelijk iemand gevonden die me zou helpen met het vervoer. Een collega uit de regio van de verkoper zou het met de wagen tot Brussel brengen waar ik het dan met de trein verder zou vervoeren. So far so good. Ik met Jim De Bril dus naar de parking van het werk. Tot mijn verbazing was dat bordje ietwat groter dan gedacht: ongeveer 1m80 op 80 cm. Wij, in ware comedy capers stijl, daarmee naar Brussel Centraal en daar de trein op. Uiteindelijk na veel gewring slaagden we erin het op te laden, ergens tussen twee wagons. Het feit dat we daarmee de doorgang volledig versperden was op dat moment het minste van onze zorgen. Het grootste probleem moest echter nog komen: van het station naar mijn wagen. Toen stond ik er immers alleen voor. Amper 200 meter, maar ik heb er 10 minuten over gedaan. Je had er simpelweg geen grip op, ik voelde de kracht uit mijn vingers wegglippen en mijn onderarmen raakten volledig verzuurd. Ondertussen begon het hevig te regenen. Bij mijn wagen aangekomen realiseerde ik me dat ik het er onmogelijk in zou krijgen. Ik kan je verzekeren dat je op zulke momenten serieus geconfronteerd wordt met de nietigheid van je bestaan. Het bord is uiteindelijk op zijn eindbestemming geraakt, zijnde onze garage (tussen de 2 antieke defecte televisies en de evenzeer nazicht behoevende Bally Bingo uit 1954), alwaar het wacht tot ik het binnen 30 jaar restaureer. Mijn vrouw zal het echter binnen 29 jaar bij het groot huisvuil zetten, waar het hoogstwaarschijnlijk door één of andere neurotische amateur zal meegenomen worden. Jaja, verzamelen, het is een hobby.

De trein is altijd een beetje reizen

Ik weet het nu wel zeker: dins-dag is de wekelijkse topdag voor de nationale spoorwegen. Maandag en vrijdag nemen nogal wat mensen een verlengd weekend, woensdag zijn de part time moeders thuis, donderdag is een dag die men eigenlijk beter afschaft en dinsdag gaat iedereen met de trein naar het werk. Gevolg, ikke deze ochtend om 8 uur weer geen plaats op de parking van mijn station. Hallooooo, ik heb een abonnement. Moet ik misschien om 6 uur al naar het werk vertrekken? "Gelukkig" had mijn trein vertraging vandaag. Ze kondigen dat dan steeds zo mooi en duidelijk aan: "de trein met bestemming Brussel van 8u17 heeft om 8u22 een vermoedelijke vertraging van 5 minuten en zal dus hoogstwaarschijnlijk binnen 10 à 15 minuten nog niet ter plaatse zijn." Eerlijk is eerlijk, over het algemeen kunnen we de laatste jaren nochtans niet echt klagen over de vertrektijden van onze treinen, maar laat een sneeuwbui of een hittegolf passeren en er knappen gegarandeerd enkele kabels. De laatste twee dagen kregen we te maken met wind en buien en toeval of niet... ook vertragingen. Het treinpersoneel blijft echter steeds vriendelijk; je kan een attestje bekomen voor je werkgever, en ze melden je ook wat de reden is van de vertraging. Vandaag was het omdat een andere trein te laat aangekomen was in Gent Sint-Pieters, vertrekstation. Waarschijnlijk zich overslapen. Een totaal belachelijk excuus als je het mij vraagt. De trein is altijd een beetje reizen, tracht dan tenminste de passagiers wat te plezieren: "De trein heeft vertraging omdat de machinist en de controleur in 1ste klasse aan het stoeien waren in het rangeerstation. De controleur (van het vrouwelijke geslacht) ligt nog na te genieten en u zal bijgevolg geen ticketcontrole krijgen. Eerste klasse wordt bij deze gedegradeerd en is voor iedereen toegankelijk" Over p(r)ikactie gesproken.

Sporten is gezond

Wat onderscheidt echte atleten van gewone stervelingen? Ze kunnen simpelweg beter afzien, ze slagen erin als het nodig is hun grenzen te verleggen, door de muur te gaan. Dit weekend tijdens de Ironman van Hawaii, de evenzeer ultieme als natte droom van elke triatleet, hebben ook onze Belgische toppers dit wederom bewezen. Marc Herremans, al 5 jaar aan een rolstoel gekluisterd, won zijn wedstrijd en diende meteen aan de baxter te hangen. Luc Van Lierde, aan zijn comeback werkend, liep een volle marathon met een scheenbeenvliesontsteking, eindigde desondanks knap in de top 20 en ging... ook aan de baxter. Rutger Beke draaide tijdens het begin van de fietsproef vierkant (niet zo evident al wielrennend), doch kwam zijn inzinking te boven, en eindigde prachtig vierde, omhelsde eerst vrouw en kind, alvorens het zwart te zien worden voor de ogen. Marino Vanhoenacker tenslotte, liep zijn laatste 5 km al kotsend en spurtte zich, aangemoedigd door Wim De Doncker (zie artikel "triatleet Wim") subliem naar een zesde plaats. Of het gezond is voor het lichaam daar spreek ik me niet over uit, maar voor de geest moet het een delirium zijn waar het overgrote deel van ons enkel maar kan van dromen. Ikzelf, afgetraind atleet die ik ben, besef maar al te goed hoe het voelt om grenzen te verleggen, om jezelf tegen te komen. Deze ochtend nog: ik kwam weer te laat aan op de parking van het station en moest het wereldrecord op de 200 meter voor de 32ste keer dit jaar scherper stellen (allez, ttz het Denderleeuws maandagochtendrecord in kostuum). Wederom slaagde ik in mijn opzet, maar nog geen minuut later voelde ik een onweerstaanbare drang om te kotsen in me opkomen. Gelukkig had ik nog geen ontbijt achter de kiezen en was het enkel mijn ingeslikte (100% dopingvrije) vitamine die naar boven kwam. Mijn treingenoot vond dit best wel grappig. Zo grappig dat hij meteen ergens anders ging plaatsnemen. Ja ja, de rakker deed het in zijn broek van het lachen, waardoor we plots allebei alleen kwamen te zitten.
Dit weekend vond ook de marathon van Chicago plaats. De winnaar, de Keniaan Robert Cheruiyot haalde het, na een op zijn minst "beklijvende" spurt, van een landgenoot en dit in een wereldtijd. Enkele meters vóór de meet stak hij zijn handen in de lucht, maakte het zegegebaar....en gleed pardoes uit, met zijn achterhoofd vol op het asfalt. Hij bleef roerloos liggen. Consternatie alom: in plaats van de arme man te verzorgen, vroeg men zich af of hij nu werkelijk de finish al had overschreden. Uiteindelijk vond men wat spatten bloed aan de goede kant van de streep en werd hij toch als winnaar uitgeroepen. Hij dankte op zijn blote knieën God. Ik echter, dank op mijn blote knieën Youtube, voor de portie filmmateriaal, want geef toe, een beeld zegt meer dan duizend woorden. En een filmpje zegt meer dan duizend beelden. Op de twee bijgevoegde links kan je het van twee camerastandpunten bekijken. Leve de technologie. Sporten is gezond!

http://www.youtube.com/watch?v=GWheGgqmq0A

http://www.youtube.com/watch?v=5JYxGoBtWpE&mode=related&search=

Ober, nog een supplementje graag

Gisteren lag mijn maag nog wat over-hoop van het Caipirinha experiment de dag voordien, maar vandaag was ik terug 100%. Tijd dus om ons nog eens goed te laten gaan. We hadden deze avond gereserveerd in een van de beste ribbetjesrestaurants on earth. Zonder namen te noemen, het was in Gent, en je voelt je er als een hoofd dat gekroond wordt. Gezien het de formule "à volonté" is, begint de mentale voorbereiding reeds een halve dag eerder. Maaltijden worden tot op het anorexmatische overgeslaan om toch maar dat extra supplement naar binnen te kunnen spelen. Waarom eigenlijk? Achteraf stap je toch steeds met buikpijn buiten en de weegschaal zal morgen ook weer tegenpruttelen. Het wordt trouwens hoog tijd dat ik een sportieve bezigheid zoek voor tijdens de winter, want sinds ik mijn loopschoenen (tijdelijk) aan de haak gehangen heb, begint mijn wasbord te verdwijnen...(welk wasbord? nvdr).
Soit, we wijken af. Na het eerste supplement hield moeder de vrouw het reeds voor bekeken. De sandwich met choco die ze rond 18 uur nog naar binnen gespeeld had, wreekte zich duidelijk. Ik wou echter van geen wijken weten. Eerst nog een sms gestuurd naar een bevriend koppel dat vaak op dezelfde plaats gaat eten, om hen het water wat in de mond doen krijgen. Het antwoordje dat ik kreeg was even kort als krachtig: "Judas". Om het in aposteltermen te houden: nog voor de haan drie keer zou kraaien, had ik alweer een portie binnengespeeld, deze keer met honing, meteen daarop gevolgd door eentje op zijn zoetzuurs. Na 4 supplementen parelde het zweet reeds in dikke druppels van mijn rug en hield ik het wijselijk voor bekeken. De vertrouwde Dame Blanche als dessert hebben we zelfs niet meer in overweging genomen. Terwijl ik dit alles aan het neerpennen ben, bemerk ik dat sausjes heel snel naar beneden komen langs de 6 meter darm die een mens gemiddeld heeft. Het ziet er naar uit dat ik vannacht weer beste maatjes zal zijn met mijn vriend de WC pot. Daarover morgen uiteraard geen verslag.

Spitsvondig

Internationaal tellen wij Belgen op voet-balvlak al pakweg 15 jaar niet echt meer mee, maar qua creativiteit hebben we waarschijnlijk nooit zo hoge toppen gescheerd als vandaag. Had onze vriend hier op de foto woensdag niet de winning goal gemaakt in de Champions League wedstrijd tegen Anderlecht, dan hadden de kranten hoogstwaarschijnlijk getiteld: "Kaka was gisteren wat slapjes". OK, de man heeft zijn naam niet mee, maar dat mag ons niet beletten er eens mee te lachen. Want lachen, dat is gezond meneer. Tussen al de mailtjes die een mens zo op een dag binnenkrijgt, zat er vandaag ook eentje met een hoop spitsvondige definities. Een korte selectie:

Babysitter: jongeling die zich moet gedragen als een volwassene opdat de volwassenen zouden kunnen uitgaan en zich gedragen als jongelingen.

Bankier: persoon die je een lening wil toestaan als je kan bewijzen dat je er geen nodig hebt.

Scout: een kind dat gekleed is als een idioot en geleid wordt door een idioot die gekleed is als een kind.

Trui: kledingstuk dat een kind moet aantrekken als zijn moeder het koud heeft.

Dans: vertikale frustratie van een horizontaal verlangen.

Economist: expert die morgen zal weten waarom vandaag niet uitgekomen is wat hij gisteren voorspeld heeft.

Pessimist: optimist met ervaring.

Geheim: informatie die men slechts aan één persoon per keer doorgeeft.

Synoniem: woord dat men gebruikt in de plaats van een ander waarvan men de schrijfwijze niet kent.

En last but definitely not least
Nymfomane: een vrouw de je enkel in de Dikke Van Dale tegenkomt.

Ad fundum (hik)

Je ziet ze in de grootsteden momenteel weer overal lopen: een naar mosterd en ketchup stinkende bende die vrolijk zingt dat ze vuile schachten zijn. Inderdaad, op alle universiteiten en hogescholen is het academiejaar weer in gang geschoten en de studenten-dopen komen eraan. Ik heb indertijd ook dit ritueel ondergaan, meer dan 1 keer zelfs. Als je er achteraf aan terugdenkt is het best wel een vuile boel, maar spijt? Geen seconde. Niet dat ik vandaag nog leuke dingen zou willen doen zoals mijn onderbroek laten uittrekken terwijl ik mijn jeans nog aanheb, poedelnaakt passages uit een sexboekje voorlezen terwijl er 40 man op staat te kijken en een rondborstige dame ondertussen de op mijn billen gesmeerde choco moet aflikken, eerst 4 venten in mijn studentenklak laten urineren om ze dan meteen op mijn hoofd te zetten, mij laten bekogelen door mengsels van allerhande eetwaren die door de voedselinspectie enkel nog bij bepaalde illegale Chinese restaurants aangetroffen worden, enzovoort enzoverder. Maar, dat was allemaal best wel gezellig toen. De club waar ik steeds deel van uitmaakte was het AVSG, Het Aalsters Vrij Studentengenootschap. Dit groepeerde eigenlijk alles en iedereen van Aalst en omstreken die aan de VUB studeerde. In de jaren 80 en 90 floreerde het studentenleven en dus ook de clubs. Op pakweg 10 jaar is alles veel individu-alistischer geworden en liggen veel studentenkringen op hun gat. Zo ook het AVSG. Al enkele jaren dood. Als je op google de naam intypt kom je nog op wat oudere sites terecht zoals een studentenforum waar men zich afvraagt waar we heen zijn en, four crying out loud, zelfs Wikipedia. Het enige dat ons nog rest zijn onze herinneringen en ons jaarlijks weekend. We klampen ons vast aan onze kinderen, waarvan de eersten binnen een zestal jaar de VUB zullen binnensijpelen. Zij zijn het die het AVSG als een feniks uit zijn as zullen laten herrijzen. Zij zijn het die de klak zullen op hun hoofd zetten waar hun vaders net hun behoefte in gedaan hebben. Het beloven nog mooie tijden te worden voor het AVSG.

Wanted: oerslasj!

Nu de laatste warme zonnestra-len langzaamaan verdwijnen en de bladeren echt wel van de bomen beginnen te vallen, wordt het stilaan tijd om de wintergarderobe boven te halen. Ikzelf ben eigenlijk al enkele jaren op zoek naar een goede winterpantoffel. Neenee, niet zomaar eentje, maar de enige echte oerslasj: de sloef der sloefen, de George Clooney der pantoffels, de Lien Van de Kelder der zoolverwarmers, de Monica Lewinski der teenfetisjisten (daar hoef ik geen tekening bij te maken zeker). Jaja, uiterst lichtvoetig en met een zacht laagje wol binnenin. Geen wonder dat dit model tijdens mijn jeugd ultrapopulair was. Bij ons thuis droegen we ze alleszins allemaal (behalve onze kat die daar principieel tegen was). Ik herinner me dat we altijd aan dat donkerbuin leren bandje aan het prutsen waren en het uit die gaatjes trokken. Dit gepruts luidde het einde in van de populariteit van deze pantoffel. Enkele jaren geleden heb ik echter nog een paar op de kop kunnen tikken tijdens een avondmarkt aan zee. Zoals je ziet op de foto zijn ook deze dringend aan vervanging toe. Sindsdien ben ik ze nergens meer tegengekomen. Eerlijkheid gebiedt mij om te zeggen dat ik ook niet echt veel moeite gedaan heb. Bij deze een oproep aan de mensheid: wie kan mij aan een (uiteraard nieuw) paar van deze sloefen helpen, maat 41? Als de bliksem mailen naar het vertrouwde adres rimbaloe@pandora.be. Mijn onnoemelijke dankbaarheid zal voor immer uw deel zijn.

In de ban van de ring

Sinds een week ongeveer ben ik gratis lid geworden van een select, doch steeds ruimer wordend groepje, namelijk de mannen die erin geslaagd zijn hun trouwring kwijt te spelen. Altijd een delicate zaak, want hoe leg je zoiets uit aan je vrouw? Stel dat je met je vrienden gaan stappen bent en je komt in het midden van de nacht thuis, met (hoofd)haren in de war, met onfris geurtje, maar... zonder trouwring. Tracht je daar maar eens uit te lullen. Hoe is het nu in mijn geval gebeurd? Totaal geen idee. Wat ik wel weet is dat ik hem vrijdag nog om had en zondag plots niet meer. Zou die zatlap aan het stemlokaal me met zijn adem bedwelmd hebben om hem zo te stelen? I doubt it. De ring zit normaal redelijk stevig om mijn vinger en ik doe hem nooit uit. En ik ben dat weekend braafjes thuisgebleven voor de rest. Ik zie twee mogelijkheden: zondagnamiddag heb ik het gras afgereden en misschien ben ik hem daar ergens verloren. Echt veel zin om de GFT container te gaan uitpluizen heb ik niet (zeker gezien we daar de inhoud van de kattenbak, ttz, de behoefte van de kat, ook inkappen). Misschien kan iemand me gratis aan een metaaldetector helpen. Andere mogelijkheid is ietwat creepy. Sinds die zondagochtend (vóór ik wist dat ik hem kwijt was) heb ik al last van mijn maag, alsof er ergens iets zit. Zou ik in mijn slaap mijn eigen ring uitgetrokken en ingeslikt hebben? Misschien is dit wel iets Freudiaans. Ik vertik het nochtans om een zeefje en een vork (om te pletten) mee te nemen telkens ik naar toilet ga. Alleszins, na een week zoeken nog steeds niets gevonden. Ik hoor nu veel verhalen van mensen die hetzelfde meegemaakt hebben in hun familiekring. Daar liep het wel goed af; de ring werd teruggevonden. Weliswaar in een rioolputje of achter het behang en meestal pakweg 15 jaar na datum, maar hij kwam terecht. Mijn ring ligt nu misschien ergens eenzaam in het gras, met een koude winter in het verschiet, zich af te vragen waar, wanneer en waarom hij me tekortgeschoten is.
En mijn vrouw? Zij bestelde me in het geniep een nieuwe ring, zelfde model, maar als je het mij vraagt liefst een half maatje kleiner.

The sky is the limit

Ik ben nu ongeveer drie weken aan het blog-gen (zou dat woord trouwens al in de Van Daele staan). Hoog tijd dus om eens te kijken hoeveel mensen er lezen. Ik heb deze URL naar een groot deel van mijn adresboek doorgemaild en ook op het werk naar enkele mensen. Pakweg 80 in totaal. Gisteren heeft iemand voor mij reclame gemaakt op een forum. Verder heb ik nog niets ondernomen (dat volgt binnenkort).

Wonder boven wonder ben ik er woens-dagavond in geslaagd een teller te koppelen aan mijn site. Statistiek was nooit mijn beste vak, maar de resultaten kan ik gelukkig nog net ontleden. Van donderdag tot zaterdag hebben zich 115 (waarvan 30 dankzij dat forumberichtje gisteren) unieke bezoekers aangemeld. Een unieke bezoeker is iemand die minstens een uur niet opnieuw naar de site geweest is. Dus een refresh van de pagina wordt niet opgenomen in de statistieken. Van die 115 personen zijn er bovendien slechts een tiental die als "terugkerende bezoeker" bestempeld worden, dus die ooit al eens een kijkje komen nemen zijn. Twee bemerkingen: mensen die ik niet ken, beginnen geleidelijk ook mijn blog te lezen, maar anderzijds zijn er nog te weinig hard core users, dus die er een gewoonte van maken elke dag te lezen. Toch ben ik uiteraard blij met deze resultaten op zulke korte tijd. Het kan echter altijd beter. We zullen de marketingmachine eens in gang zetten; op internet is de sky immers de limit. Ik wens bij deze dan ook een oproep te doen: Lezers aller landen, verenigt u en maakt propaganda voor dezen blog.

Als ik aan 500 vaste bezoekers kom, organiseer ik maandelijks een gratis wedstrijd en als ik aan 1000 bezoekers kom, geef ik een vat. Als ik aan 5000 bezoekers kom, maak ik jullie allemaal gratis lid van de Vlaamse Olga Urashova (zie expeditie Robinson en artikel "Moet er nog zand zijn" in deze blog) fanclub. Ik, als huidig voorzitter en enig lid, geniet bij deze uiteraard speciale privileges (meer info hierover uiteraard als de teller op 5000 staat).

Verboden parkeren

Ik heb in heel mijn leven nog nooit een snelheids-overtreding begaan, althans toch niet met de wagen. Wat ik echter al lang niet meer op één hand kan tellen, zijn mijn parkeerboetes. Zoals elke goede Belg vergeet ik ze ook steeds te betalen, in de hoop dat ze in de administratie verloren gaan. Uiteraard is dit ijdele hoop. Enkele maanden na datum, wanneer je die boete allang vergeten bent, krijg je een aanmaning in de bus. Een hoop frustratie erbij en de dreiging dat indien je binnen de veertien dagen niet betaalt, een advocaat zal aangesteld worden die op zijn beurt een gerechtsdeurwaarder zal mandateren. Uiteindelijk betaal je na een tijd dan toch je derde aanmaning. De parking van het treinstation waar ik dagelijks opstap, is sinds een tweetal jaar betalend. Dat grapje kost 15 EUR per maand, om uiteindelijk op een parking te mogen staan, waarvan de helft niet eens geasfalteerd is en waar je over de hele lengte het risico loopt in de afgrond te rijden (zie vorige week in uw favoriete blog). Gisteren had ik me overslapen, dat overkomt me wel eens vaker. Ik haast me naar het station en merk dat er geen plaats meer is. Daar sta je dan met je maandticket mooi achter je voorruit. Joepie, in de straat naast het station is onverhoopt nog een plaatsje vrij. Je merkt echter dat je je schijf moet zetten. Shit, je trein gaat vertrekken. Je zet je schijf op goed geluk, maar uiteraard gok je op het verkeerde uur. Maar wacht, misschien komen ze vandaag niet controleren. Wrong guess: uw vriend de parkeerwachter is elke dag op post, weer of geen weer. De gemeente besteedt die controle uit aan een privé bedrijf. Vorige week, net vóór de verkiezingen, toeval of niet, kregen alle chauffeurs met een geldig ticket een briefje onder hun voorruit: "proficiat, u heeft een geldig parkeerbewijs en neemt deel aan een gratis tombola". Het krabbiljet dat erbij zat was uiteraard allang verdwenen. Zouden ze als je je prijs niet komt innen ook een aanmaning sturen?

Teaser

We schrijven Aalst, voorjaar 2006. Een groepje non conformistische gelijkgestemden besluit een nieuw initiatief uit de grond te stampen. In den beginne waren we slechts met twee. We zouden wekelijks op donderdag ondergronds samenkomen en ongemerkt als een slang door alle geledingen van de maatschappij onze weg zoeken. Al snel merkten we dat ons gedachtengoed door menig persoon gedeeld werd. Week na week werd onze beweging groter. Ondertussen zijn we een onstuitbare machine die door niemand nog kan bedwongen worden. Wij zijn hier en maken vanaf heden deel uit van jullie leven, denken en doen, willens nillens. Wij zijn... het OMC.

Vive le tour

Vandaag een supersympathiek mailtje bin-nengekregen vanuit Australië. Zoals reeds eerder gemeld ben ik afgelopen zomer samen met Jim De Bril een weekje in Frankrijk geweest om de Tour te volgen. De beruchte rit met aankomst op Alpe d'Huez stond ook op het programma. Als je van Aalst komt, dan ga je uiteraard verkleed naar zulk evenement. Ik was Ronnie Quilnoruzze een lang vergeten oudrenner die ooit nog een dag de gele trui gedragen heeft tijdens de Tour en Jim was ex-renner Xiezange die zich na zijn carrière had omgeschoold tot dokter en in het wielermilieu blijven hangen was. Samen met zijn vennoten Dr Testo Steron, Dr K .Uttenkijker en Dr K. Lotenkrabber specialiseerde hij zich in dopage naturel en scampi anabolique. Doch dit geheel terzijde. Tussen de honderdduizenden toeschouwers hadden we uiteraard enorm veel beziens. VTM en RTBF interviewden ons voor hun journaal en zelfs tot in Australië vonden ze ons interessant. We liepen immers een reporter tegen het lijf die down under een sportprogramma presenteert uitsluitend voor wielrennen. Vandaag dus een mailtje binnengekregen van de sympathieke man dat hij zijn filmpje op internet geplaatst heeft. Dus, gezien mijn imago van serieuze mens toch al om zeep is (en Jim zelfs nooit dat imago gehad heeft), bij deze hierbij de link:

http://www.youtube.com/watch?v=VDyvDxuAerk

Het filmpje duurt iets meer dan 8 minuten en wij komen exact na 5 minuten en 14 seconden in beeld (tip van de dag: zet het meteen op pauze en laat het eerst volledig downloaden, dan kan je gemakkelijk scrollen naar het moment waar wij in beeld komen). Ons stukje duurt ongeveer anderhalve minuut. Nadien begon Dr Xiezange aan zijn mammografisch onderzoek en werd het filmpje jammerlijk (maar evenzeer wijselijk) gecensureerd.

Nog 1 bemerking: toen de Jim afkwam met die naam Testo Steron was mijn eerste bedenking dat dat iets was wat al jaren niet meer gebruikt werd. De affaire "Floyd Landis" bewees mijn ongelijk. Of zou Jim een ziener zijn?

147

Elke zichzelf respecterende man-nelijke dertigplusser herinnert zich ongetwijfeld nog de finale van het WK snooker in 1985. In een bloedstollende strijd haalde Dennis Taylor, de man met de grote bril, het van superfavoriet Steve Davis. Na een onwaar-schijnlijke comeback van Taylor draaide alles uiteindelijk om de allerlaatste (zwarte) bal van het allerlaatste frame (het 35ste). Het was al ver voorbij middernacht toen Davis zich gewonnen moest geven. Op dat moment zaten bijna 20 miljoen Britten (plus enkele andere enthousiaste Europeanen) voor het scherm gekluisterd. Ik was daar niet meer bij, want mocht van mijn moeder niet opblijven. De daaropvolgende tijd kende het snooker een ongekende populariteit. Zelfs over het kanaal heen: overal in continentaal Europa schoten de snookerclubs als paddestoelen uit de grond. Snooker was trouwens de enige sport waarin ik Wim De Doncker regelmatig eens kon verslaan. Ondertussen zijn we meer dan 20 jaar later en zijn de meeste van die clubs alweer verdwenen. De sport verloor de laatste jaren veel van haar pluimen. Spelers als Jimmy White en Ronnie O'Sullivan blijven wel populair, maar ook zij kunnen de tanende interesse niet keren. Eind jaren 90 stond echter een nieuw rastalent op. De blonde Engelsman Paul Hunter werkte zich omhoog op de wereldranglijst en zou al snel enkele rankingtoernooien winnen. Tijdens de finale van de Masters 2004 kwam hij terug vanuit een verloren positie dankzij zijn zogenaamde Plan B: net vóór de laatste sessie had hij in de kleedkamer een deugddoende stoeipartij met zijn verloofde. Na de pauze knokte hij zich opnieuw in de wedstrijd om uiteindelijk te winnen. Dit plan B en zijn lange blonde haren maakten van hem de David Beckham van het snooker. Indeed, Paul Hunter was de man waar de sport al jaren naar op zoek was. Anderhalf jaar geleden raakte echter bekend dat hij aan een zeldzame vorm van maagdarmkanker leed. Moedig bleef hij deelnemen aan wedstrijden, maar verzwakt door de chemo kon hij zich niet meer manifesteren. De lange haren raakte hij kwijt en pijnloos spelen lukte niet meer. Hij zakte weg op de wereldranglijst. Op zijn aanvraag werd een reglementswijziging goedgekeurd die hem toeliet een sabbatjaar te nemen zonder zijn plaats op de ranking te verliezen. Hij zou sterker dan ooit terugkeren. Het mocht echter niet zijn. Paul Hunter heeft gisteren zijn strijd tegen kanker definitief verloren. Hij zou zaterdag 28 jaar geworden zijn. Hij laat een vrouw en een dochtertje van 10 maand na.

Triatleet Wim

Nee, dit ben ik niet. Dit is de man die mij aan het bloggen gezet heeft, tevens mijn vroegere schoolmakker Wim De Doncker. Samen 12 jaar de schoolbanken van het Atheneum in Aalst doorlopen in dezelfde klas en nadien elkaar zowat volledig uit het oog verloren. Ware het niet dat Wim "redelijk" sportief aangelegd is en af en toe eens in de krant komt. Op die manier en dankzij internet heb ik hem opnieuw kunnen traceren. Wim is vandaag professioneel triatleet en concentreert zich op de full distance (voor wie het niet weet, dat is dus 3.8 km zwemmen, 180 km fietsen, en daarna nog eens 42,195 km lopen). Doe het maar! Had iemand me 15 jaar geleden gezegd dat Wim dit zou klaarspelen, ik zou hem eens vierkant uitgelachen hebben. U moet weten, Wim was, net als ik, thuis de jongste van 4, het kakkenestje, het bedorven strontje zoals ze zeggen. Hij leefde op cola en chips. Hij was wel steeds goed in sport, maar hij was toch oh zo tam. Hij zal uiteraard steeds ontkennen wat ik nu ga schrijven, maar het verhaal gaat als volgt: in het laatste jaar middelbaar moesten we tijdens de les lichamelijke opvoeding oefenen op de lay up (basket). Het is Wim zijn beurt, hij zet aan met zijn prachtige techniek, hij duwt zich af....en zakt pardoes door zijn knie. Hij ligt daar te kermen en zoals een volleerd worstelaar met zijn hand op de grond te slaan. Terwijl de leraar zich naar het secretariaat haastte, stonden wij, zijn klasgenoten, geïntrigeerd rond hem te kijken. Het was toen dat iemand onder ons de historische woorden sprak: "Peist da ge bezig zijt". Bende geobsedeerde maagden die we toen waren leek dat een leuke gedachte. Iedereen lag plat van 't lachen. Wim lag ook nog steeds plat, maar hij vond het minder grappig. Soit, Wim dus geopereerd en serieus gerevalideerd en misschien heeft hij daar de duursportmicrobe opgedaan. Een tweetal jaar later kwam ik hem nog eens tegen en dan hingen er al serieus wat kilootjes extra spieren aan. Nu, zoveel jaar later, heeft hij reeds een twintigtal volledige ironmans op zijn actief. Wim moet ook zowat de eerste Belgische triatleet zijn die in staat is een eigen internetsite te creëren. Deze zomer liep ik hem tegen het lijf in ons eigen Aalst en vertelde hij me over zijn blog. Sindsdien ben ik een dagelijks lezer geworden en heb ik de schrijfmicrobe overgenomen. Ga zeker eens kijken naar www.wimdedoncker.be en wie weet word je ook fan, net als ik en mijn werkmakker Jim De Bril (u weet wel, mijn halve marathon nemesis).

BTW, Kristel, de vriendin van Wim is één van de twee Belgische vrouwen die zich kwalificeerde voor de beroemdste aller ironmans, Hawaii. Voor de lezers van het maandblad Menzo, in de meest recente editie kunnen jullie haar bewonderen met een fiets tussen haar benen. 't Is eens wat anders.

Stemrecht... stem recht!

Ik reken mezelf in de categorie van Inneke en Rik uit mijn vorig artikel, althans op het gebied van tijd en afstanden inschatten. Ik slaag er zelden in ergens op het afgesproken uur te arriveren. Deze ochtend moest ik om 7u30 in het stemlokaal zijn om als bijzitter van dienst te fungeren. Uiteraard, volledig buiten mijn wil, daagde ik niet tijdig op. De vriendelijke voorzitter stelde me meteen vrij. Het gaf me toch een beetje een teleurgesteld gevoel; ik had me er immers op ingesteld om mijn burgerplicht uit te voeren (het feit dat ik de namen en adressen van al de mooie vrouwen uit de buurt zou te weten komen speelde hierbij geen rol). Zoals zo vaak was dat gevoel 1 minuut later al volledig verwerkt. Ik moest echter nog een 20tal minuten tijd doden gezien de stemlokalen pas om 8 uur opengingen. Blijkbaar had niet iedereen zijn oproepbrief goed gelezen, want er stond al serieus wat volk te wachten. Een afspiegeling van onze maatschappij op zondagochtend om 7u40: een jonge pastoor, mooi opgekleed in kostuum (waarschijnlijk netjes gestreken door zijn inwonende, nou ja, huishulp), een hardrocker (ik vroeg het mij 20 jaar geleden al af, en nu nog steeds: hoe raken die mensen in godsnaam in een jeans waarvan de pijpen smaller zijn dan mijn armen), 3 mannelijke twintigers die op hun eentje het Bikkembergs omzetcijfer in stand houden, het steeds weerkerend bejaard koppeltje (zij haalt uit haar handtas hun beide stembrieven, in envelop, en identiteitskaart met een paperclip netjes eraan bevestigd), een naar sex en oud zweet ruikende dame waarvan de BMI naar obesitas neigt (om de een of andere reden stond het arme schaap helemaal alleen aan haar stemlokaal) en last but not least, net vóór mij, een vijftiger die na 20 minuten wachten afkick-verschijnselen begon te vertonen; het alcoholisme droop er letterlijk af. Toen we om 8u05 nog steeds niet binnen konden in het lokaal, begon hij te bonken tegen de houten schutsels. Vijf minuten later bonkte hij een tweede keer en voegde hij eraan toe dat ze maar wat vroeger hadden moeten beginnen met hun voorbereidingen. Dit ontlokte aan een van de bijzitters de hilarische opmerking, in het sappig Denderleeuws: "goat anders iejst nog iejnen goan drinken". Verdorie, ik had die bijzitter kunnen zijn. Desalniettemin lag ik om 8u20 lekker terug in bed, moe maar voldaan.

Tijd, een rekbaar begrip

Naar aanleiding van mijn artikel over de 0110 concerten, kreeg ik van iemand de reactie dat het soms moeilijk is de grens te leggen tussen waar verdraag-zaamheid begint en waar het eindigt. Concreet voorbeeld: het is zondag en Magda en Jef, beide gepensioneerd, moeten om 15 uur op de koffie zijn bij een bevriend echtpaar. Het is 10 km rijden op een steenweg. Om zeker niet te laat te komen, springen ze al om 14u15 in hun volledig opgepoetste Opel Omega, bouwjaar 1984. Jef heeft nog nooit een verkeersboete gehad en zal er ook nooit eentje krijgen. Magda is redelijk snel wagenziek. Ze volgen dus gedwee de verkeersregels. Dat wil zeggen, waar je 70 mag rijden, rijden ze 55 en waar je 50 mag, gaat de teller tot maximum 40. Diezelfde zondag: Inneke en Rik, twee hippe dertigers, no kids, de dag ervoor zwaar uitgezeten en in de drank gehangen (althans toch Rik, want Inneke drinkt niet meer sinds ze eens naast een vrouw wakker werd op een ochtend). Ze moeten om 15 uur de trein op (waarom of waarheen is nu even niet belangrijk). Om 14 uur hangt Philippe nog over de toiletpot. Om 14u50 springen ze in hun Volkswagen Golf. Het is 10 km rijden op een steenweg. Waar ze 70 mogen rijden, halen ze uiteraard 85. Ze gaan het halen... In de verte rijdt er een andere wagen, een oude Opel Omega (Jef en Magda, of wat dacht u). Plots staat er een bordje bebouwde kom en gaat Jef zwaar in de remmen. Rik kan slechts ternauwernood een aanrijding vermijden, begint met zijn lichten te flikkeren en te toeteren. Jef echter, steekt zijn middenvinger ostentatief de lucht in.

Twee identieke klokjes, en toch lijken ze niet voor beide koppels even snel te tikken. Wie van de twee koppels zou nu het meest verdraagzaam zijn en waar ligt de grens? Wat een filosofisch gedoe voor een vrijdagavond.

Zeg niet te gauw...

Er zijn zo van die dagen dat een mens totaal geen moeite moet doen om een onderwerp te verzinnen voor zijn blog. Vandaag was er zo eentje. Toen ik deze avond thuiskwam van het werk zag ik op de parking van het station volgende toch wel keurig "geparkeerde" wagen. U moet weten, die parking waarvoor we elke dag moeten betalen, ligt er niet echt superverzorgd bij. Een groot gedeelte is niet eens geasfalteerd en over de volledige lengte is ze bovendien niet afgesloten langs de ene kant. Het stuk grond ernaast ligt pakweg 1 meter lager. De chauffeur van deze wagen heeft dit aan den lijve mogen ondervinden. Ik had het graag live meegemaakt deze ochtend. Kom je daar (zoals elke dag racend tegen de klok) even aangereden terwijl je trein vertrekkensklaar staat en misreken je je een metertje op je remafstand. Daar sta/hang je dan. In een flits spring je op je achterbank en stap je fluitend uit je wagen, met je gezicht genant wat verborgen achter de kraag van je jas, alsof er niets gebeurd is. Na een lange werkdag (je durft immers niet naar huis komen zolang het nog klaar is buiten), bel je je vrouw/man en veinst dat je je handrem vergeten optrekken had en dat vandaaltjes je wagen naar voor geduwd hadden. Wat is dat toch met die jeugd van tegenwoordig?

Eigenlijk wil ik met dit tekstje maar 1 ding zeggen: GSM's met een goede camera op, fucking handy!

Vreugde en verdriet

Ziehier de cover van een Vlaamse krant vorige week maandag. Paolo Bettini, net wereldkampioen wielrennen geworden, door het dolle heen.

Nauwelijks 8 dagen later zou zijn wereld ineenstorten. Afgelopen maandag stierf zijn broer/grootste supporter/bloedvriend Sauro in een auto-ongeluk. Op nauwelijks enkele dagen van de hemel naar de hel, het lijkt wel surrealistisch.

Binnen het wielrennen wordt vaak gesproken over de zogenaamde vloek van de wereldkampioen. Deze bakt er het jaar na zijn titel door allerhande omstandigheden (teveel plichtplegingen in de winter, blessures, pech,...) meestal niet te veel van. Enige echte uitzondering de laatste jaren lijkt Tom Boonen.

Het gaat echter verder dan dat. Statistisch zal het allemaal wel kloppen, maar als je even nagaat hoeveel wereldkampioenen door het lot getergd werden, dan kan je niet anders dan je wenkbrauwen fronsen. Langs Belgische zijde heb je Stan Ockers die, vorige week exact 50 jaar geleden, tijdens een wielermeeting om het leven kwam na een banale val. Ex-wereldkampioen Rudy Dhaenens, die, op weg naar de finish van de Ronde Van Vlaanderen, waar hij het commentaar zou verzorgen voor een zender, het leven liet in een dodelijk verkeersongeval in Aalst. Zijn vriend Johan Museeuw zou die dag zijn derde Ronde winnen. Vreugde en verdriet...

Het meest schrijnende voorbeeld echter is misschien wel Jean-Pierre Monseré. In 1971, een jaar nadat hij wereldkampioen werd, verloor hij het leven toen, tijdens een wedstrijd, een wagen die uit de andere richting kwam, hem frontaal aanreed. Vijf jaar later zou zijn zoontje Giovanni, ironie van het lot, op dezelfde manier om het leven komen. Dit op een fietsje dat hij cadeau gekregen had van Freddy Maertens en zijn echtgenote. Freddy ging toen net het slotweekend van de Ronde van Frankrijk in. Iedereen rondom hem wist wat er gebeurd was, doch men besloot het nog niet aan Freddy te vertellen. Hij zou dat laatste weekend nog twee ritten winnen en die Tour eindigen met maar liefst acht ritzeges, de groene trui en een week gele trui. Meteen na de cérémonie protocolaire werd hij op de hoogte gebracht. Vreugde en verdriet. Freddy Maertens zou later nog twee wereldtitels halen en op zijn beurt niet door het leven gespaard worden. Maar hij kan het nog navertellen. Breng eens een bezoekje aan het wielermuseum van Roeselare. Het loont de moeite en Freddy zal je met veel plezier gidsen.

Sauro Bettini was volop de voorbereidingen aan het treffen voor een groot feest om de wereldtitel van zijn jongere broer te vieren. Dit feest zal nooit plaatsvinden. Vreugde en verdriet, het ligt verdomd dicht bij elkaar.

Vakbondsactie

Beste lezer, dit is een bericht geplaatst door de blogspot webmaster in naam van de medewerkers van het bedrijf:

Wegens het al evenzeer plotse als overdonderende succes van de Rimbaloe blog, hebben wij beslist om ons te laten horen. Onze servers zijn reeds twee weken overbelast en onze censuurcommissie moet keer op keer de artikels, geplaatst door user 4986 Rimbaloe, screenen op ongepast taalgebruik. We hebben het bij deze dan nog niet eens gehad over de banaliteit van de inhoud ervan. Ondanks dit alles hebben wij steeds gedwee onze taak uitgevoerd en zijn hersenspinsels tijdig laten verschijnen. Het artikel van gisteren was echter de druppel die de emmer deed overlopen. Komt de man hier wat leuteren over verdraagzaamheid en dat het allemaal bij jezelf begint. Makkelijk praten vanachter zijn computerscherm. Wij moeten hier werken aan een minimumloon en hebben zelfs de tijd niet meer om naar toilet te gaan. Ellen van het secretariaat is al 7 maand zwanger en kan met moeite haar water ophouden. Het arme schaap moet komen werken met een luier aan. Wij pikken dit niet langer. Dat hij zijn verdraagzaamheid steekt waar de zon niet schijnt. Vandaag dus geen artikel van Rimbaloe. Wedden dat hij morgen afkomt met een verhaal over writer's block of te moe om iets origineels te verzinnen...

Getekend,

het syndicaat

Het zit vanbinnen

Gisteren stond alles in het teken van de verdraagzaamheid. De concerten waren uiteraard een prachtig initiatief en hebben voor vele tienduizenden mensen een druilerige zondag gekleurd, maar zullen volgende week in de stembus waarschijnlijk geen enkel verschil uitmaken. Waar het hier echter wel om gaat, is het feit dat er een signaal gegeven werd. Een signaal dat hopelijk veel mensen aanzet eens binnenin te kijken, want hoe je het draait of keert, het begint allemaal bij jezelf. Ik vond het aandoenlijk hoe een lieve collega vandaag zei dat, tijdens het concert in Antwerpen, elke aanwezige de geest van verdraagzaamheid met zich leek mee te dragen. Als je per ongeluk tegen iemand aan stootte, kreeg je voor een keer geen boze blik, maar een glimlach in de plaats. Was me dat even een ideale wereld. Jammer genoeg blijft dit niet altijd duren.
Bij deze dus een oproep aan mijn 7 lezers om eens naar jezelf te kijken en pakweg drie kleine dingen te kiezen waarbij je eigenlijk wat verdraagzamer zou mogen zijn en daar ook effectief aan te werken. Laat je je vuile onderbroeken rondslingeren en is je partner daar niet gelukkig mee? Zit je elke dag op de trein naar die roodharige schoonheid te staren dat het genant wordt? Luister je enkel naar Studio Brussel en vind je Radio Donna luisteraars minderwaardig? Doe er iets aan! Tracht wat water bij de wijn te doen.

Think about it, als ik wat verdraagzamer ben tegen jou, dan ga jij op jouw beurt ook minder geïrriteerd rondlopen en heeft dat weer implicaties op een ander. Op die manier creëer je een kettingeffect en hol je de voedingsbodem uit, waarop bepaalde groeperingen in dit land zo graag teren.

Het enige echter waar ik weiger om verdraagzamer voor te worden, zijn van die vuillakken die hun handen niet wassen als ze van toilet komen. Doch dit gezegd zijnde, vrede aan iedereen die het wil.

Waterloo

Rik Ceulemans heeft afgelopen weekend de kustmarathon gewonnen. Ikzelf had me ingeschreven voor de halve marathon. Om het relaas niet nog langer te maken (sorry lezers) heb ik het in een soort van logboekformaat neergepend.

Here goes:

8u15: Middelkerke; voor mijn gevoel midden in de nacht hijs ik me uit bed.

9u00: geen tijd voor een degelijk ontbijt, ik moet me immers nog inschrijven en dat kan ten laatste tot 10u30.

10u10: de havengeul in Nieuwpoort is veel groter dan ik dacht. Waar is in Godsnaam het BLOSO centrum? Help!!!

10u20: mijn vrouw smijt mij uit de wagen en ik zet het op een lopen naar de inschrijvingen.

10u25: chaos aan de stand van inschrijvingen en nummerafhalingen, ik laat het niet aan mijn hart komen en gebruik mijn ellebogen.

10u32: ingeschreven.

10u45: volledig klaar om te starten, maar redelijk gedeshydrateerd begeef ik me naar de start. Niemand lijkt vriendelijk genoeg om me water aan te bieden. Ik slik dan maar wat speeksel (van mezelf) in.

11u08: met wat vertraging weerklinkt het startschot. Jim De Bril en 1h54m21s spoken door mijn hoofd.

1 km: ik zit al volledig vast tussen 2500 deelnemers en heb hierdoor de eerste km 1 minuut verloren op schema. Een groepje KBC lopers met balonnen loopt net voor me uit.

4 km: we verlaten stilaan Nieuwpoort en ik neem mijn eerste pasta koolhydraten binnen, zometeen gevolgd door een half flesje Gatorade. Lekker, eindelijk vocht.

6 km: ik krijg het even lastig, maar ben al een tijdje kilometers van 5 minuten aan het lopen, wat me ruimschoots voor brengt op schema. Toch blijf ik op 30 meter hangen van de KBC boys.

9 km: eindelijk de dijk bereikt in Westende. Vanaf nu is het een lange lijn naar Oostende. De wind blaast heel zacht en van de zijkant. Ik zit mooi in mijn ritme.

10 km in ongeveer 52,5 minuten. Mooi zo. Als ik dit kan aanhouden, finish ik in 1h51.

11 km: "Suds and Soda" van dEUS weerklinkt door mijn mp3 en benen en ademhaling perfect onder controle.

12 km: in het zo vertrouwde Middelkerke haal ik mijn top. Ik begin lopers in te halen en kan het tempo aanhouden. Ik bijt mij vast in het spoor van de KBC balonnen, mijn hazen.

13 km: plots begeeft mijn mp3 speler het. Ik gooi hem weg richting een brunette (aka mijn vrouw) die langs de kant net een mislukte foto aan het trekken is van mij. Ik neem mijn tweede koolhydratenpasta binnen. Deze smaakt plots veel minder lekker.

14 km: Middelkerke voorbij en dan het lange stuk langs de Duinen richting Raversijde. Weg is plots de schaduw van de appartementsblokken. Ik vertraag lichtjes en begin te rekenen. Ik merk dat ik gevolgd word door iemand die uit mijn schaduw probeert te treden.

15 km: haha, dit keer geen last van mijn 15 km syndroom. OK, het is warm en de benen beginnen pijn te doen, maar ik lig nog mooi op schema voor 1h52. Ik hoor mijn eigen voetstappen dubbel in die persoon achter me, die me maar blijft volgen.

16 km: ik begin mijn focus op de race te verliezen en kijk om me heen. Iedereen lijkt het lastig te hebben. Ik begin mijn benen nog meer te voelen. Waar zijn de KBC boys plots heen? En waarom blijft die man me maar volgen? 1h52 wordt plots 1h53. Geen nood, ik heb nog bijna anderhalve minuut marge.

17 km: die man achter me haalt me in en raakt me pal in het gezicht met... zijn figuurlijke hamer. De balonnen van KBC worden plots heel klein.

18 km: wat voelde Napoleon in Waterloo toen hij overrompeld werd? Ik haal plots geen 6 minuten meer per km en terwijl de cavalerie mij langs alle kanten voorbijstormt, worden de laatste kilometers voor mij een ware calvarietocht (enkele letters van plaats verwisselen maakt een wereld van verschil).

19 km: ik weiger te stappen, maar haal geen 8 km per uur meer. De droom spat uit elkaar.

20 km: het bord van de laatste kilometer laat mij apathisch koud. Op dit moment had ik op het strand kunnen liggen, genietend van de zon. Mijn chrono heb ik al bijna een half uur niet meer bekeken.

21 km: zelfs versnellen de laatste km zat er niet meer in: zowel fysisch als mentaal volledig op. Ik weet zelfs niet in welke tijd ik aangekomen ben, het is alleszins vele minuten verwijderd van mijn doel.

Wat is er foutgelopen? Je kan veel redenen zoeken (te weinig vocht, te overmoedig, bioritme), maar de belangrijkste is ongetwijfeld training. Mijn basis is duidelijk niet sterk genoeg voor wedstrijden van meer dan 15 km. De afgelopen 5 weken heb ik amper 4 keer getraind voor een totaal van 44 km. Veel te weinig. Ik weet dus waaraan ik moet werken, want mijn doel blijft: De tijd van Jim moet eraan.

Soit, terug aangekomen in Middelkerke was ik net op tijd om Ceulemans en Van Geyte aan te moedigen voor hun laatste tien km. Nadien rustig een badje genomen en terug de dijk op om het grote pak van de marathon te zien voorbijlopen. Zonder zeveren, het was aangenaam te zien dat de meerderheid redelijk zwaar aan het afzien was. Dat creëerde meteen een gevoel van verbondenheid. En de ontgoocheling van het niet halen van mijn doel was volledig weggespoeld toen ik mijn maat Patrick zag voorbijlopen. Anderhalf jaar geleden beginnen lopen en zaterdag zijn eerste marathon gedaan. Hij had het moeilijk zag ik, maar hij heeft uitgelopen en volgens mij ruimschoots binnen de 4 uur. Respect Patrick, respect! Aan iedereen die deelgenomen heeft trouwens; ik zou het niet kunnen opbrengen om de volle afstand te lopen.

Jim De Bril, you may have won the battle, but the war sure isn't over. Maar toch ook voor u, respect!

As we speak, zie ik hier net mijn eindtijd binnenrollen: exact 2 uur 0 minuten 0 seconden, oftewel 2 homos (wederom niet dubbelzinnig op te vatten).