Zondag 3 juni

3 juni is een dag zonder veel geschiedenis. Een greep uit het verleden:

1925: geboorte Tony Curtis, Amerikaans acteur (voor wie het niet zou weten).

1937: de Engelse koning Edward VIII trouwt met zijn grote liefde Wallis Simpson en doet daarmee afstand van de troon.

1963: Paus Johannes XXIII sterft in Vaticaanstad.

1982: geboorte Yelena Isinbayeva, meervoudig en huidig wereldrecordhoudster polstokspringen.

1986: geboorte Rafaël Nadal, mister gravel.

2007: Bericht 200 op Rimbaloes blog.

Zal de dag echter ook de geschiedenis ingaan als diegene waar ik Jim De Bril zijn record op de halve marathon gebroken heb? Twee keer heb ik er mijn tanden al op stukgebeten. De eerste keer kwam ik 3 minuten te kort en de tweede keer, tja, voor wie deze blog nog niet lang volgt, jullie kunnen hier het redelijk plastisch verslag lezen.

Ondertussen zijn we exact 8 maanden verder. Dat zijn 242 dagen en evenveel nachten, waarin De Bril me een bezoekje kwam brengen. Ik heb er bewust voor gekozen hem aan te vallen in het hol van de leeuw, op exact hetzelfde parcours waar hij vorig jaar zijn tijd neerzette. De Bril zelf zal niet aanwezig zijn, nee, hij is momenteel immers totaal uit vorm. Maar om me te intimideren zal zijn eigenste broer ook deelnemen zondag. Alle slinkse manieren om me te kelderen lijken goed voor hem.

Ik heb echter niets aan het toeval overgelaten. Ik heb, naar mijn normen toch, getraind als een beest. De tepels zijn ondertussen genezen en de compeed ligt klaar. Sex, ook met mezelf, is al weken uit den boze. Ik ben de smaak van frieten en bickyburgers vergeten. Hoewel, terwijl ik het hier zo schrijf, komt het toch snel terug. Zakken chips blijven onaangeroerd in de kast liggen. Ik zou min of meer klaar moeten zijn. Zonder tegenslag zal ik in de buurt komen.

Nu maar hopen dat ik me niet vergis van start- en aankomstplaats.

Als het lukt, zal ik maandag een persconferentie geven en huilend toegeven dat ik mijn toevlucht genomen heb tot doping.

Alleszins, zoals altijd, het verslag volgt wel...

Stilletjes

Kenny, waar je ook mag zijn, we denken hier nog regelmatig aan u.

Happy birthday mate!

Gratis te verkrijgen, hier

Wegens massale belangstelling heeft de VZW Rimbaloe beslist het shirt waarvan hier gisteren een foto verscheen, in productie te brengen. Ik ben momenteel nog in onderhandeling met mijn drukker betreffende de prijs. Er was immers initieel afgesproken slechts één kleur te gebruiken, en nu valt de snodaard plots over het feit dat ik vooraan twee rode stippen wens bij te voegen. Hoe is dat nu toch mogelijk zeg?

Alleszins, binnenkort hier te verkrijgen, de "Rimbaloe, editie 2007, ik heb geen sporttalent, maar durf me wel belachelijk maken, T-shirt", met of zonder mouwen en met of zonder bloedtepelvlekken. Beschikbaar enkel in medium of large (sorry Ollie).

Wie interesse heeft om gratis een exemplaar te verkrijgen, stuur me een email. Het enige dat je hoeft te doen, is me, via foto, bewijzen dat je het effectief gedragen hebt op een groot evenement in de loop van komende zomer. Wederzijds vertrouwen heet zoiets. Jullie maken reclame voor mij en ik maak jullie... belachelijk.

En we gaan zelfs nog verder. Stuur een mail naar gans uw vriendenkring, met mij in copy uiteraard, om hen te melden hoe fantastisch deze blog is, en u maakt kans op het originele, unieke, nog niet van DNA sporen ontdane, shirt. De winnaar zal door een onschuldige hand uitgekozen worden. Indien deze winnaar mij niet aanstaat, zal een minder onschuldige hand uiteraard iemand anders kiezen.

First come, first served.

Benieuwd wat hier weer van comments zal op komen.

28.000 X 15 = 420.000

Ziehier de achterkant van het shirt dat gisteren tijdens de 20 km van Brussel door duizenden aanschouwd werd. De voorkant is niet voor publicatie vatbaar, gezien de bloedvlekken ter hoogte van de tepels. Het zal mij leren, lopen met iets dat bij Zeeman amper 1 EUR gekost heeft (bedrukking uiteraard niet inbegrepen).

Ik ging het eigenlijk als een rustige duurloop opvatten met het oog op volgende week, maar van bij de start al schoot mijn hartslag de hoogte in. Gezien mijn zwak startnummer vreesde ik constant te moeten slalommen, maar dat viel stukken beter mee dan verwacht. Ik heb wel enkele venten van me moeten wegstampen, maar ik denk dat dit eerder te maken had met de tekst op mijn shirt, dan met de mensenmassa. Constante race gelopen en niet "gestorven" op de hellende Tervurenlaan op het eind. Zoals elk jaar kon je de zwalpende lijken daar bij bosjes oprapen. Vorig jaar hoorde ik nog bij deze categorie.

Op het laatst wel een mega bummer van formaat. Amper 10 meter vóór de meet stokte het plots volledig, zodat ik daar nog 2 minuten verspeeld heb. Als een kudde beesten was het drummen om over de matten te geraken en je tijd dus te laten registreren. Schandalig eigenlijk dat je op die manier niet al lopend over de finish kan geraken (behalve diegenen die sneller dan 1h40 liepen). Bedankt organisatie om zowat 20.000 mensen hun moment de gloire te ontzeggen. Nochtans, 3000 extra deelnemers tov vorig jaar betekent 45.000 EUR extra inkomsten. Daarmee kan je enkele aankomstmatten meer voorzien, pleeg ik zo te denken.

Positieve punten:
- Ik kan bijna twee uur lang aan hartslag van 175 en hoger lopen.
- Ik kon op het laatst nog versnellen.
- Manueel afgeklokt op 1h49m55, da's 11 minuten oftewel 2 km beter dan vorig jaar.
- Ik heb relatief weinig last van zware benen vandaag.

Negatieve punten:

- Hartslag van 175 blijft toch schandalig hoog voor de snelheid die ik haal.
- Tepels zijn inderdaad gevoelige beestjes, ook the day after. Pijn en genot liggen dicht bij elkaar.
- Joekel van blaar op linkervoet is teruggekeerd.
- Ik heb vandaag al 3 mails gekregen van een zekere Eddy die mijn blog leuk vindt.
- Eddy heeft 13 km achter mijn gat gelopen zegt hij.
- Hij heeft me jammergenoeg niet kunnen pakken.
- Hij vraagt zich af wanneer mijn naaktfoto's gaan komen.

- Ik denk dat hij veel eerder zal komen.

Alle gekheid op een stokje, ik zal volgende zondag nog een tikkeltje beter moeten lopen, wil ik mister De Bril naar de tabellen verwijzen.

Bloedende tepels...

...had ik vandaag tijdens de 20 km van Brussel.

Aiaiaiaiai, en ik had dan nog een wit T-shirt aan. Gelukkig is het morgen verlof en kan ik in alle eenzaamheid deze toch wel nieuwe dimensie in mijn bestaan, trachten te verwerken.

En pikken dat dat doet. Gelukkig bestaan er zalfjes voor.

De foto van het bezoedelde shirt volgt morgen...

Duurloop

Zondag is het naar jaarlijkse gewoonte weer eens de 20 km van Brussel. Een echt leuk evenement, zeker voor de toeschouwers langs de zijlijn. Een goede tijd moet je er alvast niet trachten te lopen, gezien de grote massa deelnemers. Als je, zoals ik, deel uitmaakt van de immense troep recreanten, hang je dus werkelijk gans de wedstrijd op elkaar geplakt. Het is meer uitkijken, ontwijken en wegspringen, dan echt lopen. Maar toch, het is en blijft leuk om deel te nemen, ook al sterf je, figuurlijk dan toch, helemaal op het einde, op de hellende Tervurenlaan.

Ook ik ben weer van de partij. Puur voor de fun echter. En vooral als ultieme duurtraining voor mijn halve marathon van exact 1 week later. Voor de fun lopen, betekent dus ook trachten op te vallen. Ik weet echter nog niet goed hoe. Ik had al gedacht in mijn carnavaloutfit van dit jaar, maar ik vrees dat ik dan al na enkele kilometers in de EHBO post zal terug te vinden zijn met gekneusde nekwervels. Een goede vriend heeft nog volgende leuke outfit in zijn kast liggen, maar gezien diezelfde goede vriend ook schaamluizen heeft, heb ik toch vriendelijk bedankt.

Iemand nog een last minute idee? Anders zal ik helemaal naakt moeten lopen en die foto's wil ik jullie maandag besparen.

Nog meer van dat

Toeval of niet, maar in navolging van mijn berichtje van gisteren kreeg ik thuis in mijn mailbox, ook van een collega (een gepensioneerde weliswaar), volgende foto. Of het eigen werk is weet ik niet, maar het is alleszins een mooie variatie op het "shit art" thema.

Een stront die je vanin het toilet lijkt aan te staren en uit te lachen, het geeft stof tot nadenken, en het geeft me eveneens inspiratie om een blogje over te schrijven in mijn beruchte Toilet Files spin off. Maar dat zal niet meer voor vanavond zijn.

Teveel is trop en trop is teveel en af en toe moet de stop er eens op, zowel letterlijk als figuurlijk.

Kunst

Een hoogstaande en kwalitatieve blog als deze zou zijn naam niet waard zijn indien er zo af en toe niet eens wat cultureel interes-sante beschouwingen zouden in terug te vinden zijn. Een lange zin om eigenlijk simpelweg te zeggen dat ik het vandaag nog eens over stront zal hebben. Yeah baby!

Trouwens, het gebrek aan comments de laatste dagen, noopt mij tot deze drastische, voor het overige totaal niet mijn ding zijnde, koerswijziging.

Een collega kwam me deze middag een krantenartikel letterlijk in de neus wrijven. Het ging over de Italiaanse kunstenaar Piero Manzoni, bij jullie allen ongetwijfeld heel gekend. De man overleed in 1963 op nog geen 30-jarige leeftijd. Enkele jaren ervoor kwam hij op het lumineuze idee om zijn behoefte te doen, ach, laat ons een kat een kat noemen, om te schijten dus, in 90 blikjes. Ik veronderstel niet allemaal op dezelfde dag. Die blikjes, die hij uiteraard liet afsluiten nadien, werden door tal van kunstcollecties opgenomen en gaan vandaag nog steeds door het leven als de "Merda d'Artista" of schijtkunst zo u wil. Meer dan de helft van de exemplaren is in de loop der jaren reeds geëxplodeerd. Nu, dat is perfect te begrijpen hoor; ik heb deze middag spruiten gegeten en moest ik nu in een blikje kakken, het zou geen maand duren.

Het bizarre is dat de blikjes waarvan de houdbaarheidsdatum nog niet verstreken is, vandaag 80.000 euro per stuk waard zijn. Dat komt overeen met ongeveer 2700 euro voor 1 gram stront.

Dus binnenkort hier te verkrijgen: de Rimbaloe shit art. Al schijtend rijk worden, de droom van iedere vent.

Bedriegers!

Wie me een beetje kent, weet dat ik vanalles verzamel. Daaronder ook truitjes van wielrenners en voetballers. Ebay is op dat vlak werkelijk een godsgeschenk. Maar af en toe kom je ook een bedrieger tegen die zijn leugens zelf nog lijkt te geloven ook.

Wat betreft voetbaltruitjes is mijn verzameling redelijk simpel: Eendracht Aalst en de Rode Duivels. Bij deze laatsten vooral dan de truien die de ploeg droeg tijdens de EK en WK eindrondes (kwestie van niet teveel werk te hebben).

Op Ebay heb ik enkele zoekfuncties geïnstalleerd en zo kwam ik recent toevallig op volgende trui uit: een shirt van de Nederlandse nationale ploeg van een WK kwalificatiematch tegen België.

Mooi truitje, ware het niet dat het van de Hollanders is. Maar wat me echt stoort is dat de verkoper het aanbiedt als zijnde een "Match Worn Holland vs Belgium Shirt".

Klein detail: er staat geen rugnummer op. Waarschijnlijk tijdens de match door de inspanning weggezweet. Tweede belangrijk detail: het is een maat XXL. Ik ken geen enkele international die ten tijde van zijn carrière zulke grote maat droeg. Zelfs onze goede vriend Ollie zou dit shirt kunnen gebruiken als slaapkleed.

I hate mondays

Ik zal zelfs meer zeggen, ik haat ochtenden, zeker als ik vroeg moet opstaan. Maar op maandag is het telkenmale dat tikkeltje moeilijker. En nu is het zelfs dubbel, wat zeg ik, driedubbel zo erg, gezien er twee weken vakantie aan vooraf gingen. Veertien dagen zonder wekker, het wende snel.

Morgen vallen we terug in het vertrouwde werkstramien. Zal ik er veilig in slagen mijn stationsparkingticket te hernieuwen? Zou de trein nog steeds vertraging hebben? Zullen bepaalde collega's ontslag genomen of gekregen hebben? Hoeveel mails zullen er in mijn inbox zitten? Hoeveel hiervan zullen voorstellen betreffen om mijn penis te vergroten? Hoelang zou het duren vooraleer de dag gepasseerd is?

Zo veel vragen, en jammergenoeg zullen de antwoorden erop volgen in de loop van morgen.

Nog 1 nachtje rustig slapen en dromen van de volgende vakantie en bij dit alles liefst niet vergeten de wekker te zetten.

Voor de arme zielen die de brug niet maken

Jaja, speciaal voor jullie volgende prijsvraag. Wie herkent de personen op volgende foto? De bloedmooie blondine mag in principe geen probleem zijn. Voor wie het niet weet, in de titel van de foto zit er al een gouden tip.

Maar het echte mysterie is wie die andere persoon dan wel mag zijn. Ik ben het alvast niet, jammer genoeg. En als ik zeg jammer genoeg, is dit niet omwille van de lichaamsbouw, maar omwille van het feit dat haar linkertepel contact lijkt te zoeken met zijn rechtertepel. Verder is deze persoon in een vorig leven ook manager geweest van Rudy Silvester en heeft hij even een politieke carrière geambieerd, zonde succes evenwel. Rood bleef echter voor hem steeds de kleur van haar lippen en eveneens van haar jurkje.

Jawadde dadde!

Back home

Met het vliegtuig reizen is altijd een beetje het aanschouwen van debielen. Het begint al bij het inchecken aan de gate. Vanaf deze opengaat, zie je iedereen als een wilde horde daarheen rennen, alsof het een wedstrijd is om als eerste het toestel te kunnen opstappen. Een zichzelf creërende file heet zoiets. In plaats van rustig te blijven zitten tot de rij begint uit te dunnen. Na de landing is het dan een storm richting bagagebanden. En dan slagen ze er nog niet in hun koffer te herkennen.

Zo niet bij ons. Ze weet het misschien niet, maar ik heb een tiental jaar geleden van moeder Rimbaloe eens een koffer geleend en vergeten terug te brengen. Je kan je niet vergissen, want er hangt een grote sticker van de ter ziele gegane Jaarbeurs in Aalst, editie 1984, op. Reizen is altijd een beetje thuiskomen.

Dit gezegd zijnde, we zijn terug thuis. Merci Jomme om ons af te halen. Gezien ik door het tekort aan slaap en de combinatie van de vliegtuigairco en mijn contactlenzen, een wereldoorlog in mijn hoofd had, ben ik rond 17 uur gisteren in bed gekropen om er pas deze ochtend weer uit te springen, klaarwakker en volledig leeg gepi*t, gekot*t en gesch*ten. Verrassend genoeg is mijn gewicht dan ook lager dan bij het vertrek. Je moet het maar doen!

't is weer voorbij

Als jullie dit lezen, bevinden we ons waarschijnlijk ergens in de lucht of zijn we zelfs al thuis. Het is altijd wel ergens jammer dat het verlof ten einde loopt, maar het is mooi geweest. En eerlijk gezegd, voor mezelf en mijn gewichtstoestand, werd het zelfs hoog tijd.

Normaal, op werkdagen, bestaat mijn ontbijt uit 1 boterham met kippewit. Op de foto hiernaast zie je, naar beneden afgerond, mijn gemiddelde van de laatste 11 dagen. Het hoopje braaksel is eigenlijk een roerei (dit voor alle duidelijkheid). De sneetjes kippewit nam ik er steeds speciaal bij om de voeling met thuis niet helemaal te verliezen.

Ik kan gerust stellen dat mijn ontbijt hier al ongeveer evenveel calorieën bevatte als hetgeen ik normaal op een volledige dag binnenspeel. En dan was er ook nog het lunch- en avondbuffet waar ik reeds vanaf de eerste dag een abonnement op genomen heb, om van de namiddagsnackbar nog te zwijgen. Ik kijk morgen met evenveel huiver als interesse dan ook de weegschaal tegemoet.

Maar ik blijf erbij, net als bij de mannen die gisteren op de foto van mijn naakte lijf geklikt hebben, zit het allemaal in de darmen. Enkele dagen wat vaker naar toilet gaan en we zitten weer op gewicht.

Dit gezegd zijnde, vaarwel klotecomputer en tot morgen!!!

Het weer

Via satelliet kan je hier elke dag het VRT journaal bekijken. Het weerbericht daar heb ik momenteel niets aan, gezien de borsten van Sabine Hagedoren volledig Centraal en Oost-Europa inpalmen. U weet wel, het zogenaamde balkon van de Balkan.

De vorige dagen is het weer hier ook geen onverdeeld succes gebleken. Weliswaar elke dag warm, maar toch bij momenten nogal wat wolken aan de hemel en soms zelfs wat regen. Ik weet niet hoe het vandaag op het thuisfront was (eigenlijk weet ik het wel, maar ik wil het er niet inwrijven wat ik nu dus toch doe), maar hier een stralende hemel en een ganse dag bakken aan het zwembad.

Nu we toch over inwrijven bezig zijn, ik heb deze namiddag twee kapitale blunders begaan. De eerste was factor 4 te verwarren met factor 20 en de tweede was "even de ogen sluiten" verwarren met "in slaap vallen". Resultaat is een rode buik. Het enige dat ik er nog zou moeten optekenen is een witte ster en sikkel en ik kan meedoen in de folkloreshow hier in het hotel.

Ik heb de foto bewust in het klein bijgevoegd. Wie erop klikt kan de details bekijken. Venten die dit doen moeten van zichzelf beseffen dat het verdoken homosexuelen zijn. En nee, de witte spatten op de spiegel zijn geen uitgeknepen puisten of spermavlekken.

Fake

Je herkent ze massaal op de luchthaven: de toeristen die in Turkije en gelijkaardige landen hun namaakkledij gekocht hebben. Van die dikkerds met een strak Bikkembergs shirt aan dat hun kontspleet volledig in the picture plaatst. Het blijft toch iets janetterigs hebben vind ik, die Bikkembergs toestanden.

Als je hier in Turkije langs de winkelstraatjes wandelt, trekken ze je als het ware naar binnen om je vanalles aan te smeren tegen een zogezegd sublieme prijs, toch voor hen althans. De kunst is dan om minstens de helft van de prijs af te bieden zonder in elkaar geslagen te worden.

Hier in het hotel is er ook zo een winkeltje. Gisteren was daar een Hollands koppel in het Duits aan het onderhandelen met de verkoper. Ze pingelden slechts 20% van de prijs af. Die verkoper begon toen zijn kat en muis spelletje en acteerde pure verontwaardiging omdat die mensen zijn prijs te duur vonden, zeker gezien de topkwaliteit die hij aanbood.

Ik besloot me te moeien en vertelde aan die Hollander dat er wat verder een winkelcentrum was waar de startprijzen al een stuk lager liggen en dat ze daar maar eens heen moesten. En dan plots, hoe ze het doen weet ik niet, dan begrijpen die Turken blijkbaar opeens wel nederlands. Hij zet een stap in mijn richting en ik zet er twee uit zijn richting vandaan. Vervolgens begeeft hij zich naar die Hollander en vraagt wat ik hem allemaal exact wijsgemaakt heb.

Ik lach nog eens vriendelijk en salueer naar die verkoper en stap cool weg. Eens achter het hoekje verdwenen heb ik het uit lijfbehoud maar op een spurtje gezet ook. Zelfs Jim De Bril zou me nooit ingehaald hebben.

Internet for everybody

Ik heb het in mijn vorig bericht reeds gezegd, hier een connectie met het web verkrijgen is echt geen evidentie. Niet dat ik mijn best niet doe, maar die mensen van de receptie gooien me steeds het "woordenboek van dwaze excusen in zwak Engels" naar het hoofd.

Eergisterenavond begeef ik mij vol goede moed richting lobby en vraag vriendelijk of ik even kan internetten. Ik krijg als antwoord dat internet busy is. Ik antwoord laconiek: "Busy doing what?" Ofwel zag ze er de humor niet van in, ofwel begreep ze me niet. Ze begon alleszins in het Duits te brabbelen. Ik dus maar afgedropen.

Gisterenavond nieuwe poging en weer diezelfde dame aan de receptie. Nu kreeg ik als antwoord dat "internet broke" is. Ik stel haar voor om eens contact op te nemen met het OCMW. Dat begreep ze al helemaal niet. Er komt iemand anders bij staan en die zegt dat het "broken" is, waarop ik vraag wie het dan laten vallen heeft. Om een lang verhaal kort te maken, uiteindelijk verloor ze, naast de kennis van Engels, ook deze van het Duits en begon ze zelfs in het Turks te brabbelen.

Vandaag stond er gelukkig iemand anders aan de balie en lijkt alles weer in orde.

Weg met de Turkse klavieren

Problemen tijdens check-in. Uiteindelijk met anderhalf uur vertraging opgestegen. Turkse airhostessen zijn over het algemeen mottige wijven. Flightcare heeft een deel van de bagage naar de verkeerde bestemming gestuurd. Veel toeristen zitten hierdoor met vuile-onderbroeken-probleem. Ik draag hier geen onderbroeken. Hotel dik in orde. Restaurant en ik dikke vriendjes. Weegschaal en ik geen dikke vriendjes. Amper 1 computer beschikbaar in klein kamertje. Kamertje broeihaard voor muggen. Muggen zijn gek op mij. Liefde niet wederkerig. Kamertje bijna altijd bezet. Bloggen dus verre van evident. Klavier trekt op geen kloten. Ik doe toch mijn best.

Wat het weer betreft, hoe moet ik dit zeggen zonder jullie, vrienden aan het thuisfront, niet teveel te kwetsen? Laat het ons houden op het feit dat het hier ook serieus nat is, in het zwembad meerbepaald.

Dit gezegd zijnde, ik ga nog wat verkoeling zoeken. Werken jullie maar lekker verder. De blogjes zullen hopelijk wel volgen de komende dagen en als ik op deze aftandse PC een USB poort vind, zal ik ook wat fotootjes trachten te plaatsen.

Finally

Als je naar Turkije op reis gaat en je neemt een all inclusive formule, zijn de fooien dan eigenlijk ook inbegrepen? Op zich een redelijk interessante bemerking, pleeg ik zo te denken. Ik stelde deze vraag enkele dagen geleden aan iemand en kreeg volgend antwoord:

"Je hoeft niets extra te betalen. Er staat meestal in het restaurant een kistje voor een fooi in te deponeren, maar daar doet ge mee wat ge wilt. Zo ook met de poetsvrouw."

Ik zou zeggen, als het een knappe poetsvrouw is, laat maar komen, zowel letterlijk als figuurlijk...

Dit om maar te zeggen dat, terwijl jullie dit lezen, ondergetekende op reis is. Dat betekent eveneens een waarschijnlijk beperkte internettoegang. Toch ga ik trachten hier nog iets op te vinden en mijn blogactiviteiten verder te zetten.

Aan de heren Aalsterse carnavalisten annex verzamelaars: mijn kostbare nominetjes liggen in een bankkluis, naast de ongebruikte vibrator van Lora. Dus het heeft geen zin in ons kot binnen te breken. Indien jullie het toch zouden overwegen, willen jullie dan eens kijken of de katten nog genoeg eten hebben?

Wie van mijn lezers heeft een DVD recorder en ziet mij graag genoeg om volgende week Temptation Island en Peking Express op te nemen???? Bel me, schrijf me, mail me en ik zal u eeuwig en immer dankbaar zijn.

En nu vlug naar bed, want binnen 2 uur en 40 minuten exact loopt de wekker af.

Ontmaskerd!

De resultaten van de IP scan van mijn blog zijn inmiddels gekend. De spammer die mij de laatste weken bombardeert, lijkt stilaan volledig ingesloten te zijn. Hij heeft zich een weekje koest gehouden, maar vandaag heeft hij opnieuw in alle hevigheid toegeslagen, wat mij de mogelijkheid geboden heeft zijn dekmantel af te werpen.

Zijn exacte identiteit heb ik nog niet kunnen achterhalen, maar ik kan wel met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid zeggen dat hij bij de federale overheid werkt. Dit verklaart meteen ook zijn teveel aan tijd om deze blog te spammen. Verder onderzoek toonde ook aan dat het een man is die dichter bij de 40 dan 30 aanleunt en deze leeftijd een exponentiële negatieve correlatie vertoont met zijn potentie.

Hij is het type ambtenaar waar niemand het bestaan nog van afweet en die zwaar getraumatiseerd door het leven gaat. Dieper onderzoek (letterlijk dan) zal aantonen dat hij in zijn jeugd op internaat meermaals (eveneens letterlijk) gesodemieterd werd door het opperhoofd der bruine paters, een vlezige man met een voorkeur voor het socialisme. Dit en ook zijn eerder vermelde sluimerende impotentie, verklaren zijn afkeer voor dikke socialisten.

Hij brengt bovendien twee uur per dag door op het toilet, wat op zich geen negatieve eigenschap is, maar hij wast zijn handen niet na het kakken en dat, dames en heren, is waar het schoentje wringt.

Het spammen, tot daar aan toe, maar het gebrek aan hygiëne kan niet door de beugel. Ik zal mij dan ook genoodzaakt voelen zijn foto en naam hier morgen openbaar te maken. Ik moet er wel bijzeggen dat ik in deze wel degelijk omkoopbaar ben.

Uitlaatcommentator

Elke dinsdagavond, als ik na het werk thuiskom, haast ik me meteen naar het toilet. Daar heb ik immers een date met de Humo. En de eerste rubriek waar ik heen blader, is "Het Gat van de Wereld". Een satirische kijk op wat er zich allemaal afspeelt rondom ons. Grappiger (jaja, het kan weldegelijk) dan deze blog, en da's dan nog een understatement.

Meteen na het lezen ervan, pauzeer ik even, want het zich ontlasten terwijl men met een lachkramp zit, kan nefaste gevolgen hebben. Als dat varkentje ook gewassen is, blader ik in één ruk door naar "Uitlaat". Wie van deze rubriek nog nooit gehoord heeft, moet voorwaar van een andere planeet zijn. Reeds begin jaren 90 kon je zelf je grappige teksten opsturen naar Humo en de beste werden gepubliceerd. In de loop der jaren zijn de commentaren die de redactie er steeds bijplaatste een eigen leven gaan leiden en is de uitlaatcommentator een begrip geworden. De beste job van de wereld.

Vandaag was het dinsdag. Vandaag was het ook een feestdag. Vandaag dus geen Humo in de bus. Vandaag niet naar toilet geweest. Morgen haal ik mijn schade in.

En binnenkort ga ik eens een poging ondernemen om zelf in Uitlaat te verschijnen. Wie doet mee? Je kan je berichtjes via de site insturen. Stuur mij je pseudoniem door en als je erin slaagt om gepubliceerd te worden vóór mij, krijg je een bak jupiler (tenminste houdbaar tot 14/12/06).