donderdag, augustus 30, 2007

RIP

Slecht nieuws bereikte deze namiddag de redactie van rimbaloe.be. Vermaard internationaal bierkenner Michael Jackson heeft het tijdelijke met het eeuwige omgeruild. Om alle misverstanden te vermijden, ook al hebben ze dezelfde huidskleur, we hebben het hier niet over het mismeesterde gelijknamige popicoon na een zoveelste plastische ingreep.

De man was werkelijk verzot op bier. Hij schreef er tal van boeken over en had zelfs zijn eigen televisieprogramma. Hij wijdde bovendien speciaal een boek aan de Belgische biercultuur en was dus in zekere mate mee verantwoordelijk voor het succes ervan.

Michael Jackson overleed deze ochtend. Hij was amper 65 jaar. De exacte omstandigheden van zijn overlijden zijn ons tot op heden onbekend.

De voltallige rimbaloeredactie stelt dan ook graag voor dat iedereen morgenmiddag omstreeks 13 uur het glas (geen cola, maar bier) heft op deze wonderbaarlijke man, en uit respect enkele ad fundums drinkt.

Michael, rust in vrede. Hik.

woensdag, augustus 29, 2007

Eerst zien

Vergeet even de wielercomeback van godenkind Frank Vandenbroucke. Het volgende verhaal is nog veel straffer, tenminste als het klopt.

Wie herinnert zich nog de Russische wielrenner Evgueni Berzin? Veel wedstrijden zou de Jommeke onder de renners niet winnen, maar zijn tweede profjaar, 1994, mag men gerust inkaderen: tal van podiumplaatsen in topkoersen en daarenboven nog eens winst in Luik-Bastenaken-Luik en de Giro (plus drie ritten). Zonder twijfel zou hij met die uitslagen heden ten dage met overmacht het Protour klassement aanvoeren.

Nadien kon hij echter nooit meer bevestigen. De twee daaropvolgende jaren haalde hij bij momenten nog topniveau, maar de grote pieken werden afgewisseld met al even legendarische inzinkingen. Als lid van de beruchte Gewiss ploeg werd zijn naam vaak gelinkt aan EPO. In 2001 verdween hij anoniem uit het peloton.

Vorig jaar kwam hij plots weer in het nieuws toen hij voor de grap een amateurlicentie aangevraagd had voor Frankieboy, onder een valse naam en met een foto van Tom Boonen.

Vandaag kwam echter het bericht dat hij volgend seizoen weer profrenner wordt, dan nog bij een sterke ploeg, Tinkoff. Hij zal er op 37-jarige leeftijd als een soort van wegkapitein fungeren.

Waarheid of bluf? We zullen het volgend jaar wel zien. Als hij slaagt, kunnen ze bij Anderlecht ook eens overwegen om Scifo, Grün, Rutjes en Nilis terug te halen. Misschien dat het met hen wel zal lukken.

dinsdag, augustus 28, 2007

Dit is echt lezen op eigen risico

Overlaatst kreeg ik van een Hollandse collega een leuk mailtje doorgestuurd. Ik had het ergens een jaar geleden al eens binnengekregen en herinner mij dat ik toen ook in een breuk lag. Vandaar dat ik dit toch even met jullie, mijn lieve lezers, wil delen.

Let wel, het is uiterst vrouwonvriendelijk, maar dat is niet erg, want op deze blog komen toch enkel maar venten en geile wijven lezen, oh yeah baby!

De mail bevat enkele leuke standjes die je als man met je partner kan uitproberen. Let vooral ook op de bijwijlen sublieme Hollandse woordkeuze. Here goes:

The Zombie Mask
Tijdens een lekkere pijpbeurt zeg je tegen je vriendin dat ze je moet aankijken met haar mooie kleine twinkelende oogjes, als je geweer klaar is om een volle lading pudding af te vuren. Op dat moment trek je je snikkel naar buiten en spuit je in allebei de ogen. Deze tijdelijke staat van blindheid produceert het zombie effect als ze stuntelig met haar armen zwaaiend en jammerend als een wandelend lijk naar de badkamer strompelt.

Angry Dragon
Meteen nadat je in haar mond klaargekomen bent, geef je je partner een flinke knal op haar achterhoofd, zo hard dat je zaad uit haar neus komt en ze voorover valt. Als ze weer overeind komt zal ze eruit zien als een boze draak.

The Bronco
Je bent je lekker aan het uitleven op je vriendin en wel 'doggy style'. Op het moment dat zij het meer dan plezierig begint te vinden, grijp je haar tieten zo stevig als je kan vast en begint hard de naam van een andere meid te schreeuwen. Het geeft je het gevoel dat je op een wild paard zit dat je met alle mogelijke middelen van zich af probeert te stampen.

The Rodeo (een neef van 'The Bronco')
Je pakt je vriendin weer van achteren en grijpt haar haar stevig vast. Op het moment dat 6 vrienden de kamer binnenstormen probeer je 8 seconden te blijven zitten. Lukt dit ben jij een heuse cowboy. Yeeha!

Flying Camel
Je vriendin ligt op haar rug en jij hamert je pik op je knieën naar binnen. Voorzichtig ga je steeds verder voorover hangen en probeer (zonder je armen te gebruiken) op je leuter te steunen terwijl hij nog in haar poes zit. Dan flapper je als een bezetene met je armen en maakt een hard kamelengeluid alsof je een vliegende kameel bent. Strakke zet als dit lukt.

The Walrus
Nadat je je hele zaadvoorraad van een week bij je vriendin in haar mond gespoten hebt, hou je met je duim en wijsvinger het middelste van haar lippen stevig bij elkaar en hou je haar neus dicht totdat je lading via haar mondhoeken naar buiten sijpelt. Net als de walrus zijn tanden.

The Woody Woodpecker
Als je vriendin op haar knieën je ballen likt sla je met je taaie lul in een snel tempo op haar voorhoofd. Taptaptaptap!

En last but not least mijn favoriet (niet zozeer die van mijn vrouw):
Houdini
Terwijl je je vriendin van achteren neemt haal je net voor je klaarkomt je leuter naar buiten en laat je geruisloos een klodder spuug op haar rug vallen. Ze zal zich omdraaien om te kijken naar je sappige goedje en op dat moment spuit je in haar gezicht. Tadaaa!!

Existentieel

Zijn er mensen onder jullie die er niet meer in slagen om op mijn site te geraken? Wie nu al meteen een bevestigende comment wenst te plaatsen, surft misschien beter door naar de site van Ketnet of zo.

On the other hand, zijn er hier mensen die vinden dat het nogal lang duurt om mijn site op te laden? Indien dit zo is, en jullie zijn reeds het breedband tijdperk binnengestapt, en hebben samen met al jullie illegaal gedownloade porno, geen virussen mee binnengehaald, dan ligt het probleem misschien wel bij mij.

Sinds ik op mijn eigen domeinnaam publiceer, werkt mijn archief niet meer. Dit betekent dat ik verplicht ben om gans mijn historiek telkens mee te publiceren en dan kan het soms wat lang duren om een pagina te openen.

Deze avond ben ik iets gaan eten met een oud-collega die ik ongeveer 7 jaar niet meer gezien heb. Hij is psycholoog en heeft de hele avond geprobeerd me te doorgronden. Ikzelf heb even lang geprobeerd een tandenstokertje te vinden omdat er een stuk kalfslapje tussen mijn tanden vastzat. Ik denk dat we beide gefaald hebben in ons opzet. Wat hij echter wel meteen wist te vertellen, is dat ik ongelofelijk kan lullen, van de hak op de tak springen, en ondertussen zodanig kan afwijken van mijn verhaal, dat ik de oorspronkelijke context volledig uit het oog verlies. Hieruitvolgend veranderen mijn doelen, ben ik onvoorstelbaar chaotisch en heb ik de neiging alles steeds uit te stellen.

Morgen zal ik eens beginnen zoeken hoe ik dat archief kan activeren. Morgen, of overmorgen of zo. Of tot iemand het in mijn plaats komt doen.

zondag, augustus 26, 2007

Leve België!

België barst? No fucking way. Wat dit land nodig heeft zijn dingen die ons kunnen binden. En sinds deze namiddag hebben we er weer zo iets bijgekregen.

Onze nationale hockeyploeg is er immers in geslaagd zich te kwalificeren voor de Olympische Spelen volgend jaar. Op papier leek het een onmogelijke opdracht: er moest immers gewonnen worden tegen wereldkampioen Duitsland.

Bij een 3-3 stand, en op enkele seconden van het einde, werd op een onvoorstelbare manier de winnende goal (of hoe noem je dat hier) gescoord door Jérôme Truyens. Totale euforie. Wat mij betreft de stunt van het jaar. Een ploeg die enkel bestaat uit amateurs haalt het hier van een bende profs. Over Olympisch ideaal gesproken. Het BOIC zal in de buidel moeten tasten om die mannen allemaal naar Peking te vliegen volgende zomer.

Jammer dat Sporza het niet de moeite vond om de match live uit te zenden. Gelukkig hadden we nog onze vrienden van de rtbf. Dat het nationale elftal bovendien nog eens bijna volledig bestaat uit Walen, maakt het nog interessanter.

Wie de wedstrijd niet gezien heeft, hier even klikken en genieten. Kijk nadien ook eens naar de beelden van de reacties en tel met mij mee hoeveel keer speler Charles Vandeweghe het woord "ongelofelijk" in de mond neemt. Gewoonweg fantastisch!

Ik vraag mij af of de (zogenaamde) Vlaamse separatisten deze namiddag ook gesupporterd hebben. Hoogstwaarschijnlijk wel...

donderdag, augustus 23, 2007

Respect gevraagd

Die mensen waarover ik het gisteren had in mijn blog, hoe zielig het ook is, je kan er alleen maar bewondering voor hebben. Ik weet ook hoe het voelt.

Ik heb ooit eens, samen met een kameraad, deelgenomen aan een wintercross, in Welle meerbepaald. We waren de enigen zonder spikes (wat ik al vreemd vond). De ganse meute stond geconcentreerd aan de start toen wij nog gezellig aan het keuvelen waren. Plots weerklonk het startschot en iedereen zoefde weg. Iedereen, behalve wij.

Het waren een zevental rondjes van 1 km. Ik denk dat we de tweede ronde toch nog net gehaald hebben alvorens de eerste keer gedubbeld te worden. Indien mijn kameraad toen niet bij mij gebleven was, dan zou ik ongetwijfeld de eerste en beste gelegenheid (lees: ergens in een uithoek van het traject waar weinig volk stond) aangegrepen hebben om, als een dief in de nacht, de wedstrijd te verlaten.

Ik denk dat iedereen al gefinisht was, toen wij nog in onze vijfde ronde zaten. Tijdens de zesde ronde begonnen ze het parcours reeds af te breken. Hadden we gewild, we hadden nogal wat stukken kunnen afsnijden, maar neen, zo zijn wij niet.

Uiteindelijk zijn we aangekomen een twintigtal minuten na de winnaar. Nog twee mensen van de organisatie stonden ons verveeld op te wachten zodat we toch in de officiële uitslag konden opgenomen worden. Ik werd als 45ste afgeklokt van 52 deelnemers. Eerlijkheid gebiedt mij om te zeggen dat die andere 7 personen opgegeven hadden.

Zoals dat vaak gebeurt mag je nadien allemaal langs de prijzentafel passeren om iets uit te kiezen, in volgorde van uitslag. Toen het mijn beurt was stond er niet veel meer. Het doosje maandverband of de duidelijk reeds geopende pot mayonaise konden me niet echt bekoren, dus koos ik maar voor het gloednieuwe paar indoor sportschoenen. Mooi modelletje trouwens. Weliswaar drie maten te klein, but hack, who cares. Gratis is gratis.

Sindsdien heb ik wijselijk nooit meer deelgenomen aan een cross.

woensdag, augustus 22, 2007

Loop ze

Vorige zondag was het in Middelkerke weer eens de jaarlijkse sirenejogging. Ondergetekende stond niet op de deelnemerslijst. Mijn lichaam is niet getraind voor wedstrijden korter dan 20 km (eigenlijk ook niet voor wedstrijden langer dan 20 km) en bovendien mocht ik niet van mijn dokter. Het regende immers en ik heb strikt verbod om dan mee te lopen. Dat is slecht voor mijn tepels.

Ik heb me dan maar langs de kant van de weg gezet en gekeken of de deelnemers (meerbepaald de vrouwen) last hadden van hetzelfde tepelfenomeen. Stijf wel allemaal, maar nergens bloed te bespeuren. Echt koud was het ook niet, dus ik kan enkel maar concluderen dat mijn aanwezigheid (het regende immers zo hard dat ik de enige toeschouwer was) bij deze vrouwen een zekere, ik zal het maar noemen, extase, teweegbracht.

Ik heb dan ook gretig alle wedstrijdnummers (het gebruik van het woord "borstnummer" zou hier te veel verwarring veroorzaken) van de interessante exemplaren genoteerd en de gelukkigen mogen van mij kortelings een mail ontvangen met een uitnodiging tot nader onderzoek.

Maar eigenlijk, ik wijk volledig af van wat ik wilde vertellen. De 10 km wedstrijd was weer zeer spannend, vooral voor de rode lantaarn. Het was lange tijd een nek aan nek gevecht tussen de genaamde José Winne (62 jaar met groene outfit) en Pierre Laeys (69 jaar). Pas op het einde slaagde Pierre er in José van zich te laten wegwandelen en Pierre haalde uiteindelijk de finish na 1h32, bijna 1 uur later dan de winnaar van de race, eenzaam en verlaten.

Ook ik weet hoe het voelt om aan te komen als iedereen al vertrokken is, maar daarover morgen meer.


dinsdag, augustus 21, 2007

Plat

Elke onnozelaar die nu nog durft afkomen met de uitspraak dat na enkele weken vakantie zijn batterijen weer opgeladen zijn, kan wat mij betreft den boom in. Meer nog, hij mag er nadien uitdonderen en met zijn gat in een cactus vallen.

Die van mij (niet mijn cactussen, maar mijn batterijen) zijn momenteel zo plat als iets. Nog platter dan een durex Play Vibrations na 25 minuten gebruik, nog platter dan het tepelbehang van Justine Henin, nog platter dan de platste Lambiek, nog platter dan een uitgeknepen Philippe Gilbert puist (trouwens, proficiat met je eerste overwinning van het seizoen vandaag), en godbetert, zelfs nog platter dan de darminhoud van de gemiddelde mens na het drinken van 2 liter puur appelsiensap.

Ofwel is mijn lader dringend aan vervanging toe.

maandag, augustus 20, 2007

Mooie liedjes...

Zoals reeds gemeld, in afwachting van de aankomst van de rit heb ik me even neergelegd in het gras om wat te slapen. Toen ik wakker werd, merkte ik dat de geheugenkaart van mijn fototoestel vol was. Iemand had zich geamuseerd met wat kiekjes te nemen. De meest gore exemplaren durf ik hier niet uploaden (mijn nichtje van 11 jaar leest immers ook mee), maar hieronder toch een greep uit het gamma.










Na de rit bevonden we ons plots in de neutrale zone tussen ploegleiders en renners. Veel neutraal was er eigenlijk niet aan, want iedereen die dat wou, kon er vrij rondlopen. Het was daar dat de genaamde Alberto Contador me herkende en me vroeg of ik met hem op de foto wou.

En daar stonden we dan, Jim De Bril en ik. Het was 18 uur, allebei met een halve zonneslag en nu dienden we nog de 11 km terug naar de wagen te overbruggen. Geen van ons twee zag dat uiteraard zitten: opnieuw minstens 2 uur wandelen om dan toch te laat aan te komen voor het avondmaal in ons restaurant. Plots echter, uit het niets, dook de tweekoppige fanclub van Staf Scheirlinckx (Cofidis) op. Mannen uit onze regio bovendien en wat uiterst belangrijk is, ze stonden reeds enkele dagen op de Aubisque met hun camionet. We roken onze kans en kochten een VIP lidkaart van de fanclub. Zodoende mochten we met hen meerijden en raakten we tijdig in het hotel.


Na het eten doken we meteen het bed in (ik herhaal: niet met elkaar), want de dag nadien zouden we heel vroeg 's ochtends huiswaarts keren. Ik herinner nog dat ik een sms kreeg (ik had ondertussen voor 35 EUR een vooroorlogs toestel op de kop kunnen tikken), maar niet meer het wezen had om deze te bekijken. Toen rond 5 uur onze wekker afging zei Jim De Bril dat ik een sms ontvangen had en dat hij wist wat er zou instaan: "De Deen is naar huis gestuurd".

En zo eindigde ons weekje Ronde van Frankrijk. En zo eindigt ondertussen hier ook mijn vakantie. Morgen opnieuw richting werk. Vanaf nu is het heel lang aftellen tot de volgende vakantie, niet minder dan 167 dagen, want dan is het opnieuw...

zondag, augustus 19, 2007

Dag 6: de rit naar Aubisque

Woensdag 25 juli was het, de beruchte rit met aankomst op de Aubisque. Rasmussen zou er winnen en behoudens ongelukken zou hij ook de Tour de France op zijn palmares schrijven.

Het was prachtig weer, geen wolkje aan de hemel. Het plan was de rit eens te volgen vanop de top zelf ipv ergens halverwege de beklimming. Klein detail, we dienden onze wagen te parkeren op de top van de naburige col de Soulor en van daaruit te voet 11 km af te leggen al dalend en klimmend. Het was trouwens op datzelfde weggetje dat Wim Van Est in 1951 geschiedenis schreef. Is er soms een Ollie in de zaal?









Het plaatselijk vee was niet gediend met de toegestroomde massa en besloot even wraak te nemen. Ons pad was inderdaad niet bezaaid met rozen, maar voor mijn reisgenoot was dit blijkbaar geen probleem. Het was eerstekwaliteitsstront. Dat ik dat ooit nog mocht beleven, iemand die me overtreft als het op stront aankomt.

Na twee uur stevig doorwandelen bereikten we de top. Het was ergens rond de middag, we dienden nog een vijftal uur te overbruggen. Het grootste gedeelte ervan deed ik al slapend. Hoe Jim De Bril dit deed, lezen jullie morgen in de allerlaatste episode van dit stilaan volledig gedateerd Tourdagboek.

P.S. Tony Bracke, for crying out loud, is dit weekend Belgisch Kampioen wielrennen bij de elite zonder contract geworden. Proficiat Tony, ook aan uw fans, vooral die uit Bambrugge.

donderdag, augustus 16, 2007

Dag 5: de beklimming van de Aubisque



Met Maria in mijn drinkbushouder kon het niet mislukken; ik zou de Aubisque beklimmen sneller dan ik ooit gedaan had. Of toch sneller dan een bejaarde op krukken het te voet zou doen. Iets meer dan 17 km klimmen aan gemiddeld 6,9%. Dat is minder stijl dan Plateau de Beille, maar paradoxaal genoeg toch zwaarder. Dit valt simpelweg te verklaren door het feit dat de eerste kilometers veel vlakker zijn en het dan plots, zonder recuperatie, de laatste 10 km aan 8% en meer omhoog gaat.

Mijn droom om mijn makker te volgen spatte wederom al na pakweg 2 km uit elkaar. Geen risico's en mijn eigen tempo volgen. Misschien zou hij wel ergens een ravijn induiken, of een klapband krijgen. Hoop doet leven.

Deze keer geen regen, maar overwegend zonnig en warm, toch in het begin. En goed weer betekent ook veel toeschouwers langs de kant. Bij de gemiddelde wielertoerist geeft dit een drive, mij gaf het vooral een slecht gevoel als ik ze daar allemaal op hun kont zag zitten met hun bbq en frisse dranken.

De laatste kilometers van de beklimming waren een redelijke calvarietocht. Deze keer leek er echt geen einde aan te komen. Op een gegeven moment kruiste ik Jim De Bril. Eerst dacht ik dat ik hem inhaalde, maar hij was simpelweg reeds aan de afdaling begonnen richting wagen.

Eens boven heb ik me door enkele toeristen laten fotograferen aan het monument (een veredelde kilometerpaal; kijk ook naar mijn achterste drinkbushouder waarvan ik onderweg een vijs verloren geraakt ben), nog wat reclame gemaakt voor 3coach (thanks again voor het gebruik van de koersfiets), en dan gewacht op De Bril. Ik moest immers mijn fotootjes hebben van het moment dat ik de top bereik.

Eens hij er was, rij ik dus terug naar beneden, pakweg 100 meter, ga uit mijn klikkers, draai me opnieuw richting top, en slaag er niet meer in om me vast te klikken. Gelukkig vond ik enkele wandelaars bereid om me opnieuw in gang te duwen.





woensdag, augustus 15, 2007

Een lach of een traan?

De foto die JDB dacht te zien is voor morgen en een foto van Philippe Gilbert die zijn darmen vakkundig ledigt, heb ik niet. Ik heb echter iets veel beters.

Ze zeggen altijd dat één beeld meer zegt dan duizend woorden. Wel, bij het volgend beeld zou ik toch graag ook eens weten wat de woorden erachter zijn. En neen, ikzelf maak geen deel uit van de actie, ik heb de foto genomen, niet de persoon erop.


Ik zie alleszins veel gelijkenissen met de tennisracketliefde van Martina Hingis die anderhalve maand geleden ook al eens figureerde in deze blog.

maandag, augustus 13, 2007

Dag 4: Ax-les-Thermes - Aubisque

Onze autorit richting Aubisque liep dwars door Lourdes. Godsvruchtige jongens die we zijn, konden we deze unieke gelegenheid niet aan ons laten voorbijgaan. Ook ik was immers op zoek naar een mirakel. Mijn GSM had het enkele dagen eerder begeven en Maria zou hem weer tot leven wekken voor mij.

Bij de heilige grot aangekomen, nam ik mijn defecte GSM in de hand en hield hem onder het stromende gewijde water. Wat volgde kan niet anders dan een mirakel genoemd worden: mijn toestel maakte plots een niet definieerbaar biepend geluid om meteen nadien... definitief de geest te geven. Vanaf morgen kan u hem terugvinden op Ebay, startbod 5000 EUR.

Ik heb meteen ook van de gelegenheid gebruik gemaakt om enkele van die plastieken Mariabeeldjes te kopen en te vullen met water. De dag nadien zou ik namelijk alle hulp kunnen gebruiken om de legendarische Aubisque te beklimmen. Ik met gewijd water in de bidon en De Bril met enkele zakjes laxeermiddel. Deze keer mocht hij immers niet eerder dan mij de top bereiken. Gezien ik mij niet tot doping wou laten verleiden, was dit de enige oplossing.

Sorry Jim, door mijn schuld rij jij vanaf heden rond op een bruin zadel.

Kijk nu eens aan

Wil ik daarnet mijn Tourdagboek verderzetten en merk ik toevallig dat dit mijn 250ste blogbericht is. Dit mag ik uiteraard niet zomaar laten voorbijgaan. Sorry lezers!

Hoera voor mezelf en drie dikke kussen. Zelfs de Mariabeeldjes beginnen elkaar spontaan proficiat te wensen.


P.S. De inspiratie is duidelijk ook op vakantie...

donderdag, augustus 09, 2007

Nacht 3

We hebben daar in de Pyreneeën het bed niet gedeeld met onze vrouwen en nog minder met elkaar. Nee hoor, we hadden andere bedpartners, met uiterst sensuele rondingen.

Zoals jullie zien ben ik eerder van het traditionele type en prefereer ik de missionarishouding. Jim De Bril is een typisch voorbeeld van de lepeltjesfanaat.

Na nacht 3 volgt uiteraard dag 4. En die dag zou ons voeren langs het door platte commercie gedreven, doch nog steeds zuiverende Lourdes! Meer hierover in de volgende komkommerepisode. En met komkommer doel ik niet op hetgene waarmee De Bril ook elke nacht de lakens deelde.


Dag 3: de etappe naar Plateau De Beille

OK, de darmspoeling heeft blijkbaar gewerkt en ik slaag erin om fotootjes te uploaden. So here we go.

Jim De Bril, helemaal aan de voet van de klim. Op dit moment hing er nog geen bloed aan zijn T-shirt.

De ondertussen gepensioneerde Axel Merckx. Op het moment dat hij me passeerde, reed hij op zijn gemak naar boven, op ongeveer een kwartier van de leiders. Zijn hartslag kan niet meer dan 140 geweest zijn. Ik bedank hem voor alles en moedig hem aan, waarop hij me volkomen negeert en zijn weg verder zet. Ook daarvoor bedankt Axel.

Vinokoerov op een interessant moment in zijn carrière. De dag ervoor had hij de tijdrit gewonnen, deze etappe zou hij een half uur aan zijn been krijgen en de dag nadien zou hij wederom winnen. Ondertussen weten we allemaal hoe dat kwam.

Tommeken, Tommeken, met de vingers in de neus rustig in de bus. Die bus reed trouwens enorm traag en breed uitgesmeerd over de weg. Die vage plek vooraan de foto is een valhelm die de moeite niet wou doen me te ontwijken. Ik kwam nochtans van rechts.

Net na de bus in de volgwagen van Quick-Step... Wel vreemd dat Lientje na de rit met de mannen van Lotto mocht meerijden. Op zich kan ik het hen niet kwalijk nemen: na twee weken droog te zitten, zijn er ergere dingen dan een ritje met Lien Van de Kelder. Lien vraagt me trouwens het IP adres door te spelen van alle mensen die nog in haar naam comments plaatsen op deze blog. En als Lien me iets vraagt, dan spring ik uiteraard...

De ploegbussen bevonden zich aan de voet van de klim, dus na de rit dienden de renners de berg weer af te dalen. Ik mij dus supersnel een klakje gekocht en laten signeren door de immens sympathieke Oscar Pereiro, ongekroond winnaar van de Tour de France 2006.

Wie zien we daar plots opduiken aan de ploegbus van Quick-Step? Een duidelijk niet in de beste conditie verkerende Paolo Bettini die zijn ploegmaats een hart onder de riem komt steken. Snel een fotootje genomen samen met De Bril en aan beiden wat tips gegeven om van hun overgewicht verlost te geraken. Zo ben ik: als ik iemand kan helpen, doe ik dat uiteraard heel graag.

dinsdag, augustus 07, 2007

Mooi weer vandaag

Doet de naam Johan Töpke geen belletje rinkelen? Nochtans is hij wereldberoemd in Vlaanderen en komt hij elke dag op TV. Let er 's avonds maar eens op tijdens het weerbericht op één. Hij is een van de zogenaamde weerfotografen, meerbepaald diegene die zowat dagelijks een foto van Middelkerke doorstuurt. Als hij dit ook vandaag gedaan heeft, en meer nog, als jullie gekeken hebben, zullen jullie ongetwijfeld gezien hebben dat het een ganse dag prachtig weer was hier aan zee.

Reeds vanochtend vroeg, toen ik om 10u30 opstond, straalde de zon volop, en dit zou duren tot pakweg 21 uur. Dat is serieus wat langer dan de 3 uur die voorspeld werden.

Er is t.o.v. de tijd van Armand Pien zaliger blijkbaar niet veel veranderd. Vandaag slaagt men er nog steeds niet in echt correcte weersvoorspellingen te maken. Zelfs Frank Deboosere begint zich al te verstoppen achter de verschillende weersmodellen. Als het ene niet klopt zal het andere wel juist zijn zeker?

Heel gemakkelijk. Dat is zoals beloven een foto van Lien Van de Kelder te plaatsen en het dan niet doen. Ik denk dat ik morgen toch maar voor de darmspoeling zal gaan...

maandag, augustus 06, 2007

Vakantie = niveau

Sorry voor mijn schromelijk tekortschieten, maar ik ben in vakantie. Ja, ik hoor jullie denken, wat was die week Tour de France dan? En wat is de rest van het jaar dan?

De komende twee weken ben ik echter in grote vakantie. Ik heb net een antenne in mijn gat gestoken en een ander lichaamsdeel in mijn laptop geplugd en wonderwel heb ik plots een internetconnectie.

Om teksten te plaatsen blijkt dit voldoende, maar indien ik langs deze weg ook fotootjes wil uploaden, vrees ik dat ik eerst een darmspoeling zal moeten ondergaan. Niet dus!

Het zou dus inderdaad best wel eens kunnen dat het Tourdagboek pas ergens tegen Kerstmis naar zijn eind zal lopen.

In tussentijd valt hier in het verre Middlechurch genoeg te beleven om over te schrijven.

Morgen ga ik bijvoorbeeld mosselen eten. In eigen nat...

donderdag, augustus 02, 2007

Dag 2: de echte beklimming

Uiteindelijk zijn we dus toch maar aan die beklimming begonnen. De eerste kilometer (6,5%) leek het nog vlotjes te gaan en bovendien stopte het met regenen. Ik zette me gezwind in het wiel van De Bril en vertelde wat mopjes. Ik herinner mij dat ik nog tegen hem zei dat als de rest van de beklimming ook zo was, het een fluitje van een cent zou zijn. Hij keek me aan zoals Armstrong zo vaak met Ullrich deed en vertelde me dat ik beter mijn energie wat zou sparen. Toen zag ik hem kleiner en kleiner worden en de twee daaropvolgende uren zou ik hem niet meer terugzien.

Halverwege de klim schoten de hemelsluizen weer volop open en toen begon het pas echt surrealistisch te worden: waar er de dag nadien enkele tienduizenden mensen op die berg zouden staan, was het nu doods: behalve twee zotten op hun fiets waagde niemand zich in dit weer. Tijdens de steilste stukken van 10% en meer was het verstand op nul, kop naar beneden en hopen dat de benen niet zouden ontploffen. Voet aan grond zetten zou ik pas op de top doen, no matter what.

Maar ik heb het gehaald. Eenmaal boven stond De Bril me al op te wachten, doorweekt en onderkoeld. Hij nam meteen zijn toevlucht tot bier, ik tot een broodje merguez. We hadden het overleefd. Dit kon echter niet gezegd worden van mijn GSM, die nochtans in mijn waterdicht jasje zat.

Terwijl Jimbo terug naar beneden reed, heb ik mijn kleren uitgewrongen en onder de droger in de toiletten wat proberen te verwarmen. Uiteindelijk stopte het met regenen en durfde ik ook de afdaling aanvatten op het nog steeds kletsnatte wegdek. Nooit in mijn leven ben ik zo bang geweest (behalve toen ik 6 jaar was en mijn broers mij wijsgemaakt hadden dat the buggyman onder mijn bed verscholen zat), geen seconde heb ik de remmen losgelaten. Ik ben zelfs twee keer moeten stoppen met kramp in de vingers.

Ik ben geen klimmer en nog veel minder daler. Ik heb andere kwaliteiten (hoop ik).

Dag 2: beklimming Plateau De Beille

Onder het motto: hoe rek je een verhaal zodanig lang dat je er twee maand over doet om één klein weekje van commentaar te voorzien, hierbij toch mijn poging om het verhaal verder te zetten.

Plateau De Beille was zonder twijfel de zwaarste beklimming uit deze Ronde van Frankrijk: 16,2 km klimmen aan een gemiddeld stijgingspercentage van 7,9%. Ja, u leest het goed. Dat komt er op neer dat je per 100 meter afgelegde weg een hoogteverschil van 7,9 meter overbrugd hebt, oftewel 1280 meter over de ganse beklimming. Dat is ontzettend veel keer de buikomtrek van Ollie, en wie Ollie kent, begint nu ongetwijfeld te huiveren.

Vooraleer we aan de voet van de beklimming kwamen, dienden we nog enkele kilometers af te leggen op een steenweg zonder fietspad. Op het moment dat we vertrokken begon het lichtjes te druppelen. Enkele minuten later echter gingen de hemelsluizen wagewijd open.

Daar reden we dan. De Bril al fluitend en ik al bevend. Telkens een wagen ons op enkele tientallen centimeters passeerde, voelde ik mijn wielen wegzwiepen. Levensgevaarlijk, althans toch voor mij. Na twee kilometer had ik er genoeg van. Het eerste afdakje dat ik zag om te schuilen, zette ik me aan kant. Daar hebben we gewacht tot het zou stoppen met regenen. Het stopte echter niet.



Na een kwartiertje beslisten we dan toch maar onze weg verder te zetten...

En zoals Annie altijd zong: "the sun will come out, tomorrow", zo was het ook in dit geval. Maar dat lezen jullie uiteraard ook... tomorrow.