Spierpijn

Eén van mijn grootste fantasieën is om eens lekker hard onder handen genomen te worden, door een vent dan nog. Ja, u leest het goed, een vent.

Ik zal zelfs meer zeggen, had "De Droomfabriek" nog bestaan, ik zou hen een brief gestuurd hebben met dit verlangen, en ik zou pertinent zeker de uitzending gehaald hebben.

Ik wil dat Dirk Nachtergaele me eens lekker hard neemt, onder handen welteverstaan. Eerst een zware conditietraining ondergaan, en nadien, als elke spier in je lichaam volledig verzuurd is, een harde en diepe massage krijgen van de grootmeester zelf. Op het moment zelf zal het kermen van de pijn zijn, maar ik heb me altijd afgevraagd of die mannen er werkelijk in slagen al dat melkzuur in je spieren kapot te masseren en het boeltje weer soepel te krijgen.

Ik begin stilaan terug recht te krabbelen na mijn 20 km van afgelopen zondag. En dat mag gerust letterlijk opgevat worden. Nooit, maar dan ook nooit in mijn leven heeft de quadriceps zo slecht aangevoeld als de laatste dagen. Ik heb ze gisteren nog eens geteld, vanaan de trein in het Centraal Station tot ik mij neerplof op mijn stoel op het werk, zijn er 124 trappen te betreden. Opwaarts valt het nog mee, maar afdalen is werkelijk onmogelijk.

Deze avond heb ik dan mijn half uurtje zogenaamde recuperatietraining achter de rug. Het leek echter meer op een voorwaarts glijdende moonwalk dan op joggen. Maar het heeft me goed gedaan. Nu seffes nog eens mijn madam wakker maken voor een lekkere massage (in ruil waarvoor ik haar eens hard en diep zal neu.. eu.....eu....riën in haar oor) en morgen zijn we weer klaar voor de dienst.

Afgelopen zondag zal dan enkel nog een nare herinnering zijn. Een fait divers. Wie eind 2007 verklaarde dat Anderlecht dit jaar nog Champions League zou halen en de beker zou winnen, werd gek verklaard, remember. Insiders wisten echter beter...

20 km is redelijk lang

Ziehier een verslagje over deze fijne zondagnamiddag en de 20 km van Brussel. Gezien die wedstrijd eigenlijk als ultieme duurloop kadert in mijn trainingsschema (je weet wel), mocht ik in principe niet voluit gaan. Vorig jaar echter, had ik er minder dan 1h50 over gedaan, dus heimelijk hoopte ik er toch nog een minuutje of meer te kunnen afpietsen. Immers, ik heb voor mijn doen echt wel hard getraind de laatste maanden (meer dan vorig jaar), en ik heb geen last meer van bloedende tepels of blaren op de voeten. Bovendien zorgde een fikse regenbui deze ochtend nog voor veel zuurstof in de lucht, dus met goede moed en sterke benen richting Brussel.

Het werd echter een afgang. Hiermee is dan ook alles gezegd en alle spanning uit dit artikel. Reeds na 2 km besefte ik al dat ik geen versnelling in de benen had, reeds na 3 km constateerde ik dat mijn maag geen water wou binnenpakken, en na 10 km wist ik dat ik mijn tijd van vorig jaar alvast niet zou breken. De tweede helft van de wedstrijd was zelfs gewoon aftellen naar de finish, en het effectief als duurloop te trachten aanzien (terwijl ik leed als op een wedstrijd).

Bijna 10 minuten trager dan vorig jaar, nog net binnen de 2 uur al kokhalzend aangekomen. Volledig op het tempo van mijn normale duurlopen, maar dan wel tegen 35 hartslagen extra per minuut.

Deze keer geen file aan de finish zelf, maar meteen erna, voor de verwijdering van de chip. Tussen die mensenmassa dacht ik voor het eerst in mijn leven hoe het zou voelen om flauw te vallen. En dan moest de martelgang via metro en trein nog volgen. Ik heb zelfs een trein laten passeren omdat ik het niet meer zag zitten om de afstand van spoor 4 naar spoor 2 te overbruggen in minder dan 5 minuten (iets dat normaal 15 seconden in beslag neemt). Op datzelfde spoor 4 kon ik niet meer op mijn voeten staan en fantaseerde ik een tweede keer over flauwvallen. Zouden ze mij opgevangen hebben, of op de sporen hebben laten duikelen?

Zoveel vragen, net als de reden waarom. Was het de reis die me nog parten speelde? De darmen die nog overhoop lagen? De hitte? Een mentaal probleem?

Ik hoop eigenlijk dat ik morgen ziek word en dat ze constateren dat er een (liefst verder onschuldig) virus in mijn lichaam zit. Eentje waar ik me kan achter verstoppen. Eentje dat me kan weerhouden om volgende week die halve marathon te lopen en Jim De Bril te kloppen, iets waar ik al twee jaar mee bezig ben.

Mijn zelfvertrouwen is momenteel niet echt om over naar huis te schrijven.

Bijgevoegd een fotootje van op de trein achteraf. Ik ben het lichaam met de pet op. Voila, het artikel staat erop en ik begeef me naar de pot. Dat rijmt bovendien (bijna)!

Boontje

Eindelijk nog eens een blogje van mijnentwege. Niet dat ik geen zin had om me eraan te wagen, doch eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik te lui was. Ik was te diep verzonken in het lezen van Louis Paul Boon zijn vulgaire meesterwerk "Eros en de eenzame man". Nu ja, vulgair is een woord dat uitgevonden is door bekrompen mensen en meestal dan nog wanneer ze het over een ander hebben.

Tot mijn scha en schande was dit in mijn drieëndertigeneenhalfjarig bestaan het allereerste boek van Boon dat ik las. En ik moet zeggen, had het internet en het schrijven van blogs reeds in de jaren zeventig bestaan, mijn site zou niet op de eerste plaats gekomen zijn bij het zoeken naar de term "priemende tieten". Leve Boon!

Over priemende tieten gesproken, op het moment dat ik dit hier neerpen, zitten er twee Oosteuropese afgrijselijke wijven op 2 meter van me verwijderd, aan een andere PC te knoeien met hun internetverbinding. Nu, ze mogen komen uit om het even welk land, zolang ze op dit ogenblik maar even geen Nederlands begrijpen, of eerder, kunnen lezen. Ze hebben alvast geen priemende tieten en de dikste der twee steekt net een sigaret aan. Ze zouden alleszins nooit door de eerste casting van Mastroesjka's geraakt zijn.

Los van dit alles ben ik blij dat het in België ondertussen opnieuw wat beter weer is. We komen zaterdagochtend immers terug naar huis.

Ondertussen zijn die Oosteuropese trutten het afgebold, me achterlatend in een walm van sigarettenrook. Ook ondertussen is het bijna 20u en staat Eendracht Aalst aan de aftrap van zijn halve finale in de eindronde, net als Okapi Aalst in de playoffs. Ik ga me dan maar bezuipen in de bar (lees: braaf een cola drinken samen met de echtgenote) en om de twee minuten naar mijn GSM kijken, hoopvol wachtend op de talloze smsjes van mijn even talloze vrienden, die me vanop het thuisfront op de hoogte houden.

Tot binnen enkele dagen, tot zondag tijdens de 20 km van Brussel. Hopelijk kan mijn roodverbrand lichaam tegen dan terug kledij en schoeisel verdragen. Hopelijk zijn mijn darmen tegen dan weer op Belgisch niveau. Hopelijk breek ik mijn record.

0476375694

Afgelopen woensdag heb ik voor het eerst in jaren nog eens het Pierre Cornelisstadion betreden. De thuishaven van voetbalclub Eendracht Aalst, waar ik eind jaren 80 en het grootste deel van de jaren 90 zowat elke thuismatch gevolgd heb. Het bracht nogal wat herinneringen naar boven. We stonden onderaan de spionkop, en na al die jaren zijn de commentaren die de toeschouwers geven, nog steeds even spontaan als grappig. Jong en oud, ze doen allemaal mee. Naast ons stond er een ventje, pakweg tien jaar, die, toen iemand van de tegenstander viel, luidop, en in werkelijk plat Oilsjters riep: "Hey voeizen, kupt a e zwembad, ten kejje doar ewa goan in doiken" Folklore...

Een uur na de match liep dat ventje daar nog steeds rond, maar dan aan de arm van zijn moeder die hem voor het vuil van de straat verweet omdat hij niet meteen naar huis gekomen was. Deze keer sprak zij Oilsjters, hij was aan het snikken.

Eendracht Aalst heeft trouwens gewonnen. Zaterdag volgt de terugmatch in Woluwe voor een plaats in de halve finales van de eindronde. Ik zal er niet bij zijn deze keer, wegens op reis naar zonniger oorden.

Mijn vraag luidt dan ook even simpel als oprecht: wie kan me zaterdagavond 17 mei op de hoogte houden van het matchverloop (forum http://www.iendracht.be/)? Een smsje bij eventuele goals volstaat al. En volgende week is er ook nog zoiets als halve finales playoffs basket met Okapi Aalstar. Ook daar doe ik een beroep op de sympathieksten onder jullie.

Wie mijn GSMnr misbruikt, de wraak der goden zal op u nederdalen. Wie mij echter helpt, zal beloond worden met Tunesische Dinars, als ik ze tenminste het land uitkrijg. Mijn Tunesische Dinaressen*, die ga ik denk ik allemaal ter plaatse opgebruiken.

*dat grapje is gepikt van een collega.

Joggen

Deze tijd van het jaar duiken ze weer overal op: de joggers. In het Warandepark in Brussel zie je dezer dagen een surrealistisch schouwspel: klein, groot, dik, dun, in alle maten en gewichten, doch niet degene die je kunnen bekoren. Met de zomer in het vooruitzicht wil iedereen een maatje kwijtspelen. Je kan je uiteraard afvragen of middagtemperaturen van 30 graden in de schaduw en het meest vervuilde stukje groen van het land hier de beste omstandigheden voor zijn, maar dit geheel terzijde, ik loop er immers ook tussen.

Wie vaak gaat joggen, kent de universele taal: steeds aan de rechterkant van de weg lopen, en naar elke persoon die je kruist, even de linkerhand opsteken, gecombineerd met een knikje, een "yo" of een "ie". En zelfs al zit je stikkapot, toch ga je dat nooit laten merken. Je gaat integendeel terug je kadans zoeken, ook al ben je aan het afzien als de beesten. En tijdens de "yo" taxeer je die andere, en kom je tot de constatatie dat jij beter bent dan hem, althans dat prent je jezelf in.

Een tijdje geleden was ik aan het lopen langs de Dender, en probeerde ik wat op mijn armbeweging te letten. Het probleem is dan echter dat je de neiging hebt te overdrijven en op een ietwat zjanetterige manier met de armpjes begint te zwaaien. Plots word ik voorbijgereden door een fietser die me nog snel toeroept dat ik een mooie stijl heb. Ofwel meende hij het, ofwel was het een homo, maar dan zou hij en passant wel eens op mijn achterste getikt hebben, ofwel was hij mij simpelweg aan het uitlachen.

Waarschijnlijk een combinatie van de drie.

Sterchele

Deze avond op de trein hoorde ik toevallig twee debielen tegen elkaar bezig.

Debiel 1: Ja jong, straf he van Sterchele.
Debiel 2: Inderdaad, maar dat was te verwachten he dat zoiets ging gebeuren.
Debiel 1: Die rotverwende voetbalprofs met hun sportbak onder hun gat.

Ze zijn toch zo intelligent, die mannen. Over alles hebben ze hun eigen mening, en ze kunnen alles voorspellen, toch of vooral zeker nadat de gebeurtenis zich al afgespeeld heeft.

Het is dit soort mensen dat al 8 jaar de spot drijft met Frank Vandenbroucke, maar als hij volgend jaar een klassieker zal winnen, zullen zij als eersten deze fenomenale comeback toejuichen. Ze hebben vandaag kritiek op Yves Leterme en ze weten allemaal perfect dat zijn regering heel snel zal vallen, terwijl ze niet weten waarvoor de afkorting BHV staat. Ze vinden ook dat Justine Henin plots niet meer kan tennissen en dat ze beter ook gestopt was, net als Kim Clijsters. Ze verkondigen theorieën alsof ze deze zelf uitgevonden hebben, terwijl deze dezelfde ochtend letterlijk in de krant te lezen stonden.

Ze weten werkelijk alles, behalve hoe debiel ze zijn!

Zever, gezever

Fan: Zeg Rimbaloe, sinds je niet meer over sport en kakken wil schrijven, is het hier maar kalmpjes he.
Rimbaloe: Zwijg me ervan, ik heb totaal geen inspiratie. En het wil nu net lukken dat ik de laatste dagen nogal last heb van mijn darmen.
Fan: Jaja, dat zou nogal een spetterend artikel geweest zijn he anders.
Rimbaloe: Jaja, dat zou nogal een spetterend artikel geweest zijn he anders.
Fan: Waarom zeg jij mij na?
Rimbaloe: Wegens gebrek aan inspiratie.
Fan: Wat een kaktoestand zeg.
Rimbaloe: Breek mijn mond niet open he.
Fan: Zeg, over breken gesproken, hoe is het met uw looptrainingen? Is dat binnen enkele weken niet die bewuste halve marathon waar je je record ging breken?
Rimbaloe: Ja, maar ik weet nog niet of ik deelneem. Ik ben bang om af te gaan.
Fan: Afgaan??? Moet je nu echt elk gesprek richting kakken forceren?
Rimbaloe: Sorry, het floepte eruit voor ik het wist.
Fan: Kijk, nu doe je het weer.
Rimbaloe: Waarom noem jij jezelf eigenlijk fan als je enkel maar commentaar kan leveren?
Fan: Omdat ik de laatste tijd het schijt krijg van uw blog.
Rimbaloe: Ik ook, het is maar plattekes he de laatste weken?
Fan: Imodium kan wonderen doen.
Rimbaloe: Wat het ook moge zijn, jij krijgt het schijt van mijn blog, ik krijg een blog van uw schijt.
Fan: Graag gedaan.

Billy the sequel

Billy Joel had sinds 1994 Europa eigenlijk volledig links laten liggen (voor een Amerikaan is dit technisch gezien eerder rechts, maar dit is misschien iets te veel een doordenker). Tot begin 2006 plots geruchten de kop opstaken dat hij nog eens de Oceaan zou overvliegen naar aanleiding van zijn aan de gang zijnde concerttour. En enkele weken later lekten de eerste data uit. België was er niet bij, de Ahoy in Rotterdam echter wel, dus wij daarheen.

Ik moest en zou contact hebben met Billy Joel. Ik wist dat hij in zijn andere optredens steeds op een bepaald ogenblik een petje van iemand uit het publiek vroeg, en er vervolgens een volledig nummer mee speelde, dus ik had beslist dat ik die persoon zou zijn. Ik had mijn geel Tour de France petje mee en uiteraard een stift, want Billy zou in het midden van zijn optreden ook de tijd nemen mijn pet te signeren (tja, mijn naïviteit kent soms geen grenzen).

We komen aan in Rotterdam rond 17 uur, ik wou immers als eerste naar het podium stormen op het ogenblik dat de deuren opengingen. Het viel al meteen op dat Billy Joel zijn gloriemomenten reeds ver achter hem lagen, want er waren amper een 30-tal fans aanwezig. We besluiten dus even de omgeving te verkennen.

Aan een zij-ingang merk ik enkele fans op. Een dikke Deense groupie vertelt me dat reeds enkele leden van de band (lees: beind) aldaar binnengegaan waren. Dus Billy Joel zou dat ook wel doen. Change in plans: ik zou mijn eerste rij tijdens het concert opgeven voor dit hier, een berekende gok. Hier waren de kansen op contact immers realistisch.

En toen begon het lange wachten. Ongeveer anderhalf uur later stijgt de nervositeit plots. Er komt een wagen aangereden met geblindeerde ruiten en de security maakt, bij gebrek aan hekkens, een menselijke ketting. Ik sta op het punt om weggedrumd te worden, zeker als die dikke Deense zich ook schrap zet. Soms hoor je van die verhalen van vaders die plots een wagen kunnen optillen als hun kind eronder zit, ook ik leek opeens over bovenmenselijke krachten te beschikken, en met mijn rechterheup slaag ik erin 120 kg Deens vlees een tiental meter zijwaarts te katapulteren. Here here...

Billy Joel stapt uit de wagen, ik steek mijn petje en stift naar hem uit, en hij neemt gewoonweg de tijd om het te signeren. Sindsdien ligt dat petje ergens vacuüm verpakt in een kluis.

En het concert zelf, dat was uiteraard eveneens fantastisch, ook al stonden we "slechts" op de derde rij. Objectiviteit in deze materie is mij echter volledig vreemd. Schaamtegevoel eveneens, zoals onderstaand filmpje bewijst, zeker als je over geluid beschikt...