Criterium Aalst: de verboden foto's

Intermezzo

Dag 2 van het Tourdagboek moet even een stapje opzij zetten voor het grootste natourcriterium ter wereld, namelijk dat van... Oilsjt.

Wie kan raden wie deze persoon is en van wie de handtekening is, krijgt gratis een washandje om ze van zijn lijf te schuren.

Een tip: de handtekening is van een zeer populair ex-renner (zonder puisten).

Dag 1: Aalst - Ax-les-Thermes

Oftwel 1200 km in één ruk. Jim De Bril kwam me al oppikken om 5 uur 's ochtends, dus veel slaap kwam er die nacht niet aan te pas. Gelukkig kon ik me wederom verstoppen achter het feit dat ik enkel met een automaat kan rijden, dus kon ik mijn nacht rustig verderzetten in de passagierszetel van de wagen.

Het was een reis vol carnavalmuziek en ramptoerisme (leve het fototoestel). Ik weet niet hoe of waarom, maar al die Hollanders met hun caravans, ze zijn er toch weer in geslaagd om ons fileleed uiteindelijk te verzachten, ondanks het feit dat ze eveneens de oorzaak van die files waren...

Het weer hier in België was al niet fantastisch, en daar tegen de Spaanse grens leek het niet veel beter. De verkenning met de wagen van onze eerste col was ook redelijk schrikwekkend. Dat leek me toch veel steiler dan ik gedacht had. Nog snel een hoop deegwaren in ons lijf gepropt en dan vroeg naar bed. Het relaas van de beklimming en de bijhorende foto's, zien jullie morgen wel...

Gedaan, afgelopen, finito

Bovenstaande foto werd amper een dag geleden voor de eeuwigheid vastgelegd, op de top van de Aubisque, 1709 meter boven de zeespiegel.

De man in het geel zou de dag nadien het Tourcircus reeds verlaten hebben, als een dief in de nacht. De man in het wit zou, ook de dag nadien, een gele trui boven die witte aantrekken.

Jongens toch, het was weer een weekje om nooit te vergeten. Genoeg stof bovendien om twee maand lang over te bloggen. Dat zal ik dus ook doen, tot vervelens toe. De komende dagen volgt hier dus het relaas van onze Tour. Over ongelukken met caravans, beklimmingen van Tourcols, levensgevaarlijke afdalingen, verschijningen van heilige maagden, natte onderbroeken, kapotte GSM's en nog veel meer. Alles wordt blootgelegd, we gaan tot op het bot.

De Tour is dood, leve de Tour!

Alexander, foei foei!

Vino, je hebt mijn bloed gestolen!!!!!!!!

Ik heb vaak aan jou gedacht vandaag toen ik met mijn hematocriet van 32 de flanken van de Aubisque trachtte te beklimmen.

Hulp van bovenaf

Even in sneltempo een blogje plaatsen. In het hotel waar we ons nu bevinden staat nog een aftandse computer (eentje van het type dat wij 5 jaar geleden aan de derdewereldlanden zouden geschonken hebben). Het kost me echter 1 euro voor amper 15 minuten en hoe graag ik jullie ook zie, zelfs ik heb mijn limieten.

Wie afgelopen zondag de rit naar Plateau de Beille gevolgd heeft, weet wat voor een vuil beest dit is. Dat dit enkel voor het kruim der renners weggelegd is, dat Philippe Gilbert er als allerlaatste en zwalpend over de meet gekomen is. Wij hebben hem zaterdag trachten te beklimmen in helse omstandigheden: eenzaam en in zware onweders. Niet dat ik hier excusen tracht in te roepen, maar nog nooit in mijn leven heb ik fysisch zo zwaar afgezien als tijdens die beklimming. Hoe we het ervan afgebracht hebben, horen jullie volgende week wel (fotoreportage inbegrepen).

Morgen staat de beklimming van de Aubisque op onze agenda. Eveneens een col buiten categorie. Om ons te beschermen hebben we alvast de hulp van Maria ingeroepen en onze bidon zal dan ook gevuld zijn met het water van haar vochtige grot... We hebben deze middag alleszins het record gebroken van kortste bezoek ooit aan Lourdes, maar meer daarover ook volgende week.

En zoals eerder al aangekondigd in deze blog, Lien Van de Kelder en ikke, wij zijn dikke maatjes...

Tijdelijk gesloten wegens vakantie...

Maar toch denk ik dat velen onder jullie elke dag wel eens een kijkje zullen komen nemen hier. Je weet immers maar nooit of we daar in de Pyreneeën een internetaansluiting vinden via dewelke ik massa's fotootjes de wereld kan insturen.

We zullen zien, zei de Stevie.

Yellow

Elk jaar in de Tour trachten we iets speciaals te doen om op te vallen. Dat klinkt nogal opgeblazen, gezien we hier vorig jaar pas mee begonnen zijn. Nevertheless, het is folklore, punt uit!

Het wordt dus een parodie op de gele trui van Floyd Landis. Compleet met alternatieve sponsoring en inspelend op het dit jaar ontbrekende rugnummer 1. Het enige dat nog origineel is, zijn de petjes.

De bedoeling was dit shirt op enkele honderden exemplaren te laten drukken en ter plaatse illegaal te verkopen. Hiermee zou onze reis zichzelf terugbetaald hebben, drank, spijs en callgirls (voor JDB) inclusief. Het enige waar we geen rekening mee gehouden hebben uiteraard is dat zeefdrukkers ook vakantie nemen en op 2 dagen tijd geen bestelling gaan aanvaarden en uitvoeren.

Alleszins, er zal na de Tour voor deze truien gevochten worden. Tijdens de Tour misschien ook, maar dan zal het eerder zijn omdat we op ons bakkes krijgen van misnoegde en humorloze droogstoppels.

Hopelijk komen we de Floyd tegen...
Misschien kunnen we dan lekker gezellig samen een pintje gaan drinken en een testosteronpleistertje plakken.

P.S. Merci Anneken voor de sponsoring! Als we Museeuw tegenkomen zorg ik voor een gehandtekende onderbroek (van hem). En als ik Philippe Gilbert kan vastgrabbelen, ja, dan weet je ook wel wat ik zal doen zeker?

Komkommertijd

Zoals iemand hier gisteren als comment plaatste, mijn komkommertijd lijkt inderdaad aangebroken. Nochtans massa's onderwerpen om over te schrijven, maar gewoonweg geen tijd.

Tussen het trainen, carnavalcdkes branden (voor de lange autorit van vrijdag), werken, vrouw bevredigen, mezelf bevredigen en knutselen aan onze tourshirts, blijven er nu nog welgeteld 7 minuten over om te bloggen.

Niet zoals bij Jim De Bril vandaag. Nee, meneer heeft zich ziek gemeld op het werk. Ziek mijn gat ja. In het geniep gaan bijtrainen uit angst dat zijn 95 kg niet over de bergen zullen raken. Angst dat ik, als afgetrainde bijna aan de 70 kg uitkomende lean mean climbing machine, hem los uit de wielen zal rijden. Ik weet dat ik me nu begoochelingen maak, maar het geeft toch even een leuk gevoel, dat zinnetje schrijven. Ongetwijfeld zal ik er zaterdag aan denken, stervend op Platteau de Beille.

Morgen, in avant-première, hier op deze blog, onze creatieve tourshirts. Een teaser noemen ze zoiets.

Morgen ook op deze blog, Lien Van de Kelder naakt. Een leugen noemen ze zoiets.

Nog eens nen djoef uitdelen

Wat ze echt dringend eens moeten afschaffen zijn van die onnozelaars die hun rugzak als wapen gebruiken. Het gebeurt wel elke dag dat ik van of naar de trein een rugzakslenteraar voorbijloop die, net op het moment dat ik hem passeer, een halve draai maakt. Die rugzak, waar gans zijn leven in lijkt te zitten, is meestal nog groter dan die van de deelnemers van Peking Express. Dus die mens draait zich om en ik krijg gans dat gevaarte recht in mijn buik. En wat nog erger is in dat opzicht, zijn dwergen met rugzakken. Daar moet ik geen tekening bij maken veronderstel ik.

Het is bovendien levensgevaarlijk. Als je in Brussel Centraal langs het perron loopt en je krijgt net op dat moment zo een buffelstoot van 50 kg in je zij, riskeer je enkele meters verder (en ook dieper) op het spoor geslingerd te worden. En dan, ja dan kunnen ze tomatenpuree van je maken.

Weg ermee! En meer heb ik eigenlijk niet te zeggen vandaag.

Klikkerdeklik

Deze avond heb ik het er einde-lijk op gewaagd om de klik-pedalen op mijn koersmonster eens te gebruiken waarvoor ze dienen: klikken dus. En dit voor een ritje van 50 km langs de ondertussen vertrouwde Dender-boorden. De bedoeling was dit deze ochtend rond 9 uur te doen, maar uiteindelijk ben ik pas wakkergeworden om 10u30 (wij hebben op dat vlak fantastische kinderen: ze houden ook van uitslapen). Dus werd het maar een avondtraining.

Toch enkele bemerkingen:

1) Klikpedalen vereisen echt wel gewenning. Iedereen, zonder uitzondering, gaat er in het begin mee op zijn smikkel. Ik was echter een gewaarschuwd man, dus bij het naderen van een obstakel zou ik reeds preventief één voet uit de pedalen klikken. Aan de voet van de Onkerzeleberg (jaja, mijn favoriet) diende de auto vóór mij te stoppen voor een tegenligger. Ik was gefocust, dus ik vertraag, maar merk dat ik toch voet aan grond zal dienen te zetten. Ik klik mijn rechtervoet uit de pedaal. So far so good. Op het moment dat ik mijn voet aan de grond moet zetten merk ik tot mijn grote verwondering dat mijn fiets naar de verkeerde kant helt (lees: de linkerkant). Ik als een bezetene draaien en trekken aan die linkervoet en ondertussen mijn stuur loodrecht op de fiets draaien om toch het onvermijdelijke even uit te stellen. Uiteindelijk op het ultieme moment er toch nog uitgeraakt, maar de fiets hing letterlijk in de lucht met het voorwiel.

2) Ik heb me vroeger steeds afgevraagd waarom renners, ook als het bewolkt is, met een soortement zonnebril rijden. Nu niet meer. Enerzijds die tranende ogen als je snel rijdt. En anderzijds, al dat ongedierte waarmee je frontaal in botsing komt. Ik kan jullie verzekeren, een zwerm beesten recht in het oog krijgen is geen pretje. De minivliegjes druppelen er op dit moment nog steeds uit.

3) Tijdens het terugkeren zat ik te mijmeren waarover ik zou bloggen. Ik kwam op drie bemerkingen. Die derde herinner ik mij ondertussen niet meer. Vreemd. Zou er meer dan enkel water in mijn bidon gezeten hebben misschien?

Wie is die man toch?

Eerder deze week maakte de Ronde van Frankrijk een tussenstop in ons land. De rit naar Gent werd echter ontsierd door een massale valpartij amper 2 km vóór de eindmeet. Tot enkele ogenblikken geleden was het nog steeds niet duidelijk om welke reden deze tuimelperte plaatsgevonden heeft.

De redactie van rimbaloe.be kon echter de hand leggen op nieuw en wereldschokkend beeldmateriaal. Noem het gerust de Zapruderfilm van de Tour. Ollie zal met veel plezier wederom de gebruikte terminologie verklaren.

Na lang beraad, meerbepaald 2 seconden, een boer en een scheet, hebben wij beslist deze beelden wereldkundig te maken. Kijk gerust zelf wat er zich in werkelijkheid afgespeeld heeft die dag.

11 juli

Hebben ze vandaag eigenlijk "De Leeuw Van Vlaanderen" uitgezonden op TV? Sinds ik mij kan herinneren, is dat immers steeds het geval op de Vlaamse feestdag. Een beetje te vergelijken met "Ben Hur" of "Gone with the Wind" rond de Nieuwjaarsperiode.

Deze avond heb ik er eigenlijk niets van gemerkt, misschien ook omdat de TV niet opgestaan heeft, behalve even voor geile Els De Schepper op één.

Met 11 juli is de vakantie stilaan echt begonnen. Ikzelf ga mijn blogactiviteiten ook even terugschroeven. Binnen een dikke week vertrekken we richting Ronde Van Frankrijk, waar uiteraard genoeg stof tot schrijven zal ontstaan. Of er in onze tent ook een PC en internetconnectie zal zijn, dien ik echter nog even na te vragen.

Aan iedereen die nog op reis moet vertrekken, geniet van de vakantie en aan iedereen die al terug is: aiaiai, dat moet pijn doen momenteel...

Tot binnenkort (hoogstwaarschijnlijk morgen al)!

Cross country

Afgelopen zondag heb ik me eens buiten gewaagd met een koersfiets onder mijn gat. Gezien mijn absoluut gebrek aan stuurvaardigheid, besloot ik wijselijk de loopschoenen aan te houden en de klikpedalen nog even uit te stellen. Ik was amper 5 km op weg langs de Dender toen ik plots een verliefd koppeltje hand in hand uit de andere richting zag afstormen. Hun truien leken in de verte wat op de mijne en terwijl we elkaar kruisten zag ik dat het verdorie ook 3coachers waren. Meer nog, het waren Kristel en Wim. Over toeval gesproken.

Ik had echter geen tijd te verliezen en heb hen na enkele minuten dan maar uit het wiel gereden (lees: ik reed de andere richting uit). Mijn bedoeling was de Onkerzeleberg trachten te beklimmen zonder te forceren. Wonderwel lukte dit perfect. En gezien ik dan toch zowat aan de Muur uitkwam besloot ik het er ook maar op te wagen. Met mijnen double, zonder grip op mijn pedalen en al meteen in de Abdijstraat in het rood. Het was harken en afzien, maar ik heb hem rondgekregen zonder voet aan de grond te zetten.

Vanaf dat moment reed ik op pure euforie. De volgende 25 km terug huiswaarts was echt genieten. Ik haalde een vijftiger in met joekels van kuiten. Plots merkte ik dat hij in mijn wiel bleef hangen. No way, dit zou ik niet laten gebeuren. Het testosteron droop er langs alle kanten af. Dit zou een man tot man gevecht worden en ik ging winnen. We reden Ninove voorbij. Ik versnelde nogmaals en hoorde hem zuchten en kreunen in mijn wiel. Net vóór Okegem, onder de Denderbrug, zit er een dubbele bocht in de baan. Ik weet niet hoe het kwam, maar ergens moet ik in een fractie vergeten hebben mijn stuur te draaien. Het volgende dat ik me herinner is dat ik luidop schreeuw en van de weg duik. Gelukkig was er geen prikkeldraad of muur, en lag de Dender aan de andere kant. Met de benen in spreidstand heb ik me een 15 meter door een veld geploegd om uiteindelijk tot stilstand te komen. Had ik vastgeklikt gezeten, ik lag gegarandeerd in de modder.

Ik ben terug op mijn fiets gekropen, ben naar die vijftiger gereden, die me vriendelijk opgewacht heeft, heb hem braafjes in het wiel gevolgd en laten winnen.

Ollie, leg jij aan de onwetende lezers de betekenis van de foto uit? Ik weet dat ik op jou kan rekenen.

Kijk eens naar het vogeltje

Vorig jaar tijdens de rit naar Alpe d'Huez liepen we verkleed rond in de Tour. Er bestaat hiervan nog steeds een Australisch filmpje op youtube. Na exact 5m14s komen we in beeld. Wie het nog niet gezien heeft en interesse heeft, gewoon hier even klikken.

Zowat elke Belgische zender heeft ons die dag geïnterviewd. Jim De Bril heeft nog net het nieuws gehaald, ikzelf werd jammerlijk weggeknipt.

Twee dagen later in de rit naar Morzine zou ik geen enkele redactie de mogelijkheid geven mij weg te knippen. Ik zou immers 100% live gaan. Dat is me ook gelukt, behoudens het feit dat er net op dat moment toch wel beelden van een andere camera de wereld ingestuurd werden zeker...

Geen nood, dan maar fotomateriaal als bewijs opvoeren. Toen de eenzame leider Floyd Landis er aankwam, ging ik naast hem lopen met een Belgische vlag in de hand. Op de foto zie je Landis met de TV-motard in zijn zog, je ziet mij, en je ziet ook nog iets anders dat ervoor zorgde dat de concentratie van mijn partner in crime volledig weg was. Het resultaat is twee foto's waar ik opsta en ongeveer 15 foto's zoals deze die hieronder volgen.

Zij was zestien, en ik was achtentwintig, en van de liefde wist ze nog niet veel, maar zij begreep wat wij haar wilden zeggen, ze was immers een Nederlandse en haar vader was in de buurt. Ik denk dat we de rest van de beklimming sneller gedaan hebben dan Landis, maar eerlijkheidshalve hadden ook wij een meer dan serieuze testosteronopstoot op dat moment.

Ik voorspel

Morgen passeert de Ronde van Frankrijk in ons land. Ik, als groot wielerliefhebber, zal er uiteraard bij zijn, in gedachten. In realiteit zal ik op mijn werk zitten. Allez kom, figuurlijk dan toch.

Ik voorspel echter een kalme werkdag. Gans het land lijkt wel opgetrommeld om langs het parcours te gaan staan. Iedereen kent wel iemand die iemand kent die woont in een straat waar het Tourcircus voorbijrijdt. Vanop ons balkon (technisch gezien is het dat van mijn moeder) aan zee zouden we bij wijze van spreken kunnen pissen op de hoofden van de renners als ze morgen in Middelkerke passeren. Waarom ga ik da niet? Het zegt me totaal niets, en dit omwille van twee redenen.

De eerste ligt nogal voor de hand. Binnen twee weken bevind ik mij, samen met Jim De Bril, immers in het midden van de actie in de Pyreneeën.

De tweede vloeit er enigszins uit voort: je hebt er simpelweg meer aan als je de renners ziet voorbijklimmen dan voorbijrazen. Ergens helemaal begin jaren 90 liep ik met mijn moeder rond in Antwerpen toen de Ronde er toevallig passeerde. Ik had nog nooit de koers live meegemaakt, dus ik zette me tussen het volk langs het traject. Mijn moeder ging bij Bob Benny, dus ik was op mijn gemak. De volgende drie uur zijn, in afwachting van de renners, zowat alle seizoenen gepasseerd: wind, regen, zon, hagel. En ik stond daar in mijn dun sweaterken en zonder paraplu. Ik wou me echter niet laten kennen en bleef volhouden. Uiteindelijk kwam de Tourcaravaan eraan. Ik zou zeker enkele renners herkennen: Indurain in het geel, Zulle in het groen, dat mocht geen probleem zijn. Dan waren ze er plots, stuk voor stuk, en allemaal met... hun regenjasje aan. Na amper 20 seconden was alles voorbij, ik had niemand herkend en niemand had mij herkend. Had ik daarvoor al die uren mijn water opgehouden?

Ik ben er twee weken ziek van geweest, maar dat was eerder door de verkoudheid die erop volgde. Dus morgen geen Rimbaloe langs het traject.

Overtijd bis

Zelfde titel als gisteren, omdat ik er simpelweg niet in geslaagd ben mijn dagelijkse schrijfroutine te respecteren. Maar deze keer was dit niet te wijten aan mijn laksheid. Nee, beste lezer, er is veel meer aan de hand, veel meer dan het menselijk brein ooit kan bevatten.

Enerzijds was er nog eens een beruchte OMC filmavond. Ze mogen zeggen wat ze willen, Maar Bruce Willis als John McClane, dat is nog steeds pure magie.

Toen ik na de film en de (uiteraard niet-alcoholische) afterdrink terug huiswaarts keerde, begon het pas echt. In het boerendorp waar ik woon, bleek er nergens nog straatverlichting te functioneren. Wat was er aan de hand? Een energieluwe nacht? Iemand vergeten een knopje in te duwen? Alle Denderleeuwse vrouwen die op hetzelfde moment hun "erogene stimuleringstoestellen" in de lader gestoken hadden? Alleszins, het gaf een onwezenlijk gevoel, en "ze" passeerden me.

De laatste keer dat "ze" me passeerden was toen ik gefascineerd naar "The Blair Witch Project" keek. Normaal ben ik absoluut geen horrorfan, maar deze film leek me een leuke tienercomedie te zijn, tenminste toch het eerste half uur. En dan beginnen ze je te passeren en geven je rillingen over je hele lijf. Al je haren komen overeind, zelfs je schaamharen, tenzij je die scheert natuurlijk.

Waar ik toe wil komen, ik had vorige nacht hetzelfde gevoel. In gans de gemeente, of althans toch in onze wijk, was de stroom uitgevallen. Het hele huis was donker. Niets werkte nog. Het enige dat ik leek te horen was een licht zoemend geluid in onze slaapkamer. Dit geluid verdween echter plots toen ik de deur van de kamer opende. Toen ik aan mijn vrouw vroeg of zij dat gezoem ook gehoord had, reageerde ze heel verward. Het weze duidelijk dat ook zij heel aangedaan was door de situatie.

Rond 2 uur gingen alle lichten weer aan en we leefden nog lang en gelukkig, maar sliepen veel te kort.

Overtijd

Die titel komt nogal vreemd over he en jullie dachten waarschijnlijk aan iets anders, maar vandaag gaat het, waarom ook niet, over de belastingen.

In september zal het 10 jaar geleden zijn dat ik afgestudeerd geraakt ben. Ja, zelfs in mijn laatste jaar ben ik erin geslaagd tweede zit te hebben. Ik was zo hoogbegaafd dat ik van meetafaan besefte dat het nutteloos was je in mei of juni kapot te blokken, terwijl je evengoed alles op je gemakje kon spreiden en ondertussen genieten van Roland Garros of het EK/WK voetbal. Laat de blokbeesten maar doen, dacht ik steeds. Ik had immers tijd genoeg. Het gevolg was dan dat ik elk jaar opnieuw, op het allerlaatste moment moest in gang schieten om toch nog de schade te beperken. Met alle frustraties hieraan verbonden, keer op keer.

Het is niet anders met de belastingen. Mijn madam heeft nochtans een mooi mapje waar ze elk jaar al haar documenten mooi in opbergt, van het moment dat ze arriveren. Gezien ik te lui ben om haar voorbeeld te volgen, en zij het vertikt dit in mijn plaats te doen, is het jaarlijks weer paniek zo ergens rond deze periode. Gisteren heb ik gans het kot tevergeefs afgezocht op zoek naar twee verdwenen attesten. Hell, als je je belastingen via internet indient, kan je er ook geen documenten bijvoegen, dus dan maar zonder. Ik overleef de steekproef wel.

Ik ben dus weer eens overtijd. In principe had de aangifte ten allerlaatste vandaag tijdens de kantooruren moeten binnen zijn. Het is uiteindelijk 20u30 geworden. En toch was het wederom aanschuiven aan de brievenbus, daar in Aalst op de toch zo fantastisch nieuw aangelegde Graanmarkt.

Ik beloof plechtig dat ik alles volgend jaar mooi en meteen na ontvangst in het mapje zal deponeren. Of het alvast toch nog eens aan mijn vrouw zal vragen dit te doen in mijn plaats.

Ave Maria

...of hoe een foto door er amper één woordje aan toe te voegen een extra dimensie krijgt.

En nu de moeder aller tennistoernooien aan de gang is, zijn we meteen even in het archief gedoken voor nog wat meer grappige fotootjes.

Steffi Graf is zo geconcentreerd in de rally dat ze een klein detail over het hoofd ziet


Anna Kournikova in een toch wel heel romantisch en intiem moment met haar racket


Wat Anna kan, moet ik ook kunnen, dacht Hingis. Volgende keer echter liefst het juiste gat nemen he Martina!

Toon jullie hart

Gisteren maakte ik met veel plezier reclame voor een vibrerende penisring. Vandaag is het iets minder opwindend, alhoewel, 't is maar hoe je het bekijkt.

Een goeie vriend van mij speelt voetbal, of beter gezegd, is ingeschreven bij een voetbalploeg. Ik weet niet of hij effectief nog speelt, maar indien het zo is, zal het ongetwijfeld in de spits zijn. Bovendien een spits die steeds aanwezig is in het strafschopgebied van de tegenstander. En als ik zeg steeds, bedoel ik ook effectief de volle negentig minuten. Hij komt de rechthoek niet uit en buitenspel is hem totaal vreemd. Zijn naam ga ik hier niet bekendmaken, dat mag hij zelf doen. Hij zal hoogstwaarschijnlijk morgenochtend, ergens rond 7u50, de eerste comment van de dag plaatsen.

Zijn ploeg heeft een kunstzinnige naaktkalender uitgebracht. Voor amper 10 EUR hangt deze volgend jaar bij jullie thuis. Doe uzelf een plezier, doe mij een plezier, en vooral, doe hem een plezier en teken hier op in. Deze jongens zijn immers de toekomst van ons nationale voetbal. Stuur mij een mailtje met jullie gegevens en ik zorg dat de bestelling goed doorgegeven wordt.

Ik weet niet of ik er goed aan doe volgende belofte te maken, en hopelijk hypothekeert het de verkoop niet, maar indien er als reactie op deze tekst minstens 5 mensen de kalender kopen, komt hier binnen enkele weken een naaktfoto van Jim De Bril en Rimbaloe die net de Aubisque (nee, niet elkaar) beklommen hebben. 't Is maar dat u het weet.

Spel en sport

Ik schreeuw het al jaren van de daken: Stijn Devolder is ne groten. Al evenveel jaren word ik beschimpt en uitgelachen omwille van deze adoratie. Sinds de Ronde van Zwitserland en vooral, sinds deze namiddag, zal iedereen hem plots een goed renner vinden. Ze doen maar...

Gezien de live uitzending van dit Belgisch Kampioenschap plaatsvond op de commerciële zender, werden we af en toe "getrakteerd" op een reclameblokje. Plots merkte onze oudste dochter op dat er een bellenblazertje op TV was. Nog steeds in volle Fata Morgana euforie, verwarde ze echter met de zogenaamde "Play Vibrations" van Durex. Een soort van trillend ringetje (te bevestigen jeweetwelwaar), leuk voor hem en haar, met een batterij met levensduur van 20 minuten. Deze batterij is niet vervangbaar omwille van "hygiënische" redenen. Nu, misschien ben ik de laatste tijd niet meer mee, maar blijkbaar heeft durex zijn productengamma dus danig uitgebreid.

Eigenlijk goed gezien om voor dit soort producten reclame te maken tijdens de uitzending van een sportwedstrijd. Het zijn immers vooral de luie en passieve venten die op een zondagnamiddag in hun zetel liggen (present company uiteraard niet meegerekend). Vandaar ook die beperkte batterijlevensduur: meer dan 20 minuten in overdrive zou immers de gezondheid kunnen schaden.

Alleszins, in de apotheek naast het werk, krijg ik 20% korting. Eens benieuwd of dit op alle producten is. En wat die batterij betreft, mijn schoonvader is horlogemaker. Hygiënische redenen of niet, als ik hem zeg dat het een design uurwerk is, zal hij deze wel willen vervangen zeker?