Mandiangu bis

Jules Mandiangu, ik heb er via mijn zuster twee truitjes van gekregen. Wat zij in ruil daarvoor moeten doen heeft weet ik niet, maar ze is blijkbaar altijd goed geweest met haar handen. Het truitje dat ik heb met VTM als sponsor is een collector's item dat je op niet veel plaatsen zal terugvinden. Het was het allereerste sporttruitje dat ik ooit in handen gekregen heb. Vandaag puilen de kasten uit met truitjes van voetballers en vooral wielrenners. Maar we wijken af, het ging over de handen van mijn zus. Ah nee jakkes, we wijken nog meer af, het ging over Mandiangu en wat er sinds zijn passage in Aalst van hem geworden was.

Sinds enkele maanden kom ik 's ochtends in het station Brussel Centraal regelmatig een zwarte medemens tegen. De meeste zwarte medemensen lijken wat mij betreft allemaal wel wat op elkaar, maar deze leek op Jules Mandiangu. Wat grijze haartjes, maar verder nog steeds die sympathieke blik in de ogen. Could it? Would it? Ik durfde het hem niet vragen.

Vorige week zondag tijdens de Carnavalstoet, kruisten mijn ogen die van een toeschouwer aan de kant van de weg. Mooi geshminkt dacht ik eerst, tot het langzaam begon door te dringen. Dit was dezelfde man die ik in Brussel al enkele keren tegengekomen was, en hij stond nu voor mijn neus, hier in Aalst. Mijn jongenshart en de hoeveelheid bier die ik al binnenhad, haalden het van mijn van nature zeer verlegen karakter, en ik sprak hem aan.

Het was inderdaad Mandiangu. Gelukkig ben ik de voorzienigheid zelve: ik nam eerst mijn zakdoek en wreef er enkele keren mee over zijn hoofd: nee, het was dus echt geen shmink. Nadien liet ik een foto trekken van ons twee. Wat er van hem geworden is, heb ik niet gevraagd. Maar als ik hem nu nog eens tegenkom in het station, dan spreek ik hem zeker aan, met mijn VTM truitje onder mijn jas.

Mandiangu

Ik dweep met mijn idolen. Eentje ervan is ex-voetballer Jules Mandiangu, voormalig topschutter in tweede klasse en in de zomer van 89 door Eendracht Aalst aangeworven. VTM was hoofdsponsor en Aalst zou dat jaar, met ook spelers als Lozano, Chunga, Poortvliet en Wittebole, de poort naar eerste klasse openbeuken. Het werd een fiasco, ook voor Mandiangu, die slechts 1 keer scoorde.

Het jaar erop, met hoofdsponsor ASLK, en de introductie van het begrip manager (Patrick Orlans) werd onverhoopt de eindronde gehaald. Mandiangu scoorde dat seizoen 11 keer. Niets kon hem tegenhouden: kapotgetrokken truitjes, of een pak friet dat iemand in zijn gezicht kieperde tijdens de match, hij aanvaardde het met de glimlach.

Tijdens die eindronde voltrok het mirakel zich: de ploeg bleek een ijzersterk geheel en op 23 mei 1991 leek het wel of iedere Aalstenaar naar Turnhout afgezakt was voor de match van de waarheid. In de 16de minuut scoorde Frank Eeckhout het verlossende doelpunt op assist van, jawel, Jules Mandiangu. De promotie was een feit en Jules was the man. Het jaar daarop degradeerden we terug. Nadien volgden de wonderjaren onder Ceulemans, het faillissement en vandaag speelt Aalst de kop in vierde klasse. Ik heb me altijd afgevraagd wat er van Mandiangu geworden was.

Maar ik wist dat ik hem ooit weer tegen het lijf zou lopen...

Gekeurd en goed bevonden

Niet alleen Onzjier, maar ook de meneer van de Politie is nen Oilsjteneir. Letterlijk en figuurlijk. Na de administratieve problemen tengevolge van mijn gestolen nummerplaat heb ik wonderwel enkele dagen extra respijt gekregen om me aan te melden met mijn keuringsbewijs. Het feit dat ik mijn nieuwe plaat slechts vorige donderdag in de bus gekregen heb, volstond als geldig excuus. Alleszins, ik ben heelhuids door de schouwing geraakt.

Moraal 1 van het verhaal: ik mag wettelijk gezien weer op de baan en ik heb geen boete, maar het heeft mij wel redelijk wat tijd en geld gekost.

Moraal 2 van het verhaal: dames, mijn nummerplaat begint met de letters XES, dus als ik in jullie gat hang en je ziet me door je achteruitkijkspiegel, wees niet verwonderd.

Moraal 3 van het verhaal: 4 vijzen en superglue. Eat this you licence plate stealing suckers!

All good things

Het zit er weer op, het is weer voorbij, het jaarlijkse weekje Carnavalverlof. En het moet gezegd worden, het was misschien wel mijn beste totnogtoe. De lapmiddeltjes hebben de griepsymptonen onder controle kunnen houden en behalve een spontane bloedneus (waarschijnlijk door de overdaad aan aspegic) en 17 blauwe (inmiddels gele) plekken op mijn benen, heb ik er niets aan overgehouden. Uiterst merkwaardig was ook hoe de weergoden zo opvallend aan onze kant stonden. Toen ik woensdagochtend huiswaarts stapte, leek het nog lente. Het had in drie volle dagen geen druppel geregend. Toen mijn moeder mij enkele uren later buitenkieperde, lag het wegdek nat en was de wind ook beginnen aanwakkeren. Zoals elke Carnavalist deze week wel geopperd heeft: Onzjier es nen Oilsjteneir!

Morgen stappen we weer een andere wereld in, namelijk diegene die ervoor zorgt dat er elke maand centen op de rekening staan. Het zal pijn doen en de wekker zal het alleszins ontgelden. Wedden dat ik mij zal overslapen? Alleszins, ik voel het nu al, ik heb dringend nood aan vakantie.

Tot slot nodig ik jullie uit eens een kijkje te gaan nemen op de blog van Wim De Doncker, hard core triatleet, waar je het verslag kan lezen van zijn wedstrijd van vorig weekend, de Iron Man van Maleisië. Knock Out in het zicht van de haven. En de haven betekende in zijn geval ook startrecht voor Hawaii. Wim, don't give up. Respect man!

Nog fotootjes

Ik had speciaal voor de gelegenheid het geheugenkaartje van mijn fototoestel leeggehaald en was dus voorzien op 759 foto's in topresolutie. Uiteindelijk bleek mijn oog/hand coördinatie niet meer wat het was en kwam ik amper op 52 getrokken foto's uit. Shame, shame, shame on me. Hieronder toch een kleine bloemlezing.

Foto getrokken helemaal in het begin van de stoet. Onze "wagen" was niet afgewerkt en de helft van ons kostuum moest zondagochtend nog aan elkaar gestikt worden. Op het moment dat we vorig jaar reeds in de stoet gestapt waren, zaten we dit jaar nog bij onze stikster. Jeanneken toch...

Diene mens, waarvan de naam me nu even ontsnapt, vierde maandag zijn 84ste verjaardag. Beenhard en kan tussen duim en wijsvinger een lucifer breken. Probeer maar eens.

Witte Wendy liep er ook weer rond. Voor de gelegenheid oranje Wendy. Ze had dit jaar geen condoom bij, maar wel een lief. Het ene hoeft echter niet noodzakelijk iets met het andere te maken te hebben.

Geen kartonnen bord.

En ook geen photoshop.

Jeanneken, onze stikster, toen al de stress weggevallen was en we elkaar weer graag zagen. Deze namiddag ga ik echter om de rekening, dus het kan een historische foto zijn.

Meteen na de popverbranding met Nonkel Eric en de nominetjes. En ongelofelijk, hij had zijn zoon mee, mijne kozzen dus. Alsof de tijd blijven stilstaan was. Door de emotie kreeg ik tijdelijk een klopje van de hamer. De vierde persoon (met zwarte tanden) op de foto diende enkel voor beeldvulling en is verder onbelangrijk :)

Wilfried, oftewel de beste frituur van het land, ook volgens Test Aankoop.

The King is alive!!!!!!!!

Rimbaloe, BV spotter

Dinsdag in Aalst nog een laatste keer samen brassen en herinneringen ophalen, gisteren haar verloving aangekondigd. Laat het vasten beginnen...

The day after...

...voel ik me niet zo lekker. En mijn aspegicskes zijn op.

This is it for now

Alvast toch één voorbereiding die tot een goed einde gebracht werd. Onze baskettrots Okapi Aalst nam de maat van Bergen in de traditionele Carnavalsmatch. En ik heb het een ganse wedstrijd kunnen volhouden zonder naar toilet te moeten spurten, dus da's ook al een goed teken.

Voor de rest is het naar goede gewoonte weer alles last minute. Onze kar voor de stoet zal waarschijnlijk niet afgewerkt zijn, slogans moeten we nog snelsnel verzinnen en Jeanneken de stikster is weer eens ziek geworden op het laatste moment en moet een deel van onze kostuums nog stikken. Ik vertrek zometeen naar haar en leef op hoop.

Gezien andere bezigheden de komende drie dagen zal het hier akelig stil worden tot woensdag. Ik had een gastschrijver voorzien, maar deze heeft ook bezoek gekregen van de griep. Het weze zo!

Tot binnenkort! Hik!

Lichaam vs Geest

Ik ben jaloers op al wie zich de vorige weken grieperig gevoeld heeft. Ze zijn er immers ondertussen ongetwijfeld van verlost. Bij ons is het momenteel catastrofaal. Jongste sinds eergisteren ziek, oudste gisteren gecrasht en deze ochtend wakker geworden van gorgelende vrouw die boven het toilet hing. Het feit dat ik gisteren verbannen ben naar de kinderslaapkamer en in een bed van amper 1m60 lengte diende te slapen had er ook al niet veel goed aan gedaan.

Resultaat: geradbraakt wakker geworden in een huis doordrongen van de bacillen. Daarnet ook mijn moeder aan de lijn gehad die doodziek in bed ligt met dezelfde symptonen. De komende drie dagen ga ik daar slapen...

Het zit op dit moment ook in mijn lijf en nu wordt het een zaak van overleven. Survival of the fittest. En wat Carnaval betreft heiligt het doel de middelen. Een perdolan suppo langs vanachter, een aspegic en motilium langs vanvoor en ik blijf dit ritueel om de enkele uren herhalen. Preventief handelen noemen ze dat.

Nu maar hopen dat onze stikster nog gezond is of we hebben niks niemendal kostuum morgen...

Voor wie er nog aan twijfelde...

Onzjier es nen Oilsjteneer!

Dit is de weerkaart voor komende zondag. Het lijkt verdorie wel prille lente en misschien is het dat ook wel. Elk jaar wordt door de Carnavalisten weer met evenveel nieuwsgierigheid als angst uitgekeken naar de weersvoorspellingen tijdens dé dagen. We hebben de laatste jaren alles al over ons heen gehad. Vorig jaar is het tijdens de Voil Janettenstoet en de popverbranding beginnen sneeuwen; apocalyptische toestanden. In 1996 werd de zondagstoet geteisterd door hagelbuien. Na amper 100 meter traject was ik mijn valse wimpers en de helft van mijn shmink reeds kwijt. Dit jaar ziet het ernaar uit dat het goed weer zal worden. In Aalst zeggen we dan dat onze lieve Heer (niet te verwarren met onze jongeheer) een Aalstenaar is. Nen echten Oilsjteneer. En dat klopt perfect. In hart en nieren. Hij is ooit enkele jaren verhuisd (getuige dus de slechte weersomstandigheden), maar hij weet waar zijn hart ligt en hij is teruggekeerd naar zijn roots. Zelfs al wonen ze amper 6,37 kilometer verderop, ze keren uiteindelijk allemaal terug.

Allemaal. Zucht...

Het lichaam moet rusten

Terwijl schoolkameraad Wim De Doncker en zijn triatleten stilaan afdoende voorbereid zijn voor de Iron Man Maleisië, zit ook de voorbereiding voor mijn eerste grote doel van het jaar er zowat op. Maandenlang heb ik er hard voor getraind en deze week is voor mij de zalige rust van taperen aangebroken. Ook ik moet nu inderdaad afbouwen om volgende week zondag perfect voorbereid te zijn op mijn wedstrijd van het jaar.

De naam van deze wedstrijd: Aalst Carnaval. Geen competitie voor doetjes die na amper 10 uur al achter de rug is. Neenee, drie volle dagen en nachten voluit gaan met een absoluut minimum aan slaap en een absoluut maximum aan vettig eten en alcohol. Ik heb een goede winter achter de rug, waarin de fundamenten gelegd werden: vanaf oktober een trage opbouw met 1 pintje, 1 twix en 1 zak chips per avond. In november ben ik geleidelijk overgestapt naar bickyburgers en frieten en 2 pinten per avond. En vanaf december heb ik elke dag 3 warme maaltijden genuttigd met telkenmale een ander type drank erbij. Ik heb bewust het uren slaap per nacht afgebouwd om vorige week tenslotte aan 3 uur te komen, mijn persoonlijke limiet. De rest van de nacht bracht ik in ontbloot bovenlijf door buiten in de tuin, mijn borstharen wapperend in de wind. Bewust heb ik mijn looptrainingen volledig verwaarloosd omdat er geen enkele kilocalorie verloren mocht gaan. Mijn maagomvang is drastisch verhoogd en mijn darmen zijn ingesteld op massale vetinname. Hoewel dit laatste me misschien toch kan nekken. Ik ben niet voldoende getraind op de inname van oosterse specialiteiten: loempia’s en scampi’s met allerlei onbekende sauzen zullen weer eens de grote test van mijn lichaam blijken te zijn. Ik ga de uitdaging echter aan en besef dat ik mijn grenzen weer zal dienen te verleggen, en imodium staat tot op heden niet op de dopinglijst der Carnavalisten.

Dit gezegd zijnde, deze week ben ik volop aan het taperen. Ik leef op water, kippewit en volkorenbrood. Alcohol komt er tot zaterdagnacht niet meer in. Tegen zondag zal het verlangen zowel fysiek als mentaal zodanig groot zijn, dat ik zal presteren.

Presteren, en niets anders dan dat. Presteren, en nadien twee weken recupereren, zoals het een echte atleet betaamt.

Carnaval in het gedrang?

Ik deze ochtend richting station gereden. Auto geparkeerd. Lange werkdag. Terug aan wagen 's avonds opgemerkt dat nummerplak gestolen was. Damn. Shit. Albanese dievenbendes die een overval plegen met mijn nummerplak. Ik 's ochtends vroeg uit mijn bed gelicht worden. No fucking way. Mijn slaap heilig voor mij. Ik dus maar aangifte gedaan. Combi mij komen halen. Ik mee naar commisariaat. Ik persoonlijk geconstateerd dat in combi vanachter geen gordels hangen. Vooraan wel, maar die zijn vastgeroest. Ook pinkers blijkbaar optioneel in combi. Ik papieren van wagen moeten tonen. Plots tot het besef gekomen dat ik dringend naar de schouwing moet. Dringend is de understatement van het jaar in dit geval. Dringend is eigenlijk drie maand geleden. Ik druppeltjes zweet van rug beginnen voelen stromen. Ik eerlijk opgebiecht. Ik dan maar mooiste communicantengezicht opgezet. Ik niet meer met wagen mogen rijden nu. Ik dat minder erg vinden gezien mijn nummerplak vanaf heden toch geseind staat. Ik nieuw nummerplak moeten aanvragen. Fuck. Ik waarschuwings PV gekregen hebben. Double Fuck. Ik naar schouwing moeten en me dan aanmelden bij politie om echt PV te vermijden. Ik dit volgende dinsdag moeten doen. Triple Fuck. Ik dan immers gedurende drie dagen te veel promille in bloed zullen hebben. Ikke zwaard van Damocles boven hoofd hangen hebben. Vrouw dus naar schouwing moeten gaan. Ikke ambras met vrouw zullen hebben. Vrouw volgende week niet tegen mij zullen praten. Ik dat appreciëren gezien postcarnavalkoppijn. Ikke soms geluk in leven hebben.

Ons Carnavalthema

Ons Carnavalthema van dit jaar be-tekent voor mij persoonlijk de verwezenlijking van een droom, namelijk het uitbrengen van een eigen nominetje. Voor wie nu nog steeds niet wakker is, gelieve even hier of hier te klikken.

De meeste dromen zijn bedrog, maar sommige kan je doen uitkomen mits de nodige centen en sponsoring. Aldus geschiedde. We hebben bijge-volg ons eigen nominetje en je kan dit gedurende de Carnavaldagen bij ons verkrijgen tegen de demo-cratische prijs van 0,00 EUR.

In feite spelen we met dit thema in op de schandalig hoge prijzen die door verzamelaars betaald (dienen te) worden op sites als Ebay. Eigenlijk hebben we momenteel enkel die lintjes en voor de rest een half afgewerkt kostuum, een verroeste kar en amper 5 dagen om er iets van te maken. Amusement zal echter geen probleem zijn en dat is wat telt.

Onze economische achtergrond indachtig geven we het echter niet volledig gratis weg. Ruilhandel is immers de basis van de economie, dus je moet er wat voor doen. Bedenk zelf maar iets, het is echt niet moeilijk. Op het prentje hiernaast zien jullie alvast enkele mogelijkheden. De huidige lentetemperaturen indachtig hopen we vooral veel blote en liefst vrouwentetten te zien :)

Dus ik zou zeggen, vanaf zondag drie dagen lang om en bij de Grote Markt van Aalst, zoek ons op. Jullie zullen ons wel tegen het lijf lopen. Ik heb zo de indruk dat het drie zware dagen zullen worden. Zware, maar leuke dagen met veel goede en minder goede gesprekken.

Nog 1 week, oftewel 7 dagen...

Relaas van een zondag hard werken.

Babken, Rimbaloe en Pleksken hadden min of meer afgesproken om zondagochtend voor Carnaval te werken. Pleksken had echter weinig tijd en zou niet aanwezig kunnen zijn. Babken en Rimbaloe besloten dan maar hem moreel te chanteren. Zondagochtend staat Rimbaloe op en bemerkt een sms van Babken, verzonden diezelfde ochtend om 6u27, met daarin volgende tekst: "Jullie hoeven vandaag niet op mij te rekenen...". Babken had zich duidelijk weer laten vangen aan het uitgaansbeest. Rimbaloe op zijn beurt kroop gefrustreerd weer zijn bed in. Een uur later rinkelt de GSM van Rimbaloe. Het was Pleksken die speciaal zijn agenda overhoop gehaald had om toch aanwezig te kunnen zijn. Hij stond helemaal alleen op de plaats van afspraak. Pleksken (terecht) lastig, Rimbaloe ook lastig, koppijn en met een schuldgevoel kampend en Babken tenslotte, die zou pas rond 16 uur, als hij wakker werd, beseffen wat er zich die ochtend allemaal afgespeeld had.

Current status:
Kostuums: stikster Jeanneken heeft nog teveel naweeën van schouderbreuk en moet nog beginnen.
Wagen/kar: nog in identiek dezelfde staat als vorig jaar de dag na carnaval.
Slogans: eentje, en het woord "tetten" komt erin voor, dus da's al positief.
Attribuut: het rijmt op tet en het is verdorie prachtig!

Nog één week om de plooien glad te strijken. We zullen er staan!

4 x 10 = 30

Babken: Komaan Rimbaloe, we moeten nu beslissen. Welke stof kiezen we om onze hoeden mee te overtrekken?
Rimbaloe: OK, dan gaan we maar voor dit hier zeker?
Babken: Akkoord. De rest van de groep zal er zich maar bij moeten neerleggen.
Ze begeven zich naar de kassa.
Rimbaloe: Dit stofje was toch 8 EUR per meter he?
Winkelier: Goed geprobeerd jongen. Het is 10 EUR per meter.
Babken: Damn Rimbaloe, je had moeten starten op 6 EUR.
Winkelier: Jaja, die gasten van Carnaval proberen vanalles, maar ik laat mij niet snel vangen.
Rimbaloe: Kom jong, geef ons 4 meter.
Babken: We zijn met 4 personen in onze groep, 3 mannen en 1 vrouw.
Rimbaloe: Dat klopt. Bovendien allemaal dertigers.
Winkelier: Hoeveel meter was het ook alweer? Want met al die cijfertjes.
Rimbaloe: 4 meter, de helft van 8, maar haast u, want het is al 12 uur en binnen 30 minuten moeten we ergens zijn.
Winkelier: Ik zal dat hier dan snel knippen. Schoon stofken he mannen.
Babken: Jaja, da's zeker, en dat voor amper 32 EUR.
Babken geeft Rimbaloe een stamp tegen zijn enkels.
Rimbaloe: Ge kunt der niet voor sukkelen.
Winkelier: Ik zal er nog 2 EUR afdoen, dan kunnen jullie een pint gaan drinken.
Rimbaloe geeft Babken een stamp tegen zijn enkels.
Babken: Dat is heel sympathiek van u meneer.
Ze betalen, stappen snel naar buiten zonder achterom te kijken, springen in de auto en stuiven al gniffelend weg. Het geluk schuilt hem soms in de kleine dingen des levens.

Die ochtend op de trein

Deze ochtend weer een "fantastisch" treinavontuur beleefd. Ik heb immers een vrouw leren kennen, en wat voor een. Gezien ik geen plaats vond in de coupé waar ik wou zitten, trachtte ik me naar een andere te begeven. Tussen twee deuren word ik plots staande gehouden door een fort van een vrouw die spontaan haar leven begint te vertellen. Er was werkelijk geen ontkomen aan. Gedurende 20 minuten heb ik dus rechtgestaan en enkel maar van ja geknikt, deels uit vriendelijkheid en deels uit angst. Het verwondert mij hoe volslagen vreemden in een monoloog plots hun leven kunnen beginnen vertellen en dit bovendien met een stem als een kanon zodat iedereen binnen een straal van 50 meter willens nillens moet meeluisteren.

Een greep uit haar verhaal en mijn bedenkingen erbij:

Ze werkt al 13 jaar niet meer.
Dat ze dan verdorie 's ochtends in haar bed blijft liggen als de rest van het land op zijn gemak wil zitten in de trein.
Ze heeft steeds gewerkt bij de Generale Bank, in dat gebouw aan het Centraal Station in Brussel.
Zegt me totaal niets, dat gebouw...
Ze hebben haar moeten laten gaan omdat ze te duur was.
Gezien de kleren die ze draagt, denk ik eerder omdat ze te goedkoop was.
Ze heeft ooit eens twee criminelen die in het station een meisje hadden doodgestoken, de les gaan spellen.
Kindjes, mensen doodsteken mag niet he!
Ze sprak vroeger perfect Frans, nu niet meer.
Ik denk dat Frans jou ook niet meer wil spreken hoor.

Ze heeft al drie zelfmoorden voorkomen.

Toevallig alledrie personen die je willekeurig tot een gesprek gedwongen had?
Ze had vroeger veel succes bij de mannen.
Maar toen is plots je snor beginnen groeien?
Haar echtgenoot is een egoïst in bed.

Hij wil meer dan 30 cm van de matras waarschijnlijk.

Ze vraagt of ik getrouwd ben.
OK, waar hangt die verborgen camera hier ergens?

Nog 10 dagen

Het is de laatste weken zo druk, enorm druk. Zowel op het werk als daarbuiten. Mijn blogjes beginnen er onder te lijden. De vrije tijd gaat voor een groot stuk naar carnaval tegenwoor-dig, hoewel deze uren voorals-nog totaal niet productief zijn.

De mensen die in Aalst tijdens Carnaval meelopen in de stoet, kan je indelen in twee categorieën: enerzijds de ingeschreven groepen (die maanden werken aan hun praalwagen) en anderzijds de losse groepen. Deze worden ook wel eens het peper en zout van de stoet genoemd. Ze hebben immers niet echt een praalwagen en kunnen tot het allerlaatste moment wachten om hun onderwerp te kiezen en zo nog snel inspelen op de actualiteit. Ze kruiden als het ware de stoet. Ik behoor tot deze groep.

Jaar na jaar, en steeds volgens hetzelfde stramien, zijn we al maanden op voorhand bezig over welk thema we zouden kunnen kiezen met Carnaval. We willen immers eens op tijd klaarkomen (niet op de manier die jullie nu denken). De maanden verstrijken, we stappen van oud naar nieuw, we gaan de laatste weken in, en keer op keer komen we tot de constatatie dat we nog niets gedaan hebben. Ook dit jaar niet. We zijn vorige week eindelijk de stof voor ons kostuum gaan halen. Jeanneken, onze stikster, weer zagen en klagen dat het altijd hetzelfde liedje is. Wij en werken voor Carnaval is zo een beetje als Justine Henin en borsten: je weet dat het niet samen gaat, maar toch blijf je hopen dat het er ooit eens van komt.

Gisterenavond dan maar eens gaan kijken wat er van onze "wagen" van vorig jaar nog overbleef. We hebben nu nog welgeteld 10 dagen de tijd om die hoop roest om te bouwen tot iets schappelijks dat bij ons thema past. Het zal wel weer in orde komen, maar stress man! Niet te doen. En dat zet hem altijd meteen op mijn darmen.

Snow

Om in de sfeer van het tweede deel van mijn bericht van gisteren te blijven, de hemelsluizen hebben deze avond eveneens hun lading afgeschoten, en het kwam ook in witte plakkerige vlokken naar beneden. Dit moet dus de eerste sneeuw zijn van het jaar, en hij bleef zelfs even liggen. Het leukste moment van de dag was dan ook toen ik me op de parking van het station niet kon bedwingen en snel de sneeuw vanop het dak van mijn wagen bij elkaar schraapte, er een sneeuwbal mee maakte en die in de richting van een bevallige treingenote kieperde om dan meteen in mijn wagen te springen en weg te rijden. Dat is nu eens echt mijn leven zoals het is.

32 jaar, dat moet je verdienen, elke dag!

Makes no sence

De eerste journalist die indertijd de term “zinloos geweld” gebruikt heeft, had deze veel beter laten patenteren, want vandaag de dag worden we er constant mee om de oren gesmeten. De term op zich slaat op niets eigenlijk, want deze impliceert dat er ook zoiets als zinvol geweld zou bestaan.

Men doelt uiteraard op spontaan geweld zonder uitlokking, maar met zware gevolgen. Vroeger had je die excessen ook, maar toen bleef het bij een simpele vuistslag en daarmee was de kous af. Vroeger is echter voorbij. Tegenwoordig lijkt iedereen wel met een wapen in zijn zak rond te lopen en is de media alomtegenwoordig.

Toen wij 15 jaar geleden spraken over een wapen in zijn zak hebben, dachten we aan iets helemaal anders. En als we in de buurt van de vrouwen kwamen, laadde ons wapen zich ook spontaan. Jammergenoeg durfden we het nooit bovenhalen. Sommige van mijn vrienden hadden het probleem dat hun wapen plots afging, terwijl het nog in hun broek zat. En wie zijn wapen al eens durfde bovenhalen, schoot zelden met scherp. Jaja, nostalgie. In die tijd werd er nogal wat afgeschoten. Dat noem ik pas zinloos geweld, om over de opkuis achteraf maar te zwijgen.

Nog 2 weken, oftewel 14 dagen...

De bijgevoegde foto, met onder-getekende als ijsbeer, werd exact 10 jaar geleden getrokken tijdens de Aalsterse Carnaval-stoet. Van jongsaf aan was dit steeds de hoogdag van het jaar. Niet enkel omwille van de kermis, maar ook omdat de stoet in onze straat passeerde. We woonden op de hoek van twee straten (wat technisch gezien relatief normaal is als je op een hoek woont) en hadden misschien wel het beste zicht van gans Aalst. VTM en toen nog BRT stonden in de rij om vanop ons terras te komen filmen.

Toen ik midden jaren 90 zelf begon mee te stappen in de stoet, was het moment dat ik langs ons huis passeerde steeds mijn persoonlijk hoogtepunt. Alsof ik een eindexamen moest afleggen, zo voelde ik mij. Immers, gans de familie wachtte op me. Wat zouden ze vinden van mijn kostuum, van ons thema? Zouden ze me herkennen? Eens daar gepasseerd viel er een last van mijn schouders en kon ik ongegeneerd mijn promillegehalte de hoogte induwen.

Drie jaar geleden, plots, besliste het stadsbestuur om het traject te wijzigen, omwille van werken aan een brug over de Dender. Twee straten verdwenen hierdoor (tijdelijk) uit het traject: onze straten. Vandaag zijn de werken afgerond, maar het traject werd niet in zijn oorspronkelijke toestand gewijzigd. Jammer, maar helaas.

Ook dit jaar zal de stoet niet passeren langs mijn moeder. Ik wel, maar het zal nooit meer hetzelfde zijn. En trouwens, als ik niet passeer mag ik er gedurende die drie dagen niet blijven slapen. Ik weet wel waar mijn prioriteiten liggen. Moe, zet het kotsemmerken maar al klaar he naast mijn bed...

Freddy

Iedereen heeft ze ondertussen wel al eens in zijn mailbox gehad: de Freddy cartoons. Het lijkt wel de rage van het moment. En ik moet zeggen, ze zijn best wel grappig, soms zelfs subliem. Vlaams taalgebruik, lachen met alles en iedereen, vaak op het randje van wat grof is, but that's the way I like it. Sex, kakken en tetten, dat zijn voorzetten voor een open doel. De cartoonist heeft duidelijk een gat in de markt opgevuld. Dat ik daar verdorie niet zelf opgekomen ben.

Een tijd geleden heb ik hier eens een oproep gelanceerd om me jullie cartoons op te sturen die ik dan zou publiceren. Een soort van forum voor de beginnende vunzigaard als het ware. De respons was zo overweldigend dat mijn mailbox geëxplodeerd is. Bovendien heeft mijn spamfilter alles wat nadien nog overbleef verwijderd. Dus mijn excuses voor de niet-publicatie. Ik wil bij deze mijn oproep herlanceren en beloof op mijn communiezieltje dat ik alles, zonder censuur, op deze blog zal plaatsen. Bij diegene die echter totaal niet grappig zijn, zal ik naam en toenaam van de auteur eveneens vermelden. Dat deze personen de rest van hun bestaan in schande mogen verder leven.

klikken op de foto om te vergroten