test
test
Lezen op eigen risico
Vooral dat laatste zinnetje over die leiderstrui...
Ik stel me vaak de vraag wat renners doen met al hun oude truien. Tegenwoordig worden die in verschillende exemplaren gemaakt, maar vroeger dienden de renners een ganse ronde met dezelfde trui te rijden. Ik verzamel dat soort truien en ik heb dat gedurende jaren, waarschijnlijk tot vervelens toe, subtiel vernoemd toen ik in zijn frituur aanwezig was. Na het natourcriterium van 2007 sta ik op mijn gemak een pak met ballekes naar binnen te spelen als Wilfried plots een tas bovenhaalt met daarin die gele leiderstrui uit de Ronde Van Zwitserland. Voor mij... Ik was groot en klein tegelijkertijd. Zelfs nu nog als ik eraan denk.
En daarom, beste lezertjes, zullen de frieten van Wilfried altijd de beste blijven van de ganse wereld!
Ik vroeg hem dan maar mijn rem volledig open te draaien. Scheef wiel of niet, klimmen zou ik doen. Aldus geschiedde. Ik ben de klim opgeraakt, in tegenstelling tot Jim De Bril, die wat te weinig calorietjes binnengenomen had en de man met de hamer tegengekomen is.
Ik heb hem opgewacht aan het hotel met een Twix in mijn hand. Nadien heb ik hem naar binnen gedragen, hem in bad gestoken, voor hem gekookt en hem in zijn bedje gelegd. De dag nadien was hij weer de oude.
Als ik zou moeten kiezen tussen Renaat Schotte en deze dame van ik weet niet welke buitenlandse zender, het zou eigenlijk niet echt een keuze zijn...
Coucke en Planckaert met de glimlach. Evans had weliswaar net zijn gele trui verloren aan Frank Schleck, maar de verschillen waren uiterst miniem, en vooral: Lotto zou het gewicht van de koers niet meer dienen te dragen nu. Bovendien had Planckaert hier nog zijn rijbewijs. Of toch zijn toelating om in de Tour chauffeur te spelen.
Deze heb ik getrokken. Een Amerikaanse toeriste had duidelijk geheime gevoelens voor Jim De Bril. In gedachten is ze hem echt wel aan het kussen.
En die Amerikaanse toeriste kon zelf ook goed trekken, foto's welteverstaan. Hier een mooie van Jim and myself.