Billy

Het moet ongeveer 25 jaar geleden zijn ondertussen. De allerbeste muziek werd gemaakt in 1983, iedereen weet dat, zelfs diegenen die nog niet geboren waren. Het moet dan geweest zijn dat mijn oudste broer (ik vraag mij af of hij hier nog komt lezen), mij een LP liet beluisteren.

Dat was het album "An Innocent Man" van Billy Joel. Ik was op slag verliefd. Zonder zeveren, die mannen die om den brode zichzelf afbeulen op een tweewieler (om hun beroep niet bij naam te noemen), ze kunnen niet op tegen Billy Joel.

Ik durf me dan ook zonder schroom zijn grootste fan in België te noemen. Dat kan belachelijk klinken en de jeugd van tegenwoordig heeft waarschijnlijk nog nooit van de man gehoord, maar hij is en blijft een van de grootste artiesten ooit. Eind jaren 70 regende het zowat elk jaar Grammy awards: best album, best song, best male vocal performance, soms zelfs meerdere per jaar. De man zijn kast staat vol met Grammy's, hij was op dat moment zelfs the biggest of them all.

Hij heeft twee keer in België opgetreden. De laatste keer in 1994. Radio Donna organiseerde toen een wedstrijd: 5 personen konden gratis de soundchecks van het concert in Flanders Expo bijwonen en één van die vijf kreeg zelfs een meet and greet. Het enige wat je moest doen was een gele briefkaart (jaja, de beruchte gele briefkaart) opsturen naar Donna. Ik heb dat toen ook gedaan, ongeveer 55 keer. Het moment dat ze de winnaars bekend maakten was het kot te klein, ik was er immers bij.

Echter, de meet and greet was jammergenoeg voor een ander, maar het was toch een onvergetelijke dag. En ik zou hem ooit wel eens face to face zien, daar twijfelde ik geen seconde aan. Gewoon geduld uitoefenen en niet afwijken van het doel.

De pech die ik had was dat Billy Joel sinds 1993 geen nieuw pop album meer uitgebracht heeft. Hij bleef echter wel touren, maar liet Europa steeds links liggen. Tenminste tot de zomer van 2006...

En als op zondagavond Flikken dit seizoen steeds met "wordt vervolgd" afleveringen mag uitpakken, dan mag ik dat ook!

Logo

Ik ben al maanden op zoek naar een origineel logo om op de unieke en limited edition Rimbaloe "ultimate feel sexy and make women horny and men jealous" running/sports t-shirts te plaatsen, maar mijn creativiteit is beperkt. Zeker op dit vlak.

Nochtans, onderstaande cartoon bewijst dat het soms niet moeilijk hoeft te zijn. OK, het is grof en confronterend, heel pijnlijk confronterend zelfs, maar niettemin heel sterk gevonden.

Wie helpt me bij mijn logo? Maak me iets origineels en ik publiceer het gegarandeerd. Ja, dit is een smeekbede. En neen, er hoeft geen wielrenner of anale afscheiding (het woord stront klinkt zo platvloers, dus dat ga ik hier niet meer gebruiken) in verwerkt te zijn.

Blote wijven? U vraagt, wij draaien

Amper twee dagen na mijn belofte valt het me al zeer zwaar om onderwerpen te vinden. Maar gezien pippi geen kaka is, gaan we het dus maar eens over dat eerste hebben.

Iedereen onder ons heeft de laatste tijd wel de beruchte mail gekregen met een heleboel naaktfoto's van een roodharige schone, laat ons eerlijk wezen, een echte vosse voenk, zoals men bij ons dan pleegt te zeggen.

Doch dit gezegd zijnde, het zijn foto's van de genaamde Heather Christensen, best te pruimen, hoogstwaarschijnlijk even letterlijk als figuurlijk. Voor de geïnteresseerden, google maar eens naar haar afbeeldingen en je zal begrijpen wat ik bedoel. Of toch, voor de luiaards, klik even hier voor een zedige foto.

Nu, die mail, die trouwens geen enkele zedige foto bevat, eindigt met de vraag of we weten wie deze persoon is. Het antwoord is de actrice die Pippi Langkous speelde indertijd. Kleine meisjes worden groot en lelijke dozen kunnen inderdaad smakelijke hapjes worden blijkbaar.

Gezien het mijn taak is toch enige educatieve zin aan deze blog te geven, heb ik, nieuwsgierig als ik ben, even wat verder onderzoek verricht. En ja, die beruchte mail is niet meer of minder dan een hoax, dus een leugen.

Even wat meer duiding: de serie Pippi Langkous liep helemaal begin jaren 70, wat zou betekenen dat mooie Heather vandaag ergens rond de 50 jaar oud zou zijn. Je zou kunnen antwoorden dat de foto's in die bewuste mail misschien 30 jaar oud zijn, maar geloof me, ik kan het weten (Flair), 30 jaar geleden hadden de vrouwen nog serieuze bosjes staan onderaan en op de bewuste foto's is het daar nog kaler, en weliswaar ook minder droog, dan in de Sahara. Ja, voor de durvers, laat gerust uw mailadres achter in de comments, en ik stuur de mail wel persoonlijk door.

De waarheid, beste lezers, is dat Pippi Langkous indertijd vertolkt werd door een zekere Inger Nilsson (geboren in 1959) en dat Heather Christensen een op en top Amerikaanse is, van nog geen 30 jaar, die vooral bekend is van Playboy.

Dankuwel Rimbaloe voor deze verder totaal oninteressante info.

Vrouw(on)vriendelijk

Vorige week kreeg ik een mailtje van iemand met de opmerking dat mijn blog de laatste tijd nogal vrouwonvriendelijk is. Ik was redelijk verontwaardigd toen ik dat las en dit simpelweg om de reden dat mijn blog eigenlijk altijd al vrouwonvriendelijk geweest is...

Nee serieus, het klopt eigenlijk wel. Het gaat hier altijd over sport, kakken of Carnaval. Ik kan me goed voorstellen dat weinig vrouwen zich hier in kunnen vinden. Behalve dan uiteraard de voorzitster van de Bambrugse fanclub van Philippe Gilbert :)

Dus ik ga mijn leven beteren, althans, ik ga een poging ondernemen. De komende maand zal ik het dan ook geen enkele keer over die drie onderwerpen hebben. Het zal zwaar worden en mogelijks totaal oninteressant, maar het zal me wel lukken. Hell, misschien schrijf ik wel een ganse maand totaal niets. Liever dat dan mezelf verloochenen.

Morgen koop ik alvast de Flair om daar wat vrouwelijke inspiratie op te doen.

Victorie

Binnen anderhalve maand vindt tussen Ieper en Poperinge de jaarlijkse McBride Run plaats. Dit is de befaamde halve marathon waar Jim De Bril zijn record gelopen heeft en waar ik vorig jaar de man met de hamer tegengekomen ben. Dit jaar zal ik opnieuw deelnemen. Ik zal in vorm zijn, dat daar niemand aan durve twijfelen. Maar hoogstwaarschijnlijk zal ik wederom falen, ik verwacht me immers aan helse weersomstandigheden, of acute diarree-aanvallen of iets dergelijks. Ach ja, als we ons maar amuseren, en zoals ik hier enkele dagen geleden schreef, de aanhouder wint.

Als ik ga trainen volg ik meestal dezelfde trajecten. Negen kansen op tien is dit langs de Dender tussen Aalst en Ninove. Lopers zie je er niet echt veel, maar fietsers des te meer. Als ik dan al eens een loper zie, dan komt de testosteron naar boven (zelfs als het een vent is) en vertik ik het om me te laten inhalen. Deze avond was het weer van dat. Plots dook er iemand op in mijn gat en hij wou niet lossen. Hij bleef ostentatief wat hangen op tien meter. Geen probleem, ik moest nog maar een tweetal kilometer lopen, dus ik drijf het tempo op. Ik merk dat hij sneller begint te ademen, ja zelfs hijgen. Of dat nu aan mijn snelheid lag of aan het zicht op mijn lekker kontje (de waarheid heeft zijn rechten), ik weet het niet, maar alleszins, het gat werd groter en voor hem werd mijn gat dus kleiner.

Mijn vertrouwen groeit, ik ben zeker van mijn stuk en de laatste honderden meters zijn een ware triomftocht. Nog een laatste keer achterom kijken en inderdaad, geen loper meer te zien. Ik vertraag en aan de finish gooi ik als een echte mijn armen in de lucht. Net op dat moment knalt er mij een fietser voorbij. Ik meteen armen naar beneden en doen alsof ik deze gewoon even nonchalant aan het strekken was.

Ik wil maar zeggen, nooit te snel victorie kraaien, en zeker niet vroeger dan de meet. Iedereen maakt het wel eens mee, zelfs de allergrootsten.

a man with a plan (deel 5, ja het laatste)

Tom Boonen reed dus met fiets en al het hotel binnen. Ik zie ondertussen mijn leven voorbijflitsen en besluit er gewoon achter te lopen. Ik weet nog steeds niet hoe het gebeurd is, maar plots sta ik, als enige niet-geautoriseerde persoon, aan de check-in van het hotel, met de fiets van Tom Boonen in mijn handen. De ex-wereldkampioen is gewoonweg mijn trui aan het signeren. Te gek! In volle euforie van mijn geslaagde daad, vraag ik aan de kok van het hotel of hij een foto wil maken van Boonen en mezelf. Aldus geschiedde...

OK, ik sta er zelf enorm mottig op, but who cares. Ik heb zelfs de trui mee laten fotograferen. En Tom Boonen is een mens van vlees en bloed, die zijn tijd neemt voor zijn fans, zolang ze zich niet opdringen. Ik besluit dan ook verder de man niet meer te storen, bedank hem voor de minuut tijd, en stap glunderend het hotel uit, recht naar mijn wagen.

Terwijl ik weghuppel, bekijk ik de foto. Tot mijn grote verbazing zie ik echter geen handtekening staan. Hoe kan dat nu? Hij heeft toch gesigneerd, net onder de tricolore band? Ik heb het met mijn eigen ogen gezien. Word ik nu gek of wat? Ik haal mijn trui boven en merk dat hij weldegelijk gesigneerd heeft, maar dan op de achterkant...

Stom kieken dat ik ben. Gewoon van de stress de trui achterstevoren gelegd. Wat nu? Nog eens enkele jaren wachten? Of toch stoute schoenen aantrekken en terug het hotel trachten binnen te raken? Dat laatste durfde ik echt niet. Ik bleef dus maar wat rondhangen, ondertussen nadenkend over een plan.

En plots komt er een geschenk uit de hemel vallen, en dat geschenk heet Rik Van Slycke, de sympathiekste der ploegleiders. Bovendien ploegleider van Quick Step. Ik stap op hem af, leg hem nederig de situatie uit en vraag hem of hij even mijn trui nog eens wil laten signeren. Wat hij gelukkig voor mij graag wou doen.

Dus het resultaat is nu dat mijn trui niet één, maar twee keer gesigneerd werd door Tom Boonen. Een voorteken dat hij eind september de kroon wederom zal binnenhalen?

Uiteraard is het louter toeval dat deze reeks artikelen net vandaag, zondag 13 april 2008, tot zijn conclusie komt. Louter toeval, maar mooi meegenomen. Dankuwel Tom!

a man with a plan (deel 4)

OK, dus terug naar de driedaagse. De rit in Middelkerke was voor mij faliekant afgelopen, maar er was nog etappe twee, met aankomst in Koksijde. Mijn bronnen (Jim De Bril) hadden mij verteld dat hun bronnen (internet) hen verteld hadden dat de Quick Step ploeg in De Panne verbleef na die rit. Ik dus daarheen.

Tegen mijn gewoonte in arriveer ik te vroeg, zowat twee uur zelfs. Ik besluit eerst de buurt te verkennen en alle sluipwegen naar het hotel in kaart te brengen. Eens dit gebeurd, heb ik het verloop van de rit gevolgd in een nabije taverne.

Om een lang verhaal kort te maken, na de rit plaats ik mij meteen strategisch tussen de ploegvrachtwagen en het hotel, die zich op pakweg 30 meter van elkaar bevinden. Ik wist dat de renners zich na de aankomst in Koksijde per fiets zouden begeven naar het hotel, dus ook Tom Boonen.

Ik sta daar zowat als enige. Dirk Nachtergaele is ondertussen ook buitengekomen. Hij ziet me staan met mijn trui, lacht eens naar me, en doet meteen verder waarmee hij bezig was, namelijk me negeren. Nog geen tien minuten later doemt plots de eerste Quickstepper op, Sebastien Rosseler. Hij geeft zijn fiets af aan een van de mecaniciens, en stapt rustig de straat over richting hotel. Ik kon rustig een praatje maken met hem, dit wordt hier een makkie. Ondertussen begint het volk echter van alle kanten toe te stromen.

Enkele minuten later, verschillende renners rijden voorbij, plots in de verte weer enkele Quicksteppers, Devolder en Weylandt. Ze blijven even wachten, en beslissen dan nog wat te gaan bijtrainen. Toch een mooie foto kunnen maken.

De tijd verstrijkt en ondertussen is het drummen voor een plaatsje. Waar blijft Boonen toch? Plots, in de verte doemt hij op, omringd door nog enkele ploeggenoten. Ik zet me strategisch links van de straat, net waar hij moet afslaan richting mecaniciens. Nog enkele seconden, ik kan hem ruiken, ik kan hem bijna aanraken, ik neem trui en stift in de handen en Boonen, die draait gewoonweg naar rechts, meteen richting hotel. Hij rijdt met fiets en al de inkombalie binnen.

Dat moet zowat het moment geweest zijn dat de hemel op mijn hoofd viel. Dit ging gepaard met een enorme magnetische storing waar zelfs die van in Lost (laatste aflevering seizoen 2) niet tegenop kan, doch dit geheel terzijde.

Ik mag mijn artikeltjes niet te lang maken, maar ik beloof plechtig dat in deel 5 het verhaal eindigt. En ja, uiteraard zal het me lukken, dat is allang duidelijk ondertussen. Als je echt iets wilt, en je doet je best, dan komt het in orde. Dat vertelden ze ons vroeger op school toch ook altijd?

a man with a plan (deel 3)

We schrijven ondertussen woensdag 2 april 2008, De Panne, 24 minuten na de aankomst van de tweede etappe in de Driedaagse, aan het hotel waar Quick Step logeert. Wouter Weylandt en Stijn Devolder.

Waaaaaaaaaaaaaaaaaaw

Iedereen die al leefde, weet nog waar hij was of wat hij aan het doen was tijdens de maanlanding en toen hij hoorde over de dood van Elvis of die van Koning Boudewijn. Of de eerste keer sex, wie niet meer weet wat hij toen aan het doen was, daar schort toch echt iets aan.

Remember Mexico 86, België-USSR? Ik was te jong en mocht niet kijken, maar ik kon de slaap niet vatten en hoorde mijn vader tot boven juichen. Olympisch goud voor Deburghgraeve en Werbrouck in 96? Er ontbrak een televisie op het trouwfeest van mijn broer, dus iedereen 's nachts naar zijn wagen om de zwemfinale live op de radio te beluisteren.

Of Stijn Devolder die de Ronde van Vlaanderen wint op 6 april 2008. Wat een wedstrijd was dit toch. In bijwijlen heroïsche weersomstandigheden bewees Quick Step dat het voor de Vlaamse klassiekers nog steeds de beste ploeg heeft. En Devolder was vandaag de opperflandrien. Prominent aanwezig in de spits, en voor één keer zichzelf verloochenend toen hij bewust niet meewerkte terwijl hij met een klein groepje in de aanval was. Om dan verschroeiend te demarreren op de Eikenmolen en ons allemaal het spannendste half uur van het jaar te geven.

Tom Boonen speelde vandaag de ultieme meesterknecht. Met de vingers in de neus pareerde hij zowat elke aanval in de achtervolgende groep. Vincere insieme, samen winnen, de leuze van de vroegere Mapei ploeg was nooit veraf deze namiddag.

Er zullen wel weer van die onvoorstelbare losers zijn, die er geen knijt van verstaan, en met hun kritiek op Boonen zullen komen. Doping, zijn hereniging met Lore, het feit dat hij dit jaar nog niet gewonnen heeft in Vlaanderen, alles is goed om hem hard aan te pakken. Vorig jaar had hij ook zogezegd een slecht seizoen gereden. Inderdaad, twee ritten plus groen in de Tour en de helft der Vlaamse klassiekers, plus nog een heleboel andere wedstrijden, dat telt inderdaad niet.
Get a life, bende onnozelaars. In plaats van naar de laatste kilometer van de koers te kijken, ga eens wandelen op een zondag en ga de frustratie van jullie zielig leven op een schaap in de wei botvieren, dat zullen jullie ongetwijfeld veel leuker vinden. En jullie zullen ook eens het gevoel krijgen een gat toegereden te hebben.

Voila, dat moest er even uit. Het was desondanks een dag om nooit te vergeten. Bedankt hiervoor Stijn, today you were the man with the plan!

a man with a plan (deel 2)

Ik bevond me dus in Oudenburg op een verlaten parking terwijl 15 km verder het peloton zowat klaar stond om de etappe aan te vatten.

Ik dus gas nog wat dieper ingedrukt en terug naar Middelkerke, waar ik toch nog tenminste de start zou meemaken. En deze keer raak ik er tijdig; de renners zijn gelukkig nog niet vertrokken. Een massa van jewelste, geen doorkomen aan en de start zou 15 minuten later plaatsvinden. Ik besluit een risico te nemen en deze start op te offeren. Ik loop rond het casino en kom uit aan de ploegbussen met helemaal achteraan die van Quick Step. Ik kruis verscheidene renners die zich nog snel richting vertrek begeven: Ballan, Devolder, Baldato, Weylandt, allen komen ze ostentatief op me afgereden, maar ik ben op zoek naar slechts één persoon. Boonen zit nog steeds in de bus, ik voel het, ik weet het. Hij wacht op me.

Iedereen wordt nerveus, binnen een minuut begint de etappe. De groupies verwijderen zich van de bus en spurten naar het casino. Ik niet, want ik weet beter, Tom Boonen maakt zich klaar om de bus te verlaten. Plots gaat de deur open. En wie duikt op? De chauffeur. Hij bekijkt me, glimlacht even en rijdt weg, me in vertwijfeling achterlatend.

Gegokt en verloren heet zoiets. Het hele wielercircus kan me gestolen worden, ik besluit al mijn truien (gesigneerd of niet) op Ebay te zetten. Ik leun me tegen de balustrade van de dijk aan en staar naar de open zee. Mijn ogen dwalen af naar het zand onder me waar ik de namen "Hoste" en "Boonen" in zie staan, alsof de regen ze erin gedruppeld heeft (zie foto Nieuwsblad). Ik zet er die van mij naast. Een plotse windstoot doet echter ook deze daad mislukken. De wind kwam jammergenoeg volop mijn richting uit.

Ik begeef me terug naar het appartement, waar de renners trouwens net voorbijgereden zijn, ook iets dat ik uiteraard gemist heb. Het is ondertussen opnieuw beginnen regenen, maar dat maakt niet uit.

Ik kan nu met een gerust gemoed zeggen dat 1 april 2008 voor mij niet echt grappig verlopen is. Langs de andere kant, waar maak ik me druk over? Er komen ooit nog wel kansen.

Wat zei Scarlett O'Hara ook alweer in de laatste scene van "Gone with the Wind"? Juist ja, tomorrow is another day. So frankly my dear, I don't give a damn, dit verhaal is nog niet afgelopen, ooit komt er wel een deel 3. Echt wel.

a man with a plan (deel 1)

Stel, je bent op zoek naar een handtekening van Tom Boonen net in de week dat de driedaagse van De Panne aan de gang is. Stel bovendien dat je gratis kan logeren in Middelkerke, startplaats van de eerste etappe. Wat doe je dan? Als eerste aan de bus van Quick Step gaan staan zeker die ochtend?

Dat was mijn plan althans. Maar plannen hebben soms nogal de neiging te wijzigen en ik had gelezen dat de ploeg die nacht in een hotel in Oudenburg (pakweg 15 km verder) logeerde. Dus in plaats van tussen een bende zestienjarige groupies te gaan postvatten aan een bus, had ik beslist naar het hotel te rijden en daar de renners op te wachten zonder stress.

Dus ik had mijn wekker gezet om 8 uur 's ochtends, op zich niet echt vroeg, maar anders overslaap ik mij toch. De wekker gaat af, ik spring uit bed, was me, ontbijt rustig en kruip tenslotte in de wagen richting Oudenburg. Ondertussen is het bijna 9 uur, massa's tijd, de renners zullen zich pas om 10 uur ten vroegste richting startplaats begeven. Ik luister naar het radionieuws waar ze echter zeggen dat het al 10 uur is. Wablieft, 10 uur???? Aprilgrap of wat? Nee dus, het was ondergetekende die vergeten was zijn wekker op zomeruur te zetten. Het begint te regenen...

Ik geef dus gas bij, verkeersboetes zijn op dit ogenblik niet van tel, ik heb immers een missie. Echter, in Oudenburg zijn blijkbaar nogal wat wegenwerken aan de gang en uiteindelijk kost het me 40 minuten om het hotel te bereiken. De hemel klaart terug open. Ik rij de parking op, trui reeds in de handen en rara, wie staat daar net klaar om in de bus te stappen?

Niemand, echt waar, helemaal niemand. De ploeg was reeds vertrokken. Leuk, gemoed weer onder het vriespunt. Waarom was ik niet op de dijk in Middelkerke gaan postvatten? Misschien had ik in de massa geen handtekening kunnen versieren, maar ik had dan toch tenminste een eerlijke kans gehad. Nu had ik het verpest door mijn eigen stomme fout.

Maar het is nog niet te laat. Ik moet me naar de start begeven. Ik heb nog een uur tijd om de weg terug af te leggen, wagen te parkeren en startplaats te bereiken. Fluitje van een cent.

Morgen meer hierover in deel 2.