Wat reclame maken

Zo een weekje niets schrijven, het doet toch goed hoor. Elke avond op tijd naar bed, elke avond Lora die nog wakker is als ik ga slapen, zodanig dat ik haar dus niet meer moet wakker maken om te...

Alhoewel, dat wil ook zeggen dat ik haar eerst moet vragen om te...

Maar langs de andere kant is het duidelijk dat het niveau hier bergaf aan het gaan is, met al die commentatoren die zich BV wanen, of eerder omgekeerd.

Omdat ik het jullie wil besparen om hier elke dag opnieuw te komen schrijven, stel ik dan ook het volgende voor: wie het wel leuk vond om mijn tekstjes te lezen, ga eens een kijkje nemen bij Pierre Du Coin. Hij schrijft eigenlijk voor een groot deel over dezelfde dingen als ik, behalve het feit dat stront en kakken e.d. iets minder gemakkelijk over zijn lippen gaan dan bij mij, figuurlijk dan toch wel pleeg ik zo te denken. Hij staat sinds kort ook gekend als de man met de grootste bakkebaarden van Aalst. Man, man, ze zijn gigantisch, je kan er een gans dorp mee van schaamhaar voorzien, doch dit geheel terzijde.

Er zijn wel meer overeenkomsten: hij is even oud als ik, heeft blijkbaar tijdens zijn jeugd the eighties wat op dezelfde manier als ik beleefd, en heeft ook zijn stad verlaten. Met het enige verschil dat hij naar Aalst getrokken is en ik omgekeerd (damn, damn, stupid me). Alleszins, ga geregeld maar eens lezen, ik vind het oprecht zeer aangenaam.

Trouwens, had ik jullie al verteld dat ik vorig weekend mijn record op de halve marathon gebroken heb?

Rood, de kleur van je lippen

Freya en Dina, ik stel voor dat jullie eens afspreken om jullie ruzie definitief te beslechten. Ik zorg wel voor het modderbad en de bikini's.

So long, farewell,...

Op dat jaar heb ik denk ik toch tenminste één wereldrecord gevestigd. Door het feit dat ik er niet in slaag mijn archief te laten functioneren, blijven al mijn artikels op de hoofdpagina staan, van het allereerste tot het allerlaatste: 275 zijn het er geworden.

Dit doet mij trouwens denken aan iets. Seinfeld, de beste sitcom aller tijden, eindigde exact zoals het begon negen seizoenen eerder, met een discussie over de cruciale tweede knop aan het hemd. Een zeer interessante discussie trouwens: het hemd staat of valt letterlijk met die tweede knop: als deze zich te hoog bevindt (en ervan uitgaande dat je geen nerd bent en je bovenste knop dus open staat), dan lijkt het alsof je nek veel te dik is. En als hij te laag staat, valt je hemd eigenlijk veel te ver open, iets wat bij de meerderheid van de mannelijke bevolking redelijk janetterig overkomt.

Alleszins, het was een prachtig einde voor een prachtige serie.

Wat me meteen ook brengt tot de essentie: het einde van deze blog, of althans toch in zijn huidige vorm. Gedaan met de after midnight inspiratie en afgelopen met de writer's blocks. De drang om dagelijks te schrijven voelt tegenwoordig meer aan als dwang. Ik zet een stapje terug naar vanachter in de zaal. Lekker dicht bij het toilet. Wie weet doe ik er inspiratie op en verrijs ik met de ultieme WC-kronieken. Maar niet vandaag, niet morgen, alles op zijn tijd.

Dit gezegd zijnde, hoe zou het eigenlijk nog zijn met da jonk van een Vandenbossche die met hare vanvoor loopt te paraderen?

Rode draad

Bijna geruisloos steven ik af op mijn allereerste blogverjaardag. Ik herinner me nog goed hoe ik eraan begonnen ben. Tijdens het natourcriterium van Aalst, kwam ik vorig jaar Wim De Doncker tegen, mister 3coach. Hij vroeg me of ik al eens een kijkje gaan nemen was op zijn blog. Ik had dat woord ooit wel eens gehoord, maar wist ik veel wat een blog exact was.

Het leek me alleszins wel leuk om elke dag iets kort te schrijven. Op woensdag 20 september 2006 ben ik eraan begonnen, een verzonnen verhaaltje over de verkiezingen waarvoor ik als bijzitter opgeroepen was. Het zou zowat het enige pure verzinsel zijn dat ik zou neerpennen het daaropvolgende jaar.

In de loop der maanden evolueerde de blog meer en meer naar een sportblog, af en toe gekruid met een vleugje erotiek en een weinig (eigenlijk veel) stront. Toevallig drie belangrijke dingen in een normale vent zijn leven. Ik spring er op dat vlak niet echt uit vrees ik.

Ook zijn een aantal personages en commentatoren een eigen leven beginnen leiden. Jim De Bril is een begrip geworden voor de meeste lezers en witte Wendy en zwarte Kelly worden ondertussen reeds door meerdere personen als pseudoniem gebruikt, steeds zonder uit hun rol te vallen. Als ik het even bedenk, de zusjes hebben er niet echt problemen mee om "gebruikt" te worden.

Er loopt zelfs een rode draad doorheen deze blog, de beruchte opeenvolging van mislukte pogingen om De Bril zijn record op de halve marathon te breken. Ooit zal het me lukken, en dan, ja wat dan?

Maar zo ver zijn we gelukkig nog niet. Laat die rode draad nog maar even rood blijven.

Dirksken

Tekenen is nooit mijn sterkste punt geweest. Echt niet. Vroeger hadden we in het atheneum in Aalst een leraar die ons nochtans leuke dingen liet doen. Nee, ik heb het niet over masturberen onder de schoolbanken of zo, ik heb het weldegelijk over tekenopdrachten. De meeste tekeningen kregen we nadien uiteraard mee naar huis, maar de mooiste werden door Dirksken, de leraar, steeds bijgehouden om uit te stallen tijdens de jaarlijkse topdag. In gans mijn schoolcarrière heb ik welgeteld één tekening gemaakt waar ik eigenlijk wel trots op was. Ik heb ze nadien nooit meer teruggekregen.

De eerste jaren nadat ik het atheneum verlaten had, liep ik Dirksken af en toe eens tegen het lijf. Telkens vroeg ik hem naar die ene tekening. Evenveel keren beloofde hij me ze te zoeken, maar het bleef steeds bij loze beloftes.

Enkele weken geleden kwam ik hem tegen op cafe. Hij was denk ik een beetje zat. Toch kon ik het niet laten hem nogmaals te herinneren aan zijn belofte. Hij antwoordde me dat hij er nu echt eens werk zou van maken, maar door de manier waarop de klanken uit zijn mond kwamen, maakte ik me geen illusies; de dag erop zou hij zich toch niets meer herinneren van ons gesprek.

Vorige week zat er bij mijn moeder echter een grote envelop in de bus. En ja, jullie raden het nooit, met mijn tekening erin. Zowat 20 jaar na datum had ik ze eindelijk terug in mijn bezit.

Het opzet was uit een bestaande reclame een stuk weg te knippen en die lege ruimte dan op te vullen met iets anders. Ik had een BP reclame als basis genomen en gewijzigd naar een GR reclame, oftewel mijn initialen: Geile Rimbaloe.

Dirksken, merci!

Nessun wadde?

Opera is altijd een ver van mijn bed show geweest, maar af en toe, om de één of andere reden, bereikt er wel eens een nummer het grote publiek. Dit is wat gebeurde met de aria van "Nessun Dorma" van Puccini. Pavarotti bracht het in 1990 als herkenningslied voor de Wereldbeker voetbal in Italië. Is iedereen ondertussen al mee? Nee?

Drie maand geleden liep in Engeland een idool-achtige format. Een zekere Paul Potts, een GSM-verkoper met de uitstraling en de looks van een comatueuze kikker, had zich ingeschreven voor de audities en zou opera brengen. De jury, met aan het hoofd de alom gevreesde Simon Cowell (de man die Peter Evrard indertijd afbrak in World Idol), fronste al meteen de wenkbrauwen. En toen begon Paul Potts te zingen...

Man, man, man, wat volgde is iets wat je in je leven niet vaak zal zien. Er zijn ongetwijfeld al talloze blogs aan gewijd in Engeland, maar voor de Vlaamse lezers die het verhaal nog niet gehoord hebben, gelieve hier even te klikken voor het filmpje.

Let op Cowell waarvan bij de eerste noot reeds zijn mond openvalt en kijk vooral naar de bevallige Amanda Holden, actrice van beroep en in deze talentenjacht fungerend als jurylid. Huilend klaarkomen, ik kan haar reactie niet beter omschrijven.

En Paul Potts, de lelijke kikker, veranderde in prins en zou uiteindelijk de grote triomfator worden. In de finale zong hij een iets langere versie van de aria. Ook deze link wil ik jullie niet onthouden. En nu we toch bezig zijn, nog eens de ultieme versie, namelijk van Pavarotti zelf.

Zonder meer

Het valt niet mee om boven een foto van je allergrootste idool een nieuw tekstje te schrijven. Echt niet.

Ik merk van mezelf dat ik bovendien steeds later en later op de avond aan mijn blogje begin en dat het soms zelfs al middernacht voorbij is. En als een hobby een verplichting wordt, kan je dan nog het woord hobby in de mond nemen?

Dit kan maar één ding betekenen: dat het vat bijna leeg is, dat de climax (niet die van mij he, maar van deze blog) er stilaan zit aan te komen, dat er mij nog een laatste onderwerp rest: het verhaal van de cruciale tweede knop (knoop) in het hemd.

Zelfs Ollie kent dat verhaal niet, daar ben ik zeker van.

Childhood heroes part 2: the all time hero

Dit gaat over niemand minder dan Billy Joel, uit te spreken Dzjowel met doffe e, en niet op zijn frans, zoals een bepaalde, minder intellectuele, mensenmassa het nog steeds doet.

Doe ik er wel goed aan dit filmpje hier te plaatsen? Het komt wat groupie achtig over...

Kijk naar de man met het gele petje (ja, van bovenaan valt het goed op dat mijn haar naar achter aan het schuiven is) helemaal in het begin.

En toen sprak hij de historische woorden: "Billy you're the best man, you're the best, Billy!"

En Billy zag dat het goed was.

Childhood heroes part 1

Vroeger hield ik plakboeken bij van Debbie Gibson (jaja), Billy Joel, Eendracht Aalst, De Rode Duivels en vooral het wielrennen. Van alle koersen met aanzien verzamelde ik uit de krant een kort verslagje, de uitslag en vooral ook enkele foto's. Op een gegeven moment ben ik echter een achterstand beginnen kweken. Ik heb nog een drietal jaar dagelijks de sportkatern bijgehouden tot de dag dat ik zelfs in mijn bed geen plaats meer had. Toen heb ik, met pijn in het hart weliswaar, beslist om alles weg te gooien. Mijn laatste wielerplakboek eindigde op 15/05/94, toen Tony Rominger de Ronde Van Spanje, die toen nog in het voorjaar gereden werd, won.

Datzelfde jaar, 1994, begon mijn adoratie voor Peter Van Petegem, de Peet, de Zwarte van Brakel. Eigenlijk scheelde het geen haar of zijn carrière was toen al afgelopen. Na twee misluke jaren bij PDM en Lotto zat hij zonder ploeg. Hij kreeg in 1994 echter de kans om prof te blijven bij het zeer bescheiden ploegje Trident Schick en beloonde een mooi voorjaar met winst in de Scheldeprijs Schoten.

Vandaag, meer dan 13 jaar later, heeft hij, samen met Serge Baguet, zijn fiets aan de haak gehangen. Ik ben speciaal voor de gelegenheid nog eens op zoek gegaan naar mijn oude plakboek. Eigenlijk grappig als je de commentaren van toen opnieuw leest: "Peter Van Petegem zette de kroon op een mooi voorjaar, tijdens de Scheldeprijs, waar hij met zijn eerste profwinst bewijst dat hij zijn plaats tussen de beroepsrijders verdient".

Hij zou een fantastische erelijst bij elkaar fietsen. Hij koerste zogezegd amper twee weken per jaar, maar in die weken stond hij er steeds, behalve misschien dit jaar. Hij kon als geeneen pieken naar de Vlaamse koersen en naar het WK. Wie durft te beweren dat hij zijn wedde niet waard was verdient niet meer of niet minder dan een patat op zijn betweterige smoel.

Bedankt Peter voor de onvergetelijke momenten, bedankt Serge Baguet voor je eerste reactie nadat je die Tourrit gewonnen had, bedankt Nico Mattan voor je fratsen en onze hartkloppingen tijdens Gent-Wevelgem 2005. Bedankt moeder om mijn broeken in te leggen tegen volgende zondag.

Het leven zoals het is: triestig

OK, daar stond ik dus: ik had nog 5 minuten om me in te schrijven en wist absoluut niet waarheen ik me hiervoor diende te begeven. Ik geef eerlijk toe dat er leukere situaties zijn in een mensenleven.

Op mijn weg terug naar de auto word ik echter aangesproken door een Amerikaanse griet in loopuitrusting die me paniekerig vraagt waar de marathon van Nieuwpoort is. Ik vraag hoe snel ze kan lopen en dat ze me dan maar moet volgen. Ondertussen had ik gevonden langs waar ik moest rijden. Ja, ik zou te laat aankomen, maar die inschrijvingen duren altijd wel wat langer dan aangegeven.

Niet dus deze keer, althans toch niet voldoende, want het traject was al afgezet en ik raakte met de wagen niet dichter dan 1 km van de start. Ondertussen was het nog amper een kwartier vóór de wedstrijd en had ik er totaal geen zin meer in (althans niet in de wedstrijd).

Major bummer dus, vooral ook voor die Amerikaanse. Blijkbaar een studente in Leuven die speciaal afgezakt was naar de kust om deel te nemen aan de marathon (die bovendien al om 10 uur begonnen was). Het wenen stond haar nader dan het lachen, hoe zou je zelf zijn. Ik heb haar braafjes afgezet aan de tram (jaja, zelfs ik kan soms gentleman zijn, en mijn vrouw leest mee) en ondertussen zal ze hopelijk al terug in Leuven geraakt zijn.

En dan te bedenken dat ik hiervoor zaterdag een verjaardagsfuif van een vriend heb laten schieten. OK, als ik eerlijk mag zijn, ik had uitgaansverbod gekregen van vrouwe Lora, gezien de London uitspatting van het weekend voordien, maar ik vermeld het er toch graag even bij.

Jim De Bril zal weer lachen, zijn record houdt ondertussen al 15 maand stand en het seizoen is bijna gedaan. Bijna, maar nog niet helemaal...

Alles op zijn tijd

We gaan even 3 maanden terug in de tijd: na mijn mislukte recordpoging op de halve marathon heb ik hier plechtig beloofd mijn volgende aanval niet meer op voorhand aan te kondigen, maar er de maandag erop gewoon mee uit te pakken. Wel, vooruit met de geit.

Dit weekend vond in Nieuwpoort de Flanders Fields halve en volledige marathon plaats. Ideaal om nog eens een poging te ondernemen dacht ik zo bij mezelf. Lekker dicht bij uitvalsbasis Middelkerke en niet te vroeg op de ochtend.

Enige nadeel was dat mijn knie mij al een tijdje hinder bezorgt, hoewel ik hier tijdens het lopen zelf niet echt last van heb. Ik heb de laatste weken ook aanzienlijk minder getraind dan in april/mei, maar mijn basis is stukken beter, dus ik stond niet voor een onmogelijke taak. En het voornaamste van al was dat ik deze keer wel een ganse nacht heb kunnen doorslapen vóór de wedstrijd, dus vreemd genoeg geen 1 septembersyndroom.

Ik dus deze ochtend de wagen in richting Ramskapelle, deelgemeente van Nieuwpoort. De inschrijvingen werden gesloten om 10u, dus ik wou zeker niet opnieuw de "just in time" stress meemaken. Toch was het weer van dat: doordat ik niet exact wist in welke straat ik moest zijn, draaide de GPS zot. Bovendien waren er wegenwerken in Nieuwpoort en werd ik via een omleiding weggestuurd. Ondertussen tikte de klok ongenadig verder.

Plots zag ik echter in de verte allemaal tenten en een heleboel volk. Oef, toch nog op tijd. Nu nog snel ergens een parkeerplaats vinden en me dan in extremis inschrijven. Om 9u53 was ik aan de tenten. Ruimschoots op tijd dus... om te ontdekken dat ik op de verkeerde plaats zat: een of andere family happening. Help!

En als jullie denken dat het verhaal hier eindigt, wel, dan hebben jullie het verkeerd. Kom morgen gerust nog eens opnieuw lezen...

The Toilet Files, episode 3

Spannende toiletverhalen, een rode draad doorheen deze blog. Na deel 1 en 2, volgt hier, tromgeroffel, het voorlopig laatste deel uit de trilogie. Dus wat gebeurde er...

Zoals gisteren reeds uitgelegd zat onze vriend Michael Gross met een darmprobleempje. Hij wist echter niet dat de toiletten verstopt waren. Ik was een half uur eerder ook moeten gaan en had dat toen ontdekt. Ik wens bij deze echter wel duidelijk te stellen dat ik niet de oorzaak van deze delicate situatie was.

Dus na het nemen van de foto jogt Michael Gross verder richting toiletten, met mij als een stille schaduw in zijn zog. En inderdaad, in de toiletten hoor ik hem zijn gevoeg doen, eens goed zuchten en iets later het geluid van doorspoelend water (hij trekt dus door, aan de sjas welteverstaan). Meteen nadien hoor ik hem weer zuchten, maar deze keer klinkt het anders dan de eerste keer. Het was een zucht van verwarring en onbegrip, een zucht van iemand die plots het water in de pot ziet stijgen tot aan de rand. Toen werd het even stil. Ik begin wat nonchalant te faken alsof ik mijn handen aan het wassen ben, als plots de deur van zijn toilet opengaat. Heel rustig komt hij fluitend buitengestapt, met de handen in zijn zakken. Ik doe of ik hem niet hoor.

Maar als hij helemaal weg is, rep ik me meteen naar zijn WC-pot en ja hoor, het water stond tot aan de rand en er dreven een drietal knoerten in, net halfgebakken braadworsten waar het velletje van verwijderd was, maar dan wat bruiner. Ik rook niet alleen stront, maar ook geld. Met wat papiertjes heb ik de uitwerpselen vervolgens uit het toilet gevist.

Ik heb lang getwijfeld of ik het zou doen, maar daarnet heb ik op Ebay effectief een veiling gestart waar ik de stront van Michael Gross te koop stel. Indien iemand wenst te bieden, hier kan je de link vinden.

Gross

Al mijn lezers die in de jaren 70 of vroeger geboren zijn, kennen ongetwijfeld nog de hitserie "Family Ties". Wie geluid op zijn PC heeft, en nog eens wil wegdromen, klik even hier voor de themesong. Waarschijnlijk bijna 20 jaar geleden dat jullie dit nummer gehoord hebben.

De serie was de start van de carrière van Michael J Fox en we hadden allemaal wel een heimelijke crush op Meredith Baxter-Birney, de moeder uit de reeks. De rol van de vader werd gespeeld door Michael Gross. En het toeval wil nu dat we die mens vorig weekend ook tegen het lijf liepen.

Eigenlijk was het een beetje zielig. Zowel zaterdag als zondag zat hij daar eenzaam en alleen aan zijn tafeltje. Heel af en toe kwam er eens iemand een praatje maken en een handtekening vragen. Op een gegeven moment zag ik hem anoniem tussen het publiek lopen. Twintig jaar geleden zou het helemaal anders geweest zijn. Ik riep hem: "Michael, can we take a picture?". Hij was vriendelijk, maar blijkbaar enorm gehaast: "Of course guys, but I really gotta go...". Het onderwerp begon mij te boeien en ik maakte zijn zin af: "...to the toilet?". Hij beaamde, maar kom, een foto kon er nog gauw af.

En toen repte hij zich richting toiletten. Maar wat de Michael echter niet wist, was dat deze verstopt waren. De gebeurtenissen die zich nadien zouden afspelen, waren dan ook werkelijk hallucinant.

Man, man, ik kan haast niet wachten tot morgen om het vervolg hierop te schrijven. Wat een cliffhanger zeg. Ik krijg er zelf ook al stressdiarree van.

Engage!

Vandaag heeft de Eurostar tussen Parijs en London een nieuw snelheidsrecord gebroken. In net iets iets meer dan 2 uur ging het van station naar station. Vanuit Brussel heeft het vorige zaterdag ongeveer 5 uur geduurd. En het toeval wil dat ik toevallig één van de reizigers was.

Samen met mijn OMC voorzitter waren we op locatie. In London vond immers het jaarlijkse Film and Comic Festival plaats. Een grote beurs met filmmateriaal en een ganse rits acteurs die kwamen signeren. Niet van de minste trouwens: een heleboel Lost en Heroes acteurs, uiteraard mijn vriendin Nana Visitor, en vooral Mads Mikkelsen (de bad guy uit Casino Royale).

Mijn echte natte droom zouden we echter niet te zien krijgen. Patrick Stewart, aka Captain Jean-Luc Picard uit Star Trek The Next Generation, stond immers enkel op zondag geprogrammeerd. En we hadden van onze madammen slechts toestemming gekregen om één dag te blijven.

Dus wij zaterdag op weg naar London. Natuurlijk gebeurde het onvermijdelijke: vertraging. In Rijsel waren enkele mensen afgestapt zonder geldige documenten. Plots stopte de trein en na een half uur wachten, kregen we de melding dat we terug dienden te reizen naar Rijsel, alwaar iedereen opnieuw door de controle moest. Spijtig, echt spijtig, want nu hadden we zodanig veel vertraging, dat we haast verplicht waren om ook de nacht door te brengen in London. Aldus geschiedde...

We hebben ons op de beurs blauwgekocht, zodanig veel geld opgedaan dat er niets meer over was om die luxe call girl te bestellen. Bovendien van de gelegenheid gebruik gemaakt om nog eens een musical mee te pikken.

En de kers op de taart: we had our moment in time with Captain Picard.

What's in a name

Wie op google het woord "Rimbalde" intypt, zal niet veel resultaten krijgen. Daaronder enkele uitslagen van ondergetekende in joggings hier in de buurt. In 2004 hadden blijkbaar nogal wat mensen problemen om een "D" van een "O" te onderscheiden, met als gevolg een verkrachting van mijn naam.

Dit weekend kwam alles plots terug toen ik een handtekening kreeg van Nana Visitor, ook wel bekend als Major Kira, gedurende 7 seizoenen de vrouwelijke hoofdrol in "Star Trek: Deep Space Nine". Je hoeft geen Trekkie te zijn om haar te herkennen op onderstaande foto.

Ze vond mijn naam redelijk ingewikkeld klinken en vroeg me hem even op een papiertje te schrijven. Misschien lag het aan mij, maar toen ik nadien nog eens glimlachend mijn foto bekeek, zag ik dat ze getekend had aan "her biggest fan Rimbalde". Allemaal goed en wel, maar niet met den dezen. Ik me dus langs al die nerds gewrongen en terug naar haar, met mijn meest zielige gezicht. Ik zag aan haar ogen dat ze me zoveel meer wou geven (nee, geen peer op mijn muil, en ja, misschien was ze wel aan het acteren), maar ik stelde me tevreden met een extra foto met correcte naam.

Voor alle duidelijkheid, Nana Visitor is ook de vrouw in mijn blog van gisteren. En hoe en waar ik met haar op een foto verzeild geraakt ben, dat zal voor een volgende blog zijn.

Wie herkent de dame op de foto?

Dus de dame he, niet de groupie ernaast (there's no shame in it).