Mededeling door derden

BERICHT VAN DE ADMINISTRATOR

Geachte lezer, omwille van omstandigheden, waar wij niet dieper op wensen in te gaan, is deze blog vandaag gesloten. Wij zijn echter wel bereid een tipje van de sluier te lichten.

Reeds gedurende meerdere weken, en op onregelmatige tijdstippen, wordt dit forum misbruikt door spam commentatoren. Deze uiten zich vooral in het gebruik van aanstootgevende woorden als "bruine kakker" (dit is geen aanval op de zwarte medemens, doch een verwijzing naar de niet hygiënisch verzorgde anale lichaamszone, wat het zo mogelijk nog erger maakt) en ook wordt een bepaalde persoon, een zekere "dikke socialist" hier regelmatig neergesabeld.

De heer Rimbaloe gaat in deze evenmin vrijuit, gezien hij, als een ware commerciële junkie, zich verkneukelt in controverse, zolang deze de lezersaantallen de hoogte injagen.

Wij kunnen dit echter niet langer toelaten en zijn bij deze een officieel IP onderzoek gestart. De anonieme commentatoren zullen sidderen van angst, want hun identiteitsgegevens worden eerstdaags bekendgemaakt.

Maar zoals eerder vermeld, wij wensen niet dieper in te gaan op de omstandigheden waarom wij deze blog vandaag sluiten.

Shame on you!

Deze ochtend in het station viel het meteen op dat de mensen me leken aan te staren. En meerbepaald met de blik ergens halverwege mijn lichaam gericht, zo ongeveer op de plaats waar mijn benen samenkomen. Wat was er aan de hand?

OK, ik ben het gewoon om aangestaard te worden door vrouwen, maar nu deden de mannen het ook al. Stond mijn rits misschien open? Had ik ergens een vlek? Iedereen gniffelde, dus ik gniffelde maar terug, welopgevoed als ik ben.

Wat later werd alles duidelijk, toen ik het treinkrantje Metro doorbladerde, en mijn oog viel op een advertentie op de tweede pagina. In een artikel met mijn foto erboven, werd ik op een al even laaghartige als incorrecte manier in verband gebracht met erectiestoornissen. Honderdduizenden spoorreizigers in België hebben mij kunnen aanschouwen. Tientallen vrouwen (en ook 2 mannen) kwamen me spontaan hun medeleven betuigen evenals hun bereidwillige medewerking om me van mijn probleem af te helpen.

Wie heeft deze streek met me uitgehaald? Wie zou me zo hard willen raken, tot in het diepste van mijn mannelijkheid? Daarnet op toilet begon het me plots te dagen. Dit is het werk van niemand minder dan Jim De Bril. Hij heeft mij altijd de schuld gegeven van het beruchte slagboomincident en zijn daaropvolgende vlucht naar het buitenland. Volgens wat ik gehoord heb, zou zijn zaak inmiddels geklasseerd zijn en is hij kunnen terugkeren naar België met als enige doel mij in discrediet te brengen. Dit alles past in een ruimer kader, namelijk het destabiliseren van mijn persoon met het oog op de komende halve marathons, waarbij ik zijn record van de tabellen ga lopen.
Voor de heer De Bril heiligt het doel de middelen, dat heeft hij vandaag eens te meer bewezen.

Voor alle duidelijkheid, beste lezers, het artikel is dus één grote leugen. Ik ben immers nog geen veertiger!!!!

The Toilet Files, episode 2

Lang, heel lang geleden, een tijdje in 't verleden, heb ik op deze blog eens geschreven over mijn toiletavonturen op het werk. Voor wie het zich niet meer zou herinneren, of wie graag gore en uiterst suggestieve verhalen leest, klik even naar hier door. Ik had toen beloofd een vervolg neer te pennen. Meer dan 5 maand later is het eindelijk zover. Ik heb er lang over getwijfeld, maar ik vind dat dit verhaal niet langer mag doodgezwegen worden. De waarheid heeft zijn rechten.

Vorige keer ging het over een kleine behoefte, nu over de grote behoefte. Niets zo goed als thuis, maar af en toe (per dag) moet dit ook op het werk eens gebeuren. Wat ik nu ga vertellen, overschrijdt de grenzen van het fatsoen, dus wie wenst, kan nog altijd naar deze site van K3 doorklikken.

Je vindt ze overal, van die vieze venten die de binnenkant van het toilet van boven tot onder bevuilen met hun spetterend festijn. Op zich kan dit iedereen overkomen, maar heb dan tenminste de empathie om te denken aan diegene die na u komt en uw ravage dient te aanschouwen. No way dat ik op zo een toilet ga zitten, en nog minder way dat ik een ander zijn vuiligheid ga opkuisen.

En het ergste van al is volgend scenario. Voor alle duidelijkheid, het is mij nog niet overkomen, maar het is schrikwekkend reëel. Je gaat dus naar het toilet voor je grote behoefte. Er is slechts één "kamertje" beschikbaar. Je stapt binnen en je schrikt van het surrealistische bruine kunstwerk aan de binnenkant van de pot, om van de geur nog te zwijgen. Je vloekt eens en je stapt die WC weer buiten. Net op dat moment komt je baas binnen, die blijkbaar ook zijn grote behoefte moet doen. Hij ziet je uit die WC komen. Als assertiviteit niet in je aard ligt, ben je vanaf dat moment gestigmatiseerd voor de rest van je professionele loopbaan.

Ik heb lang getwijfeld om bij dit artikel een foto te plaatsen. Ik heb het maar niet gedaan...

Stof, stoffer, stofst

Wij Belgen zijn nooit tevreden wat het weer betreft. Meestal hebben we onze buik vol van de regen, en nu snakken we ernaar. We willen niets liever dan nat worden. En geloof me, ik wil gerust mijn bijdrage leveren, maar zelfs ik kan niet iedereen nat krijgen, hoezeer ik soms ook mijn best doe. Wie gisteren niet veel nodig had (behalve twee venten) om nat te worden, was Ciska van Temptation Island, maar da's een ander verhaal.

Het regent enkel stof de laatste weken, en het begint danig de keel uit te hangen. Op die kloteparking aan het station, waarvoor ik maandelijks 15 EUR dien af te dokken om op een stuk grint vol putten en keien te mogen/moeten staan, lijkt het momenteel wel Parijs-Roubaix. Elke dag schoenen en broek volledig onder het stof. Het is zelfs zo erg geworden dat ik me genoodzaakt voelde om voor het eerst dit jaar mijn wagen te wassen. De vorige keer, ik herinner het me nog alsof het gisteren was, zaten de gemeenteraadsverkiezingen er net aan te komen. Gisteren, ik herinner het me eveneens alsof het gisteren was, heb ik dan ook helemaal onderaan mijn ruit, onder de motorkap, de ganse SPA kieslijst van Liedekerke kunnen recupereren. In plaats van briefjes onder mijn ruit te komen steken, zouden ze beter die parking heraanleggen, dan zouden ze misschien wat meer stemmen gehaald hebben.

En het ergste van al is dat je vandaag al niet meer merkt dat mijn auto gewassen is. Dat het maar snel weer begint te regenen. Zodat we allemaal opnieuw kunnen klagen dat we nat worden.

Kortste blog ter wereld

Nu Boris Jeltsin zijn laatste bedwelmde adem heeft uitgeblazen, vraag ik me zo af hoe het nog met Ariel Sharon zou zijn. Al sinds begin 2006 ligt hij in een coma en gaat hij van de ene naar de andere hersenbloeding en nierblokkage. Het staat alleszins vast dat hij er letterlijk zijn slaap niet door laat en ik eigenlijk nog veel minder. Echt inspirerend werkt hij duidelijk ook niet, want verder dan deze vier zinnen slaag ik er vandaag niet in iets zinnigs neer te pennen.

Gelukkig is er nog Temptation Island op het scherm...

Voetbal, vooral emotie

Voetbal, emotie. Voetbal, passie. Voetbal, een feest. Ik weet niet wie indertijd deze slogan uitgevonden heeft, maar hij klopt vandaag nog steeds. Althans toch het stukje emotie. Het feit dat we buiten onze landsgrenzen niet meer meetellen, heeft ervoor gezorgd dat het absoluut geen feest meer is en dat de passie bij velen op een laag pitje staat.

Supporters van Eendracht Aalst hebben vandaag echter wel wat te vieren. Den Iendracht speelde immers kampioen in vierde klasse. Is hiermee de negatieve spiraal eindelijk gebroken en is de weg richting eerste klasse weer ingezet? Of heeft men het lef om te beseffen dat er in Aalst, althans toch nu niet, simpelweg geen ruimte is voor een topploeg?

Amper tien kilometer verderop, in Denderleeuw, ligt immers een gemeente waar ook een goed voetbalploegje huist. Eentje dat ingezien heeft dat je er alleen niet meer komt. Na enkele fusies met ploegen uit de regio staat FCV Dender EH momenteel op een zucht van eerste klasse. Met nog vier speeldagen te gaan telt het 6 punten voorsprong op KV Mechelen, de tweede in het klassement.

Aalst en Dender, twee ploegen die commercieel en qua supporters zowat uit dezelfde vijver moeten vissen. Nochtans hoeft het zo niet te zijn. Voeg de krachten verdorie samen en je hebt het potentieel om een blijvende rol te spelen in eerste klasse. Vermijd elk idee van overname, bouw een nieuw stadion ergens tussen de twee in en creëer een simpele duidelijke naam en clubkleuren waar alles in vervat zit. Hoe zegt men dat ook alweer? Het geheel is groter dan de som der delen, of zoiets.

Maar het water zal altijd wel te diep blijven, want voetbal, da's vooral emotie.

Don't worry

Enkele dagen geleden werd ik op het matje geroepen door Pino Pellepaut (schuilnaam), voor het overige een zeer sympathiek collega. Hij legde me ten laste dat ik de laatste dagen geen nieuwe berichten meer geplaatst had op mijn blog. Ik uiteraard verontwaardigd, want dit strookte niet met de realiteit. Al gauw kwam de aap echter uit de mouw: de schuld lag bij de server. Waren cookies de reden of niet, het gaat mijn beperkt verstand te boven, maar alleszins, even de pagina refreshen en alle nieuwe berichten kwamen plots tevoorschijn. Pino content, dus ikke ook content.

Beste lezers, ik word door al jullie werkgevers betaald om ervoor te zorgen dat er hier elke weekdagochtend een vers berichtje staat te wachten om jullie dag goed in te zetten. Gezien het om hard cash gaat, doe ik er dus alles aan om deze afspraak na te komen, immers een gemotiveerd werknemer is een productief werknemer.

De enige geldige redenen die ik heb om niet te posten zijn:
* Al evenzeer onverwachte als onverklaarbare writer's block
* Oilsjt Carnaval
* Acute serverproblemen
* Vakantie zonder internettoegang

* Alcoholintoxicatie
* Sterfgeval (vooral dan indien ikzelf het onderwerp ben van deze gebeurtenis)

*...

Tik Tak

Ongelofelijk, maar waar. Gisteren-namiddag bestel ik in Holland een hartslagmeter en deze ochtend kwam er al een koerier langs met de zending. Da's pas een snelle service. Zowat het simpelste der simpele modellen, maar hij werkt. Horloge, chrono en hartslag, da's al wat ik nodig heb. En al de rest van opties interesseert me niet.

In rust (bij mij betekent dat languit in de zetel), kom ik aan een hartslag van 55-60 en als ik rondwandel kom ik op 65-70 ongeveer. Morgen eens testen hoe het zit als ik ga joggen, dus of die loopbandtest van vorige week een correct beeld gaf.

Wat me ook interesseert en wat ik dus zeker ga nagaan is hoe mijn hart omgaat met volgende situaties, uit het leven gegrepen:
* de laatste kilometers van een spannende wielerwedstrijd (ik denk dat ik daar heel zwaar in het rood ga)
* Caren Meynen van radio donna die me, net vóór ik opnieuw in uitzending ga, meldt dat ze me supersympathiek vindt
* de politie die plots aan mijn deur staat wegens het stalken van diezelfde Caren Meynen
* als je al een half uur dringend naar toilet moet (darmkrampen) en dan eindelijk toch alles de vrije loop kan laten gaan
* als meteen nadien blijkt dat er nergens toiletpapier te bespeuren is
* de vrouwendécolletés die omgekeerd evenredig bewegen met de temperatuur (dus hoe hoger het ene, hoe dieper het andere)
* de mannelijke edele delen die bijgevolg recht evenredig bewegen met de temperaturen
* je baas die je apart neemt om die langverwachte promotie aan te kondigen
* je baas die je in plaats van een promotie een C4 in handen stopt

Je kan zelfs je hartslagzones instellen waarbinnen je wenst blijven. Als mijn madam vannacht zin heeft, zal het bed niet het enige zijn dat zal piepen. Het weze duidelijk.

Een Twix of een fles water?

Speciaal voor mijn vrouwelijke en janetterige lezers zou ik graag een officiële vraag wensen te stellen aan de mensen die ofwel nog een levendige herinnering hebben aan de les fysica, ofwel zin hebben om te gaan googelen.

Met de zomer in aantocht zit iedereen weer steen en been te klagen omwille van de overtollige kilootjes die dringend moeten weggewerkt worden. Op de verpakking van etenswaren wordt weer met veel interesse naar de calorietjes gekeken. Vermageren lijkt simpel: ofwel meer sporten, ofwel minder eten, of bij voorkeur een mooie combinatie ervan. Echter, voor de meesten onder ons is dit gemakkelijker gezegd dan gedaan.

Nu vraag ik me zo af, stel dat je per dag een extra liter koud water drinkt, hoeveel energie (dus kcal) heeft je systeem dan nodig om deze hoeveelheid op te warmen tot lichaamstemperatuur? Als je trouwens wil weten hoe warm pakweg 37 graden aanvoelt, hou eens je hand onder je straal als je naar toilet gaat. En als ik zeg straal, bedoel ik dus urine, en niet diarree.

Concreet nu, los van deze die nodig is om alle mineralen en andere stoffen uit het water te halen, hoeveel energie kost het om 1 liter water op te warmen van 5 naar 37 graden? Wie als eerste het correcte antwoord in de comments zet, krijgt een fles urine van Rudy Silvester. Wie een verkeerd antwoord plaatst krijgt twee flessen urine van Rudy Silvester.

Klop eens op een treinbegeleider

Ik was van zin me deze ochtend eens goed lang te overslapen tot mijn collega me plots wakkerbelde. Hij stond in een stationnetje ergens in het zuiden van het land en alle treinen waren daar afgelast. Een serieuze streep door mijn rekening, want dit betekende dat ik me uit mijn bed diende te hijsen. En uiteraard, zoals verwacht geen vuiltje aan de lucht, geen seconde vertraging op mijn lijn.

De klootzak is er uiteindelijk doorgekomen rond 13 uur. In de namiddag besloten enkele andere zones ook deel te nemen aan de "spontane" staking, waardoor de avondspits volledig om zeep was en ik het dus ook kon schudden. Waarschijnlijk hebben ze dat spontaan beslist op een terrasje na enkele pinten.

Dames en heren, dit is het begin van het einde, we komen in een vicieuze cirkel terecht. Wees er maar zeker van dat tussen al die brave treinreizigers die vandaag niet tijdig thuis waren voor het avondeten, enkele potentiële tijdbommen zitten, die de eerste de beste gelegenheid zullen aangrijpen om eens goed op hun treinbegeleider zijn smikkel te kloppen, met nog meer stakingen tot gevolg.

't Is nochtans simpel, veel van die treinbegeleiders zijn als het ware vernepelingskes, simpele zielen met piepstemmetjes en zonder ballen aan hun lijf. Moest ik zat, werkloos of zonder ticket op een trein zitten en er komt mij zo iemand de les spellen, ik zou hem ook eens onder handen nemen. Moest er echter een kleerkast van een vent vol met tatoeages voor me staan, ik zou meteen mijn pamper aantrekken en braafjes doen wat hij me opdraagt (behalve als dit iets anaals betreft).

Hopelijk kan ik me morgen wel nog eens op mijn gemak overslapen.

Ik heb op mijn zolder nog wat brol liggen

Vorige week las ik in de krant toevallig een interview met een ex-collega van me. Enkele jaren geleden heeft hij ontslag genomen om zelfstandig een zaak te beginnen. Blijkt nu dat hij ebaybroker geworden is. Een groot woord voor iemand die eigenlijk niet meer doet dan tussenpersoon spelen tussen de aan- en verkopers op Ebay.

Ik stel het hier misschien wat denigrerend voor, omdat ik eigenlijk stikjaloers ben. Het moet een fantastische job zijn. Mensen kunnen hun goederen bij hem komen droppen, en hij zorgt voor het plaatsen van de advertentie en na verkoop ook voor de verzending, en neemt uiteraard een royale commissie op de verkoopprijs. Iedereen content. En vooral, zijn winkel draait, want er kunnen reeds twee mensen van leven. Hopelijk blijft dit ook zo, want in de virtuele wereld is de concurrentie moordend en supersnel.

Bij deze kondig ik dan ook officieel aan dat ik hier in mijn garage eveneens een dropspot open. Althans, dit is wat mijn vrouw denkt. Officieus echter, is dit een dekmantel om mijn in de kiem gesmoorde verzamelverslaving wederom te kunnen botvieren. Dus binnenkort heb ik weer een geldig excuus als ik met een volgeladen wagen terugkom van de kringloopwinkel of het containerpark.

Welcome to the Twilight Zone

Ik loop al dagenlang gans het kot af te zoeken in de hoop mijn hartslagmeter terug te vinden. Voorlopig zonder resultaat en ik word er hoorndol van. Ik heb vanalles teruggevonden: verval-len condooms van in de Humo, een niet ingediend winnend bulletin voor euromillions, nominetjes van de jaren 50 en tot mijn grote verbazing zelfs het platencontract van Rudy Silvester, maar nergens die verdomde hartslagmeter te bespeuren. En gegarandeerd zal ik hem eerstdaags terugvinden op de plek waar hij hoort te liggen.

Komt dit bekend voor? Ooit al eens op zoek geweest naar je sleutels, gans het kot afgezocht om deze dan plots terug te vinden op tafel waar ze altijd liggen? Het overkomt iedereen wel eens. De cultserie "The Twilight Zone" heeft er indertijd eens een aflevering aan gewijd. Stel nu eens dat wij niet steeds door hetzelfde decor bewegen, maar dat het decor van elke tijdseenheid speciaal voor ons gecreëerd wordt door zogenaamde hoeders van de tijd. Die hoeders hebben echter ook hun beperkingen en af en toe vergeten ze iets op zijn plaats te leggen. Na verloop van tijd (seconden, uren, dagen) merken ze hun vergissing op en trachten ze dit recht te zetten. En dat, beste lezer, is waarom uw sleutels zich plots toch wel op die tafel bevinden, waar je altijd gedacht had ze terug te vinden.

Dus bij deze een oproep aan de hoeders van de tijd: morgen als ik opsta verwacht ik dat mijn hartslagmeter in de keuken op tafel ligt. Of ik stuur Jim De Bril op u af!

The beat goes on

Vorige week deze tijd, toen Alessandro Ballan nog niet wist wie ik was, heb ik dus mijn conditie eens laten meten aan de hand van een loopbandtest. Ik ben jullie de resultaten nog schuldig. Aan mijn "trainer" echter om deze te interpreteren. Ik hou mijn hart al vast, zowel letterlijk als figuurlijk.

Ik dus vorige woensdag richting fysiohuis alwaar begeleider Gerd me reeds met een satanische glimlach leek op te wachten. Lag het aan de angst of zat mijn verkoudheid er voor iets tussen, maar nog vóór ik aan de test begon, voelde ik mijn hart al bonken in mijn keel.

Relaas van de medium conconi (what's in a name) test:

Ik dacht bij wijze van opwarming de 700 meter van bij mij thuis al rustig te joggen. Ik had toch beter de wagen genomen, want nog vóór ik aan de test begon zat ik al aan een hartslag van 116! Help! Moet ik hier 6 keer 4 minuten lopen, sneller en sneller?

stap 1: 7 km/h. Voelde aan als een wandeling, maar mijn hart zag het met 153 (jawadde dadde) slagen per minuut wel eventjes anders. Gerd begon te grijnzen en zei dat triatleet/trainer Wim eens goed zou lachen met dit resultaat.

stap 2: 8,4 km/h. Verdorie, lopen op een band is toch iets helemaal anders als op straat. Mijn been jeukt en ik durf niet te krabben uit angst om mijn evenwicht te verliezen en Gerd gaat net een foto trekken. Stress!!!! Hartslag 168.

stap 3: 9,8 km/h. De wandeling begint me al tegen te steken en ik voel mijn lichaam opwarmen. Gelukkig is de foto al getrokken en zie ik er nog niet te paars uit. Hartslag 173.

stap 4: 11,2 km/h. Gerd gaat plots achter mij staan en ik word bang. Mijn hart gaat naar 187.

stap 5: 12,6 km/h. Ohla Paula, dat gaat hier veel sneller dan mijn normaal tempo. Het zweet begint mij volop uit te breken. Hartslag 193.

stap 6: 14 km/h. Komaan Rimba, vier minuten echt afzien. Ik vraag me af of het technisch mogelijk is te kotsen terwijl ik loop. Ik hou het niet vol. Gerd merkt het en al vanaf de eerste minuut maakt hij me wijs dat het nog slechts een halve minuut is. Uiteindelijk slaag ik in mijn 4 minuten en top ik net onder de 200.

stap 7: 15,4 km/h. In your dreams trainer! Mediumtest is mediumtest!

Ik weet absoluut niet hoe ik dit dien te interpreteren. Enerzijds heb ik al meteen een veel te hoge hartslag en anderzijds slaag ik erin om heel lang te lopen (nu ja, wat is lang) aan dat veel te hoge ritme. Ik ben echter geen kenner, integendeel zelfs. Aan Wim De Doncker de leuke taak om me vakkundig de grond in te boren :)

Generale repetitie

Vroeger was het allemaal nogal simpel. De TV was immers niet alomtegenwoordig. Vandaag de dag, en zeker bij een groot evenement als de Ronde Van Vlaanderen, wordt alles vooraf gerepeteerd. Het weze duidelijk dat men enkele uren vóór de aankomst reeds op de hoogte was dat Alessandro Ballan de winnaar zou worden. Tijdens de generale repetitie voor de ceremonie protocolaire werd dan ook beroep gedaan op een toevallige voorbijganger om de pose die Ballan luttele uren later zou aannemen, reeds in te studeren. Het spreekt voor zich dat deze voorbijganger een uiterst atletisch en joviaal voorkomen diende te hebben. Gelukkig voor de organisatie liep er zo eentje rond...

Het bloemenmeisje was net in zwijm gevallen, en neen, niet omdat ik er eentje had laten vliegen.

Benieuwd welke comments hier op zullen volgen...

Er is iets tussengekomen...

Normaal zou hier vandaag een artikeltje verschijnen over sporttesten en overslag-polsen. Niets van dat alles echter. Mijn hartslag is echter wel een ganse dag zwaar in het rood gegaan. Het verhaal gaat als volgt...

Voor de "Kom op tegen kanker" actie had radio donna een heleboel veilingen op touw gezet. Eentje ervan heeft te maken met de Ronde van Vlaanderen, nu zondag. Niet alleen mag de winnaar een volledige dag meebeleven in het zog van de Sporza televisieploeg, maar hij krijgt ook een accreditatie om zich vrij te begeven in het gebeuren. Daarbovenop komt nog een door Eddy Merckx en acteur Robin Williams gesigneerd wielertruitje. Kijk maar even hier.

En de winnaar van de veiling is... een zekere Rimbaloe. Deze avond heb ik dan ook mijn eerste media optreden gemaakt, live in de uitzending bij Caren Meynen. Wie het niet gehoord heeft, straks of morgen gewoon eens gaan surfen naar www.donna.be daar "luister live" aanklikken en dan naar "net gemist" gaan. Dus uitzending Caren van 5 april ergens rond 18u45.

Zondag zit ik dus middenin de actie. Misschien mag ik wel live op TV komen met mijn collectie te signeren wielertruien. Wie nog in extremis reclame wil maken, ik ben bereid om, mits zware betaling (ik ben sinds afloop van deze veiling immers officieel failliet), met een spandoek over de finishlijn te lopen, net op het moment dat de winnaar over de streep komt.

De winkel gaat hier nu enkele dagen dicht wegens verlengd Paasweekend. Foto's zullen wel volgen binnen enkele dagen. Tot hoors, ziens, lezens en wie maandagochtend vroeg uit de veren is, zeker ook luisteren naar Ann Reymen en haar donna ochtendshow.

Overslag

Een collega van mij is verontrust, heel zwaar verontrust. Hij neemt binnen een dikke week deel aan de marathon van Rotterdam en vreest wat alle atleten in topconditie vrezen: ziek worden. Hij sukkelt al enkele weken met een zware verkoudheid en verstopte lucht-wegen. Dit heeft niet enkel impact op de fysieke conditie, maar ook op de gemoedstoestand. Ik zou mij tot God richten in zijn geval.

Wat mezelf betreft, ik sukkel ook al een tijdje met een sluimerende verkoudheid. Dagelijks snuit ik een tweetal zakdoeken volledig groen. Een mens zou zich echt beginnen afvragen waar al dat snot vandaan blijft komen. Het leven is zo oneerlijk: als ik twaalf keer na elkaar klaarkom dien ik enkele uren te pauzeren, maar amper twee minuten na het snuiten zit de neus wederom volledig gevuld met slijmerig snot.

Dit gezegd zijnde, vanavond ga ik mijn conditietest doen op de loopband om mijn overslagpols te bepalen. Mijn verkoudheid zal me ongetwijfeld ook danig parten spelen en mijn hartslag wat tellen de hoogte induwen (en deze is van nature al heel hoog). Ik vrees eerlijk gezegd voor de zaak. Het belooft morgen alleszins weer een pijnlijke blog te worden.

Goedele Liekens

Voila, vanaf vandaag hebben we weer 12 Gb capaciteit ter beschikking en kunnen we er dus opnieuw invliegen. Mijn internetimpotentie kwam gisteren eigenlijk best wel goed uit, gezien een kameraad mij opgetrommeld had om wat fotootjes te gaan trekken van hem in bepaalde poses. Ik kan er niet veel over zeggen, maar hij neemt deel aan een wedstrijd waar je aan de hand van foto's moet tonen hoe gek je bent op een bepaald item. Dit item heeft totaal niets met erotiek of sex te maken, maar toch werd ik verplicht om een foto te trekken van hem in de douche met zijn mannelijkheid verscholen achter dat bewuste item.

Gelukkig zat er in het fototoestel een geheugenkaartje van 1 Gb, want het lukte maar niet om een foto te trekken waarbij zijn edele delen voldoende verscholen raakten achter het item. Ik heb er echt niet naar zitten staren, maar het doet me enkel concluderen dat hij een zogenaamde vleespenis heeft. Ik denk dat ik eerder een bloedpenis heb. Ga gerust even googelen als je het verschil niet kent.

Verder dan deze wetenschappelijke bedenkingen gaat mijn interesse naar zijn volgens hemzelf 100% heterosexuele penis echter niet. Ik wil gewoon dat hij die wedstrijd wint, ook al word ik daardoor verplicht hem in zijn blote flikker te moeten aanschouwen. Dat noem ik nu eens vriendschap zie!

Inertie

Hij is hier op deze blog ooit al eens ter sprake gekomen: de wet der traagheid. Deze is momenteel perfect van toepassing op mijn internetverbinding. Zonder breedband geen snelle verbinding en dan kan je vloeken en tieren zoveel je wil, het brengt geen zoden aan de dijk.

Gisteren werd ik plotseling 10 jaar terug in de tijd gekatapulteerd. Ik had immers mijn maandelijkse downloadcapaciteit overschreden. Vergelijk het met hevige seks waarbij je erectie plots volledig verdwenen is. Bij telenet heb je dan twee mogelijkheden: ofwel bijbetalen voor extra capaciteit (virtuele viagra), ofwel als penalisatie terugvallen naar smalband. Die kakkers van telenet zitten al genoeg in mijn zakken dus opteerde ik voor het laatste.

Smalband is in dit geval dan nog een zware understatement (of eerder overstatement), want het gaat nog trager dan ik mij meen te herinneren vorige eeuw toen alles langs de telefoonlijn diende te gaan. Het enige dat nog min of meer vlot lukt is het versturen en ontvangen van simpele tekstmails. Vanaf er attachments of internetpagina's aan te pas komen, kan ik ondertussen rustig iets gaan drinken of even snel de Muur van Geraardsbergen beklimmen. Ik zal al blij zijn als ik dit berichtje vandaag nog kan uploaden.

Het is de allereerste keer sinds ik bij telenet ben (1999) dat ik mijn limieten overschreden heb. De nieuwe seizoenen van Prison Break, 24 en Grey's Anatomy (voor de madam) hebben me genekt. Nee, ik download geen porno, die krijg ik al genoeg binnen van één van mijn lezers, die ik hier niet bij naam zal noemen. Ollie wenst liever anoniem te blijven.

Misschien de ideale gelegenheid om ook eens blogverlof te nemen. Aan iedereen bij deze dan ook een deugddoende Paasvakantie gewenst! Ik schakel een versnelling lager...