RIP

Michael, rust in vrede. Hik.
Lezen op eigen risico
Jammer dat Sporza het niet de moeite vond om de match live uit te zenden. Gelukkig hadden we nog onze vrienden van de rtbf. Dat het nationale elftal bovendien nog eens bijna volledig bestaat uit Walen, maakt het nog interessanter.
Wie de wedstrijd niet gezien heeft, hier even klikken en genieten. Kijk nadien ook eens naar de beelden van de reacties en tel met mij mee hoeveel keer speler Charles Vandeweghe het woord "ongelofelijk" in de mond neemt. Gewoonweg fantastisch!
En daar stonden we dan, Jim De Bril en ik. Het was 18 uur, allebei met een halve zonneslag en nu dienden we nog de 11 km terug naar de wagen te overbruggen. Geen van ons twee zag dat uiteraard zitten: opnieuw minstens 2 uur wandelen om dan toch te laat aan te komen voor het avondmaal in ons restaurant. Plots echter, uit het niets, dook de tweekoppige fanclub van Staf Scheirlinckx (Cofidis) op. Mannen uit onze regio bovendien en wat uiterst belangrijk is, ze stonden reeds enkele dagen op de Aubisque met hun camionet. We roken onze kans en kochten een VIP lidkaart van de fanclub. Zodoende mochten we met hen meerijden en raakten we tijdig in het hotel.
Na het eten doken we meteen het bed in (ik herhaal: niet met elkaar), want de dag nadien zouden we heel vroeg 's ochtends huiswaarts keren. Ik herinner nog dat ik een sms kreeg (ik had ondertussen voor 35 EUR een vooroorlogs toestel op de kop kunnen tikken), maar niet meer het wezen had om deze te bekijken. Toen rond 5 uur onze wekker afging zei Jim De Bril dat ik een sms ontvangen had en dat hij wist wat er zou instaan: "De Deen is naar huis gestuurd".
En zo eindigde ons weekje Ronde van Frankrijk. En zo eindigt ondertussen hier ook mijn vakantie. Morgen opnieuw richting werk. Vanaf nu is het heel lang aftellen tot de volgende vakantie, niet minder dan 167 dagen, want dan is het opnieuw...
Ik zie alleszins veel gelijkenissen met de tennisracketliefde van Martina Hingis die anderhalve maand geleden ook al eens figureerde in deze blog.
Jim De Bril, helemaal aan de voet van de klim. Op dit moment hing er nog geen bloed aan zijn T-shirt.
De ondertussen gepensioneerde Axel Merckx. Op het moment dat hij me passeerde, reed hij op zijn gemak naar boven, op ongeveer een kwartier van de leiders. Zijn hartslag kan niet meer dan 140 geweest zijn. Ik bedank hem voor alles en moedig hem aan, waarop hij me volkomen negeert en zijn weg verder zet. Ook daarvoor bedankt Axel.
Vinokoerov op een interessant moment in zijn carrière. De dag ervoor had hij de tijdrit gewonnen, deze etappe zou hij een half uur aan zijn been krijgen en de dag nadien zou hij wederom winnen. Ondertussen weten we allemaal hoe dat kwam.
Tommeken, Tommeken, met de vingers in de neus rustig in de bus. Die bus reed trouwens enorm traag en breed uitgesmeerd over de weg. Die vage plek vooraan de foto is een valhelm die de moeite niet wou doen me te ontwijken. Ik kwam nochtans van rechts.
Net na de bus in de volgwagen van Quick-Step... Wel vreemd dat Lientje na de rit met de mannen van Lotto mocht meerijden. Op zich kan ik het hen niet kwalijk nemen: na twee weken droog te zitten, zijn er ergere dingen dan een ritje met Lien Van de Kelder. Lien vraagt me trouwens het IP adres door te spelen van alle mensen die nog in haar naam comments plaatsen op deze blog. En als Lien me iets vraagt, dan spring ik uiteraard...
De ploegbussen bevonden zich aan de voet van de klim, dus na de rit dienden de renners de berg weer af te dalen. Ik mij dus supersnel een klakje gekocht en laten signeren door de immens sympathieke Oscar Pereiro, ongekroond winnaar van de Tour de France 2006.
Wie zien we daar plots opduiken aan de ploegbus van Quick-Step? Een duidelijk niet in de beste conditie verkerende Paolo Bettini die zijn ploegmaats een hart onder de riem komt steken. Snel een fotootje genomen samen met De Bril en aan beiden wat tips gegeven om van hun overgewicht verlost te geraken. Zo ben ik: als ik iemand kan helpen, doe ik dat uiteraard heel graag.