Anale puist?????

Narcistisch als ik ben, heb ook ik counters op mijn blog geplaatst. Tot enkele dagen geleden ging mijn interesse hierbij niet verder dan het opvolgen van de evolutie van mijn dagelijkse unieke lezers. Deze groep is immers diegene die het voor mij allemaal de moeite waard maakt. Mensen die mijn tekst-jes leuk om lezen vinden en steeds terugkeren. Uiteindelijk moet ik niet onnozel doen: indien niemand wakker zou liggen van mijn hersenspinsels, had ik mijn boeltje waarschijnlijk wel al opgedoekt. Gelukkig is dit niet het geval en gaan we dagelijks in stijgende lijn met vandaag zelfs een niet meteen verklaarbare opwaartse piek. Niet in mijn broek, beste lezers, maar in mijn tellers. Reden dus om alles eens wat nader te gaan bekijken.

En wat bleek nu, en is zeer interessant om weten:

- het grootste deel van mijn lezers kent ofwel mijn URL uit het hoofd, of heeft deze bij zijn favorieten geplaatst, waarvoor dank;

- één van 's lands meest gelezen bloggers, triatleet Wim De Doncker, heeft op zijn blog http://www.3blogwim.blogspot.com een link naar mij geplaatst. Merci Wim hiervoor;

- er werd vandaag door een sympathieke kerel reclame gemaakt voor me op het forum van de overigens fantastische Aalsterse carnavalsite http://www.planetajoin.be en een mooie groep lezers heeft van daaruit doorgelinkt. Merci Bart, ook al ben je van rechteroever :)

- Eveneens via google vonden verschillende mensen hun weg naar mij en het leuke is dat ik kan nagaan op welke keywords deze personen gezocht hebben; blijkbaar is Rudy Silvester heel wat populairder dan je zo zou denken... Aan één persoon toch nog een speciale boodschap: als je via google op zoek gaat naar info over een anale puist, probeer misschien eens deze twee woorden tussen aanhalingstekens te zetten. Indien je dit niet doet, kom je terecht op blogsites van mensen die schrijven over anale fixaties en puisten die openspringen.

Anale puist: ik durf me er eigenlijk niet echt een beeld van vormen. Dit is werkelijk het leven zoals het is...maar dan anders!

Will eat Boonen on first date

Gisteren bereikte mij volgend bericht van een zekere dame die anoniem wenst te blijven:

Beste Rimbaloe, ik ben L, een jonge zelfstandige vrouw van 23 en heb reeds drie jaar een relatie met T, een jongen die van sport houdt, meerbepaald van fietsen. Het was geen liefde op het eerste gezicht hoor. Oh nee, in het begin vond ik hem wat arrogant, hij vroeg immers steeds of ik eens op zijn buis wou zitten. Uiteindelijk zijn we toch een relatie begonnen en alles ging goed tot hij vorig jaar een wedstrijdje won ergens in Madrid. Toen is het allemaal wat beginnen foutlopen. Plots moest hij een wit truitje dragen, met streepjes in alle kleuren van de regenboog, en indien je een vrouw was beste Rimbaloe, maar dat ben jij niet, zou je wel weten dat zulke truitjes een ramp zijn als je de was doet. Ik slaagde er maar niet in om ze wit te houden. Nooit was hij tevreden. Uiteindelijk hebben we de oplossing gevonden in Monaco. Daar is immers een wassalon dat gespecialiseerd is in dit soort zaken. Ik kon echter niet meeverhuizen aangezien ik mijn studies wou afwerken. Tijdens de vakantieperiodes ging ik hem nochtans steevast bezoeken. Echt leuk vond ik het daar echter niet en van dat wassalon was ik ook al niet tevreden: telkens slaagden ze erin om tussen T zijn wasgoed enkele vrouwenslipjes van andere klanten kwijt te spelen, die ik dan in de zetel of in de slaapkamer terugvond. We hebben meermaals gedacht om klacht in te dienen, maar T bedekte dat steeds met de mantel der liefde. De eigenares van het wassalon deed overigens wel haar best hoor. Overlaatst wou ik T eens verrassen met een bezoekje en toen ik op zijn appartement aankwam was die dame er samen met haar twee zussen en ze waren mijn vriend aan het leren hoe hij zelf zijn kleren kon wassen. Ik heb die dag ontdekt dat je de dat op de beste manier helemaal naakt doet terwijl je luidop roept: "Oh jaaaaa, doe het nu, ik wil het". Het gaat tegenwoordig zelfs zo ver dat T de reputatie gekregen heeft dat hij de beste truitjeswasser van de streek is. Vorige week nog zag ik op zijn GSM een smsje van een vrouw die schreef dat ze zich smerig voelde en dat ze wou dat T haar even onder handen kwam nemen. Toen hebben we beide eens hard moeten lachen, waarop hij meteen op zijn fiets sprong en ging trainen. Dat het toen al 1 uur 's nachts was typeert zijn karakter als trainingsbeest. Hij kan ook echt superromantisch zijn. Zo heeft hij massa's lieve koosnaampjes voor mij. Hij doet 's nachts soms of hij praat in zijn slaap en dan vertelt hij kinky verhaaltjes van wat hij allemaal met me zou doen: er was die keer dat hij me Tanja noemde en zei dat hij dat prive optreden met die paal te gek vond en een andere keer noemde hij me Kirsten en zei hij dat het handvat van mijn tennisraket een goed surrogaat kon zijn. Best wel spannend als hij zo tegen me praat.

Toch is het niet allemaal rozengeur en maneschijn. Soms kan hij zo afwezig zijn, vandaag dag op dag al anderhalve maand. Gisteren kwam zijn manager plots op bezoek met een voorstel om elkaar wat rust te gunnen in onze relatie. Maar we hebben vorige zomer nog maar pas een nieuwe matras gekocht, ik wil helemaal geen andere, ik heb geen extra rust nodig. Wat moet ik doen? Help me.

Caracollekes met rijst!

We zijn allemaal een beetje voyeur en de televisie speelt hier handig op in. Elke dag kan je wel binnenkijken bij de één of andere familie of leefwereld. By far de beste reality TV format, in mijn ogen althans, is Expeditie Robinson. De enige trouwens die er totnogtoe in geslaagd is zichzelf te overleven. Dit jaar zou echter wel eens het laatste kunnen zijn, gezien het schrijnend gebrek aan interessante kandidaten. Met weemoed denken we terug aan deelnemers als de wereldvreemde Bjorn, die reeds vanaf de eerste aflevering alles en iedereen tegen zich in het harnas joeg. Aan de programmamakers kan het nochtans niet liggen, zij doen werkelijk hun best om goede TV te maken, maar als de helft van de kandidaten na amper twee weken zelf al de handdoek gooit, dan zit je dus met een probleem. Dit jaar zijn werkelijk alle uitvluchten de revue gepasseerd: blessures, angst om met mensen om te gaan, honger (na amper één week, hallo) en eentje die zijn mama zo hard miste waardoor hij blokkeerde. Die kwetsuren, tot daar aan toe, maar voor al de rest één woord: zielig! Het is geen stap in het onbekende, je hebt immers zes seizoenen alles kunnen volgen. Uiterst jammer en zeer pijnlijk, niet enkel voor jullie, maar vooral voor de pakweg 10.000 anderen die de selectieproeven niet overleefd hebben. Zeker voor diegenen die in de allerallerallerlaatste selectieronde afgevallen zijn en uit frustratie een blog gestart zijn onder een pseudoniem. Nee Rimbaloe, laat de slechte gedachten het niet overnemen, het lag niet aan jou, je zou een te populair kandidaat geweest zijn.

Terug naar deze editie… We moeten ons optrekken (of aftrekken zo u wenst) aan Playmate Olga, de enige vrouw op het eiland die na 48 dagen nog borsten heeft (rara). Verder is het vooral huilen met de pet op. Met de finale in zicht wordt het eindelijk toch nog spannend: door een sterke ingreep van de productie (lees: scenaristen) is men erin geslaagd gamer Lenny zijn gezworen vriend Ignace te laten wegstemmen, tot volledige verrassing van deze laatste. En dit is wat de kijker wil. Jammer dat we er twaalf weken op moeten wachten hebben. Gelukkig is tijd iets wat een voyeur met hopen heeft.

Het oudste beroep ter wereld

Tot en met deze avond kan je stemmen op de Clickx wedstrijd "site van het jaar". Stilstaan is achteruit gaan, dus ook de wedstrijd is in de loop der jaren geëvolueerd. Zo gaat het allang niet meer enkel over profes-sionele sites, maar kan je ook stemmen op de amateursite (bij dat woord denk ik steeds aan homevideo's die Dennis Black Magic wel zou pruimen) en ja, blog van het jaar. Ikzelf ben uiteraard niet ingeschreven, wederom te wijten aan mijn inmiddels legendarische tamheid. Ik wist wel dat er ook zoiets als een categorie blogs bestond, maar ik zou me "morgen" wel inschrijven. Morgen werd overmorgen en overmorgen werd overtijd...

Een tweetal weken geleden las ik plots dat de lijst van kandidaten bekend gemaakt was. Mezelf vervloekend ben ik er toch wel serieus lastig om geweest, een viertal minuten ongeveer. Gezien de kwaliteit van mijn hersenspinsels zou ik uiteraard met niets minder dan de eerste plaats tevreden zijn, amaai, wat begint het hier plots te stinken, maar de manier van selectie is niet de meest objectieve. Iedereen kan immers stemmen. En wie gaat er nu in godsnaam eventjes 100 (!!!) verschillende blogs bekijken (want zoveel zijn er geselecteerd) en daaruit zijn top drie samenstellen? Waar het hier om gaat is simpelweg prostitutie te noemen. Elke geselecteerde blogger is zowat verplicht gans zijn vriendenkring op te trommelen en de wereld plat te spammen met reclame. En wie wint er bij dit alles? Vooral Clickx zelf. Het magazine heeft de afgelopen twee weken in feite gefungeerd als de pooier van de ganse internetgemeenschap. En als je het mij vraagt, liever pooier dan prostituee. Chapeau daarvoor Clickx. De laatste keer dat ik trouwens mezelf geprostitueerd heb was om taarten te verkopen voor een ter ziele gegane carnavalgroep. Nochtans lag me dat wel hoor, maar het was toch zo vermoeiend.

Aangezien ik in het officieuze selectiecomité zit, had ik uiteraard zowiezo niet kunnen deelnemen, maar ik heb echter wel mijn mening. Aan één persoon heb ik al mijn stem beloofd, de twee andere hebben nog tot middernacht de tijd om mij te contacteren. Dus zoals steeds bij voorkeur bloggers van het vrouwelijke welwillende type.
Vergeet immers niet mensen: ruilhandel is de basis van de economie. Ruilhandel en prostitutie!

Dus bij deze toch mijn duit in het zakje, ook al is het op het laatste nippertje. Die verdomde tamheid weer...

Officiële mededeling aan de heer Ollie, frequent commentator op deze blog

Geachte heer Ollie, in verband met de polemiek die u gestart heeft op deze blog, aangaande de eigendomsrechten op het managerschap van de heer Rudy Silvester, wonende te Asse, wens ik u mee te delen dat ik, in de korte periode dat ik zijn belangen waarneem, er in geslaagd ben zijn carrière terug de goede richting in te duwen. Getuige daarvan zijn optreden vandaag, zondag 26 november, in het Eén programma Willy's en Marjetten. Amper een week geleden werd door mij op deze eigenste blog reeds aangekondigd dat zijn nieuwe single "Het is zo goed bij jou te zijn", een ongekende monsterhit zou worden. Wel, beste heer Ollie, Veni, vidi, vici, u mag beschikken. Bij deze trek ik me ook officieel terug uit de showbusiness en ga ik me opnieuw wijden aan mijn grote passie: het verzamelen van levende//////

Nooit meer brood en spelen

De man links op de foto met het korte haar, de Spanjaard Isaac Galvez, is vannacht tijdens de zesdaagse van Gent, in volle wedstrijd, omgekomen. Tijdens de ploegkoers, notabene het onderdeel waarin hij dit jaar samen met zijn makker Juan Llaneras de wereldtitel pakte, kwam hij in contact met een ander renner, met een dodelijke valpartij als gevolg. Amper twee dagen geleden had ik het nog over de helden van het baanwielrennen en de folklore die rond deze sport hangt. Het volk wil immers toch steeds brood en spelen? Vannacht rond half één, Galvez-Llaneras stonden op een tweede plaats in de rangschikking, werd het belangrijkste onderdeel van de avond gereden: de ploegkoers. Hier was het dat Isaac Galvez alles op alles zou zetten om de leiding te verroveren. Het was immers zijn onderdeel. Is het een seconde van onoplettendheid geweest, een banaal ongeval, een kwestie van enkele millimeters? We zullen het waarschijnlijk nooit weten. We willen het eigenlijk liever niet weten. Het brengt hem nooit meer terug.

Het klopt dat het baanwielrennen per definitie een gevaarlijke sport is, dat je bij momenten allemaal op een zakdoek rijdt, dat renners soms verschrikkelijk dicht langs de afsluiting voorbijflitsen, dat tijdens de aflossingen soms acrobatische toeren uitgehaald worden. Maar toch, het aantal valpartijen blijft eigenlijk nog beperkt. We hebben hier immers met kunstenaars te maken, die perfect lijken te anticiperen en sneller het stuur hanteren dan onze gedachtengang ooit kan vatten. Woensdagnacht heb ik nog met open mond als een kleine jongen zitten staren naar Galvez in zijn prachtige regenboogtrui, toen hij me op amper 1 meter voorbijvloog langs de ballustrade. Heksentoeren van ware goochelaars. Goochelaars blijven echter ook mensen.

Isaac Galvez was naast wereldtopper op de baan, ook een ijzersterk wegrenner, met mooie overwinningen op zijn palmares. Helaas is de teller vannacht voor altijd gestopt.

Bericht van de intelligentiediensten van het bisdom

Enkele weken geleden maakte de heer Rimbaloe op zijn blog gewag van een belangrijke zaak waarmee hij bezig was. Meerbepaald op 11 november jongstleden schreef hij, en we citeren: "Tijdens mijn geheim onderzoek naar de plaats waar het paneel De Rechtvaardige Rechters zich bevindt (ik kan er om veiligheidsredenen momenteel nog niets over zeggen, maar ik kan jullie verzekeren, ook die ontdekking zal inslaan als een bom),...".

Zoals zo vaak dachten wij dat de heer Rimbaloe een loopje nam met de realiteit; dat zijn, weliswaar uiterst geniale, doch evenzeer megalomane gedachtengang hem tot deze uitspraak noopte. Niets is echter minder waar. Eerder deze week werd ons een brief bezorgd, in naam van een zekere J.T. Van Spurk, pseudoniem. Deze persoon beweert dat het gestolen paneel van De Rechtvaardige Rechters zich in een graftombe bevindt in de Sint-Baafskathedraal zelf, dus op enkele meters van zijn oorspronkelijke locatie. Zou het toeval zijn dat dit nieuws reeds vooraf aangekondigd werd in deze blog? Wij hebben redenen om aan te nemen van niet. Zijn J.T. Van Spurk en Rimbaloe één en dezelfde persoon? Meer nog, via geheim onderzoek hebben wij de heer Rimbaloe aan een aantal andere mysterieuze zaken kunnen linken. Zo zou hij in bezit zijn van het verdwenen deel van de hersenen van Prins Laurent. Hij zou ook de man zijn die achter de diefstal van de borsten van Justine Henin zit (hoewel dit moeilijk te bewijzen zal vallen). Tot onze grote ontsteltenis is hij bovendien te weten gekomen dat ons Belgische voetbal internationaal niets meer voorstelt. Als dit laatste de goegemeente zou bereiken, kunnen wij niet instaan voor de catastrofale gevolgen.

Wij hebben de heer Rimbaloe deze ochtend om 11u35 dan ook met groot vertoon uit zijn bed gelicht. Hij was net de liefde aan het bedrijven met een wattenstaafje. Let wel, in het huidig stadium van het onderzoek wordt hij voorlopig nog steeds aanzien als getuige, en niet als verdachte. Gezien de immense populariteit van deze blog hebben wij beslist via dit kanaal een oproep naar u allen te richten. Indien u de laatste weken of maanden de heer Rimbaloe bepaalde vreemde daden of uitspraken heeft zien verrichten, gelieve ons te contacteren op het adres gdanneels@bisdom.be.

Bier en hamburgers

Ik hou van veel dingen, ook van sport. Ik ben daar redelijk conservatief in, geef ik toe. Echte venten moeten kunnen meepraten over sport. En de meest echte der echte venten zijn bezeten van wielrennen. The place to be deze week is het Kuipke in Gent, waar de z6sdaagse momenteel in volle gang is. Zes avonden tot de nok gevuld en gegarandeerd spektakel.

We waren gisteren weer geweldig. Op tijd vertrokken richting Gent om dan vanaf de afrit volledig vast te zitten in het verkeer. Regen, werkzaamheden en een overrompeling zorgden ervoor dat we meer dan uur moeten zoeken hebben naar een parkeerplaatsje. Dan in het citadelpark en in de striemende regen alle verkeerde richtingen uitgelopen om uiteindelijk anderhalf uur later, volledig doorweekt, het Kuipke te betreden. De zesdaagse heeft duidelijk haar naam niet gestolen: het duurt haast even lang om er te geraken. Maar eens binnen, met de geur van hamburgers die me tegemoet kwam, was dit allemaal snel vergeten. Nog even naar het toilet een droge onderbroek aantrekken en we waren klaar om opgezwolgen te worden door de menigte. Nergens vind je een grotere verscheidenheid van toeschouwers: jong en oud, lelijk en zeer lelijk, beroemd en berucht, alle lagen van de bevolking lopen er door elkaar, en allemaal even toegankelijk. Het baanwielrennen is pure folklore, een sport voor en door het volk. En het volk wil brood en spelen. Met op het programma dagelijks 14 afzonderlijke onderdelen en dit gedurende 6 dagen is het spektakel gegarandeerd. Soms lijkt het een beetje geregisseerd in het voordeel van de plaatselijke favorieten, maar toegegeven, dit maakt het alleen zoveel spannender en aangenamer om volgen. Met jonge raspaardjes als Iljo Keisse en Kenny De Ketele zitten we in Vlaanderen bovendien gebeiteld naar de toekomst toe.

De toekomst oogt inderdaad mooi, behalve uiteraard voor diegenen die gisteren naar de zesdaagse getrokken zijn en pas diep in de nacht hun bed gevonden hebben. Sporten is afzien, no pain no gain.

Uit het leven gegrepen

Vandaag zal de geschiedenis in-gaan als de dag dat ik geen artikel kunnen schrijven heb. Het ontbreekt me immers aan tijd. Zometeen moet ik vertrekken naar de Gentse Zesdaagse. Wielrennen, u weet wel, mijn tweede biotoop. Zeer fascinerend.
Vandaag zal ook de geschiedenis ingaan als de dag waarop mijn vrouw 30 jaar geworden is. Lora (om privacyredenen weiger ik haar echte naam hier te grabbel te gooien), nogmaals welkom op tram drie. Ik hoop dat je blij bent met je ticket voor de Zesdaagse. Ik weet dat je niet echt een wielerliefhebber bent, maar toch, een gegeven paard kijkt men niet in de bek. Je krijgt er binnenkort uiteraard ook nog een feestje bovenop. Rudy Silvester, je favoriete charmezanger, heeft al toegezegd om te komen optreden. Allez soit, eigenlijk wil ik gewoon zeggen dat ik u graag zie. Zie jij mij ook graag? Graag genoeg om morgenavond als ik thuiskom van het werk, een slaatje van lekkere mozarella en tomaten te bereiden, gekruid in een bedje van frambozendressing en afgewerkt met verse blaadjes basilicum?

Vandaag zal uiteindelijk de geschiedenis ingaan als een dag dat ik toch een artikel kunnen schrijven heb.

Vandaag zal simpelweg de geschiedenis ingaan, net zoals elke andere dag. Ik heb het ooit al geschreven, wij zijn louter passanten in de tijd. Tevreden mozarella-met-tomaat etende passanten.

Rudy, Rudy, Rudy!!!!!

Klik gerust eens op de foto hier-naast, want u zal een vreemd schouwspel zien. De beroemde Vlaamse charmezanger Rudy Silvester (met i en niet met y), heeft vorig weekend weer eens een zaal platgespeeld. Voor de gelegenheid had hij zijn tweelingbroer meegebracht, in het dagelijkse leven verkoper van tweedehands velgen, doch dit geheel terzijde.
Rudy Silvester is sinds zijn verschijning in Jambers, zowat tien jaar geleden, tot een fenomeen verworden in onze contreien. Voor wie de man niet kent, hij heeft ooit eens in de Vlaamse top 10 gestaan, op nummer 13 welteverstaan... Verder is zijn carrière nooit geraakt, volledig onterecht uiteraard. Bovendien heeft zijn zelfverklaard manager hem recentelijk in de steek gelaten. Met veel plezier heb ik dan ook de nobele taak op mij genomen zijn carrière nieuw leven in te blazen. Alle boekingen dienen vanaf heden via mij te passeren. Ik wens bij deze ook eens en voor altijd duidelijk te stellen: de prijs van een optreden wordt vooraf vastgesteld en niet meer achteraf: Rudy zal niet meer uitpakken voor 600 oude Belgische franken, twee pinten, een bierworst en een tongzoen van tante Magda.

Ik zei het gisteren nog toen ik bij zijn moeder een stuk confituurtaart aan het verorberen was. "Moeder van Rudy", zei ik, "we moeten dringend eens iets doen aan de carrière van je zoon, en ook aan zijn looks." Ze leek niet goed te begrijpen wat ik bedoelde. "Neem nu die confituurtaart", vervolgde ik, "daar staat meer haar op dan op je zoon zijn hoofd, wat in principe echter geen probleem hoeft te zijn vandaag de dag", voegde ik eraan toe terwijl ik nog snel een hap nam. Rudy, die zich al die tijd afzijdig gehouden had, mengde zich in het gesprek en schreeuwde de volgende historische woorden uit: "Mijn kapsel is mijn handelsmerk. Vrouwen zijn er gek op."

Misschien heeft hij wel gelijk, hij heeft tenslotte al op nr 13 gestaan in de Vlaamse top 10. Da's trouwens vandaag exact 15 jaar geleden, dus u raadt het al: tijd voor een nieuwe prijsvraag. Wie mij vertelt welke van de twee personen op de foto de echte Rudy Silvester is, maakt kans op zijn nieuwe hitsingle "Het is zo goed bij jou te zijn", gesigneerd door the man himself, voor een zekere "Lora". Mailen naar het vertrouwde adres.

Voor al uw gaatjes groot en klein...

Deze mens staat vanaf heden als wallpaper op mijn PC, en dit tot de dag dat ik naar de tandarts ga. Enkele weken geleden kon ik plots (en voorlopig gelukkig slechts tijdelijk) geen kou meer verdragen aan één van mijn voorste snijtanden, en gisteren-ochtend bij het ontwaken bleek ik een stukje van een hoektand kwijtgespeeld te zijn. Op zich geen probleem, maar het schuurt nogal tegen de tong, waardoor deze er wat rood begint uit te zien (woehaha, humor van de onderste plank). Nu, ik denk dat het dringend tijd wordt voor mijn jaarlijkse check-up. De laatste dateert ondertussen al van 1998 en die daarvoor van ergens midden jaren 80, toen sommigen onder jullie nog in vaders balzak woonden. Ik heb het geluk dat ik door God gezegend ben met een gaaf gebit, om van mijn donkerbruine ogen waarin men gemakkelijk verdwaalt maar te zwijgen. Dan heb ik het ook nog niet gehad over mijn atletisch gevormd en strakgetraind lichaam en mijn gigantische "due to content international blogging authorities have deleted original quote".

Dus geen ijzer of andere vreemde metalen in/aan mijn gebit. Misschien loop ik al jaren rond met gaatjes waarvan ik het bestaan niet weet, gaatjes die smeken om gevuld te worden.

Damn, waarom slaag ik er nu nooit eens in een zedig artikel te plaatsen?

Ik stond gisteren dus op met een stukje afgebroken tand. Zaterdagnacht een redelijk zwaar feestje gehad en wie weet wat heb ik allemaal uitgestoken. Ik heb nochtans geen gaten (wat een mooie woordspeling Rimbaloe). Alleszins, als ik het niet zelf afschaaf, zit er slechts één ding op: een bezoekje aan de tandarts. Ik ben er nochtans niet gek op, mensen die in je lichaamsholtes zitten met hun vingers of andere voorwerpen waarvan sommige kunnen spuiten.
Enkele jaren geleden diende ik eens een allergietest te ondergaan. Aan de hand van druppeltjes vloeistof en daarin een prikje, kan men aantonen op welke stoffen je reageert. Na 8 van de 24 prikjes heb ik wijselijk gevraagd de behandeling stop te zetten wegens neiging tot ontbijtteruggave. Op dat moment waren we al tot de conclusie gekomen dat ik allergisch ben aan huisstofmijt en vogelen.

Waarmee wederom bewezen is dat de wetenschap niet onfeilbaar is.

The Toilet Files, as promised

Het weze duidelijk. Ze zijn in de Verenigde Staten ondertussen ook wakker geworden, in de letterlijke betekenis van het woord welteverstaan. De soft-ware waarmee ik deze berichtjes plaats wordt geleverd door blogger. Deze dienst is voor-alsnog gratis, maar met de regelmaat van de klok is de server overbelast. Gedurende gans de dag was dit het geval. Werkelijk om het schijt van te krijgen. Over schijt gesproken, jullie zitten te wachten op een artikeltje hieromtrent. Trouwens, deze site heeft nog nooit zoveel hits gehad gedurende het weekend. Wat de vrouwen onder jullie betreft, wil ik het gerust een gezonde interesse noemen in wat zich allemaal afspeelt in een mannentoilet, maar voor de mannen onder jullie één woord, allez, eerder twee woorden: anale fixatie!!!
Here goes: zoals reeds eerder gemeld brengen we, ook afhankelijk van onze leesgewoonten, gedurende ons leven nogal wat jaartjes door op toilet. Statistisch gezien is het dus niet meer dan normaal dat je hier nogal wat dingen meemaakt. Leuke, maar misschien ook minder aangename belevenissen. Wat ik vorige vrijdag meemaakte is niet zo evident om uit te leggen en in dit geval zegt een beeld duidelijk meer dan duizend woorden. Ik probeer het bij deze toch uit te leggen. Ik ging mijn kleine behoefte doen, maar de rits van mijn broek blokkeerde. Ze ging dus niet open, wat in tijden van hoge nood een uiterst vervelende zaak is. Ik stond daar dus mooi te sukkelen, klaar om mijn ding te doen, met mijn rechterhand constant aan die rits te trekken, steeds korte bewegingen, naar boven en naar beneden, in de hoop dat ik ze in beweging zou krijgen. Een volstrekt normale reactie voor wie de situatie kent. Stel je echter eens voor dat je het toilet komt binnenwandelen en plots geconfronteerd wordt met iemand waarvan je, vanop zijn rug bekeken, de rechteronderarm tot de pols naarstig ziet op en neer gaan, ondertussen zachte kreetjes slakend. Er zijn er al voor minder opgepakt wegens openbare zedenschennis.
Nu, na een tweetal minuten is het me dan toch gelukt de rits open te krijgen. Wie er allemaal ondertussen langsgeweest is, weet ik echter niet. Indien sommige collega's me vanaf heden geen hand meer willen schudden, zal ik weten waar de klepel hangt.

Binnenkort Episode 2 van The Toilet Files: "Mannen die het bestaan van de WC borstel weigeren te erkennen, ze zijn er in alle maten en gewichten."

Gezien dit artikel toch al de grenzen van het fatsoen overschreden heeft, nog een uitspraak van diezelfde collega die ik eerder deze week al vermeld heb naar aanleiding van België-Polen: "Wat is het verschil tussen stront en diarree? Op stront kan je niet gorgelen."

Smakelijk beste vrienden.

Rimbaloe, oftewel the Toilet Files, episode 1

Een mens slijt over gans zijn leven bekeken vele jaartjes op toilet. Dus sorry lezers, het moest er ooit eens van komen. Vandaag ga ik schrijven over wat ik zo allemaal beleef op toilet. De sick perverts onder jullie beginnen nu zonder twijfel reeds in hun handen te wrijven.

Coming soon, on this blog (ergens dit weekend meerbepaald), The Secret Toilet Files!

Kroniek van een aangekondigde cartoon

Groot was mijn verbazing toen ik deze avond mijn mailbox opende en er een cartoon terugvond van een groot kunstenaar. Hij speelde handig in op mijn laatste bericht van gisteren. Nu, de artiest in kwestie wenst vooralsnog anoniem te blijven, maar het weze duidelijk dat we hier te maken hebben met een onmiskenbaar talent. Let vooral op de artistiek gevormde mensenlichamen. Door de typische combinatie van de mysterieuze vormen met elkaar, creëert hij een gedurfde romance tussen enerzijds de dualiteit van het bestaan en anderzijds het contrast tussen winnen en verliezen. De actoren werden op een zodanig kleuterachtige wijze geconstrueerd en in het volledige omgevingskader geïntegreerd, dat men niet anders kan dan besluiten dat dit een werk is dat dient gecatalogeerd te worden onder de nieuwe stroming van de neonihilistische dadaïsten. We wensen de auteur van deze pentekening nog veel succes toe in zijn verdere carrière.

Bij deze roep ik de cartoonisten onder mijn lezers op om hun creaties op geregelde tijdstippen naar me door te sturen. Na ondertekening van een door mij opgemaakte standaardovereenkomst, zal ik de auteursrechten integraal verwerven. Het ongekende succes dat hierop zal volgen zal de vraag doen toenemen en de kunstwerken zullen stuk voor stuk aan nooit geziene prijzen geveild worden. Met mijn deel (95%, contractueel overeengekomen) van de winst zal ik enkele net afgestudeerde journalisten aanwerven die vanaf dat moment mijn blogactiviteiten onder mijn naam en supervisie zullen overnemen. Slapend rijk worden noemen ze dat. En allemaal dankzij jullie, mijn lieve lezertjes.

Ohhhhhhhhhh dierbaar België

Uitzonderlijk een tweede bijdrage vandaag naar aanleiding van de interland België-Polen. We hebben het weer fantastisch gedaan vanavond. Omdat ik denk dat er morgen in de één of andere krant wel een cartoon zal opduiken hieromtrent, wil ik met de scoop komen:

zou Mariusz O. de match ook bijgewoond hebben en zou hij op dit moment aan het nagenieten zijn van de overwinning van zijn land?

Wie mijn idee pikt, zal een advocaat op zijn dak krijgen. Ik geef echter toe dat ik open sta voor financiële compensaties. U weze gewaarschuwd.

15 november

Het was vandaag een aangena-me ochtend. De ruiten van de wagen niet aangedampt en haast geen verkeer op de baan. Kortom, het leek wel zomer-vakantie. De temperatuur was ook uiterst zacht; het was dit jaar nogal een korte winter pleeg ik zo te denken. Ja, zelfs op de parking van het station was er uitzonderlijk veel plaats. Voor één keer hoefde ik zelfs niet te spurten naar het perron. Ik kon op een gezapig tempo joggen, lekker de spieren ontspannen. Plots dacht ik echter aan mijn leraar fysica en de enige wet die ik ooit uit zijn lessen onthouden heb (Galileï als ik mij goed herinner): een lichaam in rust tracht uit zichzelf in rust te blijven: dat ervaar ik elke ochtend als mijn wekker afgaat. Diezelfde wet stipuleert anderzijds ook dat een lichaam in beweging uit zichzelf eveneens in beweging wil blijven: als je dus gezapig komt afgejogd en je glijdt weg over een hoopje herfstbladeren, dan vlieg je letterlijk de lucht in en kan je niet anders dan die wet (en je leraar fysica) verfoeien.

Maar toch, het was rustig vandaag. Het was aangenaam warm en het was woensdag, maar er was verdorie minder volk op de baan dan op een weekdag in juli. Ik kon er mijn hoofd wel op breken, maar wist niet waarom. Tijdens het invullen van mijn treinkaart daagde het me plots: het is vandaag dag van de Dynastie, dus elke ambtenaar in het land is in verlof. En wie mag er zoals gewoonlijk weer optrekken en de economie ondersteunen? Inderdaad, de sukkelaars van de privé. Toch scary als je beseft hoeveel mensen er bij de overheid werken. Stel dat daar op een gegeven moment een besmettelijk virus uitbreekt, het zou snel gedaan zijn met ons landje. Invasion of the Bodysnatchers revisited.

Tot slot van dit onsamenhangend artikel nog een speciale vermelding voor een collega. Hij kwam deze middag vragen wanneer ik eens over hem zou schrijven. Wel, beste vriend, ik ga je naam niet noemen, en je bent nochtans niet blond, maar je droom is uitgekomen met je opmerking dat alle ambtenaren vandaag op de Heizel hun feest hadden omdat de parkings daar waren afgesloten deze ochtend. Ik begrijp dat je geen voetballiefhebber bent en gezien de resultaten van onze nationale ploeg heb je daar alle reden toe, maar deze avond vindt dus de interland België-Polen plaats, in het Koning Boudewijn stadion. En zo hebben we toch allemaal nog eens goed gelachen en gingen we weliswaar niet moe, maar toch voldaan naar huis, zonder files op de baan.

Doelen

Een mens moet doelen hebben in zijn leven. Een waarheid als een koe waar ik gisteren weer krachtig op gewezen werd. Nu, persoonlijk zweef ik al heel mijn leven van het ene doel naar het andere, en terwijl ik het ene nog niet bereikt heb, begin ik al aan het volgende. Een cursus "Time Management" zou me bij deze niet misstaan. Wie regelmatig deze blog leest, herinnert zich de artikeltjes "Jim must die" en "Waterloo" van eind september (als de bliksem naar mijn archieven nu, bende afvalligen), waarin ik tijdens de halve marathon bezoek kreeg van de man met de hamer. Sindsdien heb ik geen meter meer gelopen, behalve dan de dagelijkse sprints naar het perron. Tijdens één van die sprints vorige week moet ik me blijkbaar serieus de verzuring ingelopen hebben, getuige daarvan mijn beenspasmen afgelopen weekend. Dit doet me concluderen dat ik mijn conditie danig aan het kwijtspelen ben. Hoog tijd dus om terug in gang te schieten. Het shirt op de foto zal vanaf heden terug door vele wandelaars te bewonderen zijn op de paden langs de Dender. Gezien mijn persoonlijke sponsor Puma nog steeds niet gestort heeft, weiger ik reclame te maken, en toon ik bijgevolg enkel de achterkant. Dit beeld is ook symbolisch, want dit is wat de mensen zullen zien van me, althans toch die wandelaars die ik voorbij zal lopen, joggen, strompelen...

Ach, wat maak ik mezelf wijs. Ik ben veel te lui in de winter. Ik heb nood aan een persoonlijke trainer; iemand die me begeleidt en schema's opstelt, iemand die met me meeloopt. Bij voorkeur iemand van de vrouwelijke soort met de vormen van Joke van de Velde. Er moeten toch zulke types onder mijn lezers zijn? Verdomme mensen, waar wachten jullie op? Voila, de adrenaline stroomt, de toon is gezet. Vanaf morgen begin ik terug te trainen. Hoewel, ging het morgen niet regenen? Dit weekend dan, tenzij ik zondag weer een kater heb. We hebben nog tijd: de wil is er, nu nog de weg.

Over weg gesproken, Jim De Bril, je hoeft je niet te verstoppen, ik weet wel dat je meeleest. Ik hoop dat je beseft dat je record zal sneuvelen, dat ik er alles zal aan doen om je tijd naar de tabellen te verwijzen. Het is niet omdat ik tijdens het schrijven van deze blog een zak chips aan het verorberen ben, dat je op je lauweren mag rusten. Read my lips: ik ga je pakken (figuurlijk welteverstaan), and there's nothing you can do about it!

Het dorp

Thuis heb ik nog een ansichtkaart, waarop een school, een auto zonder paard...

Dit is een verbastering van het liedje van Wim Sonneveld dat we allemaal wel kennen. Op de kaart zie je het Koninklijk Atheneum in Aalst, pakweg 40-50 jaar geleden toen het plein ervóór net aangelegd was. Sinds ik mij kan herinneren zijn die zes kleine denneboompjes in het midden van de foto, grote mastodonten geworden. Ook de drie sparren links zijn al tientallen jaren volwassen. De indeling van het plein is echter nog identiek aan toen: de paadjes en zelfs de banken staan er nog steeds. Honderden uren heb ik er gesleten. Ik had een goede schoolvriend met wie ik wekelijks naar de cinema ging en dan nadien met een lekker pak friet nog wat napraten op één van die banken. We hadden het toen over de film en vooral over alle vrouwen waarop we wel verliefd waren maar die we nooit zouden krijgen. De meeste mensen kwamen daar tongzoenen 's nachts. Wij niet, althans toch niet met elkaar, gezien ons heterosexueel karakter. Nochtans, toen we aan de frituur bestelden, vroeg de frituriste steeds of we samen waren, waarop mijn kameraad keer op keer misterieus antwoordde: "jaja, al twee jaar". Ondertussen zijn we 15 jaar verder en worden de bankjes bevolkt door hiphoppende en drugsgebruikende jongeren. We zijn allemaal louter passanten in de tijd. Samen met mijn makker hebben we ons terrein nadien verlegd naar Eendracht Aalst en de opgang naar eerste klasse meegemaakt. Elke week gingen we kijken, uit of thuis, het maakte niet uit. Gilles De Bilde was nog de ideale schoonzoon. We studeerden af en begonnen te werken. Onze eerste maanden hebben we het wereldrecord mails versturen op kosten van je werkgever, verbroken. Echt volwassen zouden we nooit worden. Is trouwens een redelijk beangstigende gedachte: volwassen worden, jakkes. Zoals dat echter vaak gaat, verwaterde het contact wat de laatste jaren, maar we wisten steeds wat we aan elkaar hadden. Gisteren hebben de bankjes aan het atheneum ongetwijfeld weer talloze kontjes mogen strelen. En Eendracht Aalst haalde zowaar de eerste periodetitel in vierde klasse B. Ook gisteren besliste mijn vroegere schoolmakker uit de eindigheid van het leven te stappen. We wisten dat hij het al geruime tijd moeilijk had, maar ergens hoop je steeds op een ommekeer. Hij was steeds pragmatisch in zijn ideeën en gedragingen, dus hoezeer we ons nu ook kwellen met vragen waarop we nooit een antwoord zullen krijgen, de laatste beslissing die hij in zijn leven zou nemen, moet weloverwogen geweest zijn.

Boere, het ga je goed, waar je nu ook bent. Bedankt voor de vriendschap en de ontelbare fantastische momenten. We zullen deze herinneringen altijd met de glimlach blijven koesteren; we zullen jou steeds blijven koesteren.

Het dorp van toen, het is voorbij, dit is al wat er bleef voor mij, een ansicht en herinneringen... Ik was een kind en wist niet beter, dan dat het nooit voorbij zou gaan.

Wapenstilstand, oftewel de waarheid achter de Sint

We schrijven 11 november 339, een zondagavond, in de Vlaamsche steede Aelst ten gebuurte des Denders. Er was niets op TV en internet bestond ook nog niet, dus Maarten besloot een pintje te gaan drinken bij Philomeina, waardin van herberg "De gegalvaniseerde maliënkolder". Tussen Maarten en Philomeina bloeide er al jaren iets, hoewel Maarten van zijn baas officieel geen relatie mocht hebben met een vrouw. Ze vond hem steeds zo sexy staan in zijn halve mantel waarmee hij al jaren door het land trok. Hij, op zijn beurt, vond dat ze lekker pintjes kon tappen. Voorwaar een sterke eigenschap voor een vrouw, zeker voor een waardin. Het was bijna middernacht, de wind deed de luiken tegen de ramen kletsen. Plots viel de elektriciteit uit. In Duitsland was er immers net een grote panne. Gelukkig had Philomeina goeie kaarsen bij de hand. Kaarsen kwamen immers altijd van pas, was haar leuze als vrijgezellin. Toen de herberg terug voldoende verlicht was, merkten ze dat aan een tafeltje, dicht bij het toilet, een zonderling figuur plaatsgenomen had. Het was die dekselse Nicolaas, die hen al jarenlang stalkte. Nicolaas was ziekelijk jaloers omdat hij Philomeina niet kon krijgen. Vandaag zou echter de afrekening volgen; hij had via internet (dat het nog niet bestond is hier dus even niet van tel) een dosis Rohypnol besteld die hij in haar bier zou doen. Eens ze willoos was, zou hij haar eens goed nemen op zijn schoot, ik bedoel goed op zijn schoot nemen. Maar dat was buiten de waard gerekend, de waardin in dit geval. Geloof me, uit ervaring kan ik, en met mij een aantal van mijn vaste lezers, zeggen dat je niet ongemerkt in de bierkelder van een café binnensluipt, zonder problemen te krijgen met de baas. Nicolaas was ontmaskerd, maar hij zou wraak nemen op Maarten. Hij stormde op deze laatste af en krabde hem languit in het aangezicht. Dit verklaart ook meteen waarom Sint-Maarten vanaf die dag zijn baard liet groeien. Nicolaas vocht werkelijk als een echte vrouw. Maarten maakte er echter korte metten mee: een links-rechtse combinatie en een kniestoot tussen de benen en Nicolaas kon voor eens en voor altijd afdruipen. Hij zou zich nooit meer vertonen in Aalst. Het terrein was voor eens en voor altijd afgebakend.

En dat, beste kindjes, is waarom we in Aalst Sint-Maarten vieren en niet Sinterklaas.

Toeval of niet, het was 11 november die dag. En iets minder dan 16 eeuwen later zou 400 km zuidwaarts een andere wapenstilstand getekend worden. In de loop der tijden is dit verhaal echter in de diepe kerkers der vergetelheid terechtgekomen. Met deze getuigenis hoop ik dat de mensheid de waarheid opnieuw onder ogen durft te zien.

In het woord wapenstilstand zitten trouwens zowel Aalst als Sint vervat. Elke verdere gelijkenis met bestaande personen is uiteraard volstrekt toevallig, of niet?

De echte...van Aalst

"In het jaar des heren 316 werd in Hongarije een man, genaamd Martinus, geboren. Hij was ridder in dienst van de koning. Toen hij met een groep soldaten naar Frankrijk reisde, kregen ze heel slecht weer. Het regende, het werd koud en het ging vriezen. De mannen waren te paard en wilden zo snel mogelijk naar de volgende stad gaan. Daar wilden zij aankomen voordat de poorten sloten." Voor een gesloten deur staan, ik kan je verzekeren, not so funny. Alle mannen behalve Maarten zetten er flink de vaart in. Hij was altijd al de mindere geweest als het op sport aankwam. Maarten reed rustig verder, zogezegd om zijn paard te sparen. "Het weer werd steeds slechter en Maarten kwam in een sneeuwstorm terecht. Toen Maarten eindelijk bij de stadspoort aankwam, trof hij er een man aan die in lompen gekleed was. Deze man had het erg koud en zou de nacht zo niet overleven. Maarten zag dat en scheurde zijn eigen warme mantel in tweeën. Eén helft gaf hij aan de man, de andere helft hield hij zelf. Maarten's vrienden zaten al lang in de herberg en schaamden zich een beetje, omdat zij doorgereden waren." Zeker toen zij ontdekten dat Maarten zijn halve mantel had weggegeven en dat het nu net zijn beurt was om te trakteren. Toen is ook de belachelijke legende ontstaan dat mensen die niet kunnen betalen dan maar de afwas moeten doen.

Ergens rond die periode leefde ook een zekere Nicolaas die graag kindjes zag en hen overlaadde met geschenkjes en blablabla (jaja, ook toen al sluimerde het rond). Soit, hij stierf op 6 december 340 en werd later eveneens heilig verklaard en hij draait zich waarschijnlijk net als onze Maarten om in zijn graf tijdens de bemerking dat ook zijn sterfdag commercieel uitgebuit zou worden.

Heden ten dage wordt in het land vooral Sinterklaas gevierd, behalve in enkele steden als Aalst, Beveren, Mechelen en Ieper. Ikzelf ben van Aalst, maar woon enkele kilometers verder in Denderleeuw, waar ze de dubbelganger van 6 december vieren. Vandaag is het echter het feest van de echte Sint en gaan we lekker bij ons moeder hutsepot eten (oesjepot), met veel spruiten en boerentenen erin, ook een typische Aalsterse traditie.

Verhalen als deze zijn als legendes door de eeuwen heen van generatie op generatie overgezet. Ik heb er lang over nagedacht, alle pro's en contra's op een rijtje gezet, en beslist met een andere waarheid naar buiten te komen. Tijdens mijn geheim onderzoek naar de plaats waar het paneel "De Rechtvaardige Rechters" zich bevindt (ik kan er om veiligheidsredenen momenteel nog niets over zeggen, maar ik kan jullie verzekeren, ook die ontdekking zal inslaan als een bom) heb ik een andere waarheid ontsluierd, namelijk die van de twist tussen Sint-Maarten en Sint-Nicolaas. Maar dat is voor morgenavond in uw favoriete blog.

Verschoning

Eergisteren ben ik opgestaan zoals Michael Jackson het zowat elke dag doet: namelijk met een snotneus. Jaja, lees het maar eens opnieuw en laat het even bezinken. Zzzzzz...

Soit, een snotneus zoals op de foto hiernaast (hoewel dit eigenlijk ook voor Wacko Jacko geldt). In de hoofding van deze blog staat er dat jullie dit op eigen risico lezen, maar toch bij deze mijn excuses voor wie nog niet gegeten heeft of zijn maaltijd plotseling voelt naar boven komen.

Zoals de meerderheid van de bevolking heb ik dus momenteel te kampen met een verkoudheid, oftewel een dikke snotvalling. Het overkomt me steevast rond deze periode van het jaar en telkens weer stel ik mezelf de toch wel existentiële vraag hoe een mens in godsnaam zoveel snot kan blijven produceren. De ene zakdoek na de andere moet eraan geloven en op den duur bieden ook je mouwen geen soelaas meer. Het loopt er werkelijk uit langs de neusgaten. En het ergste van al volgt enkele dagen later wanneer het vel rond je neus helemaal rauw aanvoelt. Als iemand je dan doet lachen hoor je het letterlijk scheuren boven je lippen. Wij mannen weten dus maar al te goed hoe het voelt om een kind te baren (lap, straks ook nog de bond der feministen op mijn dak).

Ook de conditie lijkt volledig weg: de 113 trappen die ik vanaf de trein tot mijn werk moet nemen, voelen er minstens dubbel zoveel aan. En ik ging dit weekend nochtans triatleet Wim De Doncker naar een prachttijd hazen in de marathon van Kasterlee. Sorry Wim, ik zal je moeten teleurstellen, ik was nochtans conditioneel net op mijn piek. Je zal iemand anders moeten zoeken voor je eerste 400 meter.

Jammer genoeg zijn dit de enige symptonen waar ik last van heb. Ik zou toch zo graag eens een zeer besmettelijke angina hebben, ttz, zo eentje met niet te veel witte spikkeltjes in je keel, maar net erg genoeg om een week thuis te moeten blijven. Dan kon ik als allerlaatste Vlaming eindelijk eens op mijn gemak naar de zaak Alzheimer kijken en dus ook naar de borsten van Deborah Ostrega. In mijn ene hand de afstandsbediening om het beeld op pauze te zetten en in mijn andere hand mijn grote peni.....penicillinespuit. Bende viezerikken, dachten jullie nu echt dat ik hier iets anders zou schrijven? Er lezen kinderen mee. Kinderen met snotneuzen.

De enige echte boss

Met alle respect voor wielrenner Lance Armstrong, maar de bijnaam "The Boss" daar heeft hij geen recht op. Deze is immers gepatenteerd door en voor niemand minder dan Bruce Springsteen. Dat is gisteren eens te meer duidelijk bewezen. In het Antwerpse Sportpaleis trad hij met zijn zeventienkoppige begeleidingsband op voor een uitzinnig publiek, waarbij ondergetekende en zijn madam. Wie dacht dat Springsteen al zijn hits zou spelen, was eraan voor de moeite. De setlist bestond zowat volledig uit het repertoire van de ondertussen 87-jarige Amerikaanse folklegende Pete Seeger. Je moet al ongelooflijk achterlijk zijn of het laatste jaar ergens in de één of andere kelder opgesloten gezeten hebben om hiervan niet op de hoogte te zijn. Die Hollanders (ze leken weggeplukt uit het programma "Beauty and the Nerd") achter ons zagen er echter niet uit alsof ze ooit al in een kelder gezeten hebben. Exit dus voor die mannen na 5 nummers en recht naar de toog waar ze eens echt bier konden proeven. Nochtans was het een subliem concert. Geen seconde verveling en de kippevelmomenten volgden elkaar in sneltempo op. Onvoorstelbaar toch hoe hij er blijft in slagen om zijn publiek zo te bespelen, te begeesteren, ook al was het een 95% onbekende setlist voor het gros van de aanwezigen (ik kende amper twee nummers). Werkelijk iedereen stond recht op de banken tijdens het laatste half uur (behalve die Hollanders die plat lagen tengevolge de alcholische confrontatie met Belgisch bier). Zet Springsteen met gitaar op een podium en hij verandert zelfs de meest lelijke song in een meesterwerk.

Zoals de VRT me uitgezonden zou hebben (indien ze me geïnterviewd hadden): "ik ben binnengestapt met een zware kopvalling, en ik ben buitengestapt... met een even zware kopvalling. Maar in die drie uur daartussen heb ik er geen seconde last van gehad." Enkel en alleen de verdienste van the Boss.

En wat die Hollanders betreft, ze leefden nog lang en gelukkig. Voor de rest geen kwaad woord over onze Noorderburen. Ondanks het feit dat de ticketprijs aan de hoge kant lag, waren ze massaal afgezakt naar Antwerpen. Waarmee ik niet wil gezegd hebben (ik schrijf), dat ze daar op hun centen zitten. Neenee, geen Joke Renneboog (remember artikel "Joke heeft ballen aan haar lijf") toestanden op deze blog. Ik heb veel vrienden in Nederland en lachen met Hollanders is trouwens al te goedkoop (verdorie, nu doe ik het weer).

Oh jaaaaaaaaaaaa

Je bent wat zenuwachtig en je handen voelen klam aan. Toch tracht je je te ontspannen, want je weet wat zometeen zal volgen. Je hebt er uren naar uitgekeken sinds je het diep in je lichaam voelde opborrelen. Hoe meer je erover fantaseert, hoe intenser de tintelingen worden. Het verlangen groeit met de minuut. Je weet hoe je het wil: lekker lang en hard, maar met een zacht uiteinde. Dan is het eindelijk zover. Langzaam voel je het je lichaam binnendringen. Je geeft je volledig over aan het moment en laat jezelf meeglijden in een oase van genot. Het betreedt je lichaam op plaatsen waar je met je vingers nooit zou bijkunnen, hoezeer je er soms ook naar verlangt. Je wil het steeds dieper en dieper in jezelf voelen en je wil dat de bewegingen steeds harder en sneller gaan. Hoe ruwer het langs de binnenkant van je lichaam glijdt, hoe meer je ervan geniet. Steeds harder en harder. Dieper en dieper. Soms doet het een beetje pijn, maar pijn en genot liggen heel dicht bij elkaar. Plots schreeuw je het uit. Aauuwwww, trommelvlies beschadigd!

Ja zeg, die wattenstaafjes, het zijn soms toch best wel gevaarlijke objecten hoor...

Gelukkige verjaardag VDB

Vandaag 6 november, dag op dag exact 32 jaar geleden, gebeurde het. De wereld aanschouwde vol ontzag de geboorte van een godenkind. Niemand kon toen ook maar vermoeden dat die kleine jongen van toen, zoveel jaar later zou uitblinken in al wat hij deed en zoveel duizenden zielen zou in vervoering brengen. Niemand had kunnen voorspellen welke bijzondere levensloop dit kleine wezentje zou tegemoet gaan. Niemand, maar dan ook niemand durfde geloven dat de voorspelling bewaarheid geworden was.

Maar, beste mensen, genoeg over mezelf. Neenee, enkele tientallen kilometers verderop werd ook wielrenner Frank Vandenbroucke die dag geboren. De man die in 1999, aan de vooravond van Luik-Bastenaken-Luik, vooraf in de pers verkondigde waar en wanneer hij ging aanvallen en iedereen in de vernieling zou rijden, en het effectief ook realiseerde. Gedreven door eerzucht reed hij echter ook zichzelf in de vernieling. Ondertussen zijn we 7 jaar en 7 ploegen verder en heeft VDB, behoudens enkele kermiskoersen, geen platte prijs meer gereden. Het enige waarmee hij nog in de actualiteit kwam waren dopingprocessen, depressies, domestic troubles en ontslagen. Maar toch...hij laat ons niet onberoerd. Ofwel ben je voor, ofwel ben je tegen, maar je hebt er een duidelijke mening over. En je moet het hem aangeven, hij weet de media perfect te bespelen. Deze zomer nog, toen hij in Italië met een amateurlicentie een wedstrijd reed onder een valse naam en met een foto van Boonen op zijn aansluitingskaart. Breed uitgesmeerd (lees: gelekt) in de pers. En publiciteit is kassa kassa. Een week later werd VDB een nieuw contract aangeboden bij Aqua & Sapone. En ziet hij er niet opnieuw stralend uit zeg. Komen na de 7 magere jaren, nu weer de vette jaren? We hopen er allemaal op. Ik blijf er alleszins in geloven, maar ik ben dan ook niet echt de meest objectieve persoon te noemen aangaande deze materie. Gelukkige verjaardag Rimbaloe. Dankuwel Frankieboy.

De TV babe

Dit is nu de eighties TV babe waarvan ik vorige week een foto geplaatst had. Er was slechts één persoon die haar herkende. Op de foto hiernaast zie je haar (weliswaar met kleren aan) zoals ze in menig natte droom verschenen is. We hebben het inderdaad over niemand minder dan Glynis Barber, vooral bekend uit "Dempsey and Makepeace". Face it, elke jonge adolescent had het indertijd wel voor Harriet Makepeace. Net als in de serie trouwde de trut echter in real life ook met haar tegenspeler Michael Brandon; ze duikt af en toe nog eens op in soaps, kleinere films of lokale blogs, maar spendeert haar tijd vandaag vooral aan het theater en manlief (nog steeds den Dempsey) en zoon. Bij deze vergeven we haar alles.

Een andere TV babe die iedereen zich wel herinnert is de bevallige Erin Gray, beter bekend als Colonel Wilma Deering, uit de SF serie "Buck Rogers in the 25th century". Wat ze vandaag de dag allemaal uitsteekt, wil ik eigenlijk niet weten. Haar strakke ritspakjes (aarggghhhh) hangen jammer-genoeg al jaren in de kast. De begintune van deze reeks moet zowat de coolste ever zijn. "The year is 1987 and NASA launches the last of America's deep space probes. In a freak mishap Ranger 3 and its pilot, Captain William 'Buck' Rogers, are blown out of their trajectory into an orbit which freezes his life support systems and returns Buck Rogers to Earth 500 years later." Het verveelt nooit. Voor de fans, hierbij deze fantastische jingle:

http://www.buck-rogers.com/media/audio/tv_theme_narration.mp3

Cultuur

Wie dit weekend zin heeft om eens een filmpje mee te pikken, volgende goede raad: ga kijken naar "Borat". Tenzij je een onnoemelijke droogstoppel bent, zal je er geen seconde spijt van hebben. Borat is een Kazachstaanse reporter die naar de USA gestuurd wordt om daar verslag te doen van de mensen, de gewoonten en gebruiken. In zijn zog volgt een cameraploeg om alles in ware docustijl vast te leggen. Het resultaat is anderhalf uur gieren en lachen. Niet zozeer met hoe hij Kazachstan en zijn inwoners voorstelt, maar vooral met het beeld dat hij ondertussen van Amerika schetst. Er wordt met zowat alle minderheden gelachen, niet in het minst met homo's en joden. De film werd dan ook geschrapt in meer dan de helft van de Amerikaanse filmzalen (tot grote teleurstelling van Mel Gibson, nvdr). Racisme, antisemitisme en 100% politiek incorrect, maar er zodanig over dat het hilarisch wordt. Als ik ooit tijdens een film behoefte had aan een luier dan was het wel hier, en vooral tijdens de naakte vechtscene in de hotelkamer. Je kent het gevoel wel, in een lachbui zitten en er nog een salvo bovenop krijgen waardoor je middenrif volledig verkrampt en je ademhaling afgesneden wordt.

Ik vraag me af of de film bij onze Franstalige vrienden in originele versie te bekijken zal zijn. Dubben is daar immers een economie op zichzelf. Het sappige taaltje van Borat is echter simpelweg niet te vertalen. Sex wordt steevast omschreven als "sexy time" of "making romance inside" en een ejaculatie wordt "a liquid explosion". Bijgevoegd de twee officiële trailers.

http://www.apple.com/trailers/fox/borat/trailer/

http://www.apple.com/trailers/fox/borat/trailerg/

Laat ons allen de brug maken

Vandaag op allerdarmkrampen-dag lijkt het of iedereen de brug maakt. Iedereen behalve ik. Die term zal waarschijnlijk komen omdat je als het ware een brugje legt tussen twee vrije dagen. Ik vraag me dan af hoe het heet als je collega de brug maakt en jij dus braafjes aanwezig mag zijn. Ik had deze ochtend alleszins veel zin om hem ne sjot in zijn gat te geven zodat hij niet de brug, maar het ravijn maakte. Doch dit geheel terzijde. Het voordeel was dat er op de stationsparking zelfs plek was op het geasfalteerde stuk en op de trein kon je ook eens genieten van een zitplaatsje in 2e klas, wat zeer uitzonderlijk is. Op het werk aangekomen, bleek dat ook mijn PC besloten had een dagje verlof te nemen. De laatste tijd is het emailverkeer redelijk exponentieel toegenomen, wat een serieuze belasting op de servers met zich meebrengt. Dagelijks komen er bij ons per werknemer tientallen spammails binnen. Dat gaat van aandelentips, over Afrikaantjes die gevlucht zijn voor hun regime en jouw hulp nodig hebben om hun miljoenen dollars over te sluizen, tot het typische "do you want to enlarge your penis?". Volledigheidshalve vermeld ik er graag bij dat dit laatste eigenlijk nooit tot bij mij komt. Alsof ze weten dat het verloren moeite is, dat ik tevreden ben met wat ik heb. Ik ben snel tevreden. Eigenlijk zou ik hier kunnen schrijven dat een kinderhand gauw gevuld is, maar sinds de Dutroux-affaire moet men oppassen met dit soort opmerkingen. Je wordt immers vandaag de dag al snel in een hokje geduwd (shit, nu doe ik het weer). Over spam gesproken, ik heb besloten de uitslag van mijn "wie is de blonde TV babe" wedstrijd zondagavond al vervroegd op het net te gooien. Dagelijks krijg ik immers tientallen spammails met vragen en eisen naar tips. Het gaat zelfs zo ver dat bepaalde triatleet/lezers hun trainingen danig beginnen te verwaarlozen, opgeslorpt als ze zijn door hun zoektocht naar haar naam. Nog 72 uur en het mysterie zal zich ontsluieren.

Allerbloggerdag

Op Allerheiligen ontbreekt het mij letterlijk en figuurlijk aan zin om een artikel te schrijven. Misschien heeft dit ook wel te maken met het feit dat we deze avond op een wafelenbak uitgenodigd waren en ons nadien met vijf man nog snel een 3-literfles Leffe voorgeschoteld werd. Met of zonder alcohol, het is zowiezo een ongemakkelijke dag vandaag. De doden herdenken en nadien gaan feesten klinkt wat dubbelzinnig. Misschien gaan de mensen achteraf feesten omdat ze blij zijn dat ze weer eens voor een jaartje verlost zijn van het zeulen met potten chrysanten. Het is toch opvallend hoeveel mensen op deze dag op het kerkhof rondlopen, zwaar beladen, en in volle vertwij-feling. Waar is het graf alweer van die nonkel die we ook tijdens zijn leven slechts één keer per jaar gingen bezoeken? Of die tante die vandaag meer bloemen krijgt dan toen ze nog onder ons was? Nee, ik moet er niet van weten. Ik ben geen kerkhofganger. Ik ijver om vandaag ook de feestdag van de bloggers te maken. Allerbloggerdag of zoiets. Onze taak wordt vaak schromelijk onderschat. Om de één of andere duistere reden voelen we ons verplicht om dagelijks onze zielsroerselen neer te pennen. Onze vaste schare lezers is echter even hard als trouw; een niet tijdig afgeleverd artikel gaat steevast gepaard met haat- en dreigmails. Maar toch blijven we gedwee presteren, ook al hebben we geen inspiratie, of kampen we met een lui moment. Kramp in onze vingers wordt niet toegestaan en een haperende computer evenmin. Wij zijn de outcasts van de hedendaagse maatschappij. Wij verdienen het echt om een feestdag te hebben. Een dag waarop we verwend worden met lekkere hapjes en drankjes, en schoon madammen die onze vingers masseren. En ondertussen maar lekkere wafels met lichtbruine suiker eten. En de dag nadien maken we dan allerdarmkrampendag.